Στις κινηματογραφικές πρεμιέρες της εβδομάδας βγαίνει μια από τις πιο θαρραλέες ταινίες της χρονιάς.
Παράλληλα, ένα παιχνιδιάρικο ταξιδιωτικό ημερολόγιο που ενσωματώνει διαφορετικές εποχές, πολιτισμούς και στυλ και ένα animation που έχει βάλει πλώρη για τα Όσκαρ έρχονται στις σκοτεινές αίθουσες.
Οι κινηματογραφικές πρεμιέρες της Πέμπτης 30 Ιανουαρίου
Απρίλης (April)
Σκηνοθεσία: Ντέα Κουλουμπεγκασβίλι
Παίζουν: Ία Σουκχιτασβίλι, Κάκα Κιντσουρασβίλι, Μέραμπ Νίνιντσε, Ρόζα Καντσεϊσβίλι, Άνα Νικολάβα
Περίληψη: Μια γυναικολόγος ελέγχεται από τη διεύθυνση του νοσοκομείου της για πιθανόν ευθύνες της στη γέννηση ενός νεκρού εμβρύου.
H δεύτερη μεγάλου μήκους της Ντέα Κουλουμπεγκασβίλι, που απέσπασε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, είναι μια απαιτητική σινεφιλική εμπειρία.
Η Νίνα είναι εξειδικευμένη μαιευτήρας σε κλινική της ανατολικής Γεωργίας, η οποία βρίσκεται αντιμέτωπη με την κατηγορία του ιατρικού λάθους , μετά από έναν δύσκολο τοκετό και τον θάνατο του βρέφους. Καθώς είναι γνωστό ότι παρέχει αντισυλληπτικά χάπια στα κρυφά και πραγματοποιεί εκτρώσεις σε γυναίκες της τριγύρω επαρχίας, ο συντετριμμένος πατέρας του μωρού απαιτεί τη διεξαγωγή ειδικής έρευνας, υποπτευόμενος ότι ο θάνατος του παιδιού δεν ήταν τελικά τυχαίος. Η έρευνα που ακολουθεί, απειλεί να καταστρέψει την καριέρα της Νίνας- το μόνο που φαίνεται να δίνει νόημα στη ζωή της, ενώ ο πρώην σύντροφός της στέκεται στο πλευρό της, διεκδικώντας μια επανασύνδεση μαζί της.
Η ταινία της Ντέα Κουλουμπεγκασβίλι («Beginning») έρχεται πάνω στην ώρα που και πάλι έχει αναζωπυρωθεί ο διάλογος σχετικά με τις αμβλώσεις, για να δώσει τη δική της ωμή ρεαλιστική εκδοχή πάνω στο ζήτημα. Η ηρωίδα της Γεωργιανής δημιουργού είναι μια γυναίκα ,που πράττει με βάση την προσωπική της ηθική, αλλά και μια βαθύτερη ενοχή, που συνδέεται με το παρελθόν της, πραγματοποιώντας αμβλώσεις σε μια χώρα, όπου αν και επιτρέπονται νομικά, θεωρούνται ακόμα ταμπού. Έτσι, η Νίνα καλείται να συγκρουστεί με την πατριαρχία και τη θρησκοληψία, υπερασπιζόμενη το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης.
Η Κουλουμπεγκασβίλι πέρασε πολλούς μήνες, παρατηρώντας τη δουλειά των γιατρών σε μαιευτήριο, καθώς και τις ζωές γυναικών των αγροτικών περιοχών, κινηματογραφώντας με ωμό ρεαλισμό αληθινές σκηνές γέννας. Έτσι, μέσα από μια ντοκιμαντερίστικη παρατήρηση, δημιουργεί έναν εφιάλτη μέσα στον οποίο το γυναικείο σώμα γίνεται αντικείμενο καταπίεσης, σχεδόν μαρτυρικά, με την ιδιαίτερη κινηματογραφική γλώσσα, που η αλήθεια είναι πως δεν είναι εύκολα προσβάσιμη στο ευρύ κοινό.
