Στις κινηματογραφικές πρεμιέρες της εβδομάδας η Άννα Κέντρικ εμπνέεται από ένα σοκαριστικό γεγονός της δεκαετίας του ‘70.
Ο Ρομπίν Καμπιγιό περιγραφεί το τέλος της αποικιοκρατίας μέσα από τα μάτια ενός παιδιού, ο Λατζ Λι επιστρέφει με ένα ακόμα μαχητικό πορτρέτο των Παριζιάνικων γκέτο, ο Γκρεγκ Κγουένταρ βάζει πλώρη για τα Όσκαρ με ένα σωφρονιστικό δράμα, η βραβευμένη στο Sundance Μαρίγια Καβταράτζε μιλάει για την ασεξουαλικότητα, η Βασιλική Βλάχου γράφει και πρωταγωνιστεί σε ένα βρετανικό θρίλερ, ενώ ο Δημήτρης Μπαβέλας μάς ξεναγεί στο Δουργούτι.
Κινηματογραφικές πρεμιέρες για το Σαββατοκύριακο
Κόκκινο Νησί (L' ile Rouge)
Σκηνοθεσία: Ρομπίν Καμπιγιό
Παίζουν: Νάντια Τερέσκιεβιτς, Κιμ Γκουτιέρεζ, Σαρλί Βοσέλ, Aμελί Ρακοτοαριμαλάλα
Περίληψη: Με φόντο τη Γαλλία της δεκαετίας του '70, ένα αγόρι με αγάπη για τα κόμικς αρχίζει να βλέπει με άλλο μάτι τον κόσμο γύρω του, ανακαλύπτοντας μια διαφορετική πραγματικότητα.
Ο Ρομπίν Καμπιγιό («120 Χτύποι το Λεπτό») επιστρέφει μετά από έξι χρόνια με μια ιστορία ενηλικίωσης, τοποθετημένη στο τέλος της αποικιοκρατίας.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’70, η Γαλλία δεν είναι πια μια μεγάλη αποικιοκρατική δύναμη. Μόνο λίγες στρατιωτικές βάσεις στο εξωτερικό της έχουν απομείνει, όπως αυτή στην αφρικανική νησιωτική χώρα της Μαδαγασκάρης. Στο εξωτικό νησί των '70s, ένα ευαίσθητο οκτάχρονο αγόρι, ο Τομάς, που λατρεύει τα κόμικς, προσπαθεί να αφομοιώσει την πραγματικότητα γύρω του. Η ζωηρή φαντασία του φουντώνει από τα ερεθίσματα που δέχεται και αρχίζει να κοιτά με διαφορετικό μάτι τα πράγματα -και τα κορίτσια-, ανακαλύπτοντας μια διαφορετική αλήθεια, από αυτή που ξέρει.
Aν κάποιος έχει δει τους «120 χτύπους το λεπτό» είναι σίγουρο ότι περιμένει με αγωνία την επόμενη ταινία του Καμπιγιό. Αυτή τη φορά όμως ο Γάλλος δημιουργός βασίζεται σε προσωπικές του μνήμες, αφού ο ίδιος μεγάλωσε στο Μαρόκο, και μέσα από μια ιστορία ενηλικίωσης περιγράφει το τέλος μιας εποχής, σχολιάζοντας υπογείως την αποικιοκρατία. Η ζωή εντός του σπιτιού, οι φαντασιώσεις του και η πραγματικότητα συγκρούονται στο μυαλό του Τομάς, όμως η νοσταλγική διάθεση δεν αφήνει τον Καμπιγιό να μπει σε πιο βαθιά νερά, ή να αποφύγει τις ωραιοποιήσεις για τους «παλιούς καλούς καιρούς», που καθόλου καλοί δεν ήταν όλους.
