Βρίσκεται 60 μίλια έξω από το Μανχάταν, στη βιολογική της φάρμα η θρυλική Ιζαμπέλα Ροσελίνι και μιλά απολαυστικά για τη ζωή της εκεί, για τα φιλμ που έφτιαξε μέσα στην πανδημία για το Ιδρυμα Ωνάση, τον Τραμπ, τους φονταμενταλιστές των ΗΠΑ, το νέο της... όνομα -ενώ το 2021 ετοιμάζεται να έρθει στην Ελλάδα για τα γυρίσματα της νέας της μεγάλης ταινίας
Kάπως σουρεαλιστικό: απόγευμα στην Αθήνα, νωρίς το πρωί στο Μανχάταν, για την ακρίβεια στο Λονγκ Αϊλαντ. Στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής η Ιζαμπέλα Ροσελίνι, η μοναδικής ομορφιάς -ακατάτακτη όμως στα γνωστά κλισέ του σταρ συστήματος- ηθοποιός, μου απαντά με τη βαθιά ζεστή φωνή της που καταλήγει σε μικρές κορυφώσεις με ιταλικό τραγούδισμα. Δεν αγαπά το zoom και το skype, προτιμά την κλασική τηλεφωνική συνέντευξη, με έχουν ενημερώσει από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση που μεσολάβησε για αυτή τη συνομιλία, αφού η Ροσελίνι, μέσα στην καραντίνα της άνοιξης δημιούργησε δυο αριστουργηματικά φιλμάκια για το πρόγραμμα «Εnter» στα οποία συνομιλεί με τον «φίλο» της τον Δαρβίνο.
Εχει ενδιαφέρον: «αγόρασα το σπίτι και τη φάρμα πριν από περίπου 15 χρόνια ως τον ιδανικό προορισμό για τα Σαββατοκύριακα και τα καλοκαίρια, για να είναι η κόρη και ο γιος μου κοντά στη φύση και να παίζουν. Απέχει μόλις 60 μίλια από το Μανχάταν, μόνο μια ώρα με το τρένο, είναι πολύ εύκολο να έρθει κάποιος εδώ. Κατέληξε να γίνει η μόνιμη κατοικία μου εδώ και 13 χρόνια για χατίρι του γιου μου -πήγε ακόμα και Γυμνάσιο εδώ», μου λέει. Και τώρα ο γιος της, μαζί με τη φιλενάδα του αλλά και τον εδώ και χρόνια στενό συνεργάτη της Πολ Μαγκίντ έγιναν το συνεργείο της για τα φιλμάκια της που συμμετείχαν στο Enter.
Είναι γοητευτικός ο τρόπος που ξανά και ξανά στη συνομιλία μας αναφέρεται στις ΗΠΑ ως «America» -κάπως σαν μια λεκτική μαντλέν του ευρωπαίου μετανάστη στη χώρα. «Ηρθαμε μαζί με τον Πολ στην Αμερική από τη Γαλλία τον Μάρτιο, νομίζαμε ότι η καραντίνα θα κρατήσει μόνο δυο εβδομάδες και του είπα “έλα μαζί μας στη φάρμα”. Tελικά κράτησε μήνες…». Αν και από τον Αύγουστο ο Πολ βρίσκεται πλέον στο Λος Αντζελες, σκηνοθετεί την Ιζαμπέλα μέσω zoom για το διαδικτυακό ζωντανό θεατρικό της. Εχει δώσει ήδη δυο παραστάσεις και ακολουθούν μια το Σάββατο 24 Οκτωβρίου διαδικτυακά στο Λονδίνο και την επόμενη μέρα στο Σίδνεϊ. Ο τίτλος; «Σεξ και Συνέπειες». Πρωταγωνιστές; Η Ιζαμπέλα Ροσελίνι κορυφαίο μοντέλο, ηθοποιός, μούσα, κάτοχος μάστερ στην Συμπεριφορά και την Προστασία των Ζώων από το Hunter College καθώς και μερικά από τα πρόβατα, τα σκυλάκια και τις κότες της φάρμας της.