Μια αίσθηση απειλής κυκλώνει την πρωταγωνίστριά τςη, με τη σκηνοθέτρια να αποτυπώνει μέσα από στατικά κάδρα, που ταράζονται από νευρικές κινήσεις της κάμερας, μια δυσοίωνη πραγματικότητα. Η γυναικεία εμπειρία έρχεται σε αντίστιξη με τα πλάνα του φυσικού κόσμου και της άνοιξης, που οργιάζει, καθώς η Νινα βαλτώνει μέσα στα υπαρξιακά της αδιέξοδα. Ο υπνωτιστικός ρυθμός όμως της ταινίας , καθώς και το έντονο στυλιζάρισμά της, αν και αποδεικνύει τις αναμφίβολες ικανότητες της ταλαντούχας δημιουργού, ίσως λειτουργήσει αποτρεπτικά για έναν θεατή που δεν είναι λάτρης του arthhouse.
Γκραν Τουρ (Grand Tour)
Σκηνοθεσία: Μιγκέλ Γκόμες
Παίζουν: Γκονσάλο Γούντινκγτον, Κρίστα Αλφαϊάτε, Κλαούντιο ντα Σίλβα
Περίληψη: Ο Έντγκαρ, ένας Βρετανός δημόσιος υπάλληλος, εγκαταλείπει την αρραβωνιαστικιά του τη μέρα του γάμου τους. Διασχίζει την Ασία, κυριευμένος από υπαρξιακές αμφιβολίες, ενώ εκείνη τον καταδιώκει με χιούμορ, ταξιδεύοντας από το Μανταλέι στη Μπανγκόκ και τη Σαγκάη.
O Πορτογάλος Μιγκέλ Γκομές κινηματογραφεί την οδύσσεια μιας αγάπης, κερδίζοντας το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο 77ο Φεστιβάλ των Καννών.
Το 1918 στη Ρανγκόν ο Έντουαρντ Άμπορτ, υπάλληλος της Βρετανική, πανικοβάλλεται και εγκαταλείπει την αρραβωνιαστικιά του, τη Μόλι, που περιμένει εφτά χρόνια να την παντρευτεί. Γεμάτος φόβους και ανασφάλειες, τη μέρα που εκείνη φτάνει στη Βιρμανία για τον πολυπόθητο γάμο, το σκάει τρομοκρατημένος. Διασχίζει την Ασία, κυριευμένος από υπαρξιακές αμφιβολίες, ενώ η αποφασιστική Μόλι τον καταδιώκει με χιούμορ, ταξιδεύοντας από το Μανταλέι έως την Μπανγκόκ και τη Σαγκάη.
Στις αρχές του εικοστού αιώνα το ασιατικό γκραν τουρ, που ξεκινούσε σε μια από τις μεγαλύτερες χώρες της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, την Ινδία, και ολοκληρωνόταν στην Άπω Ανατολή (Κίνα ή Ιαπωνία), ήταν μακράν το ταξίδι με τη μεγαλύτερη ζήτηση. Εμπνευσμένος από το ταξιδιωτικό ημερολόγιο του Σόμερσετ Μομ, που περιγράφει πώς ένας Άγγλος δραπέτευσε από τη γυναίκα του, ο Μιγκέλ Γκόμεζ («Tabu», «Χαμένος Παράδεισος», «Αραβικές Νύχτες»), ενσωματώνει διαφορετικές εποχές, πολιτισμούς και είδη αφήγησης, για να εξυμνήσει τελικά την αγάπη ως κινητήριο δύναμη, που μπορεί να νικήσει τα πάντα, ακόμα και τον θάνατο.