Έτσι, η σύνδεση μεταξύ του Τομάς και της Μαδαγασκάρης, που επιχειρεί στο φινάλε, υποστηρίζοντας ότι ενηλικίωση σημαίνει πως «περνάω σε μια περίοδο που μπορώ να αποφασίζω μόνος μου για τον εαυτό μου» παραείναι μονοδιάστατη. Από την άλλη, τα ιντερμέδια με τις σκηνές αναπαράστασης των κόμικς με ηρωίδα την Fantomette σε live action εκδοχές έχουν ενδιαφέρον, όμως οι πολλές ιστορίες που ο Καμπιγιό ανοίγει ταυτόχρονα, περισσότερο θα λειτουργούσαν σε ένα βιβλίο παρά σε μια δίωρη ταινία, καθώς δεν του επιτρέπουν να συγκεντρωθεί σε έναν άξονα κι έτσι να βοηθήσει τον θεατή να ταυτιστεί με κάποιον χαρακτήρα.
Ραντεβού Με Έναν Serial Killer (Woman of the Hour)
Σκηνοθεσία: Άννα Κέντρικ
Παίζουν: Άννα Κέντρικ, Ντάνιελ Ζοβάτο, Τόνι Χέιλ, Νικολέτ Ρόμπινσον, Πιτ Χολμς
Περίληψη: To 1978, ένας κατά συρροή δολοφόνος εμφανίστηκε ζωντανά στην τηλεόραση και διαγωνίστηκε ως εργένης στο «Ραντεβού στα Τυφλά», ενώ συνέχιζε να ψάχνει τα επόμενα θύματά του. Οι μόνοι άνθρωποι που τον υποπτεύθηκαν ήταν οι γυναίκες που καταδίωκε.
H Άννα Κέντρικ στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο μεταφέρει στην οθόνη την αληθινή ιστορία ενός serial killer της δεκαετίας του ‘70.
Μια επίδοξη ηθοποιός στο Λος Άντζελες το 1978, ηΤσέριλ Μπράντσο, προσπαθώντας να κερδίσει δημοσιότητα, παίρνει μέρος σε ένα επεισόδιο του «The Dating Game» (Ραντεβού στα Τυφλά), όπου επιλέγει αποθυμά έναν εργένη, τον Ρόντνι Αλκάλα, φωτογράφο στο επάγγελμα, ο οποίος είχε δολοφονήσει πέντε γυναίκες, αλλά παρ’ όλα αυτά έγινε δεκτός στην εκπομπή.
Η γνωστή ηθοποιός και υποψήφια για Όσκαρ Άννα Κέντρικ στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο υπογράφει ένα θρίλερ με οξυδέρκεια και μαύρο χιούμορ, που καταδεικνύει όχι μόνο τους κινδύνους που αντιμετωπίζει μια γυναίκα εντός του πατριαρχικού συστήματος , άλλα και την αδηφάγα μανία για λάμψη και δόξα.
Χρησιμοποιώντας επιδέξια το παράλληλο μοντάζ, η Κέντρικ αξιοποιεί αφηγήσεις, μαρτυρίες και μυθοπλαστικά στοιχεία, συνδυάζει περιστατικά μπροστά και πίσω από τις κάμερες και αποτυπώνει πώς η πατριαρχία καταφέρεται εναντίον των γυναικών συλλήβδην- κυρίως δε αν είναι «απελευθερωμένες»- χωρίς να λαμβάνει υπόψη την αντικειμενική θεώρηση των πραγμάτων. Ταυτόχρονα, σκιαγραφεί το πορτρέτο μιας κοινωνίας, χωρίς ουσιαστική μέριμνα και προστασία, που αποθεώνει μια καλογυαλισμένη επιφάνεια, αλλά δεν κοιτάζει και δεν ακούει πραγματικά.
Η σκηνή όπου μια κοπέλα από το κοινό αναγνωρίζει τον Αλκάλα ως πιθανό εγκληματία και δολοφόνο της κολλητής της φίλης, αλλά όλοι δυσπιστούν για τους ισχυρισμούς της, αν και δεν είχε συμβεί κάτι τέτοιο, πάρα μονάχα έναν χρόνο μετά, είναι από τις καλύτερες στιγμές αυτού του «Ραντεβού», που αποδεικνύει τις σκηνοθετικές ικανότητες της Κέντρικ.
