Η νέα πολυαναμενόμενη σειρά του Netflix από τον Μάικ Φλάναγκαν που προσαρμόζει την ομότιτλη ιστορία τρόμου του Πόε στο σήμερα, στους κόλπους μιας οικογένειας που διοικεί μια διεφθαρμένη, πανίσχυρη φαρμακευτική εταιρεία, είναι μια ωραία ιδέα, ένα έξυπνο αφήγημα, που όμως γίνεται βαρετό, φλύαρο και φλερτάρει επικίνδυνα με παρωδία φτηνής, μονοδιάστατης σαπουνόπερας.
Πώς θα ήταν οι ιστορίες του Έντγκαρ Άλαν Πόε αν διαδραματίζονταν στο σήμερα; Ο διάσημος και δημοφιλής Αμερικανός μετρ του τρόμου, ο Μάικ Φλάναγκαν, είχε μια φανταστική ιδέα: να δημιουργήσει μια τηλεοπτική ανθολογία, μέσα από αυτόνομες μίνι σειρές για το Netflix που θα υπάγονταν κάτω από την κοινή ομπρέλα «The Haunting», φέρνοντας στο σήμερα κλασικές ιστορίες τρόμου. Οι σειρές αυτές δεν θα ήταν μια πιστή απόδοση, αλλά μια ελεύθερη δημιουργική μεταφορά που θα προσάρμοζε το γοτθικό μυστήριο στην εποχή μας. Το concept φυσικά αποθεώθηκε από την πρώτη στιγμή όχι μόνο από το κοινό του Netflix, αλλά και από τους λάτρεις των ζοφερών ιστοριών διεθνώς, δημιουργώντας έναν μικρό πανζουρλισμό.
Όσοι αγαπάμε τη λογοτεχνία τρόμου, την κλασική ή τη σύγχρονη, περιμέναμε εναγωνίως το πρότζεκτ του Φλάναγκαν. Η αναμονή και ο ενθουσιασμός μας δικαιώθηκε με την πρώτη σειρά της ανθολογίας: Η σειρά The Haunting of Hill House που βασιζόταν στη νουβέλα «Οι Δαίμονες του Χιλ Χάοουζ» της Σίρλεϊ Τζάκσον ήταν κάτι παραπάνω από δυνατή: ήταν εκπληκτική! Τρομακτική, ατμοσφαιρική, ευρηματική, με μια αφήγηση και νεύρο που ήταν ακόμα πιο έντονο κι από την ίδια την αρχική ιστορία της Τζάκσον από την οποία ήταν εμπνευσμένη, η εκδοχή του Φλάναγκαν έγινε φαινόμενο. Ακολούθησε η σειρά The Haunting of Bly Manor, που ήταν εμπνευσμένη από το αριστούργημα «Το στρίψιμο της βίδας» του Χένρι Τζέιμς. Εδώ η εξαιρετική ιδέα του Φλάναγκαν άρχισε να έχει ρωγμές. Η ιστορία έκανε κοιλιές και η μεταφορά, αν και παρέμενε σε αξιοπρεπή επίπεδα, δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να συναγωνιστεί το έργο-σταθμό ενός τόσο σημαντικού συγγραφέα.
Από τον γοτθικό τρόμο στην έπαυλη των Άσερ, στους κόλπους μιας διεφθαρμένης φαρμακευτικής εταιρείας
Η τρίτη σειρά της ανθολογίας, «Η πτώση του Οίκου των Άσερ» που είναι εμπνευσμένη από την ομότιτλη νουβέλα του Έντγκαρ Άλαν Πόε, έχοντας πολλές παρεκκλίσεις, φυσικά, από το κλασικό έργο, φέρνει τους Άσερ στο σήμερα.
