Στις κινηματογραφικές πρεμιέρες της εβδομάδας, το τριήμερο του Δεκαπενταύγουστου, για την Λορ Καλαμί «Βρέχει άντρες».
Ο Ζιλ Λελούς και η Μελανί Τιερί βρίσκονται «Ναυαγοί» σε ένα νησί στη Χιλή, ο Μπενουά Μαζιμέλ πρωταγωνιστεί σε ένα πολιτικό νουάρ με φόντο την Ταϊτή και ο Απαισιότατος Γκρου επιστρέφει δριμύτερος, από σήμερα στους κινηματογράφους.
Βρέχει Άντρες (Iris et les Hommes /It's Raining Men)
Σκηνοθεσία: Καρολίν Βινιάλ
Παίζουν: Λορ Καλαμί, Βενσάν Ελμπάζ, Σουζάν ντε Μπεκ, Σιλβέν Κατάν, Λοράν Πουατρενό, Ισμαέλ Σι Σαβανέ
Περίληψη: Μια πετυχημένη γιατρός έχει προ πολλού σταματήσει να έχει σεξουαλική ζωή με τον άντρα της, μέχρι που ανακαλύπτει μια πλατφόρμα γνωριμιών.
Πικάντικη γαλλική κομεντί με τη Λορ Καλαμί.
Η Ιρίς είναι μια πετυχημένη οδοντίατρος, μητέρα δυο κοριτσιών και σύζυγος με μια φαινομενικά τέλεια ζωή. Αλλά πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανε σεξ με τον άντρα της; Έπειτα από πολλή σκέψη λοιπόν, αποφασίζει να χρησιμοποιήσει μια εφαρμογή για ερωτικά ραντεβού, κάτι που θα της αποκαλύψει έναν θαυμαστό καινούργιο κόσμο.
Η Καρολίν Βινιάλ ξανασυναντάει τη Λορ Καλαμί, που έχει εξελιχθεί σε μεγάλη σταρ του γαλλικού σινεμά, μετά από το «Ο γάιδαρος, ο εραστής μου και εγώ», που χάρισε στη δεύτερη κι ένα Σεζάρ, για να εξερευνήσουν ακόμα μία φορά τη γυναικεία επιθυμία με όρους χειραφέτησης. Η κεντρική ηρωίδα όμως εδώ δεν είναι η η ερωμένη, αλλά η σύζυγος, που βιώνει το αληθινό τέλος μιας ρομαντικής ιστορίας, αυτό που δεν δείχνουν οι κλασικές κομεντί, δηλαδή το πώς καταλήγει μια ήσυχη συντροφική ζωή, όταν απουσιάζει πλήρως η ηδονή και η απόλαυση.
Η Γαλλίδα δημιουργός, αφού αναγνώρισε το θετικά των πλατφόρμων ερωτικής επικοινωνίας στο πρόσωπο μιας φίλης της και αφού έκανε και η ίδια την έρευνά της στο διαδίκτυο, αποφάσισε να φτιάξει μια απελευθερωτική, όπως δηλώνει, κωμωδία για τις γυναίκες άνω των σαράντα, που τελικά περισσότερο θυμίζει επιθεωρησιακά σκετσάκια, παρά μιλάει πραγματικά για τη γυναικεία απελευθέρωση, ή εμβαθύνει στο μεγάλο πρόβλημα πολλών ζευγαριών, που δεν είναι άλλο από το «γιατί μια μέρα τελειώνει ο έρωτας».
Έτσι, αυτό που πετυχαίνει η Βινιάλ είναι μια διαδοχή περιστατικών χωρίς ιδιαίτερα απρόοπτα, με την Καλαμί, ηθοποιό ικανή στις μεταμορφώσεις, να διαχειρίζεται το κωμικό της ταμπεραμέντο με υπερβολικό τρόπο, προκειμένου να δώσει ζωή σ’ ένα σενάριο, που από την αρχή ανοίγει τα χαρτιά του για να χαθεί σε κοινοτοπίες και συντηρητισμούς, αν και ευαγγελίζεται ακριβώς το αντίθετο.