Οι Παρείσακτοι (Les Indesirables)
Σκηνοθεσία: Λατζ Λι
Παίζουν: Άντα Ντιό, Αλέξις Μανέντι, Αριστότ Λουιντουλά, Στίβ Τιεντσέ, Ορελιά Πετί, Ζαν Μπαλιμπάρ
Περίληψη: Μια κοινότητα αγωνίζεται ενάντια στον αστικό εξευγενισμό και ψάχνει να βρει ένα μέρος για να ανήκει.
Μετά από τους «Άθλιους» που έφτασαν μέχρι την υποψηφιότητα για το Διεθνές Όσκαρ, ο Λατζ Λι επιστρέφει με ακόμα ένα μαχητικό δράμα για τη στεγαστική κρίση.
Μετά από τον ξαφνικό θάνατο του δημάρχου της πόλης, ένας ιδεαλιστής νεαρός γιατρός, διορίζεται στη θέση του. Σκοπεύει να συνεχίσει την πολιτική του προκατόχου του, που ονειρευόταν την αναβάθμιση μιας εργατικής γειτονιάς. Εμπόδιο στα σχέδια του θα σταθεί μια νεαρή Γαλλίδα με καταγωγή από το Μάλι, η οποία αρνείται να δει την οικογένειά της να διώχνεται από τη γειτονιά, όπου μεγάλωσε.
Ο Λατζ Λι μάς μεταφέρει σε μια παρηκμασμένη εργατική πολυκατοικία μιας γειτονιάς από αυτές που γνωρίζει καλά, με κεντρικό του άξονα δύο από τα μεγάλα θέματα της Ευρώπης σήμερα: το ζήτημα της στέγασης και το μεταναστευτικό. Αντιπαραβάλλοντας δυο θετικούς πόλους -τον ιδεαλιστή γιατρό, που κατεβαίνει στον πολιτικό στίβο με αγαθές προθέσεις και μια γυναίκα που υπερασπίζεται το δικαίωμά της να έχει ένα σπίτι- αποτυπώνει ταξικές και φυλετικές ανισότητες, αποφεύγοντας τις δαιμονοποιήσεις.
Ταυτόχρονα, κινηματογραφεί με δεξιοτεχνία τις διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις, αφήνοντας να διαφανεί πώς τελικά το σύστημα καθορίζει όλες τις αποφάσεις. Από ένα σημείο όμως και μετά, προσπαθώντας να μη γίνει αφοριστικός, οδηγείται αναπόφευκτα σε ένα μελοδραματικό φινάλε, που δεν ταιριάζει με το πνεύμα του κοινωνικού σινεμά, που υπερασπίζεται.
Η Παράσταση του Σινγκ Σινγκ (Sing Sing)
Σκηνοθεσία: Γκρεγκ Κγουένταρ
Παίζουν: Κόλμαν Ντομίνγκο, Κλάρενς Μάκλιν, Σον Σαν Χοσέ
Περίληψη: Ένας κρατούμενος βρίσκει νόημα στη ζωή του μέσα από τη θεατρική ομάδα της φυλακής.
Με πρωταγωνιστή τον Κόλμαν Ντομίνγκο («Rustin», «Euphoria», «Selma») και τη συμμετοχή ατόμων που έχουν υπάρξει κρατούμενοι, ένα από τα μεγάλα φαβορί στη φετινή κούρσα των βραβείων Όσκαρ.
Εκτίοντας την ποινή του στο υψίστης ασφαλείας σωφρονιστικό ίδρυμα του Σινγκ Σινγκ για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε, ο Ντιβάιν Τζ. ενώ προσπαθεί να αποδείξει την αθωότητα του, βρίσκει νόημα στη ζωή του μέσα από τη θεατρική ομάδα της φυλακής, όπου συμμετέχει μαζί με άλλους συγκρατούμενούς του.
