Στη Νέα Υόρκη λίγο πριν ο Τραμπ αναλάβει -Pause πατημένο στα Χριστούγεννα, παγετός και αναμονή [εικόνες]

H Nέα Υόρκη, ακόμα χριστουγεννιάτικα στολισμένη, παγωμένη από την επιδρομή του χιονιού και την αντίστροφη μέτρηση για την νέα προεδρία Τραμπ, πηγαίνει για ύπνο νωρίς, μυρίζει weed και καμένο πρέτζελ, ενώ στις εκκλησίες στο Χάρλεμ προσεύχονται για το Λος Άτζελες

Στα τελευταία ταξίδια στη Νέα Υόρκη, άρχισα να προτιμώ από το JFK το περιφερειακό αεροδρόμιο του Newark, αυτή την πιο παρατημένη ατμόσφαιρα, που ο ρυθμός δεν είναι ο δαιμονικά μπιτάτος της Νέας Υόρκης. Που σε οδηγεί στην πόλη μέσα από μια διαδρομή λιγότερο εκτυφλωτική -χωρίς αυτή τη στροφή που σε κάνει να σφηνώσεις την πλάτη στο κάθισμα του αυτοκινήτου καθώς ξαφνικά προβάλει η πόλη, με τους μυτερούς ουρανοξύστες και τις δεξαμενές του νερού πάνω από τα πέτρινα κτίρια.

Νύχτα, μείον εννέα βαθμοί Κελσίου και η πρώτη έξοδος στους δρόμους είναι σαν να φιλάς στο στόμα τον ίδιο σου τον εαυτό. Το χοντρό παλτό σφίγγεται γύρω από το σώμα, ο γιακάς σηκώνεται και κλείνει το στόμα, τη μύτη. Είναι σαν να αναπνέεις τον αέρα που εκπνέεις από μέσα σου, καθώς ο οδηγός από το Μπρούκλιν σε βοηθάει να σύρεις τις βαλίτσες σου, γεμάτος ενέργεια και περίεργος να μάθει τα πάντα για εσένα: από που είσαι, α αυτή η Μύκονος, πόσο θα μείνεις, α αυτή η Πάρος…

Σαν να περπατάς μέσα σε ένα περιοδικό μόδας

Δεν ανοίγω πολιτική συζήτηση μαζί τους. Όμως μπαίνοντας στην πόλη που λαμπυρίζει σαν αυτά τα παιχνίδια που είχαμε μικροί με τις δεκάδες τρύπες που τα φωτάκια πίσω από αυτές έφτιαχναν εικόνες, σκέφτομαι ότι είμαι εδώ, λίγες μέρες πριν αρχίσει η νέα προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ. Αισθάνομαι θλίψη για την πόλη που αχνίζουν τα σωθικά της, θρέφει όνειρα, βλέπει τους πύργους γραφείων στο Μανχάταν να αδειάζουν, θρηνεί για την νέα εποχή Τραμπ, σε πνίγει με την ακρίβειά της, σε σώζει με την τέχνη στα μουσεία και τα υπέροχα πάρκα-αγκαλιές της.

Η πόλη που ποτέ δεν ήταν demure, έχει γίνει mindful. Καθώς κινείται το αυτοκίνητο και μπαίνουμε στο βάθος της, πέρα από τον ποταμό Χάντσον, μοιάζει σαν να ξεφυλλίζω ένα περιοδικό. Σαν να περπατάω μέσα σε ένα περιοδικό. Τεράστια billboards με διαφημίσεις των κορυφαίων οίκων μόδας προβάλλουν πάνω στα κτίρια. Σαν τις εικόνες με ηγέτες και βασιλιάδες στη Μέση Ανατολή. O Jeremy White Allen με τα εσώρουχα του Calvin Klen, η Γκούινεθ Πάλτροου ξανθιά ξεθωριασμένη ντομινατρίς για τον Saint Laurent, η αδέξια Kάρει Μάλιγκαν για την Prada σαν την κόρη της Γκούινεθ Πάλτροου από την ταινία Οικογένεια Τέτενμπάουμ.

