Μία ατελείωτη γκαλερί η πόλη με έργα τέχνης σε αίθουσες, γκαλερί και μουσεία. Μεγάλα ονόματα, αναδρομικές και ομαδικές εκθέσεις, συνθέτουν τον εικαστικό χάρτη της πόλης.
Ο,τι εγκαινιάζεται στην Αθήνα. Ακολουθεί ένας οδηγός εκθέσεων σε αίθουσες τέχνης, μουσεία, γκαλερί.
Νέες εκθέσεις στην πόλη
Ίδρυμα Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή
Το Ίδρυμα Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή συνεργάζεται με κορυφαία μουσεία της Ευρώπης και σημαντικούς ιδιώτες συλλέκτες και διοργανώνει, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα ολοκληρωμένο αφιέρωμα στο κίνημα του νεοϊμπρεσιονισμού εστιάζοντας στην περιοχή της Μεσογείου. Η έκθεση είναι υπό την αιγίδα του Γαλλικού Υπουργείου Πολιτισμού.
Ο όρος «νεοϊμπρεσιονισμός» προτάθηκε αρχικά από τον Γάλλο κριτικό τέχνης Félix Fénéon, ο οποίος θέλησε να κάνει τον συσχετισμό με το κίνημα του ιμπρεσιονισμού τονίζοντας παράλληλα, με το πρόθεμα «νέο-», τους διαχωρισμούς ανάμεσα στις δύο τάσεις. Ο όρος επικράτησε έναντι του χαρακτηρισμού division («διαίρεση» ή «ντιβιζιονισμός») που υπερασπιζόταν ο Signac, όπως και έναντι του όρου «πουαντιγισμός», που άρχισε σταδιακά να εμφανίζεται στις εφημερίδες αλλά κρίθηκε ακατάλληλος από τους καλλιτέχνες του κινήματος καθώς περιέγραφε αποκλειστικά τη διαδικασία (ο συγκεκριμένος όρος ωστόσο χρησιμοποιείται ευρέως μέχρι και σήμερα).
Η έκθεση «Ο Νεοϊμπρεσιονισμός στα χρώματα της Μεσογείου» πραγματοποιείται σε συνεργασία με σημαντικά μουσεία και φορείς της Ευρώπης όπως, μεταξύ άλλων, Musée d’Orsay, National Gallery του Λονδίνου, Centre Pompidou, Musée des Beaux-Arts de Besançon, Musée de l’Annonciade, Musée de Grenoble, Musée national d’archéologie, d’histoire et d’art – Luxembourg και Musée des Arts Décoratifs καθώς και Ευρωπαίους ιδιώτες συλλέκτες. Στην έκθεση παρουσιάζονται έργα των Paul Signac, Henri-Edmond Cross, Maximilien Luce, Théo van Rysselberghe, Henri Matisse, Henri Manguin και Louis Valtat, τα περισσότερα από τα οποία έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Επιμελήτριες της έκθεσης είναι η Marina Ferretti Bocquillon, Επίτιμη Επιστημονική Διευθύντρια του Μουσείου Ιμπρεσιονισμού του Ζιβερνύ (Musée des impressionnismes Giverny) και η Μαρία-Κουτσομάλλη Moreau, Υπεύθυνη Συλλογής του Ιδρύματος Β&Ε Γουλανδρή.
Η έκθεση συνοδεύεται από αναλυτικό κατάλογο σε ελληνικά και αγγλικά, με κείμενα από τις δύο επιμελήτριες καθώς και από τη Διευθύντρια του Αρχείου Signac Charlotte Hellman Cachin.
Kapopoulos Fine Arts
Η γκαλερί Kapopoulos Fine Arts παρουσιάζει τα έργα που φιλοτέχνησε κατά τη διάρκεια των πέντε τελευταίων χρόνων ο αγαπημένος της συνεργάτης και κορυφαίος εκπρόσωπος του Ελληνικού σουρεαλισμού, Θεόδωρος Πανταλέων. Η έκθεση με τίτλο «Θεόδωρος Πανταλέων, διάλογος Ονείρων με τον Salvador Dali» εγκαινιάζεται την Τρίτη 23 Ιανουαρίου (18:00 - 22:00) στην γκαλερί Kapopoulos Fine Arts στην οδό Σκουφά 5 στο Κολωνάκι, σε επιμέλεια του ιστορικού τέχνης, καθηγητή Μάνου Στεφανίδη.
