Eίναι κρίμα -στα όρια της ιεροσυλίας- το πώς εξελίσσονται τα τέσσερα πρώτα επεισόδια του τελευταίου κύκλου του «The Crown». Κουτσομπολιά, φαντασιοπληξία, ομιλούντα φαντάσματα. Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι μοιάζουν να προσπαθούν απεγνωσμένα να φτιάξουν το προφίλ του Καρόλου.
Δεν ξέρω αν είναι μαζοχιστικό. Αλλά, με το που τέλειωσα τα τέσσερα πρώτα επεισόδια του έκτου και καταληκτικού κύκλου του «Τhe Crown» στο Netflix -χωρίς να υποκύψω στον πειρασμό να πατήσω το forward σε κάποια ασύλληπτα βαρετά σημεία-, έβαλα να δω το πρώτο επεισόδιο του πρώτου κύκλου. Και έμεινα και πάλι έκπληκτη από την υποκριτική, τον ρυθμό, το μεγαλείο αυτού του σίριαλ που έγινε κορωνίδα της σύγχρονης τηλεόρασης. Τώρα ήρθε η ώρα να εκθρονιστεί από τη δημοκρατία των τηλεθεατών.
Τα τέσσερα πρώτα επεισόδια επικεντρώνονται στην Νταϊάνα, ολοκληρώνονται με την κηδεία της. Διαβάζω ότι πολλοί φρίττουν με το ότι η σειρά επικεντρώνεται στην «πριγκίπισσα των ανθρώπων» και όχι τόσο στη βασίλισσα, που εμφανίζεται σε δεύτερο ρόλο. Αυτή η προσκόλληση στην ιεραρχία και στα προσωπεία δεν απηχεί την αλήθεια - την εποχή εκείνη η βασιλεία ήταν απλώς το σκηνικό για τη ζωή της Νταϊάνα, όλοι ενδιαφέρονταν μόνο για αυτήν.
Ξεπερνώντας αυτή την υποκριτικής απόχρωσης ένσταση, περνάμε στον Πίτερ Μόργκαν, δημιουργό της σειράς, ο οποίος βούτηξε με φόρα στον λάκκο των κινδύνων που έχει η μεταφορά στην οθόνη μιας πρόσφατης ιστορικής περιόδου που αποτυπώθηκε, όσο καμία άλλη, στα σύγχρονα μέσα ενημέρωσης. Με μόνο ανταγωνισμό εσχάτως αυτόν της ιστορίας του Χάρι και της Μέγκαν - το DNA της Νταϊάνα οδηγεί και πάλι.
Βλέπουμε πώς ο κατεργάρης Μοχάμεντ αλ Φαγέντ στήνει το προξενιό της Νταϊάνα με τον Ντόντι, την υπέροχη σχέση που είχε η ίδια με τα παιδιά της, την προσπάθεια του Καρόλου να συντονίσει εκστρατεία για τη δημιουργία καλής εικόνας της Καμίλα, όσα οδήγησαν στον θάνατο της Νταϊάνα. Και όλα είναι αφάνταστα αργά, βασανιστικά αργά, τρομακτικά βαρετά, χωρίς δημιουργικό σφυγμό, χωρίς διεισδυτική εικονογράφηση των χαρακτήρων.
Σώζουν τα ωραία τοπία; Σώζει η συγκλονιστική ομοιότητα της Elizabeth Debicki με την Νταϊάνα; Όχι, είναι η απάντηση. Αν κάτι μοιάζει να έχει ενδιαφέρον σε αυτά τα τέσσερα επεισόδια, είναι τελικά οι προθέσεις των δημιουργών - αν πίστευα σε θεωρίες συνωμοσίας, θα έλεγα: και οι προθέσεις των επικοινωνιολόγων του νέου βασιλιά.
«Πόσα πλήρωσε ο Κάρολος για να τον υποδυθεί ο Nτόμινικ Γουέστ;», αστειεύτηκε ένας φίλος στον προηγούμενο κύκλο. Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με τη γοητεία και το εκτόπισμα που δίνει ο ηθοποιός στον τότε πρίγκιπα, που επιβίωνε από το πιο δημόσιο διαζύγιο στον κόσμο, το «Tampongate», και την απογοήτευση που διαρκώς έδινε στη μητέρα του και βασίλισσα.
Εδώ βλέπουμε έναν Κάρολο που αγαπάει ως την άκρη του κόσμου την Καμίλα, αλλά νοιάζεται και νιώθει τρυφερότητα για την Νταϊάνα. Έναν Κάρολο που καταρρέει όταν τη βλέπει στο νεκροτομείο, ουρλιάζει μόνος στους αγρούς, κλαίει σπαρακτικά. Σαν να έχασε τον έρωτα της ζωής του.
Εμφανίζεται να πιέζει το Παλάτι να τιμήσει την Νταϊάνα όπως της αξίζει. Και το αποκορύφωμα: εμφανίζεται το φάντασμα της Νταϊάνα στο αεροπλάνο που μεταφέρει τη σορό της πίσω στο Λονδίνο και τον ευχαριστεί που ήταν τόσο λυπημένος, διαλυμένος στο νεκροτομείο. Είναι η στιγμή που τσεκάρεις με το κοντρόλ αν όντως βλέπεις το «Τhe Crown» ή ταινία της Disney.
Ας μην κάνω σπόιλερ, αλλά το φάντασμα της Νταϊάνα εμφανίζεται ξανά, ενώ υπάρχει ένα ακόμα φάντασμα.
Την ώρα λοιπόν που ο Κάρολος, τον οποίο πολλοί μίσησαν για τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε στην Νταϊάνα εξαιτίας της Καμίλα, σχεδόν αποθεώνεται στη σειρά, ο Ντόντι εμφανίζεται σχεδόν ως απαγωγέας της Νταϊάνα. Άβουλος, έρμαιο του πατέρα του, φοβισμένος, ανασφαλής, δυστυχής, οδηγεί την Νταϊάνα όπου θέλει αυτός, βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή της. Μάλιστα, τη βλέπουμε να τον κοροϊδεύει για ένα ποίημα που της έγραψε και να νιώθει ότι δεν είναι αρκετά καλός για αυτήν.
Ο Κάρολος είναι ο βασιλιάς. Ο Ντόντι o τυχάρπαστος. Η βασίλισσα σε άλλο μήκος κύματος με την πραγματικότητα. Η Νταϊάνα η πιο ισχυρή ανίσχυρη γυναίκα της δεκαετίας.