Κινηματογραφώντας αυτή την απρόβλεπτη διαδρομή με ασπρόμαυρα πλάνα, παρεμβάλλει στην αφήγησή του έγχρωμες εικόνες του σήμερα. Κάδρα μαεστρικά τραβηγμένα από τον διευθυντή φωτογραφίας και στενό συνεργάτη του Γκόμες Ρούι Πόσας και λήψεις ντοκιμαντέρ από τον Σαγιόμπου Μουκντίπρομ, συνεργάτη του Απίτσατπονγκ Βεερασεθάκουλ, συνδυάζονται δεξιοτεχνικά και με χιούμορ, με αναφορές στον Γιόζεφ φον Στέρνμπεργκ, τον Φρίντριχ Μουρνάου, αλλά και το ντοκιμαντέρ «Sans Soleil» του Κρις Μαρκέρ, χωρίς να λείπει από την οπτική του Γκόμεζ το δικό του σχόλιο περί της αποικιοκρατίας.
Το ηχητικό περιβάλλον της ταινίας παντρεύει όλα τα είδη της μουσικής και διάφορες γλώσσες, που ο Πορτογάλος δημιουργός συνειδητά επιλέγει να μην μεταφράζει, δημιουργώντας ένα πολύχρωμο κολάζ, απόλυτα ταιριαστό τον χαώδη κόσμο, που τόσο φοβάται ο κεντρικός ήρωας.
Στο πρώτο μέρος, ο Γκόμεζ φαίνεται πως παρακολουθεί την πορεία ενός αδύναμου και δειλού άνδρα, για να στρέψει τελικά τον άξονά του στη Μόλι, μια θαρραλέα γυναίκα που με το πείσμα της διασχίζει όλη την Ασία για να υπερασπιστεί την αγάπη.
Απρόσμενα γοητευτικό και ανένταχτο κινηματογραφικά το φιλμ του Γκόμεζ φλερτάρει με το ηθογραφικό σινεμά, για να αφηγηθεί τελικά μια ιστορία αγάπης που έχει τη δύναμη να αντέχει σε έναν κόσμο κατακερματισμένο, που ζει ανά τους αιώνες πάρα τις όποιες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές, αποθεώνοντας τελικά την αξία της αναζήτησης και του «ταξιδιού», εσωτερικού ή κυριολεκτικού.
Flow: Η Γάτα που δε Φοβόταν το Νερό ( Flow/Straume)
Σκηνοθεσία: Γκιντς Ζιλμπαλόντις
Περίληψη: Οι περιπέτειες μιας αξιαγάπητης μαύρης γάτας σε έναν μετα-αποκαλυπτικό κόσμο, που κατοικείται από ζώα.
Ένα οικολογικό παραμύθι για μικρούς και μεγάλους, που απέσπασε τη Χρυσή Σφαίρα animation και δύο οσκαρικές υποψηφιότητες (animation και διεθνούς ταινίας).
Οταν μια μεγάλη πλημμύρα καταστρέφει το σπίτι μιας μαύρης γάτας, εκείνη βρίσκει καταφύγιο σε ένα σκάφος που κατοικείται από διάφορα ζώα, με τα οποία θα πρέπει να συνεργαστεί παρά τις διαφορές τους. Με την κιβωτό τους, που πλέει μέσα σε μυστηριώδη τοπία, αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις και τους κινδύνους της προσαρμογής σε αυτόν τον καινούριο, υδάτινο κόσμο.
Η ταινία του Γκιντς Ζιλμπαλόντις – το τρίτο animation που προτάθηκε και για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας στην Ιστορία του θεσμού- αφηγείται την ιστορία του Μεγάλου Κατακλυσμού μέσα από τα μάτια μιας αξιαγάπητης γάτας, που ζει το τέλος του κόσμου. Μαζί της ζώα που πρέπει να ξεπεράσουν τις διαφορές τους και να βρουν όσα τους ενώνουν για να μπορέσουν να συνεχίσουν.