Ο Πανταλέων εξελίσσοντας εντυπωσιακά το προσωπικό του ύφος, παρουσιάζει μια σειρά έργων στα οποία τα μαγικά όντα, τα ιδιόμορφα αντικείμενα ή οι εξωτικοί καρποί και τα φαντάσματα της νεότητας του γίνονται εδώ οι φύλακες άγγελοι ενός πολύ προσωπικού παραδείσου.
Πρόκειται για έργα που ο καλλιτέχνης δημιούργησε στα δύσκολα χρόνια της κρίσης και του εγκλεισμού, σαν μια διέξοδο και για τον ίδιο και για τους θεατές του, στο φως, στη μαγεία και στο όνειρο.
Είναι κοινός τόπος, και το έχουν υπογραμμίσει οι διάφοροι μελετητές της ζωγραφικής του Πανταλέοντα, πως η δημιουργική επίδραση του Dali στο έργο του είναι σταθερή και επαναλαμβανόμενη. Είναι λοιπόν ευτυχής η σύμπτωση της συνύπαρξης έξι ιστορικών γλυπτών του μεγάλου Ισπανού δασκάλου με τα τελευταία έργα του Έλληνα βιρτουόζου. Πρόκειται για θέματα που πρωτοζωγραφίζει ο Dali από την δεκαετία του ’30, όταν βρισκόταν υπό την άμεση επήρεια των φίλων του Buñuel και Lorca, τα οποία πολύ αργότερα την δεκαετία του ’70 μεταφέρει στις τρεις διαστάσεις ως γλυπτά, πράγμα που έκαναν και άλλοι σουρεαλιστές όπως ο Marx Ernst και ο Giorgio De Chirico.
Πιο συγκεκριμένα, τα γλυπτά «Ο Χορός ή το Πρόσωπο του Χρόνου», η «Επιμονή της Μνήμης», τα «Λιωμένα Ρολόγια», ή το «Σουρεαλιστικό Πιάνο», πρωτοχυτεύονται ως πολλαπλά ήδη από το 1984. Μαγικός ρεαλισμός, ζωγραφική του φανταστικού και εικόνες του ονείρου συνυπάρχουν σε έναν διάλογο που πιστεύουμε θα είναι εμπειρία για κάθε φιλότεχνο. Παράλληλα, στην γκαλερί θα παρουσιαστεί το πολυτελές λεύκωμα των εκδόσεων Καστανιώτη με τίτλο «Θεόδωρος Πανταλέων, 60 χρόνια ζωγραφική»
Κέντρο Τεχνών Δήμου Αθηναίων
Σήμερα Τρίτη 16 Ιανουαρίου στις 19:30, στο Κέντρο Τεχνών Δήμου Αθηναίων εγκαινιάζεται η έκθεση ζωγραφικής Peter Katsihtis Ζωγραφική διαδρομή, Νέα Υόρκη-Αθήνα, από τον Δήμαρχο Αθηναίων Χάρη Δούκα.
Πρόκειται για την πρώτη ατομική του έκθεση μετά από σαράντα χρόνια επίμονης ενασχόλησης με τη ζωγραφική που αποκαλύπτει το έργο μιας μακράς καλλιτεχνικής διαδρομής. Εξήντα και πλέον πίνακες, μεγάλων και μεσαίων διαστάσεων, από ακρυλικό σε καμβά, αποκαλύπτουν τη ζωγραφική του αναζήτηση και περιπέτεια στην τωρινή του έκθεση.