Σκέφτομαι ότι το να μιλάς στις ΗΠΑ αυτή την εποχή για το σεξ και τη θεωρία της εξέλιξης όπως το κάνει η Ροσελίνι στα φιλμ και το θεατρικό της, δηλαδή με το χιούμορ να συναντά την επιστημονική αλήθεια και την αφηγηματικότητα, μοιάζει με έναν μικρό άθλο με εκπαιδευτικό πρόσημο. Την ρωτώ αν έχει δει την έρευνα που δείχνει πόσοι Αμερικανοί δεν πιστεύουν στη θεωρία της εξέλιξης. «Ω ναι! Είναι σοκαριστικό», απαντά. «Το εμβόλιο για τη γρίπη που κάνουμε κάθε χρόνο, η παραδοσιακή ιατρική που χρησιμοποιούμε, όλα αυτά στηρίζονται στην εξέλιξη και όμως κάποιοι λένε ότι δεν πιστεύουν σε αυτήν. Φταίει η παραπληροφόρηση. Στην Αμερική πολλοί άνθρωποι είναι εξαιρετικά θρήσκοι -και εγώ είμαι καθολική όμως δεν είμαι θρησκευόμενη. Η Καθολική Εκκλησία έχει αποδεχθεί τη θεωρία της εξέλιξης. Όταν στη Βίβλο αναγράφεται ότι ο θεός πήρε χώμα και νερό και έφτιαξε τον Αδάμ εμφυσώντας ψυχή μέσα του, ουσιαστικά περιγράφεται ότι το νερό και το χώμα στη συνύπαρξή τους εξελίχθηκαν. Για αυτό και οι καθολικοί αποδέχονται τη θεωρία της εξέλιξης. Όμως εδώ, υπάρχουν οι λεγόμενοι φονταμενταλιστές που διαβάζουν κυριολεκτικά κάθε λέξη της Βίβλου. Είναι αρνητές της εξέλιξης. Δεν είναι πολλοί αυτοί, όμως είναι πραγματικά επιδραστικοί» εξηγεί. «Ποτέ μου δεν συνάντησα κάποιον από αυτούς. Μου είναι τόσο ξένοι» ψιθυρίζει.
Αρπάζω τη λέξη επιδραστικοί (influencers) που χρησιμοποίησε. Αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ οι πλέον επιδραστικοί καλλιτέχνες παίρνουν θέση για τις εκλογές της λέω. «Δεν μιλώ ποτέ δημοσίως για την πολιτική» απαντά κάπως κοφτά και υποθέτω ότι εδώ θα τελειώσει η συζήτηση. Κι όμως. «Δεν αναμειγνύομαι με την πολιτική δημοσίως, δεν μιλώ για τις πολιτικές μου ιδέες. Όμως αυτό που μπορώ να σας πω ξεκάθαρα είναι ότι δεν θα ψηφίσω τον Τραμπ. Ότι εύχομαι να μην επανεκλεγεί γιατί η χώρα βρίσκεται σε μεγάλη κρίση». Μια μικρή παύση και… «Δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να ψηφίσω. Και να βοηθήσω και άλλους να ψηφίσουν. Ξέρετε εδώ η διαδικασία της ψηφοφορίας δεν είναι εύκολη, απαιτεί πολλά έγγραφα. Βοηθούμε όμως όλοι μας όμως στη φάρμα όσες περισσότερες οικογένειες μπορούμε προκειμένου να συγκεντρώσουν αυτά τα έγγραφα και να κατορθώσουν να ψηφίσουν».
Στις 20 Σεπτέμβρη η Ροσελίνι μάζεψε φίλους και οικογένειες της κοινότητας και δημιούργησαν ειδικά πλακάτ που προτρέπουν τον κόσμο να ψηφίσει. «Ψηφίστε για την Αξιοπρέπεια. Τη Δικαιοσύνη. Την Αλήθεια. Τα παιδιά σας. Όχι άλλα ψέματα». Την ρωτώ για την υποψηφιότητα του Κάνιε Γουέστ για την προεδρία των ΗΠΑ. Στην αρχή γελάει. «Οπωσδήποτε οι Καρντάσιαν είναι επιδραστικοί, αλλά δεν αντιπροσωπεύουν την Αμερική. Ναι, κάποιοι τους θαυμάζουν, τους παρακολουθούν, όμως η πλειοψηφία τους βλέπει ως ένα διασκεδαστικό φαινόμενο» μου λέει.