Οι Ναυαγοί (Soudain Seuls/Suddendly)
Σκηνοθεσία: Τομά Μπιντεγκέν
Παίζουν: Ζιλ Λελούς, Μελανί Τιερί
Περίληψη: Ένα ζευγάρι πρέπει να παλέψει για την επιβίωσή του, αφού αποκλειστεί σε ένα νησί κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού.
Θρίλερ επιβίωσης με τον Ζιλ Λελούς και τη Μελανί Τιερί.
Η Λόρα και Βενσάν είναι ζευγάρι και μαζί ξεκινούν μια περιπέτεια ιστιοπλοΐας στη Νότιο Αμερική. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους, αποφασίζουν να εξερευνήσουν ένα έρημο νησί στα ανοιχτά της Χιλής. Εν όψει μιας σφοδρής καταιγίδας, βρίσκουν καταφύγιο σε έναν εγκαταλελειμμένο φαλαινοθηρικό σταθμό, αλλά όταν ξυπνούν το επόμενο πρωί, διαπιστώνουν ότι η βάρκα τους έχει εξαφανιστεί. Καθηλωμένοι σε ένα εχθρικό περιβάλλον με λιγοστές προμήθειες, πρέπει να συνεργαστούν για την επιβίωσή τους, δοκιμάζοντας τα συναισθήματά τους και τη σχέση τους.
Οι ταινίες επιβίωσης συνήθως έχουν στο επίκεντρό τους είτε ένα μόνο άτομο που έρχεται αντιμέτωπο με τη φύση, είτε μία ομάδα που καλείται να παλέψει με τις σκοτεινές και άγριες πλευρές του ανθρώπου. Ο Τομά Μπιντεκέν όμως, σεναριογράφος του Ζακ Οντιάρ και βραβευμένος με δύο Σεζάρ, βασισμένος στο μυθιστόρημα «Soudain Seuls» της ακτιβίστριας Ιζαμπέλ Οτισιέ, στην τρίτη του σκηνοθετική απόπειρα, επιλέγει ένα ζευγάρι, οπότε αυτό που διακυβεύεται στην περίπτωσή τους είναι ουσιαστικά ο γάμος τους και κατ’ επέκταση οι κοινωνικές παράμετροι, που διαμορφώνουν τον θεσμό.
Από την αρχή λοιπόν, αν και οι δύο σύντροφοι μοιάζουν αγαπημένοι, ο Μπιντεκέν αφήνει να εννοηθεί πως έχουν αντιμετωπίσουν αρκετά θέματα-εκρήξεις, έλλειψη σεξουαλικής επιθυμίας κτλ - που μετά από την απομόνωσή τους στο εχθρικό προς αυτούς νησί, θα έπρεπε κανονικά να τους απασχολήσουν .
Ενώ όμως ο Γάλλος δημιουργός έχει στα χέρια του ένα στοιχείο, που θα διαφοροποιούσε την ταινία του από ανάλογες του είδους, φαίνεται πως δεν μπορεί να φανταστεί πραγματικά πώς θα ήταν η καθημερινότητα ενός ζευγαριού υπό αυτές τις συνθήκες. Έτσι, ο Ζιλ Λελούς και η Μελανί Τιερί μπορεί να τσαλακώνονται εξωτερικά -αλλά όχι και τόσο πολύ ώστε να χάνουν τη λάμψη τους- και να σκοτώνουν χαριτωμένους πιγκουΐνους για να τραφούν, όμως η σχέση τους δεν δοκιμάζεται περισσότερο από όσο θα τους συνέβαινε, αν έμεναν μία εβδομάδα κλεισμένοι στο διαμέρισμά τους σε ένα κλασικό ψυχόδραμα. Η δε εμμονή του να τους κινηματογραφεί σε ερωτικές περιπτύξεις, που δεν δικαιολογούνται ως μία διέξοδος, ή ως αντίδοτο στον φόβο του θανάτου, τις κάνει να μοιάζουν άσχετες με το όλο θέμα, με το τελικό πλάνο να υποδηλώνει απλοϊκά ότι ο πολιτισμός είναι αυτό που φθείρει σχέσεις και τίποτα άλλο, αφού κατά βάση όλοι είμαστε προορισμένοι να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε.
