Οι εμβληματικοί «Προμαχώνες» της Βένιας Δημητρακοπούλου «ταξιδεύουν» στη Νέα Υόρκη.
Η ελληνίδα εικαστικός συμμετέχει στην έκθεση με τίτλο «Quieter than Silence -The Space Between» στη Νέα Υόρκη σε επιμέλεια Βενετίας Καπερνέκας με εγκαίνια την Κυριακή 14 Νοεμβρίου και διάρκεια έως 16 Δεκεμβρίου.
Το έργο Προμαχώνες της Βένιας Δημητρακοπούλου είναι μια μνημειακής κλίμακας γλυπτική εγκατάσταση κατασκευασμένη από σίδερο, με τρεις δίσκους.
Το έργο αναφέρεται σε μια οιονεί κατάσταση σύγκρουσης, στην κατάσταση επιφυλακής επί των επάλξεων, στην αντίσταση. Εξίσου δυναμική με το βαρύ υλικό του έργου είναι η παρουσία στο χώρο, τόσο της σκιάς που δημιουργείται είτε με φυσικό είτε με τεχνητό τρόπο, όσο και του ήχου, στοιχεία άυλα που εισάγουν τη διάσταση του χρόνου και την κίνηση στη γλυπτική εγκατάσταση, σχολιάζοντας την ίδια τη φύση και τα όρια της γλυπτικής φόρμας και της υλικότητάς της.
Οι σκιές που παράγονται από το έργο και ο ήχος που το συνοδεύει δημιουργούν ένα μεταβαλλόμενο «περιβάλλον» μέσα στο οποίο ο θεατής καλείται να βιώσει μια συναισθητική εμπειρία.
Tι αναφέρει η Βένια Δημητρακοπούλου για το έργο της; «Προμαχώνες, αρχαία ελληνική λέξη με διάφορες σημασίες μέχρι σήμερα. επάλξεις, εμπροσθοφυλακές. Ο αντίκτυπος του ίχνους του φαινομένου μπορεί μερικές φορές να είναι ισχυρότερος από το ίδιο το φαινόμενο. Πειραματίστηκα έντονα με την επίδραση του φωτός και των σκιών καθώς και με τους ήχους του γλυπτού» λέει η Βένια Δημητρακοπούλου. «Το αποτέλεσμα ήταν μία χορογραφία της σκιάς, μια μεγάλη σειρά φωτογραφιών και ηχου από τους προμαχώνες, με έναν ρυθμό κρουστών του Αργεντινού συνθέτη Pablo Ortiz»
«Ακόμα και αν αυτό που βλέπουμε απουσιάζει, αυτό δεν σημαίνει ότι παύει να υπάρχει. Αυτό που μένει είναι το ίχνος, η σκιά των πραγμάτων, η εντύπωσή τους. Νιώθω ότι υπάρχει μια «μη υλική» πραγματικότητα, η οποία είναι συχνά απείρως πιο ζωντανή από αυτή που καταγράφουν οι πέντε αισθήσεις μας. Αυτή η «δεύτερη», «παράλληλη» πραγματικότητα μπορεί να είναι μια πηγή γνώσης, η «άλλη διάσταση του κόσμου», που μάς καλεί μέσα από τα έργα τέχνης να ενωθούμε μαζί της» λέει η Βενια Δημητρακοπουλου.
Από την πλευρά της η Ελληνίδα κιουρέιτορ Βενετία Καπερνέκας σημειώνει «Βρίσκουμε την ομορφιά όχι στο ίδιο το πράγμα αλλά στα σχέδια των σκιών, το φως και το σκοτάδι, που δημιουργεί το ένα αντικείμενο ενάντια στο άλλο… Αν δεν υπήρχαν οι σκιές, δεν θα υπήρχε ομορφιά. Στο επίκεντρο αυτής της φιλοσοφίας βρίσκεται μια θεμελιώδης πολιτισμική πολικότητα. Σε αντίθεση με τη δυτική αντίληψη της ομορφιάς -μιας στυλιζαρισμένης φαντασίας που κατασκευάζεται με αερογράφο την πραγματικότητα σε ένα στενό και απατηλό ιδανικό τελειότητας, το ζενίθ της ιαπωνικής αισθητικής είναι βαθιά ριζωμένο στην ένδοξη ατέλεια της παρούσας στιγμής και στη σχέση της με τις πραγματικότητες του παρελθόντος».