Χώρος ίχνος διαλόγου, ο Λετονός σκηνοθέτης, που εμπνεύστηκε από μια μικρού μήκους που είχε γυρίσει στα δεκαοχτώ του, μιλάει με απλό, αλλά καθόλου απλοϊκά για την κλιματική αλλαγή, την ασυδοσία, την ανθρώπινη απληστία, αλλά και για τη δύναμη της ζωής να συνεχίζει παρά τις αντίξοες συνθήκες. Μέσα από ένα μετα-αποκαλυπτικό σύμπαν, όπου υπάρχουν πια μόνο ζώα, υπογράφει μια χειροποίητη ταινία, που μέσα από την αφηγηματική της δεξιοτεχνία και τους πολυεπίπεδους συμβολισμούς της, θίγει το οικολογικό ζήτημα, χωρίς διδακτισμούς.
Επικίνδυνη Πτήση (Flight Risk)
Σκηνοθεσία: Μελ Γκίμπσον
Παίζουν: Μαρκ Γουόλμπεργκ, Μισέλ Ντόκερι, Τόφερ Γκρέις
Περίληψη: Ένας πιλότος μεταφέρει μία Στρατάρχη Αεροπορίας που συνοδεύει έναν δραπέτη-μάρτυρα, ο οποίος πρέπει να παραβρεθεί σε μία δίκη. Καθώς διασχίζουν την Αλάσκα, η ένταση εκτινάσσεται στα ύψη.
Το νέο θρίλερ του Μελ Γκίμπσον, με τον Μαρκ Γουόλμπεργκ στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Μια στρατάρχης συλλαμβάνει έναν δραπέτη - λογιστή μαφιόζων, που πρέπει να καταθέσει ως μάρτυρας σε δίκη. Έτσι, επιφορτίζεται με το καθήκον να τον συνοδεύσει σε μια περιπετειώδη πτήση πάνω από την Αλάσκα. Οι δυο τους είναι οι μοναδικοί επιβάτες του αεροπλάνου, με έναν βετεράνο πιλότο, που λέει πως έχει κάνει το δρομολόγιο πολλές φορές, να ενώνεται στη παρέα. Λίγο μετά από την απογείωση όμως, ο λογιστής εντοπίζει μια άδεια πιλότου στο πάτωμα, πράγμα που θα αλλάξει την πορεία της πτήσης, ενώ το έδαφος είναι θ 10.000 πόδια μακριά.
Λίγο πριν αναλάβει καθήκοντα πρέσβη στην κυβέρνηση Τραμπ και βρεθεί στο σετ για το sequel των «Παθών του Χριστού», όπως έχει ανακοινώσει, ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθεσίας Μελ Γκίμπσον κάνει ένα μικρό διάλειμμα, υπογράφοντας ένα περιπετειώδες θρίλερ, που έχει λίγο από όλα τα συστατικά μιας στερεότυπης συνταγής: αρκετή βία, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα , ανατροπές, αποκαλύψεις, δράση, αλλά και μεγάλη δόση αναληθοφάνειας. Ο Γκίμπσον ξέρει να κρατάει το σασπένς σκηνοθετικά, αλλά τελικά οι σεναριακές υπερβολές δεν πείθουν, ούτε και ο Μαρκ Ουόλμπεργκ που κάνει ό,τι μπορεί για να σώσει την κατάσταση.
Companion
Σκηνοθεσία: Ντρου Χάνκοκ
Παίζουν: Σόφι Θάτσερ, Τζακ Κουέιντ, Ρούπερτ Φρεντ
Περίληψη: Ο θάνατος ενός δισεκατομμυριούχου πυροδοτεί μια αλυσίδα γεγονότων για την Ίρις και τους φίλους της, κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού το Σαββατοκύριακο στο κτήμα του δίπλα στη λίμνη.
Ο Ντρου Χάνκοκ αφηγείται μια διαφορετική ιστορία αγάπης.
