Αυτή την εβδομάδα έρχονται στις αίθουσες δυο «χρυσές ταινίες», τα «Παράσιτα» που κατέκτησαν τις Κάννες, και τα «Συνώνυμα» που διακρίθηκαν στο Φεστιβάλ Βερολίνου.
Πρεμιέρα και για την Αντζελίνα Τζολί που επιστρέφει στον ρόλο της Μαλέφισεντ, ενώ η Τζένιφερ Λόπεζ φλερτάρει έντονα με μια πρόκριση στην οσκαρική κούρσα.
Παράσιτα (Gisaengchung /Parasite)
Σκηνοθεσία: Μπονγκ Τζουν Χο
Παίζουν: Σονγκ Κανγκ-χο, Τσόι Γόο-σικ, Παρκ Σο-νταμ, Λι Σουν-κιούν
Περίληψη: Η οικογένεια των Κιμ είναι αγαπημένη, αλλά είναι όλοι τους άνεργοι και το μέλλον τους διαγράφεται ζοφερό. Ο γιος της οικογενείας βρίσκει δουλειά ως καθηγητής μαθηματικών σ’ ένα πλούσιο σπίτι κι ελπίζει επιτέλους σε σταθερό εισόδημα. Η πρόσληψή του όμως θα γίνει η αρχή μιας σειράς ατυχών συμβάντων.
Το ανατρεπτικό αριστούργημα του Μπονγκ Τζουν Χο («Memories of Murder», «Ο Επισκέπτης», «Mother», «Snowpiercer»), που απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες- είναι μια ταξική αλληγορία που θα παρακολουθήσετε με κομμένη την ανάσα.
Ο σκηνοθέτης έχει ζητήσει να μην αποκαλυφθούν πολλά στοιχεία για την υπόθεση κι έτσι εμείς σεβόμενοι την επιθυμία του θα αρκεστούμε στα βασικά. Μια φτωχή οικογένεια που ζει σ’ ένα θλιβερό υπόγειο, υποφέρει από την ανεργία, κλέβει wifi από τους γείτονες και βλέπει καθημερινά μεθυσμένους να ουρούν μπροστά στα παράθυρά της. Όταν ένας φοιτητής , προτείνει στον νεαρό γιο τους να αναλάβει τη θέση του ως καθηγητής μαθηματικών σε ένα πλούσιο κορίτσι, οι ελπίδες της οικογένειας αναπτερώνονται. Υπάρχει όμως ένα θέμα: Θα πρέπει να πει ψέματα ότι είναι επίσης φοιτητής, πράγμα που δεν ισχύει, αν και ο νεαρός ονειρεύεται ένα μέλλον στο πανεπιστήμιο. Η πρώτη του επίσκεψη στην οικία των ευκατάστατων και ατσαλάκωτων Παρκ θα τον φέρει σε επαφή με έναν άγνωστο κόσμο, πλούτου και πολυτέλειας, με απρόβλεπτες συνέπειες.
Ο Μπονγκ Τζουν-Χο έχοντας δουλέψει την τελευταία δεκαετία σε διεθνείς παραγωγές , επιστρέφει στην πατρίδα του ( Νότια Κορέα) με μια εντελώς μη αναμενόμενη ταινία, όπου αναμειγνύοντας δεξιοτεχνικά διάφορα κινηματογραφικά είδη, αποτελεί τελικά μια κατηγορία από μόνη της.
Ξεκινώντας ως μια μαύρη κωμωδία με γκροτέσκ στοιχεία , ο Μπονγκ μας συστήνει ανορθόδοξους ήρωες , που εκπροσωπούν διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, και δημιουργεί το κατάλληλο περιβάλλον για τα όσα θα ακολουθήσουν. Ο ρεαλισμός συναντά το ψυχολογικό θρίλερ και το σπλάτερ, ενώ δεν λείπουν και στιγμές αυθεντικής ποιητικής συγκίνησης που κάνουν τα «Παράσιτα » μοναδικά.