«Ο Κατσίχτης ζωγραφίζει αδιάλειπτα τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, χωρίς την πίεση της επιτυχίας και της αναγνώρισης. Δούλεψε για πολλά χρόνια στο ατελιέ του στη Νέα Υόρκη και τις τελευταίες δύο δεκαετίες στο ατελιέ στη Γλυφάδα, δημιουργώντας έργα με ρέουσα ζωγραφικότητα που διευρύνουν τη φαντασία.» όπως γράφει ο επιμελητής της έκθεσης, Τάκης Μαυρωτάς και προσθέτει «Το φως και το χρώμα, το τυχαίο και το απρόοπτο, τον απασχολούν κυρίαρχα, δίνοντας προτεραιότητα στις ελεύθερες χειρονομιακές εκφράσεις και το στάξιμο (dripping) του χρώματος.
Έτσι, δημιουργεί έργα με έντονο χρωματικό πλούτο, δυνατές φόρμες, αλλά και δυνατές κινήσεις καμπύλων γραμμών, σαν να πρόκειται για κομψές λεπτές «κορδέλες», με λεπτές πινελιές και κηλίδες, συνήθως λευκού χρώματος. Η οξύτατη αίσθηση του φωτός και η κυριαρχία των έντονων χρωμάτων (κόκκινο, πράσινο, μπλε, κίτρινο και πορτοκαλί) μαρτυρούν την υπομονή και την ψυχραιμία του στο να ενορχηστρώνει μια διαυγέστατη ενότητα έργων, που ενώ σε μια πρόχειρη ματιά, σου φαίνονται χειρονομιακά εύκολα, αποκαλύπτουν τη δεξιοτεχνία και τη χρωματική του ευαισθησία. Χωρίς σχεδιαστικές αδυναμίες και δεξιοτεχνικά μπουρδουκλώματα, τα έργα φανερώνουν την εσωτερική του παρόρμηση, τις χρωματικές τους δονήσεις και την τεχνική τους καθαρότητα. Εικόνες που αναδύονται από τα μυστικά πάθη της ψυχής και αποκαλύπτουν το ύφος της δημιουργικής του πνοής, αφού η ζωγραφική του ταυτίζεται με την ικανότητα να ωθείται προς το άγνωστο.
CITROΝΝΕ Gallery
Στις 18 Ιανουαρίου 2024 η CITROΝΝΕ Gallery παρουσιάζει στον χώρο της στην Αθήνα την έκθεση Μεθοριακότητα Ι Liminality. Με την έκθεση αυτή, η γκαλερί εισάγει μια ακόμη τρέχουσα προβληματική. Πρόκειται για ζητήματα που απορρέουν από την ρευστή πραγματικότητα των ημερών μας, η οποία ανατρέπει παραδοσιακούς τρόπους ύπαρξης, ταυτότητας και βίου - εκουσίως ή ακουσίως. Περιγράφεται το μεταβατικό στάδιο της εγκατάστασης από την μια συνθήκη στην άλλη σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο και οι συνεπαγόμενες ‘τελετουργίες'. Οι καλλιτέχνες Γιώργος Γιατρoμανωλάκης, Μαρίνα Παπαδάκη, Ναταλία Παπαδοπούλου και Μάρω Φασουλή πραγματεύονται την έννοια του ενδιάμεσου χώρου.
Liminality, η Μεθοριακότητα στην ελληνική της εκδοχή, είναι όρος τον οποίο εισήγαγε ο Γάλλος εθνογράφος Arnold van Gennep στο βιβλίο του “Τελετουργίες Διάβασης” το 1909. Πρόκειται για το μεσαίο στάδιο του τριμερούς σχήματος “αποχωρισμός, μετάβαση, ενσωμάτωση στις τελετουργίες”. Η έκθεση επανατοποθετεί την έννοια αυτή στο πλαίσιο των σύγχρονων βιωμάτων, συνέπεια των παγκοσμίων εξελίξεων. Η επιμελήτρια της έκθεσης Βίκυ Τσίρου διευρύνει την σημασία του όρου και εξετάζει σύγχρονες εκφράσεις του. Όπως επισημαίνει στο επιμελητικό της κείμενο, «οι πιο πρόσφατες ερμηνείες του όρου περικλείουν όχι μόνο την έννοια της τελετουργίας αλλά και τις αλλαγές στην σφαίρα του κοινωνικού και του πολιτικού. Σήμερα, στην εποχή της 'ρευστής νεωτερικότητας', παρατηρούμε πως το status quo, ένα ολόκληρο σύστημα αξιών, βρίσκεται σε μία συνθήκη συνεχούς αστάθειας που χαρακτηρίζεται από αλλεπάλληλες μεταβάσεις ή με άλλα λόγια από μία μόνιμη συνθήκη μεθοριακότητας».
