Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης επιστρέφει στην τηλεόραση και συγκεκριμένα στο Mega μετά από έντεκα χρόνια, αποδεικνύοντας ότι είναι καλύτερος και πιο δημιουργικός από ποτέ. Με το περίφημο Maestro.
Μαγευτικά πλάνα από τους Παξούς που μοιάζουν με πίνακες ζωγραφικής. Ένα τιρκουάζ που γραπώνει τον θεατή από το πρώτο καρέ. Μια λαμπερή πρωταγωνίστρια με σπάνια ομορφιά που μαγνητίζει. Φρέσκες φάτσες. Ωραία -όπως πάντα- μουσική. Ένα πολύ ενδιαφέρον σενάριο με έντονο κοινωνικό χαρακτήρα και ένα twist που ξυπνά τα αίματα και σε κάνει να ανυπομονείς να δεις το επόμενο επεισόδιο. Μια Καβογιάννη στην πιο ώριμη φάση της και μια Χαρούλα Αλεξίου αποκάλυψη... Αυτά είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία που κάνουν τη νέα σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη να κλέβει τις εντυπώσεις. Το «Maestro» στο Mega αποτελεί την έκπληξη της φετινής σεζόν.
Μια παραγωγή με διεθνείς προδιαγραφές
Μετά από μια σιωπή έντεκα χρόνων από τη μικρή οθόνη, ο Παπακαλιάτης ωρίμασε και η ματιά του έγινε μεστή, δημιουργώντας μια σειρά που θα μπορούσε άνετα, από κάθε άποψη, να βρίσκεται στο Netflix, κάνοντας τεράστια, διεθνή επιτυχία. Όλη αυτή τη δεκαετία, ζώντας για μακρά χρονικά διαστήματα στην Αμερική, ο δημοφιλής ηθοποιός και σκηνοθέτης των μεγάλων τηλεοπτικών επιτυχιών παρακολούθησε τις τάσεις στην πόλη όπου γεννιούνται, στο Λος Άντζελες, ακονίζοντας τη δημιουργική ματιά του. Αυτό φαίνεται σε κάθε πλάνο της νέας του σειράς.
Και δεν μιλώ για τα τοπία των Παξών, που είναι σπάνιου φυσικού κάλλους, αλλά και για τα εσωτερικά πλάνα. Ακόμα και τα πιο διεκπεραιωτικά πλάνα -οι λεγόμενες «γέφυρες», αυτά που στις σειρές βοηθούν στην εξέλιξη της πλοκής, που δεν προσφέρονται συνήθως για να δείξει ο τηλεοπτικός σκηνοθέτης την αισθητική και το ταλέντο του- ήταν καταπληκτικά και πολύ προσεγμένα.
Ο σκύλος, το γαλλικό μπουλντόγκ, για παράδειγμα, που γρυλίζει όταν ο πατέρας της Κλέλιας μπαίνει στο ιατρείο του νησιού για να πληρώσει την έκτρωση της γυναίκας του, είναι μια μικρή λεπτομέρεια που δείχνει ότι ο Παπακαλιάτης αποφάσισε να κάνει κινηματογράφο στη μικρή οθόνη.
Η σκηνή της Χαρούλας Αλεξίου στην κουζίνα όταν πλένει σπανάκι είναι ένας μικρός πίνακας. Το ίδιο και οι σκηνές όπου η εγγονή της, η Κλέλια, παίζει πιάνο. Οι πόρτες που ανοίγουν και εισβάλλουν στο δωμάτιο πότε οι αχτίδες του ήλιου και πότε το μπλε της θάλασσας, τα πλάνα με τις ηλιόλουστες αυλές, η σκοτεινή ταβέρνα που δείχνει τις ύποπτες οικονομικές δοσοληψίες του πατέρα της Κλέλιας με τον άντρα της Μαρίας... Όλα είναι τόσο προσεγμένα, που μετατρέπουν όλη τη σειρά σε eye candy, ένα χάρμα οφθαλμών.
Ο Παπακαλιάτης μεγαλώνει όμορφα, χωρίς κόμπλεξ
O Παπακαλιάτης, παίζοντας έναν μουσικό λίγο πριν τα πενήντα, κλείνει ακόμα και τα πιο κακά στόματα που έσπευσαν βιαστικά να τον χλευάσουν στο Twitter ότι παίζει τον 30άρη με μπότοξ. Ο Ορέστης, ο ήρωας τον οποίο υποδύεται στη σειρά, όπως αποκαλύφθηκε λίγο πριν το τέλος του πρώτου επεισοδίου, είναι ένας μεσήλικας που διάγει την πέμπτη δεκαετία της ζωής του, αλλά τι κρίμα για τους κακοπροαίρετους που ο Παπακαλιάτης μεγαλώνει όμορφα και χωρίς κόμπλεξ...