«Από την Αλληγορία του Σπηλαίου του Πλάτωνα, έχουμε δει τις σκιές ως μεταφορά για τις απατηλές και κακές πτυχές της ζωής, για αυτές που πρέπει να εξαλείψουμε για να φωτίσουμε την αλήθεια και την εγγενή καλοσύνη της ύπαρξης. Και όμως ξεχνάμε ότι το σκοτάδι που έριξαν μαρτυρεί την φωτεινή απτή απόδειξη χωρίς την οποία θα μπορούσαμε να μην εκτιμήσουμε ή καν να μην παρατηρήσουμε την ίδια τη λάμψη. Από την αρχική σκέψη για τη δημιουργία αυτής της έκθεσης, μια μουσική παρτιτούρα με ενέπνευσε "The Space Between", 21. 54 (min) μια παρτιτούρα του 1981 που γράφτηκε από την Αμερικανίδα συνθέτρια Joanna Brouk» αναφέρει η Βενετία Καπερνέκας.
Δείτε τους Προμαχώνες της Βένιας Δημητρακοπούλου «από κοντα»
Η Βένια Δημητρακοπούλου δουλεύει με μια μεγάλη ποικιλία υλικών: πέτρα, μάρμαρο, μέταλλο, χαρτί, ψηφιακή εικόνα, ήχο και λόγο. Αυτό τη βοηθά να εισδύσει σε περισσότερες πτυχές της καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Επηρεασμένη από τις σπουδές της στο θέατρο και στη μουσική προσπαθεί να συνδέσει γλυπτική, μουσική και δρώμενα, αφηγηματικό και θεωρητικό λόγο σε ένα ενιαίο σύνολο που απευθύνεται εξίσου στο συναίσθημα και στο νου. «Αυτό που κυρίως με ενδιαφέρει είναι ο χώρος ανάμεσα σε ζεύγη αντιθέτων. Από τη σκληρή, αδρή, αιωνόβια πέτρα, στο ευαίσθητο, εφήμερο, λεπτό χαρτί. Από την πολύ μικρή στην πολύ μεγάλη κλίμακα. Από την ύλη στη μη ύλη, και ούτω καθεξής. Αυτός ο ενδιάμεσος χώρος, σημείο ένωσης των αντιθέτων, συνάντησης όλων των πιθανοτήτων. «Υποψιάζομαι πως κάπου εκεί βρίσκεται η κατανόηση του κόσμου και αυτό με προκαλεί να συνεχίσω να ψάχνω προς αυτή την κατεύθυνση» αναφέρει για το έργο της.
Κορυφαίοι καλλιτέχνες συμμετέχουν στην έκθεση:
Renate Aller (Studio: Soho, New York)
Stephen Antonakos (New York)
Hope Atherton (Studio: Harlem, New York)
Agnes Barley (Studio: New York)
Venia Dimitrakopoulou (Studio: Athens & Aegina Island, Greece)
Shirine Gill (Studio: New York)
Ashley Keeper (Studio: Brooklyn, New York - Tulum, Mexico)
Everett Kennedy Brown (Studio: Kyoto, Japan)
Michelle YiMartin (Studio: San Francisco, California)
A.V Ryan (Studio: Red Hook, Brooklyn, New York)
Panos Tsagaris (Studio: Brooklyn, New York)
Alexandros Tzannis (Studio: Athens, Greece)
Peter Wayne Lewis (OASIS Studio, Massachusetts University of Art & Design, Professor EMERITUS)
Karin Waisman (Studio: Long Island & Bridgehampton, New York)
Η είσοδος γίνεται με πιστοποιητικά εμβολιασμού και νόσησης και απαραίτητες οι μάσκες, Greenwich Street, Hudson Square, New York City