Διαβάζω ότι ο Ολιβέρο Τοσκάνι, ο φωτογράφος που γέμισε τις πόλεις με τις πιο αιρετικές διαφημιστικές καμπάνιες που έχουν γίνει ποτέ, αυτές για την Βenetton, πέθανε. Και καθώς περπατώ κάτω από τα σημερινά ταμπλόιντ προσέχοντας να μην γλιστρήσω από τον πάγο στον δρόμο, διαβάζω ότι έλεγε «φανταστείτε έναν αρχαιολόγο, χιλιάδες χρόνια μετά, που βρίσκει ένα Time του 2007. Στο εξώφυλλο ένα άρθρο για το AIDS στην Αφρική, μέσα ένα διαφημιστικό σαλόνι για την Μercedes. Ένα θέμα για τα εξαφανισμένα παιδιά της Βραζιλίας, και μετά ένα δισέλιδο της Chanel. O αρχαιολόγος θα αναρωτιέται τι στο καλό συνέβαινε εκείνη την εποχή».

Αν η Νέα Υόρκη αυτή τη στιγμή είχε την μοίρα της Πομπηίας, ο αρχαιολόγος αυτός θα σάστιζε με τον ίδιο τρόπο. Η Πάλτροου και οι άστεγοι και τα χριστουγεννιάτικα φωτάκια και τα αποτσίγαρα των μπάφων στο πεζοδρόμιο.

Χριστούγεννα σε λούπα

Η Νέα Υόρκη βρίσκεται σε λίμπο. Σαν να έχει πατήσει πεισματικά το δάχτυλο πάνω στο pause. Είναι ακόμα χριστουγεννιάτικα στολισμένη, αν και βρισκόμαστε στην 12η Ιανουαρίου, τα καταστήματα μοιάζουν σαν να είμαστε λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, δέντρα φεγγοβολούν πίσω από παράθυρα, στεφάνια και μεγάλες γιρλάντες με κλαδιά δέντρων στολίζουν πόρτες και κάγκελα στο West Village. H γιγαντιαία μπάλα σαν διαμαντένια χιονονιφάδα στέκει ακόμα στην Πέμπτη Λεωφόρο έξω από το Tiffany’s, η μεγάλη Χριστουγεννιάτικη παράσταση στο στέγαστρο του Ritz.

Σαν να θέλουν να σταματήσουν τον χρόνο, να μην φτάσει στην 20^η Ιανουαρίου. Την ημέρα που ο Nτόναλντ Τραμπ θα ορκιστεί 47oς πρόεδρος των ΗΠΑ. Ήδη έχουν αρχίσει οι ανακοινώσεις για την διοργάνωση διαφορετικών εκδηλώσεων αντίδρασης, πορείες διαμαρτυρίας σε διαφορετικά σημεία της Νέας Υόρκης, με το Χάρλεμ να πρωταγωνιστεί. Έντονο επεισόδιο, ενάντια στην «φασιστική Αμερική» έγινε προχθές στην πρώτη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου της πόλης.

Οδοφράγματα στο Trump Tower

 Στις επίσημες συζητήσεις, οι άνθρωποι του πολιτισμού είναι παγωμένοι, τρομαγμένοι, αποφεύγουν ακόμα και να πουν το όνομα του Τραμπ. Ο εξαποδώ. Ο που αν πω το όνομά του θα γίνει αληθινός. Ετοιμάζουν προγράμματα, ιδέες, πράξεις που θα επιχειρήσουν να σβήσουν το σκοτάδι που κουβαλάει μαζί του. Oι 56 δρόμοι στο ύψος της Πέμπτης Λεωφόρου, έχουν κλείσει πάλι με φράγματα και αστυνομική παρουσία, όπως τότε που ήταν πρόεδρος. Όλα είναι έτοιμα. Ο έρημος δρόμος μοιάζει με άγονο τόπο, ανατριχιαστικά ήσυχος και άδειος από ανθρώπους.