Pacifiction
Σκηνοθεσία: Αλμπέρ Σέρα
Παίζουν: Μπενουά Μαζιμέλ
Περίληψη: Ο έμπειρος διπλωμάτης Ντε Ρολέ υπηρετεί στην Ταϊτή ως Γάλλος Ύπατος Αρμοστής. Προσπαθεί να κρατήσει τις εύθραυστες πολιτικές ισορροπίες, οι οποίες διαταράσσονται, όταν η εμφάνιση ενός υποβρυχίου σπέρνει ανησυχίες για πυρηνικές δοκιμές.
Πολιτικό νουάρ από τον sui generis δημιουργό Άλμπερτ Σέρα, που συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Καννών 2022 και ψηφίστηκε ως η καλύτερη ταινία της χρονιάς από τα Cahiers du Cinema.
Στην Ταϊτή, ένα νησί της Γαλλικής Πολυνησίας, ο Ύπατος Αρμοστής της Δημοκρατίας και στέλεχος της γαλλικής κυβέρνησης Ντε Ρολέ, ένας ευφυής άνδρας, ο οποίος κινείται στα υψηλότερα κλιμάκια της πολιτικής, αλλά και στα κακόφημα μπαρ, θα κληθεί να διαχειριστεί τις συνέπειες μιας είδησης που κυκλοφορεί, σπέρνοντας τον πανικό. Πέτρα του σκανδάλου ένα υποβρύχιο, του οποίου η απόκοσμη παρουσία θα μπορούσε να προαναγγέλλει την επιστροφή των γαλλικών πυρηνικών δοκιμών.
Ο Άλμπερτ Σέρα («Liberté»), του οποίου ταινία προβάλλεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, με ήρωά του έναν γνήσιο απόγονο της αποικιοκρατίας, που κυκλοφορεί σχεδόν πάντα με λευκό κοστούμι και προσπαθεί με αβρότητα να διασφαλίσει την απόλυτη κυριαρχία του, στήνει ένα υπαρξιακό πολιτικό θρίλερ με ιδιαίτερη κινηματογραφική γλώσσα για τις νέες μορφές εξουσίας, που διαμορφώνονται σε όλο τον πλανήτη.
Εγκαταλείποντας θέματα από το μακρινό παρελθόν που τον είχαν απασχολήσει παλιότερα, ο Καταλανός δημιουργός κινηματογραφεί την εξωτική Ταϊτή σε ένα πορτοκαλί χρώμα που δηλώνει τη δύση του ηλίου, κυριολεκτικά και μεταφορικά, χαρίζοντας στην ταινία του μια vintage αποικιακή ατμόσφαιρα. Υπνωτιστικές ονειρικές εικόνες, ίντριγκες και γεωπολιτικά παιχνίδια που θα λάτρευε ο Λε Καρέ, εναλλάσσονται γύρω από έναν άντρα, ο οποίος προσπαθεί να κρατηθεί στην αίγλη ενός ξεπερασμένου πια μεγαλείου- ο Μπενουά Μαζιμέλ σε ένα ρεσιτάλ υποκριτικής, που του χάρισε το Σεζάρ πρώτου ανδρικού ρόλου- και μας εισάγουν σε έναν μυστικιστικό κήπο της Εδέμ, που σταδιακά προετοιμάζεται για μια μεγάλη αλλαγή.
