Οι παλμοί ανέβηκαν, τα συναισθήματα κυρίαρχησαν στις περίπου δέκα λεπτών χορογραφίες που ξεδιπλώθηκαν μπροστά σε μοναδικές αρχαιότητες στο Μουσείο της Ακρόπολης, σε χώρους του ΕΜΣΤ, στα έγκατα και στο Πάρκο του ΚΠΙΣΝ. Είναι το ευρωπαϊκό πρότζεκτ Microdances που στην Ελλάδα επιμελήθηκε το Μπαλέτο της Λυρικής.
Είναι απλά, σχεδόν αδύνατο, να μεταφέρεις σε λέξεις τη δύναμη της εικόνας, το κύμα συναισθημάτων και σκέψεων που -αναπάντεχα για τους επισκέπτες- γέμισαν το Μουσείο της Ακρόπολης το πρωί του Σαββάτου. Χορευτές της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, αλλά και των Fondazione Nazionale della Danza / Aterballetto (Ρέτζο Εμίλια) και Les Halles de Schaerbeek (Βρυξέλλες) , στάθηκαν μπροστά σε εμβληματικά γλυπτά της αρχαιότητας, μπροστά στην μαρμάρινη αφήγηση του Παρθενώνα και χόρεψαν προκαλώντας μια συζήτηση μεταξύ του αρχαίου μεγαλείου και της σημερινής επείγουσας κατάστασης.
Bλέποντας τον πρώτο χορευτή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής Βαγγέλη Μπίκο, παγιδευμένο μέσα σε κομμάτια ξύλου να προσπαθεί να κινηθεί, να αναπνεύσει, να πετάξει τα ξύλα και να μείνει ελεύθερος, σχεδόν γυμνός μπροστά στο Αέτωμα του Εκατόμπεδου, η συγκίνηση έγινε σχεδόν λυγμική. Στη χορογραφία του Κωνσταντίνου Ρήγου, σε μουσική του Γιώργου Κουμεντάκη, το «Forget me Not», η αγωνία του αγάλματος που θέλει να βγει από το σκοτάδι, από την αποθήκη, από τον εγκλεισμό και να βγει στο φως ενός μουσείου, στη συνομιλία με το κοινό, ήταν μοναδική. Και ήταν μέρος μόνο των πέντε χορογραφιών που είδαμε στο Μουσείο της Ακρόπολης (πραγματοποιούνται και το πρωί της Κυριακής), για να ακολουθήσουν τέσσερις χορογραφίες σε χώρους του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, έξι στον Φάρο, το Πάρκο και το γκαράζ του ΚΠΙΣΝ και επτά σε όλους τους χώρους της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Η ορμή της σύγχρονης δημιουργίας με επίκεντρο τον άνθρωπο σε αυτή την καθοριστική στιγμή, με την πανδημία να έχει γίνει η νέα κανονικότητα, ήταν αποστομωτική σε όλους τους χώρους. Όμως μέσα στο Μουσείο της Ακρόπολης, η συνθήκη προκαλούσε μια παραζάλη σχεδόν, που ήταν λυρική αλλά και επώδυνη. Και που έκανε προφανή ξανά, εμφατικά, τον ρόλο της πολιτιστικής διπλωματίας. Παρών ήταν και κατέγραφε κάθε στιγμή της εκδήλωσης σε όλο το Μουσείο, ο διευθυντής του εδώ και περίπου ένα μήνα Νίκος Σταμπολίδης, που επί των ημερών του προσέφερε την ευκαιρία υλοποίησης ενός τέτοιου σημαντικού προγράμματος.
Οι εικόνες αυτές, ευρωπαίων χορευτών, μπροστά στα εκθέματα του Μουσείου της Ακρόπολης, με το μνημείο στον βράχο να μπαίνει μέσα στον χώρο από τις τεράστιες επιφάνειες γυαλιού, ήταν η απόλυτη αντίστιξη των κλειστών για το κοινό τμημάτων της έκθεσης των Γλυπτών του Παρθενώνα στο Βρετανικό Μουσείο. Των μερικές φορές βουτηγμένων στα νερά της βροχής, απέναντι στο ηλιόλουστο, προστατευμένο, αγαπημένο από το παγκόσμιο κοινό σύνολο του Μουσείου της Ακρόπολης.