Οι φυλακές του Σινγκ Σινγκ βρίσκονται λίγο πιο έξω από το Μανχάταν και εδώ και οκτώ χρόνια εφαρμόζουν καλλιτεχνικά προγράμματα, που σκοπό έχουν τον υγιή σωφρονισμό των κρατουμένων. Ο Γκρεγκ Κουένταρ, βασισμένος στο άρθρο του δημοσιογράφου Τζον Χάρισον «The Sing Sing Follies» και εστιάζοντας κυρίως στη λυτρωτική δύναμη της τέχνης, μπαίνει στους χώρους της φυλακής και μέσα από δυο αντίθετους ήρωες –ο υποψήφιος για Όσκαρ πέρσι Κόλμαν Ντομίνγκο και ο πρώην κατάδικος Κλάρενς Μάκλιν (γνωστός και ως Divine eye, που με χιούμορ δήλωσε πως επέλεξε να κρατήσει το αληθινό του όνομα από αλαζονεία) σε δυο ερμηνείες που φλερτάρουν έντονα με τις οσκαρικές υποψηφιότητες - δομεί ένα καθαρόαιμο δράμα χαρακτήρων.
Οι επαγγελματίες ηθοποιοί δούλεψαν στην ταινία με το βασικό ημερομίσθιο και συνεργάστηκαν με πρώην κρατούμενους, οι οποίοι επέστρεψαν στο Σινγκ Σινγκ για τα γυρίσματα με την υποστήριξη ψυχολόγων. Παραδίδοντας ένα μάθημα για το πώς μπορεί όντως ένα σωφρονιστικό σύστημα να λειτουργήσει, αλλά και στο πώς γενικότερα η επαφή με την τέχνη και την ομορφιά γίνεται κάθαρση, ο Κουένταρ μέσα από έναν ντοκιμαντερίστικο ρεαλισμό υμνεί τη συλλογικότητα και τη συνύπαρξη, χωρίς εκπλήξεις αλλά και μακριά από μελοδραματισμούς, με μόνο του όπλο την ειλικρίνεια.
Το Κάλεσμα του Σπουργιτιού (Sparrow’s Call)
Σκηνοθεσία: Τιμ Κεντ
Παίζουν: Βασιλική Βλάχου (Billie Vee), Ντέιβιντ Μπαρκ-Τζόουνς, Γιασμίν Χόλνες-Ντόουβ, Βάλερι Κόλγκαν
Περίληψη: Η συνάντηση δύο διαφορετικών ανθρώπων θα αποβεί μοιραία. Αδυνατώντας να αντισταθούν στην έντονη έλξη που νιώθουν, ξεκινούν μια θυελλώδη, αντισυμβατική σχέση.
Η Ελληνίδα ηθοποιός Βασιλική Βλάχου (Billie Vee) πρωταγωνιστεί, αλλά υπογράφει και το σενάριο σε αυτό το ανατρεπτικό θρίλερ, που χάρισε στον Τιμ Κεντ το βραβείο του Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη στο London Independent Film Festival.
Ο Μάικ είναι ένας οικογενειάρχης επιτυχημένος λέκτορας της Φιλοσοφίας, που απολαμβάνει τις ανέσεις της ζωής, έχοντας στο πλευρό του τη γυναίκα του Σάρα, η οποία τον στηρίζει σε κάθε βήμα της καριέρας του, καθώς και τη μικρή του κόρη Νέλι, την οποία και λατρεύει. Όταν το πρώτο του βιβλίο εκδίδεται και λαμβάνει διθυραμβικές κριτικές, δείχνει εκ πρώτης όψεως ότι έχει κατακτήσει όλα όσα θα ήθελε. Ωστόσο, η φαινομενικά τέλεια ζωή του παίρνει μια εντελώς διαφορετική τροπή, όταν σώζει μια χορεύτρια της νύχτας, την Βαλ, από την επίθεση κάποιου αγνώστου.
