Μεγάλη Τρίτη και Τετάρτη, κάτω από τα πορτρέτα του νομπελίστα ποιητή, ξετυλίχθηκε ένα μοναδικό ρεσιτάλ, όπου ο Μπαχ συνομιλεί με το Θείο Πάθος και η νέα σύνθεση του Γιώργου Κουρουπού αντήχησε σαν σεισμική προσευχή στο Σπίτι-Μουσείο του Οδυσσέα Ελύτη.
Ζαλιστική η Αθήνα τη Μεγάλη Εβδομάδα. Τα χρώματα βαθαίνουν σε νέες διαστάσεις, σαν να διαστέλλονται από μέσα προς τα έξω. Η μυρωδιά της γης αναμειγνύεται με λιβάνι, κι οι ψαλμοί ανεβαίνουν σαν ομίχλη από τις εκκλησίες που στεφανώνουν την Πλάκα. Μέσα σ’ αυτή την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, το Σπίτι-Moυσείο του Οδυσσέα Ελύτη έγινε όχημα σιωπηλής κατάνυξης τη Μεγάλη Τρίτη και Μεγάλη Τετάρτη.
Κάτω από τα επιβλητικά πορτρέτα του νομπελίστα ποιητή ξετυλίγεται ένα σπάνιο ρεσιτάλ. Η ιερή μουσική του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ συνομιλεί με τις αποχρώσεις των κειμένων του Θείου Πάθους. «Η θρησκευτική σκέψη υπήρξε το διάπυρο κέντρο της ζωής του Μπαχ», γράφει η πιανίστα Αλεξάνδρα Παπαστεφάνου, της οποίας οι ερμηνείες τρεμοπαίζουν σαν εσωτερική φλόγα. Καθώς παίζει, θραύσματα θρήνου και πόθου περιπλανώνται, πλεγμένα με τον λόγο - αποσπάσματα που απαγγέλλει η ποιήτρια Ιουλίτα Ηλιοπούλου.
Και λίγο πριν το τέλος, κάτι εντελώς νέο: Δος μοι τοῦτον τὸν ξένον - φράση από τον ορθόδοξο ύμνο του Μεγάλου Σαββάτου, που αποδίδεται στον Ιωσήφ τον από Αριμαθαίας καθώς ικετεύει για το σώμα του Χριστού. Είναι και ο τίτλος της πιο πρόσφατης σύνθεσης του Γιώργου Κουρουπού, γραμμένης ειδικά για φωνή (βαρύτονο), πνευστά και κρουστά. Έργο σχεδόν γλυπτικό, που ακούγεται σαν να έχει λαξευτεί από το ίδιο το μάρμαρο που περιβάλλει τον ιερό βράχο της Ακρόπολης.
Ο Κουρουπός, του οποίου η μακρά πορεία εκτείνεται στην όπερα, στο μπαλέτο, στο θέατρο και στη μουσική δωματίου, παραμένει βαθιά ευαίσθητος στη σύγκρουση παράδοσης και ρήξης. Εδώ, αποστάζει αυτή την ένταση σε πνοή και ρυθμό. Τα πνευστά ηχούν σαν επίμονες προσευχές. Τα κρουστά χτυπούν σαν βήματα πάνω σε αρχαία πέτρα. Δεν υπάρχει μελωδία με τη συνηθισμένη έννοια - μόνο επίκληση. Ο αντίλαλος του κρότου κυριαρχεί στο δωμάτιο.
Πάνω σε αυτή την αυστηρή μουσική αρχιτεκτονική, ο Άγγελος Χονδρογιάννης εισβάλλει με φωνή άλλοτε σεισμική και άλλοτε σαν παράκληση. Η φωνή του φέρει τον ανθρώπινο πόνο, δίχως προσποίηση.
Το πρώτο μέρος της βραδιάς ήταν αφιερωμένο στη μουσική του Μπαχ, από το μεγάλο ιερό έργο του, το Κατά Ματθαίον Πάθος, το Κατά Ιωάννην Πάθος, αλλά και από λιγότερο γνωστά πρελούδια και καντάτες. Η Παπαστεφάνου προσέγγισε κάθε κομμάτι όχι ως εκτέλεση, αλλά ως προσφορά. Τα χέρια της κινήθηκαν με καθαρότητα και ηρεμία πάνω στα πλήκτρα, ενώ η Ηλιοπούλου διάβαζε τα λειτουργικά κείμενα, σχεδόν ως βιώματα.
Δεν ήταν απλώς ένα ρεσιτάλ. Ήταν μια πράξη σιωπηλής μαρτυρίας. Κάτω από το βλέμμα του Ελύτη -η ποίηση του οποίου αιωρούνταν συχνά ανάμεσα στο γήινο και στο θείο- το ρεσιτάλ έγινε μια αόρατη λειτουργία για τους ζώντες και τους απόντες.