Η Ελενα Κέκκου μπροστά στα γλυπτά από το Δυτικό Αέτωμα / Valeria Isaeva Photography
Εικόνες σαν και αυτές που είδαμε στο Moυσείο της Ακρόπολης στο πλαίσιο του Microdances του ευρωπαϊκού προγράμματος An Ideal City, έρχονται να ενισχύσουν κυριολεκτικά και κυρίως συναισθηματικά το φορτίο των ελληνικών επιχειρημάτων για την επανένωση των Γλυπτών του Παρθενώνα. Είναι προφανές. Αξίζει να σημειώσουμε ότι στην επίσκεψη του Σαββάτου βρισκόταν μια ομάδα δέκα δημοσιογράφων από τις κορυφαίες εφημερίδες, τα περιοδικά και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Ιταλίας. Γράφοντας πυρετωδώς στα σημειωματάριά τους, βιντεογραφώντας διαρκώς, με μικρά επιφωνήματα – δεν θυμάμαι πόσα mamma mia άκουσα- ετοιμάζουν άρθρα που σίγουρα θα αναδείξουν αυτό το γεγονός και μαζί την ορμή της Αθήνας όπως αναδύεται από τα σπλάχνα της δημιουργικής βιομηχανίας της.
Μοναδική ήταν η χορογραφία της Ελενας Κέκκου μπροστά στο δυτικό Αέτωμα του Παρθενώνα, το «Ενεργό Κίνητρο» σε μουσική και ζωντανή μουσική εκτέλεση του Αντώνη Βλάχου, αλλά και ο Κλέμεντ Χάνεν, σαν χρυσό άγαλμα που μόλις βγήκε από το χώμα, πάνω σε ένα βάθρο από μεταλλικό βαρέλι, πλάι στην Κόρη του Αντήνορα στην χορογραφία «Eppur si muove 01». H συμφωνία αριθμός 7 του Μπετόβεν γέμισε την αίθουσα της Αρχαϊκής Ακρόπολης. Οι ανάσες της Μαργαρίτας Κωστόγλου όπως ακούγονταν από το μικρόφωνο που ήταν τοποθετημένο μέσα στην στολή μοτοσικλετιστή που φορούσε έδωσαν παλμό στο αίθριο της Αίθουσας Παρθενώνα, με το σώμα της να αποκτά διάλογο μέσα από το γυάλινο δάπεδο που λειτούργησε ως κάτοπτρο στο «Ιππότης της Ασφάλτου» του Γιάννη Νικολαϊδη.
Δικαιώνοντας τον τίτλο της Ιδανικής Πόλης, το πρόγραμμα συνέχισε ιδανικά σε άξονες του νέου αστικού τοπίου, στο ΕΜΣΤ και στο ΚΠΙΣΝ. Η τραχύτητα της πόλης με όλους τους πίδακες σύγχρονης δημιουργίας, καθώς προσπαθούν να διατυπώσουν το νέο και το κάνουν μέρος της ταυτότητάς μας. Η διαδοχή των χορογραφιών ένωσαν αυτό που για πολλούς είναι αγεφύρωτο, το αρχαίο παρελθόν με τη ζωή τώρα, ενεργοποίησε όλους τους αρμούς και τις συνομιλίες. Το ένα δεν υπάρχει ανεξάρτητα από το άλλο.
Το An Ideal City αποσκοπεί στην ανάδειξη της δημόσιας τέχνης του χορού σε τρία ευρωπαϊκά αστικά τοπία, με έντονο ιστορικό και συμβολικό χαρακτήρα, την Αθήνα, το Ρέτζο Εμίλια και τις Βρυξέλλες. Πρόκειται για το αποτέλεσμα της συνεργασίας τριών ευρωπαϊκών οργανισμών του χορού, των Fondazione Nazionale della Danza / Aterballetto (Ρέτζο Εμίλια), Les Halles de Schaerbeek (Βρυξέλλες) και του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, το οποίο πραγματοποιείται με τη συγχρηματοδότηση του προγράμματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Creative Europe και στοχεύει στη στήριξη της πολιτιστικής και δημιουργικής βιομηχανίας στην Ευρώπη.
Tα MicroDances είναι σύντομες παραστάσεις χορού, που διαρκούν από 6 έως 10 λεπτά, σχεδιασμένες για έναν έως τρεις χορευτές και για μικρό χώρο, οι οποίες έχουν ανατεθεί σε καλλιτέχνες με πολύ διαφορετικό υπόβαθρο και επιρροές, προκειμένου να δημιουργήσουν ένα χορογραφικό τοπίο πλούσιο και ποικίλο.Στην πρώτη φάση του προγράμματος οι δημιουργίες οκτώ Ελλήνων και δεκατριών ξένων χορογράφων θα αναπτυχθούν σε οργανική σχέση με επιλεγμένους μουσειακούς/πολιτιστικούς χώρους των τριών πόλεων, ενώ στη δεύτερη θα αναδιατυπωθούν για τον δημόσιο χώρο όπως αυτός διαφοροποιείται ανά πόλη και συνδιαλέγεται με τα σώματα και την ιστορία.
