Το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης ταξιδεύει στην Αθήνα και παρουσιάζει τον «Κατά φαντασία ασθενή» του Μολιέρου.
Στις 14 Ιανουαρίου, συμπληρώθηκαν 400 χρόνια από τη γέννηση του Μολιέρου, το 1622, ενός από τους σπουδαιότερους θεατρικούς συγγραφείς στον κόσμο και το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης συμμετέχει στη γιορτή. Tο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρούμελης τη θεατρική περίοδο 2021-2022, επέλεξε να παρουσιάσει την παγκοσμίως γνωστή κωμωδία, «Ο κατά φαντασίαν ασθενής». Με μια σύγχρονη σκηνοθετική ματιά και σε καινούρια απόδοση, στην παράσταση καθρεφτίζεται με ζωντάνια η εποχή του σπουδαίου δραματουργού στη Γαλλία του 17ου αιώνα.
Η παράσταση ανεβαίνει και στην Αθήνα, έως 1 Μαρτίου κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στο θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου, με το κοινό να ανταποκρίνεται με ενθουσιασμό. «Ειχα καιρό να περάσω τόσο καλά» λέει μία κυρία φεύγοντας.
«Ο κατά φαντασίαν ασθενής» είναι το εμβληματικό και τελευταίο έργο του δημοφιλούς δημιουργού και παρουσιάστηκε πρώτη φορά στο Παρίσι το 1673, με τον ίδιο το συγγραφέα στο ρόλο του πρωταγωνιστή.
Μία από τις πιο διάσημες κωμωδίες του παγκόσμιου θεάτρου, μια αξεπέραστη δημιουργία χαράς, με υπέροχους χαρακτήρες και μνημειώδεις στιγμές, παρουσιάζεται για πρώτη φορά από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρούμελης, σε πρωτότυπη σκηνοθεσία και μουσική του Κώστα Γάκη, με πολλούς ταλαντούχους νέους πρωταγωνιστές, ζωντανή μουσική και έναν νεανικό, υψηλής ενέργειας θίασο.
Ο Καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης, Νίκος Ορφανός, μιλώντας στο iefimerida αναφέρει για τον ρόλο των Δημοτικών Περιφερειακών θεάτρων και την παράστασή τους. «Τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα είναι θεσμός που νομοθέτησε η Μελίνα Μερκούρη, ως υπουργός πολιτισμού του ΠΑΣΟΚ, στην πρώτη υπουργική της θητεία, το 1983. Στόχος να λειτουργήσουν επαγγελματικά θέατρα στην Ελληνική περιφέρεια, ώστε η θεατρική τέχνη, με τα πολλαπλά οφέλη που προφέρει ως αγωγή στους πολίτες, να διαχυθεί εκεί που υπήρχε μόνον ευκαιριακά. Μην ξεχνάμε πως κάθε αρχαία Ελληνική πόλη είχε απαραιτήτως και το θέατρό της, δίπλα στην αγορά και το θεραπευτήριο, ως αναπόσπαστο κομμάτι της ποιότητας ζωής».
«Καρπός της αείμνηστης Μελίνα και του οράματός της, τα ΔΗΠΕΘΕ λειτούργησαν και λειτουργούν σε αρκετές πόλεις, με προβλήματα, δυσκολίες αλλά και εξαιρετικά αποτελέσματα. Είναι ο σημαντικότερος και μακροβιότερος θεσμός της πολιτιστικής αποκέντρωσης, ενός, ίσως, φθαρμένου όρου, αλλά σήμερα, σχεδόν τέσσερις δεκαετίες από την ίδρυση τους, ο θεσμός πρέπει επειγόντως να αναμορφωθεί, ώστε να αντιμετωπίσει έναν κόσμο που άλλαξε δραστικά στον 21ο αιώνα σε όλα τα επίπεδα» αναφέρει ο Νίκος Ορφανός.