Ανατρέποντας συνεχώς τις συνθήκες αλλά και την ίδια την ηθική των προσώπων του, ο Μπονγκ δημιουργεί μια ξεχωριστή πολιτική ταινία, που αποφεύγει τις καταγγελίες και τον διδακτισμό κι εντυπωσιάζει με την κριτική της ματιά, αποδεικνύοντας πως οι οικονομικές συνθήκες είναι αυτές που διαμορφώνουν τη συνείδηση των ανθρώπων μέσα σε έναν κόσμο, όπου η συνύπαρξη είναι σχεδόν αδύνατη , παρά τις καλές προθέσεις της κάθε πλευράς.
Τα παράσιτα του Μπονγκ δεν είναι οργανισμοί που ζουν εις βάρος κανενός, αλλά κομμάτια του ίδιου του οργανισμού που τα γεννάει και τα έχει ανάγκη. «Μία κωμωδία χωρίς κλόουν, μια τραγωδία χωρίς κακούς» ονομάζει την ταινία του ο ίδιος ο δημιουργός, και πραγματικά καταφέρνει να φτιάξει τόσο ιδιαίτερους χαρακτήρες ξεπερνώντας τον κίνδυνο της καρικατούρας και να τους οδηγήσει σε ακραίες καταστάσεις, που κατά βάση λειτουργούν σε ένα συμβολικό επίπεδο.
Με μια υψηλού επιπέδου κινηματογράφηση, φροντίζει συνεχώς να δημιουργεί δίπολα: το μίζερο υπόγειο και η υπερπολυτελής μεζονέτα, το εκτυφλωτικό φως που λούζει τα περισσότερα πλάνα του άλλοτε είναι λυτρωτικό άλλοτε παρουσιάζεται ως μια σκληρή τιμωρία, η εκπληκτική σεκάνς μέσα στη βροχή που άλλους τους καταστρέφει άλλους τους αναζωογονεί, οι πράξεις του κάθε χαρακτήρα που για κάποιους είναι σωτήριες για κάποιους άλλους εγκληματικές, συνθέτου ν τα κομμάτια ενός παζλ, που παρακολουθούμε έως το τέλος με αμείωτο ενδιαφέρον. Ταυτόχρονα, με αυτό τον διττό τρόπο συνεχώς ξεπερνάει τους σκοπέλους μιας μονόπλευρης αντιμετώπισης του θέματος και εκθέτει τα γεγονότα, δημιουργώντας μια σπάνια πολιτική ταινία, που σίγουρα θα αποτελέσει σημείο αναφοράς στο μέλλον.
Συνώνυμα (Synonymes)
Σκηνοθεσία: Ναντάβ Λαπίντ
Παίζουν: Τομ Μερσιέ, Κουεντίν Ντολμέρ, Λουίς Σεβιλότ
Περίληψη: Ο Γιόαβ, ένας νεαρός Ισραηλινός, είναι αποφασισμένος να αποκηρύξει την εθνικότητά του και να γίνει Γάλλος. Φτάνοντας στο Παρίσι, εγκαταλείπει τη γλώσσα του και με τη βοήθεια ενός λεξικού επιχειρεί με κάθε τρόπο να επινοήσει μια νέα ταυτότητα για τον εαυτό του.
Ο Ισραηλινός Ναντάβ Παλίντ («The Kindergarten Teacher», που διασκευάστηκε ως «Νηπιαγωγό» από τη Σάρα Κολαντζέλο) βασίζεται σε προσωπικά του βιώματα και αφηγείται την Οδύσσεια ενός νεαρού στο Παρίσι, αποσπώντας την Χρυσή Άρκτο και το βραβείο κριτικών στο Φεστιβάλ του Βερολίνου.
Ο Γιόαβ, ένας νέος από το Ισραήλ, που τον στοιχειώνει το στρατιωτικό του παρελθόν, φεύγει από τη χώρα του και φτάνει στο Παρίσι για μια νέα αρχή , αρνούμενος να μιλήσει εβραϊκά , ακόμα και να πει το όνομά του. Γρήγορα θα γνωρίσει ένα πλούσιο ζευγάρι και θα κάνει παρέα μαζί του, ενώ ταυτόχρονα θα προσπαθήσει να επιβιώσει σε μια άγνωστη πόλη, κάνοντας δουλειές του ποδαριού, αντιμετωπίζοντας συχνά προβλήματα επιβίωσης και ρατσισμό. Σύμμαχός του ένα λεξικό που τον βοηθά να βρίσκει συνώνυμες λέξεις, αλλά και η ιστορία του Έκτορα από την «Ιλιάδα», του ήρωα που δεν εγκαταλείπει τη μάχη, με τον οποίο ταυτίζεται.