Τα έργα της εκθέσης ανιχνεύουν την ‘Μεθοριακότητα' μέσα από τέσσερα αδιόρατα περάσματα: την αρχιτεκτονική δομή, τον ρου της ιστορίας, την ενσωμάτωση της παράδοσης, καθώς και την εσωτερική βιωματική διαδικασία. Η έκθεση δεν ταυτίζει αυστηρά το έργο κάθε καλλιτέχνη με μία θεματική· τείνει όμως να το τοποθετεί σε έναν από τους τέσσερις αυτούς άξονες. Τα έργα ενσωματώνονται στην αρχιτεκτονική δομή της γκαλερί. Toποθετούνται σε διαφορετικά δωμάτια κατά τρόπο που απηχεί την παρομοίωση – πoυ κάνει ο van Gennep - της κοινωνίας με μία κατοικία και τα διαφορετικά δωμάτιά της. Οι διελεύσεις στην ζωή των ατόμων και των κοινωνικών ομάδων μοιάζουν με μία μετακίνηση ανάμεσα στους εσωτερικούς χώρους της κατοικίας.
Αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος
Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος υποδέχεται την νέα χρονιά με την ομαδική έκθεση «Ρινόκερος» της εικαστικής ομάδας 13ο Φ, έως τις 3 Φεβρουαρίου. Οι οκτώ καλλιτέχνες που συγκροτούν την ομάδα 13ο Φ, είναι όλοι απόφοιτοι του τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας στη Φλώρινα ενώ έχουν αλληλεπιδράσει και συνεκθέσει και σε άλλες εκθέσεις στο παρελθόν. Η έκθεση όπως δηλώνει και ο τίτλος της είναι εμπνευσμένη από τον Ρινόκερο του Ευγένιου Ιονέσκο.
Ο Ιστορικός Τέχνης Νίκος Πεγιούδης αναφέρει μεταξύ άλλων στο κείμενο του για την έκθεση: «Οχτώ σύγχρονοι εικαστικοί καλλιτέχνες εμπνέονται από τον Ρινόκερο και παρουσιάζουν έργα που αναδεικνύουν τόσο τη διαχρονικότητα όσο και την επικαιρότητα του έργου. Δουλεύοντας διαφορετικά μέσα, χαρτογραφούν την καθημερινή μάχη για την διατήρηση της ταυτότητας, τον αυτοκαθορισμό και την ανοχή του διαφορετικού σ’ έναν κόσμο κυριαρχούμενο από ρινόκερους.» Ενώ συμπληρώνει πολύ εύστοχα ότι «Ο Ρινόκερος του Ευγένιου Ιονέσκο, έργο γραμμένο στα τέλη του 1958 ανήκει πλέον στον Δυτικό κανόνα. 65 χρόνια μετά την συγγραφή του παραμένει επίκαιρο χάρη στον βαθιά αντικομφορμιστικό του χαρακτήρα.»
