Μια γυναίκα χωρίς μαλλιά φτάνει σ’ ένα χωριό που εγκαταλείπεται από τους κατοίκους του λόγω κατολισθήσεων και επιλέγει ένα απομονωμένο σπίτι. Μία γυναίκα, χωρίς όνομα, είναι η ηρωίδα στο νέο βιβλίο της Ευγενίας Φακίνου.
Η πολυβραβευμένη συγγραφέας, η δημιουργός της θρυλικής «Ντενεκεδούπολης» κατέθεσε στις εκδόσεις Καστανιώτη ένα κείμενο για την εγκατάλειψη και την απομόνωση, πολύ πριν τον εγκλεισμό από την πανδημία, μεταφέροντάς μας μέσα από τις σελίδες της σε ένα σκηνικό εγκατάλειψης με αναπάντεχες περιπέτειες, περίεργους ανθρώπους, πολλά ερωτήματα και την αναζήτηση της αγάπης.
«Γράμματα στη Χιονάτη» από την Ευγενία Φακίνου και τις εκδόσεις Καστανιώτη, ένα βιβλίο διαφορετικό από αυτά που έχουμε μάθει από την αγαπημένη συγγραφέα, αφοπλιστικό, ποιητικό. «Η αλήθεια είναι ότι τα επίθετα ‘διαφορετικό, αφοπλιστικό, ποιητικό’ που χρησιμοποιείτε, δεν τα είχα στο μυαλό μου, όταν ξεκινούσα το γράψιμο» σημειώνει η Ευγενία Φακίνου μιλώντας στο iefimerida. «Μόνο την έμμονη ιδέα μιας γυναίκας σε απελπισία, που έχει χάσει την ικανότητα, τη δυνατότητα, ν’ αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής της και πιστεύει ότι η απομόνωση θα της δώσει τη λύση. Βεβαίως όταν γράφουμε, μας απασχολούν η δομή, οι χαρακτήρες, η δράση, τα συναισθήματα των ηρώων, η επιλογή πρωτοπρόσωπης ή τριτοπρόσωπης αφήγησης, το τέλος κλπ. Αλλά όχι πώς θα χαρακτηριστεί το βιβλίο».
Ενα βιβλίο που ολοκληρώσατε προ κορωνοϊού, για την μοναξιά, τον εγκλεισμό, οικειοθελή στην προκειμένη περίπτωση, ωστόσο πολύ κοντά σε όσα ζούμε σήμερα. «Ήταν και για μένα μια έκπληξη. Είχα παραδώσει το βιβλίο από τον Ιανουάριο και τίποτα δε φαινόταν στον ορίζοντα απ’ όσα ακολούθησαν. Ομολογώ ότι οι συμπτώσεις με τρόμαξαν. Βεβαίως η διαφορά είναι ότι η ηρωίδα επιλέγει την απομόνωση, ενώ στην κοινωνία επιβλήθηκε λόγω των συνθηκών».
Ευγενία Φακίνου: Όπως λένε, το μόνο βέβαιο στη ζωή είναι ότι καταλήγει στον θάνατο
Διαβάζοντάς το βιβλίο αντιλαμβάνεσαι ότι ακροβατεί ανάμεσα στην πραγματικότητα, το όνειρο, τη φαντασία. Αντιλαμβανόμαστε προσωπικά στοιχεία, πόσο σας αντιπροσωπεύει η γυναίκα και η ιστορία της κυρία Φακίνου; «Συνηθίζω σε αρκετά βιβλία μου να μπλέκεται η πραγματικότητα με τη φαντασία ή το όνειρο, συγγραφικές εμμονές είναι αυτές ή, αν θέλετε, προσωπικό ύφος. Επίσης είναι συνηθισμένο ο συγγραφέας να ‘δανείζει’ προσωπικές του εμπειρίες στους ήρωές του, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι κάνει αυτοβιογραφία. Με την ηρωίδα με χωρίζουν πολλά και με συνδέουν επίσης πολλά, όμως είμαστε διαφορετικές προσωπικότητες».
Ξεφυλλίζοντας ανακαλύπτεις τη μαγεία της ζωής και η απειλή του θανάτου. Τελικά δεν απέχουν πολύ κυρία Φακίνου; «Όπως λένε, το μόνο βέβαιο στη ζωή είναι ότι καταλήγει στον θάνατο. Όσο μάλιστα προχωρούν τα χρόνια, έστω και ασυνείδητα, το σκεφτόμαστε περισσότερο. Ίσως, αυτό που μας τρομάζει δεν είναι αυτό καθαυτό το γεγονός αλλά οι συνθήκες κάτω από τις οποίες θα συμβεί».
