O κορυφαίος τενόρος της εποχής Γιόνας Κάουφμαν τραγούδησε σε ένα Ηρώδειο που θύμιζε προ covid εποχές, σε ένα ρεσιτάλ που κατέληξε να είναι μεγαλύτερο από τον ίδιο τον σταρ του, τον Κάουφμαν, αφού πάνω του ακούμπησαν οι προσδοκίες και η ανάγκη των σχεδόν 3.000 θεατών όχι απλώς για κανονικότητα, αλλά για καθολικό ξύπνημα των συναισθημάτων.
Και όμως είχε σχεδόν ένα preshow το ρεσιτάλ του Γιόνας Κάουφμαν για την Εθνική Λυρική Σκηνή στο Ηρώδειο το βράδυ της Δευτέρας. Ηταν τα πλήθη του κόσμου που ανέβαιναν προς τις θέσεις τους με έναν ενθουσιασμό, επιφωνήματα και χαιρετισμούς στον αέρα. Ενα απροσδόκητο color blocking στις κερκίδες, καθώς το βλέμμα έτρεχε στους θεατές πριν αρχίσει η συναυλία. Θα μπορούσε να είναι ένα νεύμα του Ηρωδείου προς το Metropolitan Museum όπου ώρες αργότερα ξεκινούσε το Met Gala. Bλέπετε, αυτό που συνέβη το βράδυ της Δευτέρας στο Ηρώδειο, ξεπέρασε ακόμα και το μέγεθος του σταρ Κάουφμαν. Αφορούσε την νέα συνάντηση των πολιτών, σε τέτοιους σχεδον μαζικούς αριθμούς, τη νέα συνύπαρξη μπροστά από μια σκηνή. Τελικά ο Κάουφμαν, ήταν κάτι σαν το πρόσχημα για το νέο μαζί.
Και ήταν έτσι. Εμοιαζε σαν το καλοκαίρι να επέστρεψε στο Ηρώδειο, σαν να μεταφερθήκαμε τρία χρόνια πριν στις sold out παραστάσεις. Μόνο που τώρα υπήρχε μια ακόμα συνιστώσα στην ατμόσφαιρα: η λαχτάρα, η τρυφερότητα, η ελπίδα για το νέο μαζί. Σχεδόν το χτυποκάρδι. Και ήταν τόσο δυνατή αυτή η ατμόσφαιρα που φεύγοντας, λίγη ώρα μετά την έξοδο από το Ηρώδειο ήταν αυτό που κυριαρχούσε, σου γλύκαινε τα μέλη. Περισσότερο και από την ίδια την παρουσία του Κάουφμαν.
Ο Γερμανός τενόρος που αλωνίζει τις σκηνές και είναι ένας master του Ιnstagram που κρατά το παγκόσμιο κοινό του σε εγρήγορση με συνεχείς ιστορίες και με ανάδειξη του πληθωρικού -μεσογειακού θα έλεγε κανείς- χαρακτήρα του, ήταν την Δευτέρα πιο υποτονικός απ’ ότι περιμέναμε. Και πάλι: η επένδυση προσδοκιών υψηλών στην βραδιά δεν ήταν αμελητέα. Ο Κάουφμαν δεν υπήρξε μεγαλειώδης, υπήρξε στο μεγαλύτερο μέρος σπουδαίος ναι, αλλά κάπως θαμπός σε σχέση με αυτό που γνωρίζαμε για την σαρωτική δύναμη της φωνής του, από ηφαιστειακές εκρήξεις στον Βάγκνερ, μέχρι τα πιο τρυφερά, εύθραστα πιανίσμο.
Η εξήγηση άρχισε να διαδίδεται στόμα με στόμα και μαρτυρήθηκε από ένα μικρό του βήχα: ήταν κρυωμένος. Ευτυχώς όχι τόσο ώστε να ακυρώσει το ρεσιτάλ όπως συνήθιζε να κάνει παλιά τρελαίνοντας κυρίως τους Νεoϋορκέζους και προκαλώντας την επί τέσσερα χρόνια απουσία του από την Metropolitan Opera ως το 2018. «Αν είσαι θαυμαστής του σταρ Γιόνας Κάουφμαν και Αμερικανός, θα πρέπει να συνηθίσεις τις μικρές απογοητεύσεις» έγραφαν οι New York Times.