Ο Σέρα διαχειρίζεται την ιστορία του με έναν αργόσυρτο ρυθμό, που παρασύρει τον θεατή σε έναν κόσμο πραγματικό και αλληγορικό ταυτόχρονα, αντιπαραβάλλοντας τη Δύση με την Ανατολή, τη φύση με την τεχνολογία, την Ιστορία με τη σύγχρονη πραγματικότητα, για να καταρρίψει τελικά κάθε βεβαιότητα με το ιδιοσυγκρασιακό σκηνοθετικό του στυλ.
Εγώ, ο Απαισιότατος 4 (Despicable me 4)
Σκηνοθεσία: Κρις Ρενό & Πιερ Κοφέν
Με τις φωνές των: Στιβ Καρέλ, Κρίστεν Γουίγκ, Πιερ Κοφέν, Γουίλ Φέρελ, Τζόι Κινγκ, Σοφία Βεργκάρα, Στίβεν Κολμπέρ
Περίληψη: Ο Γκρου, η Λούσι, η Μάργκο, η Ίντιθ και η Άγκνες καλωσορίζουν ένα νέο μέλος στην οικογένεια: τον Γκρου Τζούνιορ. Ο μικρός μοιάζει να έχει μία και μόνο αποστολή: να βασανίζει τον μπαμπά του, ο οποίος εν τω μεταξύ έχει έναν καινούργιο εχθρό: τον Μαξίμ Λε Μαλ και τη σύντροφό του Βελεντίνα.
Mετά από μία επταετία, ο Γκρου, ο πιο αγαπημένος υπερκακός του πλανήτη, επιστρέφει σε νέες περιπέτειες για το εμπορικότερο σινε-franchise κινουμένων σχεδίων με παγκόσμιες εισπράξεις 4,7 δισ.!
Αυτή τη φορά, ο Γκρου, η Λούσι και τα κορίτσια τους -Μάργκο και Άγκνες- υποδέχονται το νέο μέλος της οικογένειας, τον Γκρου τζούνιορ, που είναι αποφασισμένος να βασανίζει τον μπαμπά του. Ο Γκρου παράλληλα αντιμετωπίζει έναν νέο άσπονδο εχθρό στο πρόσωπο του Μαξίμ Λε Μαλ και της μοιραίας φιλενάδας του Βαλεντίνας. Έτσι, υπό την εποπτεία της Μυστικής Οργάνωσης AVL, η οποία αναλαμβάνει να φροντίσει τα ανυπότακτα Μίνιονς, μετακομίζει στα κρυφά σε μια νέα γειτονιά, όπου τον περιμένουν πολλές εκπλήξεις.
Κινηματογραφικές πρεμιέρες και επαναπροβολές:
Η Λεωφόρος της Δύσης ( Sunset Boulevard)
Σκηνοθεσία: Μπίλι Γουάιλντερ
Παίζουν: Γουίλιαμ Χόλντεν, Γκλόρια Σουάνσον, Έρικ Φον Στρόχαϊμ, Τζακ Γουέμπ, Νάνσι Όλσον
Περίληψη: Ένας αριβίστας σεναριογράφος πείθει μια πρώην σταρ του σινεμά να τον συντηρεί, γράφοντάς της ένα σενάριο, που θα την ξαναφέρει στη μεγάλη οθόνη. Αλλά όταν αυτός ερωτευτεί μια νεαρή κοπέλα, εκείνη δεν θα τον αφήσει να την εγκαταλείψει έτσι εύκολα.
Το πολυεπίπεδο αριστούργημα του Μπίλι Γουάιλντερ, που τιμήθηκε με τέσσερις Χρυσές Σφαίρες και τρία Όσκαρ, επιστρέφει σε επανέκδοση.