«Ημουν μόλις 18 χρονών όταν ήρθα για να ζήσω στις ΗΠΑ. Ως τότε είχα γνωρίσει μόνο μεγαλουπόλεις, μεγάλωσα στη Ρώμη και μετά στο Παρίσι. Όμως ανακάλυψα ότι η ζωή στην εξοχή είναι υπέροχη. Δεν θα το άλλαζα. Εδώ συγκεντρώνομαι περισσότερο, διαβάζω, γράφω. Οποτε είμαι στο Μανχάταν πάντα οι φίλοι θα με παρασύρουν σε κάποια έξοδο για καφέ, τα πάρτι είναι ατελείωτα. Δεν λέω, έχουν ενδιαφέρον όλα αυτά, όμως σου απορροφούν πολλές ώρες. Εδώ κάνω πράγματα που δεν θα μπορούσα να κάνω στην πόλη». Όπως το να εκτρέφει τα πρόβατά της, ή τις κότες της που παρακολουθεί στενά από τη στιγμή που είναι στο αυγό μέχρι να σκάσουν μύτη κυριολεκτικά -συχνά καταγράφει αυτή τη διαδικασία στο Instagram της.
Στην αρχή «λέγαμε “η φάρμα της Ιζαμπέλα”, όμως σύντομα αποφασίσαμε να την ονομάσουμε mama’s farm διότι έρχονται συνέχεια μητέρες με παιδιά για να παίξουν με τα ζώα, να τα γνωρίσουν». Καθώς μου λέει αυτή τη φράση νιώθω τη φωνή της να γίνεται πιο εύθυμη για να καταλήξει σε ένα μακρύ γάργαρο γέλιο λίγο πριν αφηγηθεί μια ιστορία «Υπάρχει ένα κοριτσάκι, περίπου τριών ετών που ακούει να λένε συνέχεια Isabella has a farm (η Ιζαμπέλα έχει μια φάρμα) και νομίζει ότι είναι αυτό το όνομα μου. Ετσι με φωνάζει. Ερχεται και μου “Isabellahasafarm” μπορείς να μου δώσεις ένα ποτήρι νερό;», Ξεκαρδίζεται. Νιώθω πως απομακρύνει κάπως το στόμα της από το τηλέφωνο μέχρι να ολοκληρωθεί αυτό το γέλιο κάθε φορά. «Κάποιοι γράφονται σε πισίνες για κολύμβηση, άλλοι σε λέσχες βιβλίων. Εγώ είπα να φτιάξω αυτή τη φάρμα», λέει. Πέντε οικογένειες που έχουν ανάγκη δέχονται προϊόντα και λαχανικά της mama’s farm «απευθύνθηκα στο σχολείο της περιοχής και τους ρώτησα ποιες οικογένειες έχουν πραγματικά μεγάλη ανάγκη και μου τις υπέδειξαν. Μάλιστα τους πηγαίνουμε εμείς τα λαχανικά, μέλι, αυγά, γάλα διότι δεν έχουν καν αυτοκίνητο». H έννοια της κοινότητας είναι καθοριστική για αυτήν πλέον. «Η απήχηση που είχε η φάρμα μου στην κοινότητα ήταν τεράστια. Αυτό ήταν κάτι το αναπάντεχο. Αλλά υπέροχο. Πλέον δεν θεωρώ ότι είναι η φάρμα μου, αλλά η φάρμα της κοινότητας».
Άλλες φορές φτάνουν εκεί από την περίφημη σχολή Μόδας και Σχεδίου Parson’s της Νέας Υόρκης νέοι φοιτητές για να γνωρίσουν τα πρόβατά της και το μαλλί που προσφέρουν. «Δεν υπάρχει ένα είδος μαλλιού είναι πολλά διαφορετικά από κάθε σημείο ή ζώο. Πρέπει να δουν τι μπορούν να χρησιμοποιήσουν για μια κουβέρτα ή για ένα ελαφρύ πουλόβερ». Ταυτόχρονα ασχολείται διαρκώς κυρίως με τα νέα ζώα «πρέπει να είσαι μαζί τους από την αρχή, να τους μιλάς, για να μάθουν να μην φοβούνται, να δέχονται να τα αγγίξεις, να νιώσουν την αγάπη σου». Και πλέον, λόγω του κορωνοϊού, η καθημερινότητα στη φάρμα του Μπρουκχέιβεν περιλαμβάνει ένα στούντιο ηχογραφήσεων, έναν χώρο για το post production, κάμερες -τα πάντα για τη δημιουργία τέχνης εν μέσω πανδημίας.