«Η Αθήνα εξακολουθεί να είναι μια “μπουκωμένη” θεατρική μητρόπολη, με αναρίθμητα θέατρα, θιάσους και πρεμιέρες να συνωστίζονται κάθε χρόνο, ενώ άλλες πόλεις της περιφέρειας βλέπουν θέατρο μόνο κάποια καλοκαίρια και αν. Είχα την τύχη αρχές του 2021, να αναλάβω την καλλιτεχνική διεύθυνση του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης» λέει ο Νίκος Ορφανος, «στο οποίο εργάστηκα πρώτη φορά ως επαγγελματίας ηθοποιός το 1992. Ένα θέατρο σε μια πόλη, τη Λαμία, που γνωρίζω καλά, ως γενέθλια πόλη της μητέρας μου, στα πλαίσια ενός θεσμού που αγαπώ πολύ, καθώς επανειλημμένα έχω εργαστεί σε ΔΗΠΕΘΕ σε υπέροχες παραστάσεις».
Το όραμα του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης
«Τι οραματίζομαι όμως, σήμερα, κατά και μετά την πανδημία, σε ένα περιβάλλον ψηφιοποιημένο, μετά τις τόσες καταγγελίες απαράδεκτων συμπεριφορών από ιθύνοντες του θεατρικού χώρου και σε ένα τοπίο οικονομικά ανασφαλές και αβέβαιο; Οραματίζομαι ένα θέατρο εξωστρεφές, που θα δημιουργεί τις δικές του παραγωγές και συμπαραγωγές και δε θα μετακαλεί απλώς παραστάσεις έτοιμες, ως ένα είδος θεατρικού ξενοδοχείου.
Έναν οργανισμό που αγαπάει τους εργαζομένους του, τους ηθοποιούς και όλους τους συνεργάτες του και δημιουργεί για αυτούς ένα άριστο εργασιακό περιβάλλον, ώστε να εμπνέονται και να δημιουργούν στις καλύτερες δυνατές συνθήκες».
«Ένα θέατρο που θα είναι ανοιχτό στους νέους δημιουργούς, συγγραφείς, ηθοποιούς, καλλιτεχνικούς συντελεστές, ώστε να ενισχύει τη θεατρική παραγωγή. Ένα θέατρο που θα αντιλαμβάνεται την παιδαγωγική του ευθύνη, με θεατρικά εργαστήρια για παιδιά, νέους, ενήλικες και ευπαθείς ομάδες, υψηλού επιπέδου. Που θα προσπαθεί να διαδώσει τη θεατρική τέχνη σε απομακρυσμένες πόλεις, που θα συνδιαλέγεται με τις διεθνείς εξελίξεις στο χώρο του πολιτισμού. Εμπνέομαι από την οργάνωση των θεάτρων της Βρετανίας, από την παράδοση του Old Vic, του National Theatre, του Royal Court, το παραδέχομαι είμαι λίγο “ξενομανής¨, διαφωνώ με την πολιτική των εθνικών μας θεάτρων σε πολλά, και τραβάω το δικό μου δρόμο, σε συνεργασία πάντα με τους εργαζόμενούς μας και το ΔΣ της πόλης μας, έχω την τύχη να έχω ένα δήμαρχο πολύτιμο συμπαραστάτη. Δημιουργούμε ένα θέατρο για την πόλη μας και την περιφέρειά μας, αφουγκραζόμενοι διαρκώς τις ανάγκες και το γούστο τους».