O Τζον Γκίλις, αποτυχημένος σεναριογράφος των Χολιγουντιανών στούντιο, κυνηγημένος από τους πιστωτές του, καταφεύγει στην έπαυλη-μαυσωλείο μιας παρηκμασμένης, ξεχασμένης ντίβας των ημερών του βωβού κινηματογράφου, της ζάμπλουτης, μισότρελης Νόρμας Ντέσμοντ. Ο Γκίλις θα εγκλωβιστεί στο φανταστικό, εμμονικό σύμπαν της Ντέσμοντ, που είναι πεπεισμένη ότι παραμένει στο προσκήνιο, και η ζωή του θα αλλάξει δραματικά.
Αυτή η επαναστατική ταινία προκάλεσε αντιδράσεις στους κύκλους των μεγάλων παραγωγών του Χόλιγουντ, ενώ σήμερα θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του αμερικανικού κινηματογράφου. Μάλιστα, τότε ο γίγαντας των μεγάλων στούντιο Louis B. Mayer κατηγόρησε τον Γουάιλντερ ότι «κατέστρεψε τη βιομηχανία του Χόλιγουντ».
Οι βιτριολικοί διάλογοι, το πρωτοποριακό για την εποχή εύρημα του νεκρού πρωταγωνιστή που αφηγείται την ιστορία, και η βαθιά στοχαστική ματιά του Γουάιλντερ πάνω στο αμερικανικό όνειρο και την εφήμερη λάμψη της δόξας έκαναν την ταινία διαχρονική. Το 1989 επελέγη από τη Βιβλιοθήκη του Αμερικάνικου Κογκρέσου ως τμήμα του Εθνικού Μητρώου Κινηματογράφου και το 1998 έλαβε την 12η θέση ως μία από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου.
Σήμερα πια θεωρείται η καλύτερη ταινία του Χόλυγουντ για τα παρασκήνια της μεγαλύτερης κινηματογραφικής βιομηχανίας του κόσμου κι η πιο κυνική, καθώς ακούγεται η διάσημη πλέον ατάκα: «Ο.Κ. μπορεί το Χόλυγουντ να είναι διεφθαρμένο, ρηχό, ματαιόδοξο και τελείως παράλογο, όμως στοιχηματίζω ότι δεν μπορείς να σταματήσεις να το παρακολουθείς».
Θαύμα στο Μιλάνο (Miracolo a Milano)
Σκηνοθεσία: Βιτόριο ντε Σίκα
Παίζουν: Έμα Γκραμάτικα, Φραντσέσκο Γκολισάνο, Πάολο Στόπα, Γκουλιέλμο Μπαρνάμπο
Περίληψη: Ο καλόκαρδος κι εφευρετικός Τοτό καθοδηγεί τους φτωχούς του Μιλάνου εναντίον ενός πλούσιου μεγιστάνα, ο οποίος θέλει να τους διώξει από την τενεκεδούπολή τους.
Το αριστούργημα του Βιτόριο Ντε Σίκα και μια από τις ωραιότερες ταινίες της χρυσής εποχής του ιταλικού κινηματογράφου, που απέσπασε τον Χρυσό Φοίνικα –τότε ονομαζόταν Μεγάλο Βραβείο-στο Φεστιβάλ Καννών το 1951.
Η γριά Λολότα μεγαλώνει ένα παιδί, τον Τοτό, που το είχε βρει νεογέννητο κάτω από ένα λάχανο. Μετά από τον θάνατό της, ο Τοτό οδηγείται σ’ ένα ορφανοτροφείο, απ’ όπου βγαίνει μετά από πολλά χρόνια, για να καταλήξει φιλοξενούμενος ενός περιπλανώμενου άστεγου σε μια παραγκούπολη, στην περιφέρεια του Μιλάνου. Με τη μεγάλη του καλοσύνη και την αθωότητά του, ο Τοτό κερδίζει τη συμπάθεια των φτωχών και τους πείθει να προσπαθήσουν να βελτιώσουν την κατάστασή τους.