Η Άιρις γνωρίζει τον Τζος σε ένα σουπερμάρκετ και θεωρεί πως έχει βρει τον έρωτα της ζωής της. Όταν όμως μαζί με μια παρέα φίλων, θα επισκεφτούν το πολυτελές κτήμα ενός Ρώσου δισεκατομμυριούχου, η ιδανική εικόνα του τέλειου ζευγαριού θα ανατραπεί, μόλις ο ιδιοκτήτης χάνει μυστηριωδώς τη ζωή του. Μέσα από μια σειρά ανατροπών και αποκαλύψεων, η αληθινή ταυτότητα της Άιρις έρχεται στο φως με την ίδια να οδηγείται σε μια αιφνίδια χειραφέτηση.
Το κινηματογραφικό ντεμπούτο του τηλεοπτικού σεναριογράφου και σκηνοθέτη Ντρου Χάνκοκ ξεκινάει ως μια τυπική ρομαντική κομεντί, που εξελίσσεται σε ένα ανατρεπτικό θρίλερ.. Αν και ο ίδιος ο σκηνοθέτης δεν θεωρεί spoiler την ταυτότητα της ηρωίδας του, που μέσα από τη δική της voice over αφήγηση ξεδιπλώνεται ο μίτος της υπόθεσης, είναι καλύτερο να μην γνωρίζεται πολλά περί αυτής.
Γιατί σε ακριβώς σε αυτή την ταυτότητα στηρίζονται τα βασικά θέματα του «Companion», που δεν είναι άλλο από την αυτογνωσία μέσω μιας απρόβλεπτης ιστορίας γυναικείας ενδυνάμωσης με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας.
Οι δημιουργοί του «Βarbarian», που βρίσκονται πίσω από την παραγωγή, εμπιστεύονται στον Χάνκοκ ένα καλογραμμένο σενάριο, και εκείνος με τη σειρά του, χωρίς να παίρνει τόσο σοβαρά τον εαυτό του παραδίδει μια απολαυστική τρομο-σάτιρα της πατριαρχίας.
Πίτερ Παν: Εφιάλτης στη Χώρα του Ποτέ (Peter Pan's Neverland Nightmare)
Σκηνοθεσία: Σκοτ Τσέιμπερς
Παίζουν: Μάρτιν Πόρτλοκ, Μέγκαν Πλάσιτο, Κιτ Γκριν
Περίληψη: Σε μια βίαιη αντιστροφή του κλασικού παραμυθιού, η Γουέντι προσπαθεί να σώσει τον αδερφό της από ένα διαστροφικό Πίτερ Παν.
Horror με πρωταγωνιστή τον γνωστό ιπτάμενο ήρωα.
Μία Γουέντι άλλης κοπής επιδιώκει να σώσει τον αδερφό της από τον μοχθηρό Πίτερ Παν, ο οποίος, ταγμένος στη σωτηρία όσο το δυνατόν περισσότερων παιδιών από τον βάναυσο κόσμο, τα απαγάγει, πηγαίνοντάς τα στη Χώρα του Ποτέ. Με την Τίνκερμπελ στο πλευρό του, δεν θα δείξει κανένα έλεος σε όποιον σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά του, σε αυτή την εξωφρενική μεταφορά του παραμυθιού, γεμάτη παράνοια, ναρκωτικά και βίαιους φόνους.
Λενάκι, δυο φωτιές και δυο κατάρες (Lenaki)
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Ινδαρές
Συμμετέχουν: Λεωνίδας Εμπειρίκος, Στέλιος Μουζάκης, Πέτρος Πιζάνιας, Ηλίας Τουτούνης, Παναγιώτης Φράγκος, Ελένη Ψυχογιού και οι κάτοικοι των κοινοτήτων Λειβαρτζίου (Αχαΐας), Μοστενίτσας (Ορεινής Ηλείας) και Τριποτάμων (Αχαΐας).