Στην έκθεση Ρινόκερος οι οκτώ καλλιτέχνες συναντώνται για να μας παρουσιάσουν ο καθένας με τον δικό του δημιουργικό τρόπο τα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας τα οποία παραμένουν αναλλοίωτα μέσα στους αιώνες. O Ρινόκερος βρίσκεται μέσα μας σε κατάσταση ύπνωσης και απειλεί να ξυπνήσει σε μια κοινωνία της μαζοποίησης και της μη ανοχής στο διαφορετικό και στην οποία ο ατομισμός θεωρείται αρετή, ενώ η συναισθηματική εμπλοκή, η λογική και η ελευθερία αδυναμίες. Όπως και στο έργο του Ιονέσκο είναι στο χέρι του καθενός ή να αποδεχθεί τον εαυτό του, ή να αντισταθεί και να επιβληθεί στη «ρινοκερίαση» της εποχής.
Στην έκθεση συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: Ιφιγένεια Αβραμοπούλου, Δήμος Κηπουρός, Τίνα Κόντογλη, Κωνσταντίνος Κούρτης, Θωμάς Μακινατζής, Αναστασία Μίχα, Ζαχαρίας Πολυχρονάκης, Έλενα Προβατά.
Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων
Ο Αθανάσιος Μαλούκος παρουσιάζει από 24 Ιανουαρίου στην Τεχνόπολη μια μεγάλη ατομική έκθεση Tαξιδιωτικής Φωτογραφίας, με θέματα από χώρες όπως η Ινδονησία, η Παπούα Νέα Γουινέα, η Αιθιοπία, το Μεξικό, η ΛΔ του Κονγκό, το Βιετνάμ, αλλά και μέρη όπως το Σαχέλ, η Σιβηρία, ή τα Ιμαλάια.
Απομακρυσμένες φυλές, ανεξερεύνητες θρησκείες, άγνωστες τελετουργίες, πολιτισμοί που εξαφανίζονται ή εντυπωσιακά γεγονότα, καταγεγραμμένα για πρώτη φορά με έναν μοναδικό καλλιτεχνικό τρόπο.
«Terra Incognita; Αγνωστα Μέρη;»Η έκθεση προσκαλεί τον θεατή σε ένα ταξίδι ανακάλυψης των άγνωστων πτυχών της ανθρώπινης έκφρασης, προσφέροντας μια ματιά στις ζωές ανθρώπων με διαφορετικό υπόβαθρο, παραδόσεις και πεποιθήσεις, ακόμη και στα πιο απομακρυσμένα μέρη του πλανήτη.
Ο Αθανάσιος Μαλούκος, πέρα από Πολιτικός Μηχανικός και ακούραστος ταξιδευτής, είναι και ένας εξειδικευμένος αφηγητής, που με τις εικόνες του ξεπερνά την επιφάνεια, για να προσφέρει μια πλούσια και καθηλωτική οπτική εμπειρία του απίστευτου πλούτου των πολιτιστικών και θρησκευτικών πρακτικών που απαντώνται σε όλο τον κόσμο.
Το έργο του, μέσα από πλούσιες υφές, ζωντανά χρώματα και δυναμικές συνθέσεις, παρουσιάζει το πολυσύνθετο μωσαϊκό του ανθρώπινου πολιτισμού, πέρα απο σύνορα, διακρίσεις, προκαταλήψεις και στερεότυπα. Στην έκθεση παρουσιάζονται για πρώτη φορά 100 περίπου φωτογραφίες μεγάλων διαστάσεων με μουσειακής ποιότητας εκτυπώσεις. Η περιγραφή κάθε φωτογραφίας γίνεται συγχρόνως στην Ελληνική και την Αγγλική γλώσσα. Η έκθεση είναι ανοιχτή καθημερινά από τις 10:00 π.μ. έως τις 10:00 μ.μ.
Γκαλερί ΑΛΜΑ
Η ρευστότητα του καθημερινού, μια συνθήκη που μπορεί να ορίζει οικουμενικά, όσο και προσωπικά, τις ζωές των ανθρώπων, αποτελεί τον κοινό θεματικό παρονομαστή στο σύνολο των έργων που παρουσιάζει ο Μιχάλης Κιούσης στη φετινή ατομική του έκθεση Day by Day από 18 Ιανουαρίου στην Γκαλερί ΑΛΜΑ
Πορτρέτα ανθρώπων, πρόσωπα κάπου μεταξύ πράξης (όπως η Άρεντ την ορίζει στην “Ανθρώπινη Κατάσταση”), καθημερινών τους δραστηριοτήτων και μιας συνθήκης αναμονής: για αυτό που έρχεται, για ό,τι συνεχίζει και ορίζει τον προσωπικό τους αγώνα, τους στόχους ή τις ματαιώσεις τους.