Η ιστορία που αφηγείται ο Φλάναγκαν έχει ως εξής: Ο Ρόντερικ και η Μάντελιν Άσερ, τα νόθα παιδιά του ιδιοκτήτη μιας μικρής φαρμακευτικής εταιρείας, αρχίζουν, όταν η μητέρα τους πεθαίνει, ένα οδυνηρό ταξίδι από τη μια στην άλλη ανάδοχη οικογένεια. Μεγαλώνοντας, καταφέρνουν να διεισδύσουν στην εταιρεία που είχε ιδρύσει ο πατέρας τους και τελικά μετά από χίλιες δυο μηχανορραφίες και ίντριγκες να την κάνουν δική τους. Τα διεφθαρμένα αδέρφια Άσερ γίνονται κυρίαρχοι του κόσμου, μεταμορφώνοντας την εταιρεία σε έναν πανίσχυρο πολυεθνικό κολοσσό που έχει απλώσει τα πλοκάμια του παντού, σκορπώντας το θάνατο με κάτι θαυματουργά αλλά πολύ επικίνδυνα παυσίπονα που γίνονται εθιστικά σαν ναρκωτικά. Οι Άσερ και οι απόγονοι τους έχουν τα πάντα στα πόδια τους: φήμη, δύναμη, εξουσία, απίστευτο πλούτο, μέχρι τη στιγμή που ένα-ένα τα παιδιά του Ρόντερικ, από διαφορετικές μητέρες, αρχίζουν να πεθαίνουν το ένα μετά το άλλο μυστηριωδώς μέσα σε λίγες μόνο ημέρες.
Ενώ η ιστορία είναι έξυπνη σαν σύλληψη, ενώ το σενάριο είναι πολλά υποσχόμενο και η ιδέα της μεταφοράς του οίκου των Άσερ στην εποχή μας είναι πραγματικά προκλητική και ενδιαφέρουσα, η σειρά είναι μια παταγώδης αποτυχία. Ο Φλάναγκαν, ενώ κάνει φιλότιμες προσπάθειες και σε πολλά σημεία η σειρά συνομιλεί έξυπνα με τις τρομακτικές ιστορίες του Πόε, δεν καταφέρνει να δημιουργήσει ένα συνεκτικό σύνολο που να μπορεί να σταθεί επάξια πλάι στο προγενέστερο The Haunting of Hill House. Η σειρά είναι φλύαρη, αργή και καθόλου τρομακτική. Όσα θα μπορούσε έξυπνα και με σοφία, με μια νευρώδη σκηνοθεσία, να αφηγηθεί σε ένα μόνο επεισόδιο, απλώνονται εξαντλητικά σε οκτώ τεράστια επεισόδια που διαρκούν μία ώρα το καθένα. Πολυλογία, μια αισθητική που θυμίζει παρωδία της Δυναστείας, με μια οικογενειακή saga που έχει μονοσήμαντους, απολύτως προβλέψιμους χαρακτήρες, με ψευτοδραματάκια ανερυθρίαστου νεοπλουτισμού, με μια απίστευτη ηθικολογία που τσακίζει κόκαλα, με σκηνές τρόμου βγαλμένες από b-movie, η σειρά τελικά τραβάει από τα μαλλιά τον δόλιο τον Πόε και τον σύρει σε μια γκόθικ σαπουνόπερα γεμάτη κλισέ.
Οι καλές στιγμές λίγες, μια έξυπνη σύνδεση των θρυλικών πασίγνωστων τίτλων από ιστορίες του Πόε, με τα επιμέρους αφηγήματα των παιδιών του Ρόντερικ Άσερ. Κάθε επεισόδιο είναι αφιερωμένο και στο βίο ενός ετοιμοθάνατου παιδιού και η ιστορία του είναι μια μεταφορά από τα αφηγήματα του Αμερικανού συγγραφέα.
Το αποτέλεσμα δυστυχώς είναι κουραστικό, μονότονο, ατέλειωτο και τελικά άνευρο. Σε καμία περίπτωση το πολύπλοκο άνευ λόγου οικοδόμημα του Φλάναγκαν δεν στέκεται αντάξιο στην ατμόσφαιρα του σπουδαίου Έντγκαρ Άλαν Πόε, ο οποίος αν και στην εποχή του θεωρούνταν αλλόκοτος και ήταν παραγνωρισμένος, με το αφηγηματικό του στυλ κατάφερε όχι μόνο να κερδίσει την αθανασία αλλά και να δημιουργήσει σχολή στην παγκόσμια λογοτεχνία.
- ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
- Μια μοντέρνα, εθιστική σειρά με ανατροπές και καταιγιστική δράση -Είδαμε την περιβόητη Έριν Κάρτερ στο Netflix
- Από βασιλιάς, δολοφόνος; Το σοκαριστικό ντοκιμαντέρ του Netflix για τον σκοτεινό έκπτωτο πρίγκιπα της Ιταλίας
- Πώς η Μάργκοτ Ρόμπι με τη Barbie βάζει ξανά στο κάδρο, φεμινιστικά, τη στερεοτυπική ομορφιά που είχε εξοριστεί