Περίληψη: Η υπόθεση εμπρησμού ενός πατρογονικού πύργου στο Λειβάρτζι Καλαβρύτων έρχεται στο φως μέσω κάποιων χειρογράφων. Ο έρωτας της Ελένης και του Λιμάζαγα, λίγο πριν από την Επανάσταση του 1821, και μια γονική κατάρα, στοιχειώνουν την ιστορία της οικογένειας και του χωριού.
Το ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Ινδαρέ, ένα στοχαστικό́ ταξίδι με οδηγό την ακαταμάχητη ανάγκη εξερεύνησης της ρίζας μας σε μια ορεινή́ κοινότητα της Πελοποννήσου, έρχεται στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος.
Ένα εκκλησιαστικό επιτίμιο βρίσκεται τυχαία ανάμεσα σε κάποια οικογενειακά κειμήλια. Η πνευματική καταδίκη αφορά στους άγνωστους δράστες και τους απρόθυμους να καταθέσουν ως μάρτυρες του εμπρησμού ενός πύργου, στο Λειβάρτζι των Καλαβρύτων το 1895. Εκεί, λίγο πριν το 1821,πλέχτηκε το ειδύλλιο δυο αλλοθρήσκων: της Ελένης, κόρης του άρχοντα του χωριού Κυρ-Χριστόδουλου Παπαδόπουλου, και του Ελμάζ-αγά της Μοστενίτσας.
Η Ελένη υπερασπίστηκε το αίσθημά της ενώπιον του Οθωμανού δικαστή, όπου ο άρχοντας προσέφυγε για την αρπαγή της κόρης του, ξεστομίζοντας το αδιανόητο για την εποχή: «Άντρα χρώσταγα, άντρα πήρα». Η δήλωσή της προκάλεσε την αποχώρηση του πατέρα από το αξίωμα του προεστού, αλλά και τη φοβερή κατάρα της μάνας της. Στις 16 Μαρτίου του 1821 ο ξάδελφος της αρχοντοπούλας, οπλαρχηγός Δημητράκης Ινταρές, κατακαίει και λαφυραγωγεί τον πύργο του αγά στη Μοστενίτσα, στέλνοντας από εκεί πολεμοφόδια στην πολιορκία των Καλαβρύτων.
Κάποιος μίτος φαίνεται να συνδέει τα γεγονότα. Κατάρα και επιτίμιο μοιάζουν να καθρεφτίζονται το ένα στο άλλο, όπως επίσης και οι φωτιές που κατέστρεψαν τους πύργους. Κλειδί της έρευνας αποδεικνύεται το σχετικό δημοτικό τραγούδι του Λιμάζη (Ελμάζ), τραγούδι «γάμου» ξεχασμένο στο χωριό, ευρέως όμως διαδεδομένο ως και στον μακρινό Πόντο.
Σκόρπιες πληροφορίες σε αφηγήσεις και αρχεία επιτρέπουν τη σύνδεση των στοιχείων στη ροή ενός πειστικού αφηγήματος. Αρχαίες προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες, που έχουν περάσει στη λαϊκή και θρησκευτική παράδοση, ζωντανεύουν στο οργιώδες φυσικό περιβάλλον, εμπλουτίζοντας την αφήγηση με ευφάνταστες παρεκτροπές. Η μνήμη δοκιμάζεται στην αναμέτρησή της με απωθημένα, τραύματα, αλλά και τη σοφία του παρελθόντος.
Τραγούδια της Γης (Fedrelandet)
Σκηνοθεσία: Μαργκρέτ Ολίν
Περίληψη: Μια οπτικοακουστική σύνθεση των αρχέγονων δυνάμεων της γης, που μας ταξιδεύει από το εσωτερικό των μικρότερων στοιχείων της φύσης στα άγρια πανοραμικά τοπία.
Το ντοκιμαντέρ της πολυβραβευμένης δημιουργού Μαργκρέτ Ολίν, που ήταν και η επίσημη πρόταση της Νορβηγίας για το Όσκαρ Καλύτερους Διεθνούς Ταινίας 2024, σε παραγωγή του Βιμ Βέντερς και της Λιβ Ούλμαν.