Ανθρωποκεντρική σε όλα της τα σημεία, η δουλειά του Κιούση στρέφεται με τρυφερότητα στις ζωές των ανθρώπων, σε στιγμές που στέκονται (για να σκεφτούν;), που κινούνται (προς πού; γιατί;) από ένα σημείο σε κάποιο άλλο, που παρατηρούν (όπως και ο καλλιτέχνης) τη ζωή γύρω τους. Στη σειρά των έργων αυτών, ο Κιούσης συνεχίζει να αποτυπώνει με συνέπεια το βλέμμα του, αντλώντας αναπαραστατικές αφορμές από αναμνήσεις, εμπειρίες και φωτογραφικό ή σχεδιαστικό αρχειακό υλικό που συνέλεξε στη Σενεγάλη κατά την περίοδο μεταξύ του 2018-2022, όντας κι ο ίδιος ταξιδιώτης και ενεργός παρατηρητής των Σενεγαλέζων και της ζωής τους.
Όταν φτάνει η στιγμή της επανασύνθεσης όλων αυτών των αναμνήσεων, πώς λειτουργεί αυτή η επαναφορά της μνήμης; Ποια είναι τα “σουβενίρ” της πολιτιστικής του εξερεύνησης και παρατήρησης; Και πώς επιλέγει να αποδώσει τη στιγμή, τις αισθήσεις με σκιές και χρώμα; Ποιοι είναι οι άνθρωποι που τραβούν την προσοχή του και πώς κυριαρχούν στις συνθέσεις του;
Η ζωγραφική του Κιούση αποδεικνύεται ανάλογη και συνεπής πάντα με την οξυδερκή οπτική του: έντονες παλλόμενες χρωματικές και συνάμα ρευστές ενότητες, διάχυτο φως, αίσθηση κίνησης και έντονη γραμμικότητα, αλλά και ένα μεταφορικό πάγωμα των φωτοσκιάσεων της σύνθεσης σε μια κατάσταση αδιόρατα μεταβατική. Αυτή η αίσθηση αποδοχής και επίγνωσης της ρευστότητας στη ζωή, είναι και η εννοιολογική αφορμή για το σύνολο των συνθέσεων του Κιούση. Η ζωή που προχωρά μέρα με τη μέρα (‘’byss par byss’’, όπως λένε οι Σενεγαλέζοι), μια παγιωμένη καθημερινή φιλοσοφία που επιτρέπει στους ανθρώπους να αντικρίζουν τη ζωή αποδεσμευμένοι από προσδοκίες και προσμονές, αυτάρκεις, ακινητοποιημένοι ή εν κινήσει, κάπου μεταξύ ενός αρχικού στόχου και των πολλαπλών εναλλακτικών του.
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης έχει την τιμή να παρουσιάζει για 2η φορά την Έκθεση με έργα του Μιχάλη Μιχαήλ, ενός από τους πιο σημαντικούς δημιουργούς κόμικς και εικαστικούς της δεκαετίας του ’80.
Ο Μιχάλης Μιχαήλ ζώντας, δρώντας και δημιουργώντας μοναχικά μέσα στο πλήθος εξέφρασε με αφοπλιστική ειλικρίνεια τόσο προσωπικά συναισθήματα ώστε ο κάθε θεατής ή αναγνώστης να συναντά τον εαυτό του μέσα στα έργα του.
-Μας πήγε και μας ξαναπάει βόλτα στη ηλεκτρική σύγχρονη πόλη χρησιμοποιώντας ακόμα και το χρώμα για να δείξει τα σκοτάδια της. Πάντα μέσα από αντιθέσεις, δίπολα σε εύθραυστη ισορροπία: Τη φαντασμαγορία και την παρακμή, την εγκατάλειψη. Την τρυφερότητα και τη βία. Το φως και το σκοτάδι. Το θόρυβο και τη σιωπή. Το πάθος, την έκσταση και τη στέρηση.