Το πρόσωπό της έχει μια δύναμη που επηρέασε βαθιά σκηνοθέτες, φωτογράφους, δημιουργούς κάθε είδους. Ετσι, παρά το γεγονός ότι δεν έχει κάνει την παραμικρή αισθητική επέμβαση σε αυτό, νιώθω κάπως σαν να πετάγομαι από τη θέση μου όταν την ακούω να λέει με φωνή κάπως πιο βραχνή «εγώ είμαι μεγάλη πια». Λέω να απαντήσω ότι για τους σινεφίλ και όσους αντικρύζουμε τις εικόνες της θα είναι πάντα νέα, αλλά επιλέγω να μείνω σιωπηλή γιατί υποθέτω ότι αυτή ακριβώς θα ήταν η αντίδραση που θα την εκνεύριζε ή θα έβρισκε τόσο βαρετά στερεοτυπική. «Είμαι μεγάλη. Είμαι 68 ετών, έχω κάνει πολλά πράγματα στη ζωή μου. Σκέφτομαι όμως όλους τους νέους καλλιτέχνες που θέλουν να κάνουν τόσα πολλά, που πρέπει να κάνουν τόσα πολλά και η πανδημία δεν τους επιτρέπει. Κυρίως στο θέατρο, το πλήγμα είναι τεράστιο».
Πρώτα μοντέλο. Μετά μαζί ηθοποιός και μοντέλο. Τώρα και συγγραφέας, δημιουργός. Αν τη ρωτούσες τι θα ήθελε να κάνει στη ζωή της, τι ευχήθηκε να γίνει από τα 15 της χρόνια που ο πατέρας της Ρομπέρτο Ροσελίνι της χάρισε το βιβλίο King Salomon’s Ring, θα απαντούσε να ασχοληθεί με τα ζώα, με την εξέλιξή τους, το βασίλειό τους. Δεν ξέρω αν είναι λογικό το παιδί του Ροσελίνι και της Μπέργκμαν να μην έχει για είδωλο έναν σταρ, έναν διανοούμενο, έναν καλλιτέχνη, αλλά η αλήθεια είναι ότι η Ιζαμπέλα είχε ως είδωλο στην εφηβεία της τον περίφημο Sir David Attenborough, φυσιοδίφη και Ιστορικό της Φύσης που εσχάτως μάθαμε ότι είναι και ίνδαλμα του πρίγκιπα Τζορτζ. Μόνο που ο τελευταίος ήταν πιο τυχερός από την Ιζαμπέλα_που_έχει_μια_φάρμα η οποία έστελνε γράμματα στο είδωλό της για να του ζητήσει να τον γνωρίσει, να εργασθεί κοντά του, χωρίς να πάρει ποτέ απόκριση.
Στο «Darwin what?» αλλά και στο «Darwin What? What?» καθώς μελετά κείμενα του Δαρβίνου η Ιζαμπέλα αποκοιμιέται. Και στο όνειρό της έρχεται ο Δαρβίνος για αν αρχίσει μια απολαυστική συζήτηση για τη Θεωρία της Εξέλιξης. Την ρωτάω αν την έχει επισκεφθεί ποτέ πραγματικά στον ύπνο της ο Δαρβίνος. Πάλι ένα από τα μακρόσυρτα γέλια της. «Όχι. Αν και δεν θυμάμαι τα όνειρά μου. Μόνο ένα, το πιο συχνό. Είμαι στη σκηνή και μαντέψτε; Εχω ξεχάσει τα λόγια μου». Με αυτό το γέλιο της έκλεισε αυτή η συνομιλία. Αν όλα πάνε καλά, την επόμενη άνοιξη θα βρίσκεται στην Ελλάδα, στις Σπέτσες για να υποδυθεί μια Ιταλίδα ντίβα της όπερας στην ταινία «Arrivederci» του Αντονι Τζ. Μπόουμαν.