Η δραστηριότητα των αθλίων, που αρχίζουν να αντιλαμβάνονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, μετατρέπει τη μίζερη παραγκούπολη σε αξιοπρεπή κοινότητα. Μια μέρα, ενώ σκάβουν, πετάγεται απ’ τη γη ένας πίδακας πετρελαίου. Όμως ο πλούτος και η ευμάρεια, που θα μπορούσαν να προκύψουν για όλους, απειλούνται από τον πλούσιο Μόμπι, ο οποίος έχει ειδοποιηθεί από τον κακό Ράπι και προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους διώξει από τη γη τους.
Για να βοηθήσει τον Τοτό και τους φίλους του, η Λολότα χαρίζει στον νεαρό ένα θαυματουργό περιστέρι, που έκλεψε από τους αγγέλους. Η αστυνομία του Μόμπι κατατροπώνεται και ο Τοτό Τοτό καθοδηγεί τους φτωχούς του Μιλάνου εναντίον του πλούσιου κτηματομεσίτη.
Μια ποιητική αλληγορία του πατέρα του ιταλικού νεορεαλισμού Βιτόριο Ντε Σίκα, που αντανακλά το κοινωνικό κλίμα της μεταπολεμικής Ιταλίας. Πρόκειται για μια ακόμα εξαίρετη συνεργασία του σεναριογράφου Τσέζαρε Ζαβατίνι και του Ντε Σίκα, η οποία όμως δεν εξαντλείται στον ρεαλισμό, αλλά πατώντας πάνω στα ισχυρά του θεμέλια, ξεφεύγει προς έναν ποιητικό ονειρικό ρεαλισμό, που επηρέασε και συνεχίζει να επηρεάζει τον παγκόσμιο κινηματογράφο, αν και τότε κρίθηκε αρνητικά από τους θιασώτες του Νεορεαλισμού.
Οι Υπάλληλοι (Clerks)
Σκηνοθεσία: Κέβιν Σμιθ
Παίζουν: Μπράιαν Ο' Χάλοραν, Τζεφ Άντερσον, Μέριλιν Γκιλιότι, Τζέισον Μέγουες
Περίληψη: Δυο εικοσάχρονοι υπάλληλοι, ο ένας σε μίνι μάρκετ και ο άλλος στο γειτονικό βιντεοκλάμπ, ενοχλούν τους πελάτες, συζητούν για γυναίκες και ταινίες, και παίζουν χόκεϊ.
Η εμβληματική ταινία του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά από τη δεκαετία του ’90 σε σενάριο και σκηνοθεσία του Κέβιν Σμιθ.
Δύο εικοσάρηδες φίλοι, ο Ράνταλ και ο Ντάντε δουλεύουν αντίστοιχα σε ένα βίντεοκλαμπ και σ’ ένα μίνι μάρκετ του Νιου Τζέρσεϊ. Είναι δύο κλασικοί υπάλληλοι, που βασικά βαριούνται τη δουλειά τους. Ή μάλλον τους πελάτες, που αναγκάζονται να συναναστρέφονται.
Το φιλμ ακολουθεί τους δύο φίλους κατά τη διάρκεια μίας τυπικής μέρας, μιας μέρας όπου ο Ντάντε, που κρατάει το μίνι μάρκετ, είχε κανονικά ρεπό και δεν θα έπρεπε καν να βρίσκεται εκεί. Αυτό που ακολουθεί είναι ένας βομβαρδισμός casual έξυπνων και σπαρταριστών διαλόγων, που παρεμβάλλονται ανάμεσα από διάφορες τραγελαφικές περιπέτειες, όπως ένας αυτοσχέδιος αγώνας χόκεϊ στην ταράτσα, μία σχεδόν νεκροφιλία, μία αγρυπνία που πάει εντελώς στραβά, πολλές Star Wars αναφορές, και διάφορα άλλα συμβάντα καθημερινής ζωής, που σατιρίζουν με αφοπλιστική ειλικρίνεια τη δεκαετία του '90.