Παραδίπλα, τo κτίριο που στεγάζει τη Louis Vuitton, εκεί που την προηγούμενη φορά η βιτρίνα είχε καταληφθεί από την ίδια την Γιαγιόι Κουσάμα, είναι κλειστό για εργασίες. Μοιάζει με μπαούλο της φίρμας, καλυμμένο αριστοτεχνικά με υλικά και χαρακτηριστικά της πρώτης δημιουργίας του οίκου. To υλικό και το χρώμα του αναφέρεται στον γκρι καμβά που δημιούργησε ο γαλλικός οίκος τον 19^ο αιώνα.

Μια εφήμερη κατασκευή που καμώνεται την μνημειακή, μία οικονομική υπερβολή που αφού σταθείς ξαφνιασμένος για να την δεις, σε κάνει να νιώθεις αμήχανα, άβολα, άσχημα. Η Νέα Υόρκη ήταν φυσικά πάντα η πόλη της υπερβολής, του «τα πάντα είναι δυνατά», όμως η ωριμότητα δεν της έλειπε όταν χρειαζόταν.  Συνεχίζω να περπατώ, κλωτσώντας χοντρούς κόκκους αλατιού που έχει σκορπιστεί παντού για να μην παγώσει το χιόνι που έπεσε νωρίς το πρωί.

Kαμένο πρέτζελ και weed

H κίνηση είναι λιγότερη απ’ ό,τι θυμάμαι. Μου λένε ότι έχει επιβληθεί ένα τέλος 9 ευρώ για τα αυτοκίνητα που διασχίζουν το κέντρο στις ώρες αιχμής. Είναι αποτελεσματικό, τα αυτοκίνητα έχουν μειωθεί εντυπωσιακά. Αλλά και οι άνθρωποι, τα βράδια. Δέκα τα εστιατόρια κλείνουν, η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ έχει υπνηλία.

Βράδυ Τετάρτης και περπατάμε ολομόναχοι, η Mercer str αντιλαλεί ελληνικά. Μυρίζει καμένο πρέτζελ, μυρίζει φυσικά μπάφο, μυρίζει oud σε μυστικές συνταγές μέσα από τα καταστήματα των οίκων μόδας και των πεντάστερων ξενοδοχείων. Ανέμελα ευτυχισμένα πλήθη κάνουν πατινάζ κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο στην Ροκφέλερ, ουρές στο κατάστημα SKIMS της Κιμ Καρντάσιαν που άνοιξε μόλις πριν από τρεις εβδομάδες – πώς σας φαίνεται, σας αρέσει; με ρωτάει ο ταμίας- στάσεις στα CVS pharmacies για φάρμακα για το συνάχι και εκείνο το ποθητό χάπι για το χαγκόβερ.

Κυριακή και οι ουρές δεν σχηματίζονται στο flea market, το παζάρι, κάτω από την γέφυρα στο Ντάμπο του Μπρούκλιν ( θα ανοίξει πάλι τον Απρίλιο), αλλά στα sample sales των μεγάλων οίκων μόδας στο Σόχο. Η γενιά του τικ-τοκ. Εστιατόρια και καφέ δεν σε δέχονται χωρίς κράτηση, όλοι απολαμβάνουν το brunch τους αυτό τον παγωμένο Ιανουάριο -αν είσαι μόνη, μια θέση στο μπαρ με complimentary ένα ποτήρι σαμπάνια σε περιμένει.

Υπάρχει μία ομίχλη, μια ατμόσφαιρα που αχνίζει στους παγωμένους δρόμους.  Μια ομίχλη που δεν έχει σχέση με τα καιρικά φαινόμενα. Η Νέα Υόρκη λιγότερο άτακτη, με τα κομμάτια του παζλ-γειτονιών που την συνθέτουν να απομακρύνονται σχηματίζοντας νησιά πάνω στο νησί. Η 20^η Ιανουαρίου θα είναι το νέο όριο. Η πόλη περιμένει.