Μπορεί ο Γιώργης Γερόλυμπος να έγινε εμβληματική μορφή της ελληνικής φωτογραφίας κυρίως χάρη στο τιτάνιο, διεθνούς απήχησης έργο του με την λεπτομερή καταγραφή όλων των φάσεων κατασκευής του Κέντρου Πολιτισμού στην Καλλιθέα.
Όμως τώρα, μακριά από το χώμα του εργοταξίου, την ένταση του γιγαντιαίου αρχιτεκτονήματος, μας παρουσιάζει τις στιλπνές θαλασσογραφίες του στην έκθεση «Μare Liberum» σε μια εποχή ορόσημο για τις θάλασσες της Μεσογείου.
Επί τουλάχιστον δέκα χρόνια, η μορφή του Γιώργη Γερόλυμπου ήταν η διαρκής, σταθερή αναφορά στην αρχικά μεγάλη χωμάτινη έκταση, μετά στο εργοτάξιο που βάθυνε και ψήλωσε εντυπωσιακά όπως όριζε το σχέδιο του Ρέντσο Πιάνο στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Με το κίτρινο γιλέκο και το κράνος να φωτογραφίζει σε κάθε δυνατή συνθήκη – αφού ακόμα και όταν δεν βρισκόταν εκεί, ήταν σαν να υπήρχε παντού η σκιά του, να διαγραφόταν στο βάθος του ορίζοντα.
Αυτή η εντατική, σπηλαιώδης εμπειρία με τη διαρκή επαφή με το χώμα, τα σκληρά υλικά της οικοδομής, την θηριώδη κλίμακα του εργοταξίου, την τραχύτητα των υλικών, την ματεριαλιστική διάσταση των μηχανών και την επιβολή του κανόνα της μηχανικής και των μαθηματικών, θα μπορούσε –ίσως- να τον στοιχειώσει. Όμως ο Γιώργης Γερόλυμπος, κάθε τόσο στρεφόταν – το βλέμμα και φυσικά ο φακός του- στη θάλασσα. Την μεγάλη ρευστή, αενάως μεταβαλλόμενη θάλασσα που αποτελεί όμως βιωματικά και συναισθηματικά μια «άγκυρα» για τον Γερόλυμπο.
Αυτή η συνθήκη είναι μια από τις κυρίαρχες πίσω από την ατομική του έκθεση που θα δούμε στην Γκαλερί Σκουφά από τις 19 Σεπτεμβρίου ως τις 12 Οκτωβρίου, με τον τίτλο «Mare Liberum». Ορος που εισήγαγε ο Ολλανδός πατέρας του Διεθνούς Δικαίου Hugo Grotius (1583-1645). Ο Grotius εγκαθίδρυσε το θεσμό των Χωρικών Υδάτων, θεωρώντας ότι πέραν μιας απόστασης από τα παράλια, η θάλασσα ανήκει σε αυτόν που την ταξιδεύει. Η αναφορά του Γερόλυμπου στη σημερινή συνθήκη όπου η θάλασσα δεν είναι μόνο μονοπάτι για ταξίδι, χώρος ανάπαυλας, αλλά και το όριο μεταξύ ελευθερίας και υποταγής, το όριο μεταξύ ζωής και θανάτου για χιλιάδες πρόσφυγες, είναι προφανής. Στις 16 φωτογραφίες του που θα δούμε στην έκθεση, δεν υπάρχει εξιδανίκευση, δεν είναι μόνο η λυρική επικράτεια, αλλά υπάρχει η διαρκής υπόμνηση, η συνείδηση του Γερόλυμπου για την προαιώνια αλλά και σύγχρονη συνθήκη της θάλασσας στην Οδύσσεια των προσφύγων.
Όπως λέει στο iefimerida.gr ο Γιώργης Γερόλυμπος, άρχισε να φωτογραφίζει θάλασσες από το 2000. Οι 16 εικόνες που θα δούμε επιτρέπουν μια κατάδυση σε μέρος του δημιουργικού του σύμπαντος, που διαρκεί 19 χρόνια και που θα συνεχιστεί, αφού πρόκειται για ένα έργο in progress όπως μας λέει. Στο παρελθόν έχουν εκτεθεί τρεις φωτογραφίες αυτής της σειράς στο ΕΜΣΤ, δυο στο Πεκίνο και άλλες δυο στην Αγία Πετρούπολη. «Αυτές οι φωτογραφίες ήταν θραύσματα του έργου μου. Τώρα για πρώτη φορά θα δούμε ένα πιο σαφές corpus αυτής της σειράς που χωρίζεται σε τρεις ενότητες: οι ορίζοντες που φέρουν την γαλήνη της θάλασσας, οι τρικυμίες και η ανθρώπινη κατάσταση, εκεί που βλέπουμε την παρουσία του ανθρώπου».
Η σχέση του Γερόλυμπου με τη θάλασσα είναι σχεδόν κυτταρική. Μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη, όλες οι διαδρομές του ήδη από την παιδική του ηλικία περνούσαν από την παραλία με τη θάλασσα να ορίζει τον προσανατολισμό του.«Ημουν τεσσάρων ετών όταν ο πατέρας μου με έβαλε πρώτη φορά σε σκάφος» λέει. Η αυτοβιογραφία είναι μέρος του δημιουργικού του τόπου, άλλωστε ο ίδιος λέει ότι «η φωτογραφία τοπίου προσφέρει τρεις αλήθειες: γεωγραφία, αυτοβιογραφία και μεταφορά».
Οι φωτογραφίες του που θα δούμε στην Γκαλερί Σκουφά, φέρουν μια ένταση που θυμίζει Ρόθκο. Είναι τοπία ζωντανά με όλες τις κλιμακώσεις του χρώματος, του φωτός, του φυσικού φαινομένου απολύτως εκτεθειμένες μπροστά στα μάτια του θεατή. Πέρα από το ωραίο και το γραφικό, είναι τοπία που φέρουν όλο το βάρος της ιστορίας, της χρήσης, την αναπόδραστης σχέσης ανθρώπου και θάλασσας.