Βαθιά στην καρδιά της νορβηγικής εξοχής, στη γραφική κοιλάδα του Ολντεντάλεν , οι κύκλοι του χρόνου, ης ζωής και της φύσης μπλέκονται αξεδιάλυτα. Κατά τη διάρκεια ενός ολόκληρου έτους, η σκηνοθέτρια ακολουθεί τον 85χρονο πατέρα της, καθώς εκείνος διασχίζει, ίσως για τελευταία φορά, τα μονοπάτια που χαράχτηκαν από τους προγόνους του.
Πολύ παραπάνω από ένα απλό περιβαλλοντικό ντοκιμαντέρ, τα «Τραγούδια της Γης» της Ολίν είναι ένα ονειρικό ταξίδι στα εκπληκτικής ομορφιάς τοπία της Νορβηγίας και ένα κινηματογραφικό δοκίμιο για τη συμβιωτική σχέση του ανθρώπου με τη φύση.
Μια Νύχτα με τα Ζωόμπι (Night of the Zoombies)
Σκηνοθεσία: Ροδρίγκο Πέρες-Κάστρο και Ρικάρντο Κέρτις
Με τις φωνές των: Γκάμπι Κοσμίδης, Σκοτ Τόμσον, Πολ Σαν-Χιούνγκ Λι, Ντέιβιντ Χάρμπορ / Στα ελληνικά ακούγονται: Ειρήνη Κουτρουμάνου, Κώστας Τερζάκης, Μαριλένα Λιακοπούλου, Δημήτρης Κανέλλος, Τάκης Σακελλαρίου, Ελένη Μπίκου, Μυρτώ Ναούμ
Περίληψη: Ένας λύκος και ένα λιοντάρι του βουνού συνεργάζονται, όταν ένας μετεωρίτης απελευθερώνει έναν ιό, που μετατρέπει τα ζώα του ζωολογικού κήπου σε ζόμπι.
Γαλλο-καναδικο animation, που συνδυάζει τον τρόμο με την κωμωδία.
Ένας κομήτης πέφτει σε έναν ζωολογικό κήπο, σκορπίζοντας έναν ιό που μετατρέπει τα ζώα σε ζόμπι! Μοναδική ελπίδα, ένας λύκος, ένα πούμα και η ατρόμητη παρέα τους, που αναλαμβάνουν να σώσουν τα υπόλοιπα ζώα και να αποτρέψουν τον παλαβό αρχηγό των ζόμπι να διαδώσει τον ιό.
«Η Νύχτα με τα Ζωόμπι» βασίστηκε σε μια ιδέα του Κλάιβ Μπάρκερ για ένα graphicnovel σχετικά με έναν ιό ζόμπι που εξαπλώνεται σε έναν ζωολογικό κήπο. Αν και το project δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, ο Μπάρκερ έδωσε στον παραγωγό Χόμπαν και τον σεναριογράφο Τζέιμς Κι την άδεια να μετατρέψουν την ιδέα αυτή σε μια οικογενειακή ταινία από την οπτική γωνία των ζώων, που προσπαθούν να επιβιώσουν από την απειλή των ζόμπι.
Οι κανόνες του κόσμου των ζόμπι απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή, ιδιαίτερα σε μια οικογενειακή ταινία, όπου κανένα ζώο δεν μπορεί να υποστεί μόνιμη ζημιά. Έτσι, οι δημιουργοί επινόησαν κάποια πλάσματα που φαινομενικά είναι κατασκευασμένα από καουτσούκ ή ζελατίνα, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να χάνουν και να επανατοποθετούν μέλη του σώματός τους, με τρόπο που θύμιζε κλασικές ταινίες ζόμπι, αλλά παρέμενε κωμικός και φιλικός προς το ευρύ κοινό.