Στον μαγικό κόσμο του Ευριπίδη Λασκαρίδη! Ο δημιουργός των πολυταξιδεμένων έργων Ρέλικ, Τιτάνες και Ελενίτ, που χαρακτηρίστηκε από την Liberation ως «το κακό κι ευφάνταστο παιδί της ελληνικής χορογραφίας» για πρώτη φορά στο ΔΘΠ με ένα έργο που έχει αποσπάσει εξαιρετικές κριτικές και έχει κλέψει τις εντυπώσεις παγκοσμίως.
Με αποθεωτικά σχόλια από το Λονδίνο έως το Χονγκ Κονγκ και το Μόντρεαλ, την Biennale de la Danse της Λυών μέχρι το TanzimAugust του Βερολίνου, οι «Τιτάνες» του Ευριπίδη Λασκαρίδη παρουσιάζονται στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά από Πέμπτη 8 Ιουνίου έως και την Κυριακή 11 Ιουνίου. Παράσταση με χαρακτήρες που «γεννήθηκαν» από τον ίδιο μιλούν μία ακατάληπτη, σε πρώτη αίσθηση, γλώσσα κατανοητή ωστόσο από όλο τον κόσμο.
Ποιος είναι ο Ευριπίδης Λασκαρίδης
Ποιος είναι όμως ο Ευριπίδης Λασκαρίδης που χειροκροτούν όρθιοι τις παραστάσεις του σε όλο τον κόσμο και πώς από το Θέατρο Τέχνης όπου θήτευσε δημιούργησε αυτό το καλλιτεχνικό σύμπαν που συνδέει θέατρο, χορό, εικαστικά, παραστατικές τέχνες. Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης μιλά στο iefimerida.gr για την τεχνική του που έχουν υμνήσει στο εξωτερικό, την περιοδεία του, αλλά και το μέρος που αδημονεί να επισκεφτεί για να κάνει βουτιές.
«Το παρελθόν μου είναι ηθοποιός, τελείωσα το θέατρο Τέχνης, έπαιξα θέατρο, σε σήριαλ, στον κινηματογράφο, ωστόσο όταν αργότερα βρέθηκα στη Νέα Υόρκη για σπουδές σκηνοθεσίας είδα θεάματα τα οποία ήταν σύνθετα, όπως η Πίνα Μπάους με το γνωστό της χοροθέατρο, ο Μπομπ Γουίλσον με το εικαστικό του θέατρο και έτσι μπήκα στον πειρασμό να δοκιμάσω και εγώ κάτι που δεν ήταν αμιγώς θέατρο ή αμιγώς χορός. Με την συνεργασία μου με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, είδα ότι υπήρχε ένας τρόπος, μία μαγική τεχνική για να φτιάξει κάποιος τέτοια έργα και μπήκα στη διαδικασία. Μάλιστα στο εξωτερικό λένε πώς οι δουλειά μου είναι μία κατηγορία από μόνη της, είναι κάτι μεταξύ θεάτρου, χορού και εικαστικών τεχνών».
«Είμαι θιασώτης του ανοιχτού νοήματος και προσπαθώ μέσα από τα έργα μου να φτιάχνω κάτι ονειρικό»
«Τα έργα μου δεν έχουν λόγο, τουλάχιστον κατανοητό, είναι μία γλώσσα ακατάληπτη όμως δεν νιώθεις ότι δεν καταλαβαίνεις μάλιστα ίσως καταλαβαίνεις πολλά περισσότερα από όσα λένε τα λόγια. Οι λέξεις καμιά φορά εγκλωβίζουν το νόημα. Είναι ένα θέατρο ανοιχτό σε νοήματα και ερμηνείες. Είμαι θιασώτης του ανοιχτού νοήματος και προσπαθώ μέσα από τα έργα μου να φτιάχνω κάτι ονειρικό πάνω στο οποίο ο θεατής προβάλλει δικά του βιώματα, ανησυχίες και ερωτήματα και μιλάμε πάντα για παναθρώπινα ερωτήματα για τη ζωή, τον έρωτα, τον θάνατο, τη φιλία. Δεν είναι θέατρο με απαντήσεις και με θέση».
«Οι χαρακτήρες μου, μιλούν για την ευθραυστότητα της φύσης μας, το πόσο αστείοι είμαστε στο ανθρώπινο γένος»
«Οι Τιτάνες έχουν παιχτεί σε πολλές πόλεις σε όλο τον κόσμο πρόσφατα πάλι στο Λονδίνο ήταν sold out, είναι ένα έργο που έχει την τύχη να έχει ταξιδέψει πολύ, οι συντελεστές είναι οι ίδιοι από την αρχή και θα έλεγα ότι μεγαλώνει μαζί μας. Είναι αυτοί οι ιδιαίτεροι χαρακτήρες που βρίσκονται στη σκηνή, εξωπραγματικοί, από ένα άλλο σύμπαν, ταυτόχρονα όμως τόσο αναγνωρίσιμοι και με αυτή την «κερκόπορτα» μπορούμε να μιλήσουμε για την ευθραυστότητα της φύσης μας, το πόσο αστείοι είμαστε στο ανθρώπινο γένος με τη μανία που μάς πιάνει και δεν μπορούμε να δούμε από μακριά τον εαυτό μας και να δούμε ότι τίποτα δεν είναι σοβαρό από αυτά που νομίζουμε, αλλά είμαστε μία κουκίδα μέσα στο χρόνο και έχει ενδιαφέρον αυτή η προσέγγιση με αυτούς τους εξωγήινους χαρακτήρες που είναι ταυτόχρονα οικείοι».