Η Ευγενία Φακίνου για τη Χιονάτη του καθενός
Πικρό χιούμορ και πολλά προσωπικά στοιχεία από την Ευγενία Φακίνου αναγνωρίζει κανείς στις σελίδες του βιβλίου. Από την οδύνη στη μαγεία, τη μοναξιά στο όνειρο και τέλος στο θάνατο, η συγγραφέας μάς συστήνει την δική της Χιονάτη, που γίνεται δική μας, γιατί η Χιονάτη υπάρχει, και μας δείχνει το δρόμο για τη ζωή.
Μία μικρή χιονάτη είναι κάτι σαν λύτρωση για την ηρωίδα; Τελικά φαίνεται πως ο κάθε ένας χρειάζεται την χιονάτη του στη ζωή; «Δε νομίζω ότι η ηρωίδα είδε το κορίτσι, τη Χιονάτη, ως λύτρωση αλλά περισσότερο ως πρόσχημα για να ανακαλύψει αυτό που τόσο της έλειπε, δηλαδή, την αγάπη. Πιστεύω ότι πράγματι έχει ο καθένας μας ανάγκη μιας «Χιονάτης», το ζητούμενο είναι να τη βρει εγκαίρως».
Πόσο εύκολο είναι να την ανακαλύψουμε; «Αυτό εξαρτάται από τον καθένα. Πάντως ακόμα κι αν την ανακαλύψει, δεν πιστεύω ότι λυτρώνεται ή για να είμαι πιο σαφής, ανακουφίζεται προσωρινά, επειδή μετά έρχονται άλλες δυσκολίες, που θα απαιτήσουν μια άλλη ‘Χιονάτη’. Η ζωή μας έχει μόνο στιγμές ευτυχίας».
Ευγενία Φακίνου: Δεν έχω πια την ευφρόσυνη διάθεση που απαιτείται στα βιβλία για παιδιά
Μία έκδοση με ένα κοριτσάκι στο εξώφυλλο, πόσο σας απασχολεί η εικόνα και ο τίτλος στα βιβλία σας; «Πάντα με απασχολούν και τα δύο, επειδή «συνοδεύουν» το κείμενο. Έψαχνα για το εξώφυλλο μήνες. Αλλά μόλις είδα το κορίτσι, έτσι μισοκρυμμένο και μ’ αυτό το σοφό βλέμμα, ένα παιδί που φανερώνει ότι μεγάλωσε πριν την ώρα του, σκέφτηκα ότι ΄αυτό και μόνο αυτό΄ ταιριάζει στο θέμα μου. Όσο για τον τίτλο, άλλοτε έρχεται στην πορεία του γραψίματος, κι άλλοτε (όπως στην προκειμένη περίπτωση) προϋπάρχει».
Τόσα χρόνια και πολλά βιβλία μετά, έχετε σκεφτεί ποτέ να ασχοληθείτε και πάλι με την Ντενεκεδούπολη;΄«Δεν είναι δυνατόν. Η ζωή έχει κύκλους που ανοίγουν και μετά για διάφορους λόγους κλείνουν. Εδώ και χρόνια δεν έχω πια την ευφρόσυνη διάθεση που απαιτείται στα βιβλία για παιδιά».
Είναι αναγκαία τα παραμύθια και για τους μεγάλους ή αποπροσανατολίζουν; «Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ανάγκη το «παραμύθι» στη ζωή τους. Οσον αφορά στο βιβλίο Γράμματα στη Χιονάτη, δε νομίζω ότι έγραψα ένα παραμύθι για μεγάλους, είναι ένα από τα πιο αληθινά βιβλία που έχω γράψει, πολλοί ήρωες είναι πραγματικά πρόσωπα, οι καταστάσεις αφορούν πολλούς ανθρώπους. Θα πω όμως, ότι κάθε αναγνώστης κάνει τη δική του ανάγνωση, που εξαρτάται από την ευαισθησία, την πείρα, την ικανότητά του ν’ ανακαλύπτει τα κρυμμένα ή τα υπονοούμενα».
«Γράμματα στη Χιονάτη» Ευγενία Φακίνου, εκδόσεις Καστανιώτη