O Kάουφμαν κέρδισε το κοινό στο Ηρώδειο, χωρίς να λάμψει. Και μας υπέβαλλε στο γλυκό μαρτύριο της ανυπομονησίας. Ετσι όπως έβγαινε στη σκηνή για την άριά του, για να ακολουθήσει ένα ιντερμέδιο, μια εισαγωγή από την ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, μέχρι να επιστρέψει ξανά. Το κοινό βέβαια ήθελε κι άλλο, κι άλλο, (κι άλλο) και παρακολουθούσε με ενδιαφέρον την ορχήστρα κοιτώντας όμως αριστερά πότε θα βγει ξανά ο Γιόνας.
Και αυτός, περπατώντας αργά, έφτανε στο σημείο του, πλάι στον διευθυντή της ορχήστρας Γιόχεν Ρήντερ και βιδωνόταν στη σκηνή. Τα πόδια του καρφωμένα, το σώμα ακίνητο σαν άγαλμα, τα χέρια λυγισμένα στο ύψος του στήθους και το κεφάλι αργά, τελετουργικά να γυρίζει προς όλες τις κατευθύνσεις, σαν να κοιτά το κοινό όσο τραγουδούσε. Ενιωθες μαζί κάτι να σε συνεπαίρνει (ίσως και η μνήμη, η σωματική επένδυση αυτού που είναι ο Κάουφμαν) αλλά και ένα κενό μεταξύ αυτού που συνέβαινε και της προσδοκίας.
Όμως, όταν βγήκε και μίλησε στο κοινό, για να μας εξηγήσει ότι τα μέτρα ασφαλείας για τις αποστάσεις μεταξύ των μουσικών της ορχήστρας δεν του επιτρέπουν να κάθεται στο σημείο που πρέπει να για φτάνει η φωνή του όπως αρμόζει σε εμάς- η φωνή του απελευθερώθηκε. Ο ίδιος ήταν σαν έσπασε κάποια δεσμά και σωματικά άρχισε να συμμετέχει με πάθος, το χιούμορ του πλημμύρισε τη σκηνή. Το πάθος. Και ένα παιχνίδι με το κοινό ακαριαία ξεκίνησε.
Ηταν μαζί ο σπουδαίος Κάουφμαν, αλλά και ο Γιόνας. "Ich liebe dich" ούρλιαξε σχεδόν μια κυρία λίγο πριν αρχίσει μια άρια, μέσα στην απόλυτη σιωπή, κάνοντας τον γόη Κάουφμαν να γελάσει, μαζί με το κοινό. Ένα «σ’ αγαπώ» που περιέχει μέσα της όλη τη σχέση που έχει χτίσει ο Κάουφμαν με το κοινό. Τέσσερα ανκόρ χάρισε σε αυτό το κοινό ο Γιόνας Κάουφμαν, ο διαφορετικός από το πρώτο μέρος, χαλαρός πια και έτοιμος να ανοίξει περισσότερο τη φωνή του. Και σε κάθε ένα, μετρούσε με τα δάχτυλα προς την πλευρά της ορχήστρας. Όπως δεν ήταν έκπληξη ότι έκλεισε το ρεσιτάλ με το εντυπωσιακό «Νessun Dorma», έτσι δεν ήταν έκπληξη και όσα ακολούθησαν στα ανκόρ, αρχίζοντας με το «Ε lucevan le stelle» από την Τόσκα του Πουτσίνι, για να μας αποχαιρετίσει οριστικά με το «Νοn ti scortar di me». Δεν θα σε ξεχάσουμε. Αλλά κυρίως δεν θα ξεχάσουμε την αίσθηση της επιστροφής, το ξύπνημα του κοινοτικού που έχει ως σημαία την Τέχνη.