Μέσα σε δύο ώρες, ο Λαπίντ οδηγεί τον ήρωά του σε μια περιπλάνηση στην πόλη του Φωτός, που αρκετές φορές μοιάζει πολύ σκοτεινή, τον εμπλέκει σε ένα ερωτικό τρίγωνο με τους σωτήρες του, τον φέρνει αντιμέτωπο με τον εθνικισμό σε μια τάξη γαλλικών όπου τραγουδάει με πάθος τη «Μασσαλιώτιδα», τον κάνει θύμα αλλά και θύτη, ανιχνεύοντας τελικά κατά πόσο μπορούμε να αρνηθούμε την καταγωγή μας και να μεταμορφωθούμε ολοκληρωτικά.
Ο Ισραηλινός δημιουργός καταφέρνει συχνά να δημιουργεί εναργείς σκηνές, φορτισμένες συγκινησιακά και με έντονο πολιτικό σχόλιο, άλλοτε όμως παρασύρεται από τον αυτοβιογραφικό χαρακτήρα της ιστορίας του και οδηγείται σε επαναλήψεις και ασυνέχειες. Έτσι δεν καταφέρνει πάντα να βρει την ισορροπία ανάμεσα στην αυτοαναφορικότητα και την κοινωνική αλλά και υπαρξιακή διάσταση του θέματός του, με αποτέλεσμα μια άνιση ταινία με πολύ δυνατές στιγμές και αρκετές φλυαρίες, που θα μπορούσαν να λείπουν.
Ο Τομ Μερσιέ πάντως με το εντυπωσιακό κίτρινο παλτό ως ήρωας της νουβέλ βανγκ δίνει μια παθιασμένη ερμηνεία, εκφράζοντας με όλο του το σώμα την αγωνία ενός ανθρώπου που προσπαθεί να βρει την ταυτότητά του.
Maleficent: Η Δύναμη του Σκότους (Maleficent: Mistress of Evil)
Σκηνοθεσία: Χοακίμ Ρένινγκ
Παίζουν: Αντζελίνα Τζολί, Ελ Φάνινγκ, Μισέλ Φάιφερ, Τζούνο Τεμπλ
Περίληψη: H Mαλέφισεντ και η βαφτιστήρα της Ορόρα έρχονται αντιμέτωπες με περίπλοκους οικογενειακούς δεσμούς -που ενώ τις φέρνουν κοντά την ίδια στιγμή τις ωθούν σε αντίθετες κατευθύνσεις- με αφορμή μία γαμήλια τελετή και την εμφάνιση απρόσμενων συμμάχων και σκοτεινών δυνάμεων.
Η τρομερή Μαλέφισεντ με την εκρηκτική Αντζελίνα Τζολί επιστρέφει σε νέες περιπέτειες.
Η Μαλέφισεντ έχει τη φήμη μιας σατανικής μάγισσας, αλλά στην ουσία είναι μια γυναίκα δυναμική κι ανεξάρτητη με ευαίσθητη καρδιά, που έχει διοχετεύσει την αγάπη της στην βαφτιστήρα της Ορόρα. Όταν η δεύτερη ενηλικιωθεί και αποφασίσει να παντρευτεί τον πρίγκιπα Φίλιππο, η νονά της θα πρέπει να αντιμετωπίσει την οικογένεια της προστατευόμενής της και κυρίως τη ραδιούργα πεθερά της, που πιστεύει ότι οι άνθρωποι και οι νεράιδες δεν μπορούν να συνυπάρξουν. Η ρήξη είναι αναπόφευκτη , όμως σύντομα θα έρθει στο φως η αλήθεια για την τρομερή Μαλέφισεντ.
Η Disney αναθέτει στον Nορβηγό Χοακίμ Ρένινγκ να συνεχίσει την ιστορία της Μαλίφισεντ , μιας ηρωίδας ανατρεπτικής, που αν και έχει τη στάμπα της κακιάς, πάντα καταφέρνει να κερδίσει την συμπάθειά μας. Χρησιμοποιώντας όλο το οπλοστάσιο των μεγάλων στούντιο- εντυπωσιακά εφέ, ευφάνταστη σκηνογραφία, χαριτωμένοι δευτερεύοντες χαρακτήρες- ο Ρένινγκ αφηγείται μια απόλυτα προβλέψιμη στην πλοκή της ιστορία.