-Μας σύστησε τους ήρωες και τους αντιήρωες των δρόμων, τους θύτες και τα θύματα, τους οποίους σεβόταν και αντιμετώπιζε με ακριβώς το ίδιο αξιακό μέτρο.
-Μας συστήθηκε μέσω του «διπολικού» ήρωα του Στηβ Μπρίζα. Ενός σύγχρονου χάρτινου ήρωα, ενός spider-man που χρησιμοποιούσε ως ιστό του την ηλεκτρική καλωδίωση της πόλης. Ενός μοναχικού ήρωα που ήθελε να συνδεθεί με όλους και γι’ αυτό έμπαινε στην μπρίζα.
Ο Μιχάλης Μιχαήλ έδωσε σάρκα και οστά στα φαντάσματα της τεχνοκρατούμενης, της αποστερημένης ιδεολογίας εποχής του και όχι μόνο. Κατέγραψε τα μυστήρια της επιλέγοντας να αφήσει όλα τα ερωτήματα αναπάντητα. Και κάνοντας το δικό του «υπαρξηκόπημα» (λέξη-δάνειο από τα graffiti που τόσο αγαπούσε, στη γειτονιά των Εξαρχείων) μας άφησε μόνους με το έργο στα τριάντα του χρόνια..
Bernier/Eliades
Η γκαλερί Bernier/Eliades παρουσιάζει την τρίτη ατομική έκθεση της Χριστιάνας Σούλου Στερέωμα.
Στην έκθεση η καλλιτέχνης διαμορφώνει μία διάταξη αποτελούμενη από περίπου 25 έργα, βασισμένα σε μελέτη σχεδίων της προηγούμενης δουλειάς της Water και σε επιλογή παλαιότερων σχεδίων της σειράς Φανταστικά Όντα - μετά τον Borges. Ο κοινός παρονομαστής και το σημείο που ενώνει τα έργα αυτής της παρουσίασης είναι το ζήτημα της σχέσης κίνησης - έμψυχης μορφής, όπως αυτή αποτυπώνεται με μολύβι σε χαρτί. Ο τίτλος της έκθεσης, Στερέωμα, προκύπτει από την απόσταση που παίρνει η καλλιτέχνης από κάθε αναπαραστατική αφήγηση για να φτάσει σε μία αλήθεια που δεν διαδραματίζεται μέσα στον χρόνο, αλλά σε μία στιγμή που ξεφεύγει από κάθε διάρκεια.
«Στερέωμα, όπως ο έναστρος ουρανός. Τα αστέρια που φωτίζουν μέσα στη νύχτα, ακίνητα σαν καρφιτσωμένα - στιγμές που ξεφεύγουν από κάθε διάρκεια - κι όμως σε διαρκή κίνηση»
Το έργο της Χριστιάνας Σούλου, ερευνητικό, αινιγματικό και εμμονικό, πηγαίνει πέρα από την αναπαράσταση και την απλή καταγραφή για να εστιάσει στην βαθύτερη ψυχή των πραγμάτων - σ' αυτό που ζωντανεύει τις μορφές ώστε αυτά που κάνει να είναι πράγματα ζωντανά και έμψυχα. Στα έργα της ο μύθος και η ακραία υποκειμενικότητα συναντιούνται σε εικόνες που λειτουργούν ως μέρος του μαγικού, ως τελετουργικές επωδοί.
Μέρος αυτής της τελετουργίας αποτελούν οι τίτλοι των έργων οι οποίοι συνιστούν ένα παράλληλο κειμενικό έργο. Τα έργα της Σούλου είναι μεταφορικά σε μία διαδικασία διαδοχικών μεταμφιέσεων, συμπεριλαμβανομένου και του φύλου.
