Ο Λεωνίδας Κακούρης παρά τα καθημερινά γυρίσματα για τις «Αγριες Μέλισσες» δεν θα μπορούσε να λείψει από το σανίδι που αγαπά και υπηρετεί χρόνια.
Ο Λεωνίδας Κακούρης υποδύεται έναν άστεγο στον «Κάτω Παρθενώνα» του Μηνά Βιντιάδη.
Μετά τη μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία τον Οκτώβριο του 2015 στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, ο «Κάτω Παρθενώνας» του Μηνά Βιντιάδη παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Αθήνα από 16 Δεκεμβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στο Θέατρο «Άλμα» σε σκηνοθεσία της Βάνας Πεφάνη, με πρωταγωνιστές δύο σπουδαίους ηθοποιούς τον Λεωνίδα Κακούρη και τον Χρήστο Σαπουντζή.
Τι κάνει αυτό το έργο δυνατό; Ο εκ των πρωταγωνιστών του έργου, που γνωρίζει τεράστια επιτυχία με τις «Άγριες Μέλισσες» στο ρόλο του Δούκα Σεβαστού, Λεωνίδας Κακούρης έχει την απάντηση. «Το θέμα του είναι αυτό που καθορίζει την επιτυχία. Η αλήθεια του και οι ανατροπές που συμβαίνουν επί σκηνής».
Ο Λεωνίδας Κακούρης, ένας άστεγος επί σκηνής
Στην Ελλάδα του σήμερα, ένας αποτυχημένος χρηματιστής και ένας ιδιοφυής άστεγος διαπραγματεύονται μια «συνεργασία» που ισορροπεί εφιαλτικά ανάμεσα στην ιδεολογία και τη δικαιολογία, τη φτώχεια και την ηθική εξαθλίωση, την ευκαιρία και την καταστροφή, τη δολοφονία και τη σωτηρία. Σε έναν κόσμο που κυβερνούν οι τράπεζες και οι οίκοι αξιολογήσεων, οι ήρωες έχουν, κυρίως, ν’ αντιμετωπίσουν τους προσωπικούς του δαίμονες. Δυνατός σε αυτή τη μάχη δεν είναι, πια, αυτός που έχει τα χρήματα. Είναι αυτός που έχει το μαχαίρι. Το παιχνίδι σκληραίνει. Οι αλήθειες πονάνε όσο βγαίνουν στο φως…
«Σ’ ένα καλά κρυμμένο μικρό χωριό κάτω από την Ακρόπολη ζούμε όλοι, και τι γίνεται εκεί ‘’αποκαλύπτω’’ στο έργο μου» μάς λέει ο Μηνάς Βιντιάδης, ο συγγραφέας που ήταν πέρυσι υποψήφιος για το «Βραβείο Κάρολος Κουν» με το έργο του «Tattooland».
«Ο Κάτω Παρθενώνας δεν απεικονίζει μόνο την Ελλάδα του σήμερα και για αυτό θα μας αφορά και μετά από χρόνια», συμπληρώνει η σκηνοθέτις της παράστασης Βάνα Πεφάνη.
Μία γεύση από το έργο στον διάλογο Κακούρη-Σαπουντζη
ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΣ: Άκου τι είδα. Προχτές περνάω με τ’ αυτοκίνητο δίπλα από τα συσσίτια του Δήμου, και βλέπω έναν τύπο με καπαρντίνα και λάπτοπ, κάθεται στα σκαλιά, βάζει ένα κεσεδάκι με μακαρόνια επάνω στο λάπτοπ και τρώει!
ΑΣΤΕΓΟΣ: Ο Πάρις, άνεργος φωτογράφος, φιλαράκι μου.
ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΣ: Εγώ δεν θα μπορούσα να το κάνω ποτέ.
ΑΣΤΕΓΟΣ: Ποτέ μη λες ποτέ φίλε! Έλα όποτε θες για επίσκεψη στο σπιτικό μου. Αν κι είναι καλύτερα να σε φιλοξενήσω στο εξοχικό μου.
Ενας «νεόπτωχος» και ένας «νεοάστεγος» επί σκηνής
«Θα δείτε μια «Μαύρη κωμωδία;» Όχι, πιο σωστά, θα ζήσετε ένα «λευκό δράμα» αναφέρει ο Μηνάς Βιντιάδης.
«Αν δεχτούμε ότι τα λευκά κελιά είναι ότι χειρότερο υπάρχει για την ελευθερία του ανθρώπου, σήμερα κλειστήκαμε σ’ ένα τέτοιο. Ένα τεράστιο λευκό κελί για να χωρέσει μια χώρα και το παρόν της. Χωρίς παράθυρα. Η Ελλάδα της κρίσης είναι η Ελλάδα του χτες και του αύριο; Η πατρίδα μας; Αυτή που ξέρουμε, που αγαπάμε και αναθεματίζουμε την ίδια στιγμή; Η ίδια είναι. Μόνο οι άνθρωποι αλλάζουν.
Αννα Αδριανού: Δεν μου αρέσει να «σαπίζω» μπροστά στην οθόνη
Οι άνθρωποι. Όχι αυτοί που γράφουν την ιστορία, μα αυτοί που είναι η ιστορία. Δυο απ’ αυτούς τους ανθρώπους συναντιούνται ένα απόγευμα. Τυχαία; Αδιάφορο. Ποια είναι η αφορμή; Ούτε αυτό μετράει. Σημασία έχει ότι για μερικές ώρες βρίσκονται ο ένας απέναντι στον άλλο, σε μια μονομαχία του παράλογου με τη λογική. Αν υπάρχει παράλογο κι αν ξέρουμε τι είναι λογική…Ο ένας είναι «Γιάπι» κι ο άλλος «Κλοσάρ».
Πιο σωστά (και πιο ελληνικά…), ο ένας είναι ο «Νεόπτωχος» κι ο άλλος ο «Νεοάστεγος». Ανάμεσά τους ένας τοίχος, διάφανος σαν καθρέφτης. Ένα μυστικό και μια αλήθεια. Η πραγματικότητα και η φαντασία. Ποιος είσαι εσύ; Ποιος είμαι εγώ; Ποιοι είμαστε «εμείς» και ποιοι οι «άλλοι»; Όταν πέσει η αυλαία θα ξέρετε την απάντηση!» καταλήγει ο Μηνάς Βιντιάδης.
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15 / Θεατρο Αλμα