Η δε ανατροπή της εικόνας της Μαλέφισεντ έρχεται αρκετά γρήγορα, όμως η φαντασμαγορία της Disney κάνει τη δουλειά της , δημιουργώντας ένα ευχάριστο θέαμα, κατάλληλο κυρίως για τους πιο μικρούς θεατές, που αγαπά τόσο η Μαλέφισεντ όσο και η Αντζελίνα Τζολί που μεταμορφώνεται μοναδικά για χάρη της ταινίας.
Επικίνδυνες Κυρίες (Hustlers)
Σκηνοθεσία: Λορίν Σκαφάρια
Παίζουν: Κόνστανς Γου, Τζένιφερ Λόπεζ, Τζούλια Στάιλς, Κέκε Πάλμερ, Λίλι Ράινχαρτ, Λίζο, Κάρντι Μπι
Περίληψη: Μια παρέα από στρίπερς στην Νέα Υόρκη που κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης του 2008 βλέπουν τους πελάτες τους και τα εισοδήματά τους να εξανεμίζονται. Με αρχηγό τη φιλόδοξη χωρισμένη μητέρα Ντόροθι και με τη βοήθεια της βετεράνου Ραμόνα θα ενώσουν τις δυνάμεις τους , κλέβοντας και εξαπατώντας πλούσιους άντρες της Γουόλ Στριτ. Το σχέδιό τους δουλεύει με μεγάλη επιτυχία μέχρι που τα πράγματα αρχίζουν να βγαίνουν εκτός ελέγχου
Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, που έγιναν γνωστά μέσα από το άρθρο της Τζέσικα Πρέσλερ «The hustlers at scores» στο περιοδικό «New York»- η Λορίν Σκαφάρια («Χάρηκα που σε Γνώρισα», «The Meddler») αφηγείται την ιστορία μιας έξυπνης κομπίνας, με πρωταγωνίστριες γυναίκες, που ίσως οδηγήσει προς έκπληξη πολλών την Τζένιφερ Λόπεζ στην οσκαρική πεντάδα.
Η Ντόροθι, μια χωρισμένη μητέρα, εργάζεται ως pole dancer για να τα βγάλει πέρα και συχνά γίνεται θύμα της εκμετάλλευσης των ανδρών. Όταν η οικονομική κρίση χτυπάει τη Γουόλ Στριτ, οι δουλειές πέφτουν κατακόρυφα, οπότε εκείνη μαζί με τη βοήθεια μιας έμπειρης στρίπερ, της Ραμόνα, βρίσκουν ένα τρόπο να εκμεταλλευτούν τους πελάτες τους , ναρκώνοντάς τους και ξαφρίζοντας τις πιστωτικές τους κάρτες. Οι «επικίνδυνες κυρίες» βγάζουν ένα σωρό λεφτά και ζουν το αμερικάνικο όνειρο, όμως η κατάσταση σύντομα εκτροχιάζεται.
Δεν είναι η πρώτη φορά που μια γυναικεία συμμορία κερδίζει το ενδιαφέρον της μεγάλης οθόνης, οπότε η επιλογή του θέματος σήμερα που το γυναικείο ζήτημα φαίνεται να κατέχει πρωταρχική θέση στις αναζητήσεις των δημιουργών, αποτελεί εχέγγυο επιτυχίας.
Η Σκαφάρια έχει λοιπόν στα χέρια της ένα δυνατό χαρτί για να μιλήσει για το ζήτημα της χειραφέτησης. Και πραγματικά οι «Επικίνδυνες κυρίες» αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν το σώμα και τον ερωτισμό τους προς όφελός τους, πολεμώντας μια βιομηχανία που τις καθιστά όργανα ηδονής. Από την άλλη όμως η επαναστατικότητά τους εξαντλείται σε καταναλωτικά όργια. Οπότε η όποια αντίδρασή τους στο αμερικάνικο όνειρο και στα όσα τις υποχρεώνει να κάνουν, τελειώνει μόλις εκείνες μπορούν να το απολαύσουν.