Η Βαλ, οικονομική μετανάστρια με απροσδιόριστη καταγωγή και παρελθόν που αποσιωπά, ζει σε ένα μικρό διαμέρισμα του Λονδίνου με την κατάκοιτη γιαγιά της, την οποία υπεραγαπά και φροντίζει. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει και οι συνθήκες διαβίωσης της, την έχουν μεν σκληρύνει, αλλά διατηρεί αλώβητη την ανθρωπιά και την αξιοπρέπειά της, καθώς και την ελπίδα να ξεφύγει από την υπάρχουσα κατάστασή της και να αλλάξει τη ζωή της.
Αν και η αφίσα της ταινίας προδιαθέτει για hardcore καταστάσεις και sexiness, ο Κέντρικ αλλά το σενάριο της Billie Vee προσανατολίζονται σε ένα θρίλερ με αρκετές ανατροπές, που μέσα από μια αντισυμβατική σχέση, καταδεικνύει ανισότητες και διαφορές, τι σημαίνει να είσαι ξένος σε μια χώρα, αλλά και πόσο οι κρυφές μας επιθυμίες έρχονται σε σύγκρουση με το κοινωνικό πρότυπο, ψηλαφώντας ταυτόχρονα τις κόκκινες γραμμές ανάμεσα στην εκδίκηση και την αγάπη.
Ακολουθώντας μια μη γραμμική αφήγηση, η ταινία πηγαινοέρχεται στο παρόν, όπου ο Μάικ βρίσκεται πια όμηρος της Βαλ, και στο παρελθόν, όπου βλέπουμε πώς διαμορφώθηκε η σχέση τους, με τα σεναριακά twists να δημιουργούν σασπένς και να κρατούν το ενδιαφέρον. Ο Κεντ μάλλον περιορίζεται από μια χαμηλού προϋπολογισμού παραγωγή, που δεν του επιτρέπει να δημιουργήσει πυκνές ατμόσφαιρες, όμως αξιοποιώντας τις ερμηνείες των ηθοποιών του καταφέρνει να προσθέσει χιούμορ και τρυφερότητα σε μια ιστορία, που ισορροπεί ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι.
Slow
Σκηνοθεσία: Μαρίγια Καβταράτζε
Παίζουν: Γκρέτα Γκρινεβιτσιούτε, Κεστούτις Κετσένας
Μια χορεύτρια και ένας διερμηνέας νοηματικής γλώσσας νιώθουν ακαριαία έλξη ο ένας για τον άλλο. Ωστόσο, ενώ γνωρίζονται καλύτερα, όσα αποκαλύπτονται τούς ωθούν στην αναζήτηση ενός νέου τρόπου επικοινωνίας.
Η Μαρίγια Καβταράτζε σκιαγραφεί μία ασυνήθιστη ερωτική ιστορία, που είναι η επίσημη και υποβολή της Λιθουανίας στην κατηγορία των διεθνών Όσκαρ για το 2025, αποσπώντας το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Sundance.
Η Ελενα, μια νεαρή χορεύτρια, και ο Ντόβιντάς, ένας συμπαθέστατος διερμηνέας νοηματικής, συναντιούνται σε ένα μάθημα χορού για κωφάλαλους. Μεταξύ τους υπάρχει φοβερή χημεία και επικρατεί μια ανεπιτήδευτη τρυφερότητα. Όμως, καθώς έρχονται πιο κοντά, εκείνος της αποκαλύπτει ότι είναι ασεξουαλικός, δηλαδή δεν αίσθάνεται την παραμικρή σεξουαλική επιθυμία για κανέναν. Τότε, οι δυο τους πρέπει να εφεύρουν έναν αποκλειστικά δικό τους τρόπο ερωτικής επικοινωνίας.
