Υπαίθρια πρόβα, ντυμένοι με τις υπέροχες δημιουργίες των Deux Hommes, στη χορογραφία του Κωνσταντίνου Ρήγου πραγματοποίησαν λίγο πριν το σούρουπο οι χορευτές της Λυρικής το απόγευμα του Σαββάτου. Στο κατάμεστο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος οι επισκέπτες είχαν την τύχη να δουν πρώτοι αποσπάσματα της πολυαναμενόμενης παράστασης «Χορεύοντας με τη σκιά μου».
Το νέο έργο που φέρει την υπογραφή του Κωνσταντίνου Ρήγου στη χορογραφία αλλά και στα σκηνικά, κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 9 Νοεμβρίου στην Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Είναι η πρώτη παράσταση του Μπαλέτου για την τρέχουσα σεζόν – αν και η πρώτη της «έξοδος» έγινε στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης όπου ανέβηκε η sold out «Λίμνη των Κύκνων» λίγο πριν επιστρέψει ξανά στη Λυρική για νέες παραστάσεις τον Δεκέμβριο του 2019. Το «Χορός με τη σκιά μου» θα παρουσιαστεί στις 9,10,16, 17, 24 Νοεμβρίου, με τον Λουκά Καρυτινό να διευθύνει την ορχήστρα.
Μάλιστα περιμένουμε με αγωνία να δούμε αν θα γίνει η μεγάλη έκπληξη: αν τελικά ο Κωνσταντίνος Ρήγος θα αποφασίσει να χορέψει και ο ίδιος μετά από χρόνια σε αυτή τη χορογραφία που τον φέρνει ξανά σε μια συνάντηση πολυεπίπεδη με τον Μάνο Χατζιδάκι.
Στο έργο του χορογραφεί τέσσερες δημιουργίες σταθμούς του σπουδαίου συνθέτη: Ο κύκλος του C.N.S., Ο καπετάν Μιχάλης, Το καταραμένο φίδι, Το χαμόγελο της Τζοκόντα. To απόγευμα του Σαββάτου, πλάι στα συντριβάνια του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος οι χορευτές του αναγεννημένου μπαλέτου της Λυρικής παρουσίασαν αποσπάσματα της νέας δουλειάς, ενώ οι πρώτες φωτογραφίες από τα σκηνικά και τα κοστούμια της παράστασης αποκαλύπτουν τον ιδιαίτερο κόσμο που δημιούργησε ο Ρήγος για να αναπτυχθεί ο διάλογός του με τον Μάνο Χατζιδάκι.
Λέει ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Ρήγος: «Τι είναι ο Χορός με τη σκιά μου; Ένας χορός με τον εαυτό μου. Μια εξομολόγηση επί σκηνής όλων αυτών που έχω ζήσει και που κουβαλάω για πάντα μέσα μου», σημειώνει ο Κωνσταντίνος Ρήγος, και συνεχίζει: «Από την εφηβική μου ηλικία, η μουσική και ο λόγος του Μάνου με επηρέασαν βαθιά. Δεν τον γνώρισα ποτέ – τον πλησίασα κάποιες φορές, αλλά πάντα υπήρχε μια απόσταση. Η απόσταση στην οποία σε κρατάει ο φόβος τη στιγμή που βρίσκεσαι απέναντι σε κάτι σπουδαίο. Η ευαισθησία, η λογική και ο πολιτικός λόγος του Μάνου υπήρξαν πάντα τα στοιχεία που με προκαλούσαν να χορογραφήσω ένα έργο του. Τώρα πια ο φόβος έχει φύγει, αλλά το δέος παραμένει. Καθώς πια νιώθω το έργο του ως ένα κομμάτι του ίδιου μου του εαυτού, πλέον νιώθω πιο τολμηρός να το αγγίζω και να το κάνω δική μου χορογραφία. Στον Χορό με τη σκιά μου, την πρώτη μου “αναμέτρηση” με τον Μάνο, αλλά και τον έφηβο εαυτό μου, δημιουργώ τέσσερα διαφορετικά δωμάτια –ένα για κάθε έργο–, με μάτια παράθυρα στον κόσμο που ζούμε ή σε αυτόν που ζει μέσα στη φαντασία μας. Τέσσερις χώροι για να φτιάξει ο κάθε θεατής την προσωπική του μυθολογία».