Το γεγονός ότι η Σκαφάρια στηρίζεται σε έ μια αληθινή ιστορία θα της έδινε στην ουσία πάτημα για μια ευρύτερη κριτική ενός συστήματος, που προβάλλει τον εύκολο πλουτισμό ως αντικειμενική αξία. Η κοινωνική ματιά όμως που προσπαθεί να δώσει, περνάει γρήγορα σε δεύτερη μοίρα χάριν της διασκέδασης, οπότε τελικά οι « Επικίνδυνες Κυρίες » πέρα από εντυπωσιακούς χορευτικούς ελιγμούς, μοιάζουν εντελώς ακίνδυνες, όπως ακριβώς θα περίμενε κανείς από ένα συμβατικό blockbuster, που πάρα την σπινάντη του κινηματογράφηση δεν έχει να προσθέσει τίποτα περισσότερο από την καυστική ατάκα ότι «όλη η χώρα είναι ένα απέραντο στριπτιζάδικο».
Ο Λένιν τον Οκτώβρη (Lenin v Oktyabre / Lenin in October)
Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Ρομ, Ντμίτρι Βασιλιέφ
Παίζουν: Μπόρις Στσούκιν, Σέμιον Γκόλτσταμπ, Νικολάι Οκλόπκοφ
Περίληψη: Πορτραίτο του Λένιν την περίοδο της Οκτωβριανής Επανάστασης από τον Μιχαήλ Ρομ.
Το αριστούργημα του Μιχαήλ Ρομ προβάλλεται για πρώτη φορά στην μεγάλη οθόνη στην πλήρη έκδοσή του (μετά τη λεγόμενη «αποσταλινοποίηση», όταν όλες οι σκηνές στις οποίες εμφανίζεται ο Ιωσήφ Στάλιν διεγράφησαν για την επανακυκλοφορία της ταινίας στις σοβιετικές αίθουσες το 1958).
Επιστρέφοντας από τη Φιλανδί, α ο Λένιν φτάνει στην Αγ. Πετρούπολη τον Οκτώβριο του 1917 και πρέπει να ανατρέψει την προσωρινή κυβέρνηση. Ο εργάτης Βασίλι αναλαμβάνει την προστασία του, όσο οι Μπολσεβίκοι ετοιμάζονται για την ένοπλη εξέγερση. Μέσα σ’ ένα εργοστάσιο της Αγίας Πετρούπολης οι εργάτες ανατρέπουν τον υπουργό, ο οποίος με τη συνοδεία ενός Μενσεβίκου, απαιτεί να παραδώσουν τα όπλα. Οι Ζινοβίεφ και Κάμενεφ δημοσιοποιούν την ημερομηνία της εξέγερσης, ενώ η προσωρινή κυβέρνηση προσπαθεί να εμποδίσει τον Λένιν. Η εργατική αλληλεγγύη αποτρέπει το σχέδιο και ο Λένιν παίρνει τον έλεγχο της κατάστασης. Εγκατεστημένος στο ινστιτούτο Σμόλνι, συναντά τους αρχηγούς των Μπολσεβίκων και δίνει το σινιάλο της δράσης. Τα χειμερινά ανάκτορα καταλαμβάνονται και η προσωρινή κυβέρνηση συλλαμβάνεται. Ο Λένιν διακηρύσσει τη νίκη της επανάστασης και την ανάληψη της εξουσίας από τα Σοβιέτ.
Ουσιαστικά πρόκειται για την πρώτη σοβιετική ταινία εξ ολοκλήρου αφιερωμένη στον ηγέτη της ρωσικής επανάστασης, που δείχνει τον Λένιν κατά τη διάρκεια των κρίσιμων στιγμών, όπως η συνέλευση της Κεντρικής Επιτροπής και η επίθεση στα Χειμερινά Ανάκτορα., ενώ ταυτόχρονα τον παρουσιάζει μέσα στην απλότητα της καθημερινής του ζωής.
Είναι μάλιστα η πρώτη φορά, στα χρονικά του σοβιετικού κινηματογράφου, που μια μεγάλη ιστορική μορφή αποδόθηκε μέσα από την ερμηνεία ενός ηθοποιού.
Η συνέχεια της ταινίας γυρίστηκε το 1939, με τίτλο «Ο Λένιν το 1918» και αφηγείται τα γεγονότα γύρω από το ρωσικό εμφύλιο, με τον ίδιο πρωταγωνιστή.