Πώς όμως γίνονται αυτές οι μεταμορφώσεις και πώς ο Ευριπίδης Λασκαρίδης «μπαίνει» στο σώμα αυτών των εξωγήινων πλασμάτων; «Απαιτείται τουλάχιστον μία ώρα για το μέικ-απ, τα προσθετικά, μία διαδικασία που θα λέγαμε ότι είναι «μπάσιμο» στο έργο, με αδρεναλίνη, μία διαδικασία να προλάβουμε και αυτό δημιουργεί στο μυαλό μου ένα παιχνίδι έξαψης που όταν πια πατάω στη σκηνή είναι σαν να βρίσκομαι σε άλλο ρυθμό».
Οι «Τιτάνες» του Ευριπίδη Λασκαρίδη παρουσιάζονται στην Κεντρική Σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά από Πέμπτη 8 Ιουνίου έως και την Κυριακή 11 Ιουνίου και αμέσως μετά συνεχίζεται η διεθνής περιοδεία του. Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης φεύγει για Σλοβενία όπου θα παρουσιάσει την έκθεση με μία σειρά πορτρέτων που φτιάχνει με δικές του μεταμορφώσεις, αλλά και το ντοκιμαντέρ που έφτιαξε σε συνεργασία με τη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, μέσα στην πανδημία, πάνω στα backstage του «ΕΛΕΝΙΤ» ενός από τα μεγαλύτερα έργα που έχει παρουσιάσει, Επειτα ακολουθεί το Παρίσι με masterclass και παρουσίαση του έργου «Ρελικ» και φυσικά διακοπές.
«Βουτιές στη Λήμνο, στα νερά του βόρειου Αιγαίου»
«Ελπίζω ότι τέλη Ιουλίου θα κάνω και κάποιες διακοπές» λέει ο Ευριπίδης Λασκαρίδης και χαμογελάει όταν τον ρωτώ για την αγαπημένη του παραλία. «Σίγουρα στη Λήμνο τον τόπο καταγωγής μου που με περιμένουν και οι γονείς με το καταπληκτικό λάδι που φτιάχνουν και να βουτήξω στα νερά του βόρειου Αιγαίου. Ομως αν είχα να διαλέξω να πάω κάπου, δεν σας κρύβω ότι, θα ήθελα να πάω στην Ιαπωνία, μαγικός προορισμός, πήγα πριν μήνες αν όμως μπορούσα θα ξαναπήγαινα αύριο κιόλας!».
Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης στη σκηνή του ΔΘΠ
Σε ένα σύμπαν παλιότερο από τον κόσμο και σε έναν απροσδιόριστο χώρο και χρόνο, δύο μοναχικά πλάσματα βρίσκονται σε ένα αέναο παιχνίδι εναλλαγής και όσμωσης φωτός και σκοταδιού, κίνησης και ακινησίας, γελοίου και σοβαρού, σκληρότητας και τρυφερότητας. Κι όμως, ο παράδοξος κόσμος τους είναι φτιαγμένος με τα ίδια υλικά, με τα ίδια αισθήματα και τις ίδιες σκέψεις που είναι φτιαγμένος κι ο δικός μας.
Οι αποτυχίες τους μεταμορφώνονται σε μια υπεράσπιση των δικών μας αποτυχιών. Με το ευφάνταστο και αναπάντεχο σκηνικό του ιδίωμα, που συνθέτει με τρυφερή ειρωνεία ήχους και παράδοξα ποιητικές εικόνες, ο διακεκριμένος διεθνώς σκηνοθέτης, χορογράφος και περφόρμερ, Ευριπίδης Λασκαρίδης, πλάθει ένα έργο-ωδή στην αποτυχία και το σφάλμα, στην ανθρώπινη ευθραυστότητα, αλλά και στην θαυμαστή αποκάλυψη που μπορεί να γεννηθεί στις ρωγμές.
Σκηνοθεσία, χορογραφία, σκηνογραφία: Ευριπίδης Λασκαρίδης
Ερμηνεία: Ευριπίδης Λασκαρίδης, Δημήτρης Ματσούκας
Σχεδιασμός κοστουμιών: Άγγελος Μέντης
Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης σπούδασε υποκριτική στο Θέατρο Τέχνης-Καρόλου Κουν και σκηνοθεσία στο Brooklyn College της Νέας Υόρκης με υποτροφία του Ιδρύματος Ωνάση. Από το 1995 συνεργάζεται ως ερμηνευτής με σκηνοθέτες όπως ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, ο Robert Wilson κ.α., ενώ το 2016 τιμήθηκε με την εναρκτήρια υποτροφία Pina Bausch Fellowship. Χάρη σε αυτήν εργάστηκε για τρεις μήνες με τον σκηνοθέτη και χορογράφο Lemi Ponifasio, παρατηρώντας από κοντά το έργο και τις πρακτικές του. Το 2000 ξεκίνησε να σκηνοθετεί τις δικές του δουλειές για το θέατρο, καθώς και μικρού μήκους ταινίες οι οποίες έχουν διακριθεί διεθνώς.