Πριν δέκα χρόνια, η Δεσποινίς Τρίχρωμη εμφανίστηκε στην νεανική μουσική σκηνή, φέρνοντας έναν ψηφιακό δίσκο και ένα βιβλίο με 7 και μία ερωτήσεις.
Η κάθε ερώτηση δημιουργούσε ένα ποίημα, όπως «Πού πάνε τα μπαλόνια που φεύγουν από τα παιδικά χεράκια;» ή «Όντως φιλιούνται τα πουλιά;». Ο δίσκος έμοιαζε με κουρδιστό μουσικό κουτί, λες και πάνω του χόρευε μια μικρή μπαλαρίνα. Κρατούσε ένα αστέρι στο ένα της χέρι, είχε ένα πουλί στο κεφάλι της και έριχνε γύρω της το απορημένο αλλά καθαρό βλέμμα παιδιού.
Σήμερα, ύστερα από δέκα χρόνια, ο δίσκος αυτός που επηρέασε πολλούς από τη νέα γενιά μουσικών, κυκλοφορεί από τη Veego Records, για πρώτη φορά σε φυσική μορφή. Έχει τίτλο «Πού πάνε τα μπαλόνια;» και αποτελεί ένα από τα καλύτερα δείγματα της νεοψυχεδελικής σκηνής στην Ελλάδα, γιατί θα πρέπει να πούμε πως αυτό ακριβώς κάνει η Δεσποινίς Τρίχρωμη, μια δήλωση ψυχής. Και το καταφέρνει με κομψές ποιητικές φράσεις, ονειρικές μουσικές, αυτοσχέδια κρουστά σε ξύλινες καρέκλες, σε κασετόφωνα, πόρτες πλυντηρίου και γυάλινα μπουκάλια.
Ο Δίσκος δεν είναι διασκεδαστικός. Δεν θα τον βάλεις για να έρθεις στο κέφι και να χορέψεις. Είναι αποκαλυπτικός. Αποκαλύπτει τον κόσμο μιας προσεκτικής δεσποινίδος που παρατηρεί γύρω της διάφορες «λεπτομέρειες» που για πολλούς είναι αόρατες ή αδιάφορες, αλλά για εκείνη έντονα ορατές και πολύ ουσιαστικές.
Μιλώντας στον γράφοντα, η Δεσποινίς Τρίχρωμη αναφέρει για τον εαυτό της :
«Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, μου άρεσε πολύ να παρατηρώ διάφορες λεπτομέρειες. Πιστεύω πως σημασία έχει το πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας τα πράγματα και όχι ακριβώς πώς είναι στην κυριολεξία. Μπορεί κάποιος να ζει μια πολύ ήρεμη ζωή και να την αντιλαμβάνεται ως πολύ έντονη.
Εμένα, με τραβούσαν πάντα καλλιτέχνες που δεν μιλούσαν πολύ, που μιλούσαν περισσότερο μέσα από το έργο τους, άνθρωποι που ήταν χαμηλών τόνων και που παρατηρούσαν με ιδιαίτερο και συναισθηματικό τρόπο διάφορες λεπτομέρειες γύρω τους»
Αυτός ο τρόπος παρατήρησης φαίνεται για παράδειγμα στην ερώτηση που γίνεται τραγούδι «Πού πάνε τα μπαλόνια που φεύγουν από τα παιδικά χεράκια;» ή στο τραγούδι αν «Όντως φιλιούνται;» τα πουλιά, και το οποίο επεκτείνεται σε κάθε ζευγάρι ανθρώπων που λόγω ιδιαίτερων συνθηκών, δεν δείχνουν φανερά αν αγαπιούνται. Το τραγούδι καταλήγει «Τι όμορφο αν όντως φιλιούνται!».
Είπαν για το άλμπουμ
- Φοίβος Δεληβοριάς : "Η Τρίχρωμη δεν έχει χάσει την επαφή της με το Ανεξήγητο γιατί διατηρεί την παιδική απορία ακέραιη. Όταν είχα ακούσει το άλμπουμ σκέφτηκα να μια απροσδόκητη συνέχεια της Κριεζή."
- Nalyssa Green : "Δυνατός ήλιος. Γάτες στα πόδια σου. Κοιτάς ψηλά, μισοκλείνεις τα μάτια. Δροσερό αχ."
- Παιδί Τραύμα : "Κάπως έτσι είναι η μουσική"
- Melentini : "Μελωδίες και λέξεις που χρωματίζουν εφηβικές αναμνήσεις."
- Pan Pan : "Η Τρίχρωμη περπάτησε, για να τρέξουμε οι επόμενοι"
- Παύλος Παυλίδης : "Αν ήταν να διαλέξω τρία χρώματα που συνάντησα στις πρώτες ακροάσεις των τραγουδιών της Δεσποινίδος θα ήταν η πρωτοτυπία, η απλότητα και η αρτιότητα. Τα υπόλοιπα χρώματα εμφανίζονται όσο περισσότερο ταξιδεύω μέσα στα τοπία αυτού του δίσκου και είναι πολλά. Δεν είναι ένας κόσμος αναμενόμενος. Δε με νοιάζει από πού πιάνει το νήμα της ελληνόφωνης τραγουδοποιίας αφού είναι ένας δίσκος αυθύπαρκτος και πρωτοπόρος. Μου αρέσει πολύ ο τρόπος της ερμηνείας στις φωνές ακριβώς γιατί δεν πάει να πατήσει στις τεχνικές ευκολίες που μας έχουν συνηθίσει σε προηγούμενες δεκαετίες.
- Είναι ένας δίσκος σταθμός που τον αγάπησα σιγά σιγά όλο και περισσότερο. Έχει μέσα του πολύτιμα ψήγματα ενός ξεχωριστού μέλλοντος. Τον προτείνω ανεπιφύλακτα."
Το άλμπουμ κυκλοφορεί για πρώτη φορά σε βινύλιο, σε περιορισμένη έκδοση 300 κόπιες από τη Veego Records και συνοδεύεται από το βιβλίο της ίδιας «Eπτά ερωτήσεις & μία».
Σε μουσική και στίχους της ίδιας, παραγωγή Σπύρου Λιβάνη και Δεσποινίς Τρίχρωμης, την ηχογράφηση και μίξη ανέλαβε ο Σπύρος Λιβάνης και το μάστερινγκ ο Πάνος Μπόθος.