Σε μια εποχή σεξουαλικής απελευθέρωσης, αλλά και αποθέωσης του σεξ ως δομικό στοιχείο της ευημερίας ενός ανθρώπου, η Καβταράτζε φέρνει στο φως μια «περίεργη περίπτωση, την ασεξουαλικότητα, για να ανατρέψει το πρότυπο της ιδανικής σχέσης. Οι δυο ήρωές της λοιπόν δεν μοιράζονται ένα μεγάλο πάθος, αλλά μια αληθινή επικοινωνία, μια τρυφερότητα παλιομοδίτικη και γι’ αυτό τόσο μοντέρνα, ενώ η στέρηση της σαρκικής απόλαυσης, που ενοχλεί αρχικά την Έλενα, μια γυναίκα που έχει καλή επαφή με το σώμα της λόγω της ιδιότητάς της, τους οδηγεί στην εξερεύνηση άλλων ορίων και άλλων τρόπων εκπλήρωσης, ή ολοκλήρωσης.
Με αργούς ρυθμούς, όπως ακριβώς δηλαδή κινούνται και οι ήρωές της μέσα στη σχέση τους, η Λιθουανή δημιουργός πάει κόντρα στο ρεύμα, παραδίδοντας μια χαμηλότονη, αλλά πολύ ουσιαστική ιστορία αγάπης, που θα σας κάνει να αναθεωρήσετε πολλές απόψεις.
ΦοβάμΑΙ (AfrΑΙd)
Σκηνοθεσία: Κρις Γουάιτζ
Παίζουν: Τζον Τσο, Κάθριν Γουότερσον, Κιθ Κάρανταϊν, Χαβάνα Ροουζ Λίου, Λουκίτα Μάξουελ
Περίληψη: Η ΑΙ γίνεται ο φόβος και ο τρόμος μιας τυπικής οικογένειας.
Ο Κρις Γουάιτζ επιστρέφει μία τΑΙνία τρόμου, σε μία εποχή, που μας ενθαρρύνει να κάνουμε «έξυπνες» όλες τις συσκευές μας.
Ο Kέρτις και η οικογένειά του επιλέγονται για να δοκιμάσουν μια νέα επαναστατική οικιακή συσκευή: μια ψηφιακή οικογενειακή βοηθό, που ονομάζεται AIA. Μόλις η συσκευή και όλοι οι αισθητήρες και οι κάμερες εγκατασταθούν στο σπίτι τους, η AIA φαίνεται να μπορεί να κάνει τα πάντα. Μαθαίνει τις συμπεριφορές της οικογένειας και αρχίζει να προβλέπει τις ανάγκες τους. Επίσης, μπορεί να διασφαλίσει ότι τίποτα - και κανείς - δεν θα μπει στο δρόμο της οικογένειάς της. Πίσω από την τεχνολογία όμως, κρύβεται ένα σκοτάδι και μια απειλή, πέρα από κάθε φαντασία.
Dourgouti Town
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μπαβέλλας
Συμμετέχουν: Χάρις Αλεξίου, Γιάννης «Μπαχ» Σπυρόπουλος, Γιώργος Δέδες, Νίκος Μπαβέλλας, Μελέτης Ζαχαράκης, Ιωσήφ Κασσεσιάν, Τάκης Μπουρμάς, Άννα Κουρουπού, Τάσος Μαρκαριάν και άλλες εμβληματικές προσωπικότητες της ευρύτερης περιοχής και μη.
Στον ρόλο του Μεσίτη ο Στάθης Κόκκορης.
Περίληψη: Ένας μεσίτης με σκοπό να επενδύσει περιπλανιέται στην περιοχή του Νέου Κόσμου των Αθηνών, παλαιότερα γνωστής ως Δουργούτι. Μέσα από τα μάτια του αποκαλύπτεται το παρελθόν, το παρόν, αλλά και το αβέβαιο μέλλον του λαϊκού αυτού συνοικισμού.
Μέσα από μια περιήγηση στον χώρο και τον χρόνο, το ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Μπαβέλλα οδηγεί τους θεατές στα στενά του Νέου Κόσμου, δύο χιλιόμετρα από την τουριστική περιοχή της Ακρόπολης.