Ο «Maestro» δεν είναι η σειρά ενός αυτάρεσκου ηθοποιού που δεν αντέχει να μεγαλώνει, φτιαγμένη για να χαϊδέψει το ego και τη ματαιοδοξία του, αλλά, αντιθέτως, είναι μια σειρά δημιουργικής ωριμότητας, γραμμένη με χιούμορ και με τις κεραίες ενός ευφυούς, χορτασμένου ανθρώπου (που μιλάει μονάχα όταν έχει κάτι να πει) σε εγρήγορση.
Τα κοινωνικά θέματα που θίγει ο Παπακαλιάτης στo «Maestro» άφθονα: Διαφθορά, έμφυλες ταυτότητες, ενδοοικογενειακή βία, σύνδρομα της κλειστής επαρχιακής κοινωνίας, αδιέξοδα των νέων ανθρώπων που νιώθουν ότι δεν μπορούν να βγουν από τη λούπα στην οποία τους εγκλωβίζει η κακή οικονομική τους κατάσταση, ευκαιριακές σχέσεις μέσω dating apps...
H σειρά «Maestro» συνομιλεί με την εποχή της και το κάνει χωρίς αμηχανία. Τα πάντα είναι καλά τοποθετημένα μέσα στην πλοκή, χωρίς να δείχνουν την αγωνία του δημιουργού να τα βάλει όλα μέσα στη σειρά προκειμένου να μιλήσει στην καρδιά της πολιτικής ορθότητας. Αντιθέτως, ενώ πολλές ταινίες ή σειρές του Netflix πετούν εμβόλιμα τα diversities για να κάνουν κήρυγμα, χωρίς να υποστηρίζονται επί της ουσίας δημιουργικά, εδώ όλα δικαιολογούνται πλήρως από το σενάριο.
Εξαιρετικό καστ και γλώσσα της εποχής
Στα συν της σειράς, εκτός από την ώριμη σκηνοθεσία, τα υπέροχα πλάνα και την καταπληκτική φωτογραφία, είναι το καλό, επιτυχημένο κάστινγκ. Τα τρία νέα παιδιά που πρωταγωνιστούν έχουν αυτό το «κάτι»: η Κλέλια Ανδριολάτου, ο Ορέστης Χαλκιάς και ο Γιώργος Μπένος είναι και οι τρεις εξαιρετικοί, γεμίζοντας φρεσκάδα την οθόνη. Η Αλεξίου, η Καβογιάννη, ο Τσορτέκης, ο Αλμπάνης και ο Μουρατίδης παίζουν χωρίς υπερβολές και υποκριτικές ακροβασίες, με μια φυσικότητα, μια σιγουριά και ένα μέτρο, αποδεικνύοντας εκτός των άλλων και την ικανότητα του Παπακαλιάτη ως «μαέστρου» να συντονίζει τις διαφορετικές «φωνές», δημιουργώντας ένα πολύ καλό αποτέλεσμα.
Μου άρεσαν πολύ η εισαγωγή, το αφήγημα της Κλέλιας, που έδωσε από την αρχή το στίγμα και την οπτική της σειράς σε πολλά κοινωνικά θέματα. Η αφήγηση, ένα παλιό τέχνασμα από το παλιό καλό Χόλιγουντ, έχει επανέλθει ως μεγάλη τάση τα τελευταία χρόνια στις σειρές του εξωτερικού.
Ο Παπακαλιάτης έκανε άψογα που το υιοθέτησε. Χρησιμοποιώντας, εδώ αλλά και σε πολλά άλλα επίπεδα, τη γλώσσα του Netflix, ο Παπακαλιάτης κάνει ακόμα πιο πιθανό το ενδεχόμενο η σειρά του να τραβήξει το ενδιαφέρον της διεθνούς πανίσχυρης πλατφόρμας. Αν αυτή η σειρά είχε προβληθεί στο Netflix, θα είχε πολύ μεγάλες πιθανότητες να μπει στο trending της πλατφόρμας.
Γιατί το «Maestro» έχει και το όνομα, έχει και τη χάρη. Πρωτότυπο τίτλο, ιδανικό για να γίνει viral, ακαταμάχητο location που θα μετέτρεπε τους Παξούς σε νούμερο ένα τουριστικό προορισμό της Μεσογείου, ατμόσφαιρα χολιγουντιανής ταινίας και μια πρωταγωνίστρια με πρόσωπο που το ερωτεύεται ο φακός από το πρώτο πλάνο.
Τουτέστιν, ακόμα και αν δεν υπήρχε ο Παπακαλιάτης, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε. Κρίνοντας από το πρώτο επεισόδιο, είναι ο μόνος που στα τριάντα χρόνια της ελληνικής ιδιωτικής τηλεόρασης έχει δημιουργήσει ένα εξαγώγιμο προϊόν, με καλές ραφές που δεν προδίδουν χαμηλό μπάτζετ και ελληνική φτωχή παραγωγή, όπως συνήθως, αλλά που μπορούν άνετα να σταθούν πλάι στις μεγάλες και ακριβές παραγωγές του Netfix. Ελπίζουμε η συνέχεια να είναι αντάξια της πολύ δυνατής αρχής.
ΥΓ.: Ναι, υπάρχει και ένα μείον στη σειρά: Δυστυχώς, τελειώνει πολύ γρήγορα το επεισόδιο.