Η επιστολή στην Μέγκαν, η επέλαση των Ρώσων, η πολιτική ορθότητα, τα πρόσωπα του Brexit, οι συζητήσεις για τον καιρό, το αλκοόλ, οι εφημερίδες: η Ελεάννα Βλαστού με αιχμηρό χιούμορ και διεισδυτική ματιά καταγράφει τη ζωή της στο Λονδίνο στο βιβλίο της, καταγράφει την εξέλιξη μιας αυτοκρατορίας που δεν υπάρχει πια.
«Δεν χρειάζεται να προσαρμοστείς στο Λονδίνο, μπορείς να ζεις παράλληλα». Μέσα από το πυκνό κείμενο της Ελεάννας Βλαστού στο βιβλίο της «Στο Λονδίνο» (εκδόσεις Πόλις) -πυκνό σε εικόνες, πληροφορίες, στιβάδες όσων συγκροτούν αυτό που είναι το Λονδίνο σήμερα- η παραπάνω φράση της Βλαστού μοιάζει να είναι η διαρκής υπόμνηση, διαπίστωση, ίσως και ανακουφιστική συμβουλή προς εαυτόν.
Γράφοντας με χιούμορ ξερό, βιτριολικό, σπιντάτο, που προκύπτει αβίαστα μέσα από διαλόγους, ή περιγραφές που φέρουν αυτό που λέμε σπαρταριστό, η Βλαστού καταθέτει τελικά με το βιβλίο της ένα ντοκουμέντο για τη ζωή στο Λονδίνο τώρα. Μέσα από μια απρόσμενη φόρμα και γλώσσα, φεύγει από την κατηγορία του χρονογραφήματος και ουσιαστικά πλοηγείται στην επικράτεια της μαρτυρίας.
Σαν μια γυναίκα σε πίνακα του Χόπερ
Σπονδυλωτό, με διαδοχικά μικρά κείμενα δοκιμιακού ύφους, το βιβλίο χαρτογραφεί την πόλη και την ανθρωπογεωγραφία της με τη ματιά ενός μετανάστη – τη δική της. Στις ουρές που αγαπούν ευλαβικά να σχηματίζουν οι Βρετανοί, στους ατέρμονους διαλόγους για τον καιρό, στην εντατική άσκηση σε απαντήσεις που δεν λένε κάτι συγκεκριμένο, στην εμπειρία της στο ιδιωτικό βρετανικό σχολείο του γιού της, στη παθιασμένη σχέση της με τις βρετανικές εφημερίδες «μην πεθάνετε παρακαλώ είμαι αχόρταγη στην αναζήτηση απλών καλογραμμένων νέων». Όλα μοιάζουν κάπως σουρεαλιστικά μέσα από την αφήγησή της και μαζί έχουν κάτι το βαθιά ριζωμένο, φέρουν το βάρος της ιστορίας και της κουλτούρας του Λονδίνου.
Η Ελεάννα Βλαστού είναι σαν μια γυναίκα σε πίνακα του Χόπερ. Μόνη, ή μοναχική, παρατηρεί καθώς πίνει καφέ σε ένα μπαρ, κοιτά έξω από το παράθυρο, η ζωή στην πόλη αναδεύει και αυτή στέκεται στο κέντρο της. Σχεδόν ασάλευτη, είναι σαν να μην περιηγείται η ίδια στην πόλη, αλλά η πόλη να γυρίζει γύρω της σαν εικόνες μάστερβιου.
Η αφήγησή της ευφυής, ενσωματώνει, στοιχεία διαφορετικά με τον πιο φυσικό τρόπο. Χιούμορ, ευθύ αιχμηρό χιούμορ, μια καθαρή ανθρωπολογική ματιά, αλλά και στοιχεία ιστορικά, κοινωνιολογικά. Είναι μοναδικός ο τρόπος που περνά από την προσωπική περιγραφή μιας κατάστασης, ενός γεγονότος, στα ιστορικά στοιχεία πίσω από αυτά.
Brexit βαν και σπέρμα, η επιστολή στην Μέγκαν, η ΜΙ6
Τολμηρή, ακόμα και ωμή αν χρειαστεί, η Βλαστού δεν στρογγυλεύει τις απόψεις της. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά της στο ζήτημα της πολιτικής ορθότητας σε διάφορα σημεία του βιβλίου, αλλά κυρίως στο «Βrexit βαν και σπέρμα».
Το θέμα της αναφοράς της φυλής περιγράφεται εδώ –αλλού είναι το MeToo, το γυμνό «έναν αιώνα πριν ήταν αποδεκτή η δημόσια έκθεση φιλοτεχνημένων γυμνών γεννητικών οργάνων, τώρα θεωρείται τολμηρή- με την Βλαστού να καταλήγει «Ελάτε στην Αγγλία, υπάρχει αρμονία παρόλες τις προκαταλήψεις και την υποκρισία. Οι μετανάστες είναι ευπρόσδεκτοι (!) αρκεί να είναι νέοι, λευκοί, συμπαθητικοί, με PhD και μοναδική φιλοδοξία να φροντίζουν δύσθυμους ηλικιωμένους στο όμορφο Λίβερπουλ».
Απολαυστική η επιστολή που γράφει στην Μέγκαν Μαρκλ, αγαπημένες μου οι αναφορές στην εμπειρία της από τα βρετανικά σχολεία, μια Ελληνίδα μάνα σε ένα μικρόκοσμο αμετακίνητων κλισέ. Το ίδιο η απόφασή της να γίνει μέλος της ΜI6 να γίνει πράκτορας: «κάπου πρέπει να αποτανθούν για να στρατολογήσουν τα νέα γενιά πρακτόρων.
Το αντιλήφθηκα στον σταθμό Πάντιγκτον όπου κάθε τρία λεπτά βγαίνει ανακοίνωση που σε προτρέπει αν είδες κάτι περίεργο να το πεις, σε μια προσπάθεια να αναχαιτιστεί η φυσική ροπή των Άγγλων προς την διακριτικότητα».
Το «Στο Λονδίνο» είναι ένα βιβλίο στο οποίο νιώθεις την ανάγκη να επιστρέψεις μετά την ανάγνωσή του, και έτσι ανακαλύπτεις νέες διαστάσεις, πληροφορίες, εικόνες. Πυκνό κείμενο. Σαν την ομίχλη του Λονδίνου.