Το ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό πορτρέτο της συνοικίας ξετυλίγεται μέσα από αρχειακό υλικό, την απεικόνισή της στον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία, αλλά και συνεντεύξεις πρώην και τωρινών κατοίκων. Η Χάρις Αλεξίου, ο Γιάννης «Μπαχ» Σπυρόπουλος, ο Γιώργος Δέδες και άλλα πρόσωπα από τη δημόσια σφαίρα και μη, μιλούν για τη ζωή στη γειτονιά από τη δεκαετία του ‘30 μέχρι σήμερα.
Το Δουργούτι ζωντανεύει μέσα από τη «Μαγική Πόλη» του Νίκου Κούνδουρου, τις σελίδες του «Κολοσσού του Αμαρουσίου» του Χένιυ Μίλλερ και από αναπαραστάσεις εμβληματικών σκηνών, που γυρίστηκαν εκεί. Γεγονότα ορόσημα, που στιγμάτισαν την περιοχή, όπως το Μπλόκο της 9ης Αυγούστου 1944, έρχονται σε πρώτο πλάνο. Αφηγήσεις για σοβαρά και ενίοτε τραγικά περιστατικά ξετυλίγονται με μια άνεση, που πηγάζει τόσο από τη συμφιλίωση όσων μιλούν γι’ αυτά στην κάμερα, όσο και την προσέγγιση στο θέμα.
Το ντοκιμαντέρ προσκαλεί τους θεατές να ακολουθήσουν την Ιστορία της συνοικίας μέσα στον 20ο αιώνα και τη μετατροπή της από παραγκούπολη σε έναν «εξευγενισμένο» τουριστικό προορισμό. Παρά τις αναπόφευκτες αλλαγές που αλλοιώνουν την ταυτότητά του, το Δουργούτι παραμένει μια ουτοπία, ένα έρημο νησί στο κέντρο της Αθήνας, που καταγράφει τη «ζωντανή» Ιστορία της πόλης τα τελευταία 100 χρόνια.
Μπανέλ & Άνταμα (Banel & Adama)
Σκηνοθεσία: Ραμάτα Τουλαγιέ-Σι
Παίζουν: Καντί Μανέ, Μαμαντού Ντιαλό
Περίληψη: Σ’ ένα απομακρυσμένο χωριό στη βόρεια Σενεγάλη ,ένα νεαρό παντρεμένο ζευγάρι ζει τον έρωτά του. Ωστόσο, η σχέση τους συγκρούεται με τα έθιμα της κοινότητάς τους, ειδικά σε μια περίοδο παρατεταμένης ξηρασίας , που αναζωπυρώνει ζήλιες, έριδες και δεισιδαιμονίες.
Άψογα φωτογραφημένο και οπτικά γοητευτικό, το ντεμπούτο της Γαλλο-σενεγαλέζας Ραμάτα-Τουλαγιέ Σι ακολουθεί την παράδοση ενός αφρικανικού σινεμά, που κινείται μεταξύ του ανθρωπολογικού και του μυστικιστικού.
Σε ένα μικρό χωριό στο εσωτερικό της Σενεγάλης, σε έναν μη προσδιορισμένο χρόνο, η σχέση των νιόπαντρων Μπανέλ και Άνταμα και η ισορροπία τους με την κοινότητά τους πρόκειται να δοκιμαστεί σοβαρά. Ο Άνταμα είναι ο κληρονόμος της θέσης του αρχηγού, την οποία όμως αρνείται, αφού μαζί με την Μπανέλ θέλουν να φύγουν από τον στενό μικρόκοσμο του χωριού για να ζήσουν σε ένα μεγάλο σπίτι, που ξεθάβουν κάτω από έναν αμμόλοφο, ακόμη κι αν όλοι στο χωριό λένε ότι εκεί τα θαμμένα σπίτια είναι καταραμένα.