Μία ανθρώπινη μορφή μπορεί κάλλιστα να μην είναι ούτε αγόρι ούτε κορίτσι. Είναι ο «έφηβος-κόρη». Πέρα από έναν ερωτισμό απαλλαγμένο από τα όρια του σώματος, τα έργα της αφορούν «το όνειρο ενός έρωτα απαλλαγμένου από τα όρια του φύλου που διαπερνά τα σώματα ανδρών και γυναικών, αγοριών και κοριτσιών, όπως το φως από το γυαλί». Η δουλειά της δείχνει ακόμα τις αποκλίσεις μεταξύ του ωραίου και του άσχημου. Για τη Σούλου η ασχήμια αποτελεί αισθητική αλήθεια και η πραγματική ομορφιά σχετίζεται με το τερατώδες, όπως η κόλαση είναι ένας κοίλος ουρανός.
Ιδρυμα Εικαστικών Τεχνών
Με αφορμή το συνθετικό ποίημα του σπουδαίου Έλληνα ποιητή, Κωστή Παλαμά, ο Δωδεκάλογος του Γύφτου, παρουσιάζεται η ομαδική εικαστική έκθεση «12 Λόγοι κι ένας Στερνός» στον χώρο του Ιδρύματος Εικαστικών Τεχνών Τσιχριτζή, Κασσαβέτη 18, Κηφισιά.
Το concept, η οργάνωση και η επικοινωνία της έκθεσης ανήκει στον εκπαιδευτικό και διοργανωτή εικαστικών εκθέσεων Δημήτρη Λαζάρου.
… «Γύφτε Λαέ, άκουσέ με το πρωτόσταλτο είμαι σημάδι απ’ την πλάση που θάρθει… Απ’ τους κόσμους του Αύριο το μήνυμα της νίκης εγώ σου φέρνω… Είμαι η σάλπιγγα εγώ μιας Ανάστασης»…
Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου είναι ένα συνθετικό ποίημα που δημοσιεύτηκε το 1907. Είναι ο καρπός της ανήσυχης στάσης του ποιητή απέναντι στις οικονομικές Εθνικές Κοινωνικές, Πολιτικές και Πνευματικές διαμορφώσεις σε μια κρίσιμη στιγμή της νεότερης Ελληνικής ιστορίας. Σ' αυτό ο Γύφτος παρουσιάζεται ως σύμβολο της ελεύθερης, αδούλωτης ψυχής και της δημιουργικής δράσης που δε σταματάει πουθενά, δεν υποτάσσεται σε τίποτε, αλλά προχωρεί συνεχώς γκρεμίζοντας τα παλιά και τα σάπια και χτίζοντας τα καινούρια και τα γερά.
Σύγχρονοι αξιόλογοι εικαστικοί εμπνέονται, δημιουργούν, παρουσιάζουν έργα που επικαιροποιούν στίχους από τους Λόγους μιας ποιητικής σύνθεσης που αποδεικνύεται πιο επίκαιρη και σύγχρονη από ποτέ.
Οι 27 σύγχρονοι αξιόλογοι εικαστικοί που συμμετέχουν είναι οι: Jocasta M. – Jolanta Rutkowska – Lydia Georgieva – Maria Papa – Ms Aikaterini - Stella Papa – Yiannis Kaminis – Χρήστος Αθανασέλλης – Νίκος Αναγνωστόπουλος – Πόλυ Γεωργακοπούλου – Αγλαΐα Θανάσου – Κατερίνα Θηβαίου – Λεωνίδας Καμπανάκης – Σοφία Καραπατάκη – Μαρία Κιτσαντώνη – Ευαγγελία Λιάσκου – Μαργαρίτα Μελά – Βιβή Μεντζελοπούλου – Βάσια Μουστάκα – Αιμίλιος Μπαρμπάτος – Σοφία Νάκη – Όλγα Ξυθάλη – Σταυρούλα Πουλάκη – Αλεξάνδρα Σερέτη – Ρένα Σιγάλα – Κατερίνα Χατζή – Κατερίνα Χατζηνικήτα