Δημιουργική ενέργεια που τροφοδοτείται με ελάχιστους πόρους είδε ο δημοσιογράφος του Guardian στις τρεις μέρες που βρέθηκε στην Αθήνα βλέποντας παραστάσεις και συνομιλώντας με ηθοποιούς και σκηνοθέτες. Το ελληνικό θέατρο, τον άφησε κατάπληκτο.
Στο πλαίσιο αφιερώματος στις θεατρικές πρωτεύουσες της Ευρώπης, ο Μichael Billington βρέθηκε για τρεις μέρες στην Αθήνα, είδε πέντε παραστάσεις, συνομίλησε με σημαντικές προσωπικότητες του χώρου και έγραψε για την εφημερίδα έναν ύμνο για το ελληνικό θέατρο με το απίστευτο εύρος που διαθέτει: από Αισχύλο και Σοφοκλή μέχρι Πίντερ και Άλμπι. Ο δημοσιογράφος σχολιάζει ότι η δεκαετία της κρίσης στην Αθήνα παραδόξως συνδυάστηκε με μια άνοιξη θεατρική, που δεν καταπνίγηκε από την ελάχιστη κρατική βοήθεια και τις πτώσεις στις τιμές των εισιτηρίων.
O Δημήτρης Λιγνάδης, ο Μακμπέθ, η ελληνική κυβέρνηση
Συνομίλησε με τον διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Δημήτρη Λιγνάδη και είδε και την παράσταση που σκηνοθέτησε και στην οποία πρωταγωνιστεί, τον Μπακμπέθ του Σαίξπηρ στη σκηνή Νίκου Κούρκουλου. «Ο Δημήτρης Λιγνάδης είναι ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, το οποίο ανεβάζει 15 παραγωγές ετησίως σε πέντε θέατρα. Επιδοτείται με 6 εκατομμύρια ευρώ ετησίως, ο υψhλότερος μισθός των ηθοποιών είναι 1.200 ευρώ τον μήνα, αλλά το ακριβότερο εισιτήριο είναι μόλις 25 ευρώ. Για τα αθηναϊκά δεδομένα ωστόσο, το Εθνικό Θέατρο είναι μια χαρά. Όπου και αν πήγα, συνάντησα ηθοποιούς που δούλευαν για ψίχουλα παρότι έπαιζαν σε γεμάτα θέατρα» σχολιάζει ο δημοσιογράφος.
Οσον αφορά στην παράσταση Μακμπέθ, ο Βρετανός σημειώνει: «Ηταν ένα καλό παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο ένας ηθοποιός προσεγγίζει τον Σαίξπηρ: «Η έμφαση δόθηκε στον αδιάρρηκτο δεσμό μεταξύ των Μάκβεθ, με περιστασιακές σουρεαλιστικές πινελιές, όπως το ζεύγος κάθεται στους θρόνους που εξέχουν από έναν αιματοβαμμένο τοίχο. Ο Λιγνάδης, που κληρονόμησε χρέος ενός εκατομμυρίου ευρώ όταν ανέλαβε την επιχείρηση τον περασμένο Σεπτέμβριο, μου είπε πικρά: “Αισθάνομαι σα να τρέχω, σε μικρότερη κλίμακα, την ελληνική κυβέρνηση”».
Ανθρωποι και Ποντίκια
Ο δημοσιογράφος συνομίλησε επίσης με τον σπουδαίο Θόδωρο Τερζόπουλο για τον οποίο αναρωτιέται γιατί ενώ είναι αναγνωρισμένος στην Ρωσία, στην Κίνα, στη Γερμανία και στις ΗΠΑ, παραμένει ουσιαστικά άγνωστος στη Βρετανία. Συνεχίζει την περιήγησή του λέγοντας ότι η Αθήνα αποτελεί θέατρο βίαιων αντιθέσεων. «Ενα βράδυ, πήγα σε μια αραιοκατοικημένη περιοχή γεμάτη αποθήκες, όπου ένα παλιό μαγαζί μηχανών έχει μετατραπεί σε θέατρο διαχειριζόμενο από το Cartel Artspace.
Ο συνιδρυτής, Βασίλης Μπισμπίκης, είναι ηθοποιός - σκηνοθέτης και περιγράφει τον εαυτό του ως «επίδοξο αναρχικό». Μπαίνοντας στον χώρο, θυμήθηκα το Θέατρο του Ηλιου της Αριάν Μνούσκιν στο Παρίσι. Με εντυπωσίασε το γεγονός ότι το Cartel, μια γνήσια συλλογική δουλειά σε ένα απομακρυσμένο σημείο των Αθηνών, προσελκύει ευκατάστατο, μοντέρνο κοινό». Η παράσταση που είδε ήταν μια μεταφορά του «Άνθρωποι και Ποντίκια» του Στάινμπεκ με φόντο τη σύγχρονη Αθήνα. «Ήταν μία παραγωγή ανεξάντλητης φυσικής δύναμης που έχει ήδη ανέβει 170 φορές. Ξανά, εντυπωσιάστηκα από το πόσα πολλά επιτυγχάνονται στην Αθήνα για ένα ελεεινό ποσό: το κεφάλαιο της παραγωγής ήταν 15.000 ευρώ και η τιμή του εισιτηρίου είναι στα 12 ευρώ».
Ο Σπύρος Παπαδόπουλος και οι φόροι
Ο Σπύρος Παπαδόπουλος υποδέχθηκε επίσης τον δημοσιογράφο του Guardian. «Είδα το Δείπνο Ηλιθίων, μια εκδοχή του γαλλικού θεατρικού έργο και της ταινίας Le Dîner de Cons, φέτος στην τέταρτη χρονιά του. Αλλά ακόμα και εδώ, ο παραγωγός, σκηνοθέτης και συμπρωταγωνιστής Σπύρος Παπαδόπουλος, μου είπε ότι το 75% των εσόδων της παράστασης πηγαίνει σε φόρους στην κυβέρνηση».