Η Μπανέλ είναι η χήρα του αδελφού του, την οποία ο Άνταμα παντρεύτηκε σύμφωνα με τον νόμο του χωριού, όταν εκείνος πέθανε, αλλά που όπως καταλαβαίνουμε σύντομα, την αγαπούσε από πάντα με πάθος. Κι εκείνη είναι σχεδόν εμμονικά προσκολλημένη στον Άνταμα, γράφοντας τα ονόματά τους ξανά και ξανά στο τετράδιό της, επαναλαμβάνοντάς τα σαν μάντρα και μην μπορώντας να μείνει στιγμή μακριά του.
Όμως όταν μια επίμονη ξηρασία θα δοκιμάσει τις αντοχές του χωριού κι οι λιγοστές αγελάδες θα αρχίσουν να πεθαίνουν, όλοι θα απαιτήσουν από τον Άνταμα να αναλάβει τις ευθύνες του ως δικαιωματικός αρχηγός. Τότε, η σχέση του ζευγαριού θα εμφανίσει ρωγμές και μαζί και η πνευματική ισορροπία της Μπανέλ.
Γάτος Δεκάψυχος (10 Lives)
Σκηνοθεσία: Κρίστοφερ Τζένκινς
Με τις φωνές των (στα ελληνικά): Ντένη Μακρή, Αλεξάνδρας Λέρτα, Ανδρέα Ευαγγελάτου, Βασίλη Παπαστάθη, Άννας Σταματίου, Χρήστου Θάνου
Περίληψη: Ένας γάτος αλλάζει χαρακτήρα, όταν χάσει την τελευταία του ζωή.
Ο βετεράνος στα κινούμενα σχέδια Κρίστοφερ Τζένκινς μάς συστήνει τον πιο χαριτωμένο, κακομαθημένο γάτο.
O Μπέκετ, ένας παραχαϊδεμένος γάτος, θεωρεί δεδομένη την καλοτυχία του: τον έχει διασώσει και αγαπήσει η Ρόουζ, μία ευγενική και παθιασμένη φοιτήτρια, που θέλει να σώσει τις μέλισσες. Αλλά όλα θα αλλάξουν, όταν χάνει -εντελώς απερίσκεπτα- την τελευταία ζωή του. Έτσι, ο Μπέκετ θα μεταμορφωθεί από εγωκεντρικό κατοικίδιο σε έναν ήρωα, που θυσιάζεται για τους άλλους.
Επαναπροβολή:
Οι Στρατιώτες της Σαλαμίνας (Soldados de Salamina)
Σκηνοθεσία: Νταβίντ Τρουέμπα
Παίζουν: Αριάντνα Γκιλ, Ραμόν Φοντσερ, Μαρία Μπότο, Ντιέγκο Λούνα
Περίληψη: Μια φιλόλογος αναρωτιέται τι σημαίνει η λέξη «ήρωας» στη σημερινή εποχή.
Mια από τις καλύτερες ταινίες του ισπανικού κινηματογράφου από τον Νταβίντ Τρουέμπα.
Η Λόλα, μια καθηγήτρια φιλολογίας, διερευνώντας ένα δευτερεύον επεισόδιο του ισπανικού εμφυλίου, τη διάσωση ενός φασίστα ποιητή από μια ομαδική εκτέλεση των Δημοκρατικών, προβληματίζεται για το νόημα της λέξης «ήρωας» στη σημερινή εποχή και αναδεικνύει τους ξεχασμένους «μικρούς» ήρωες αυτής της διένεξης.
Το 2003,ο Νταβίντ Τρουέμπα κάνει μία κινηματογραφική διασκευή, απόλυτα πιστή στο πνεύμα του δημοφιλέστατου ομώνυμου βιβλίου του Χαβιέ Θέρκας (Soldados De Salamina), που αν και μυθιστόρημα, έχει τη μορφή ιστορικού δοκιμίου για τον ισπανικό εμφύλιο.