«Ο Κατά Φαντασίαν ασθενής μας, είναι μια παράσταση με αγέρα και βροχή. Είναι ένας θίασος που περιοδεύει στη μεσαιωνική Γαλλία, του Λουδοβίκου ΙΔ, παρουσιάζοντας το έργο ενός συγγραφέα ονόματι Μολιέρου. Είναι ένα κλείσιμο του ματιού στο σφιχτό εναγκαλισμό μας με την ιατρική τα δύο τελευταία χρόνια. Μια γιορτή χαράς, θεάτρου και μουσικής. Είναι ο Μολιέρος όπως δεν τον έχετε ξαναδεί, μια θεατρική περιοδεία που συνεχώς περιστρέφεται μαζί με τα σκηνικά, με τραγούδια, απρόσμενες στιγμές και ένα απροσδόκητο αφηγητή, εμένα. Ο πρόσθετος αυτός ρόλος, που δημιούργησε ο Κώστας Γάκης, σκηνοθέτης και διασκευαστής του έργου, συνδέει τα γεγονότα, τις πόλεις και τα διαβολικά καπρίτσια της τύχης στις περιπέτειες του θιάσου των Μπεζάρ. Και που αποκαλύπτεται ότι είναι στην πραγματικότητα ο…όχι, δε θα σας πω. 400 χρόνια μετά το θάνατο του, ο Μολιέρος μας μαγεύει ακόμη» καταλήγει ο Νίκος Ορφανός.
Ενας κατά φαντασία άρρωστος πρωταγωνιστής
Στη Γαλλία του 1673, ο θίασος του διάσημου ηθοποιού Μπεζάρ βρίσκεται σε αναζήτηση θεατρικής στέγης και έργου. Ένας νέος συγγραφέας τολμάει να του παρουσιάσει το τελευταίο του έργο. Το όνομά του: Μολιέρος. Το έργο; μια ιστορία για κάποιον υποχόνδριο φιλάσθενο. Καθώς ο Μολιέρος διαβάζει το έργο στο θίασο του Μπεζάρ, αυτό ζωντανεύει μαζί με την εποχή του.
Ο Αργκάν είναι κατά φαντασία άρρωστος. Πιστεύει ότι πάσχει από αναρίθμητες ασθένειες και θέλει συνεχώς να μπαινοβγαίνουν στο σπίτι του γιατροί και να τον εξετάζουν. Έτσι γίνεται θύμα επιτήδειων που τον εκμεταλλεύονται. Η γυναίκα του τον απατά με ένα γιατρό, απατεώνες γιατροί απομυζούν τα χρήματά του και όταν αποφασίζει να παντρέψει τη μεγάλη του κόρη με γιατρό της επιλογής του, εκείνη, που εν τω μεταξύ αγαπάει άλλον, αναγκάζεται να παρουσιάσει τον αγαπημένο της ως διάσημο γιατρό, προκειμένου να γίνει αποδεκτός από τον πατέρα της. Η αποθέωση της επιστημονικής αυθεντίας συγκρούεται με τις ανθρώπινες ανάγκες και η επιστήμη επανατοποθετείται εκεί που της πρέπει: αρωγός και μοναδικό επίτευγμα των ανθρώπων, μακριά από δογματισμούς που την αδικούν και τη διαστρεβλώνουν.
Σκηνοθεσία/μουσική/απόδοση και πρωτότυπο κείμενο: Κώστας Γάκης / Σκηνικά/κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης / Φωτισμοί:Στέλλα Κάλτσου / Μουσική επιμέλεια και παραγωγή: Κώστας Λώλος /
Παίζουν οι Ηθοποιοί: Αργκάν, ο κατά φαντασίαν ασθενής, Μπεζάρ ηθοποιός της εποχής: Θανάσης Τσαλταμπάσης / Μπελίν, δεύτερη γυναίκα του Αργκάν, πρώτη κόρη του Μπεζάρ: Αγοραστή Αρβανίτη / Ανζελίκ, πρώτη κόρη του Αργκάν, δεύτερη κόρη του Μπεζάρ: Νάστια Βραχάτη / Λουϊζόν, δεύτερη κόρη του Αργκάν, τρίτη κόρη του Μπεζάρ: Στεφανία Καλομοίρη / Τουανέτ, υπηρέτρια του Αργκάν, σύζυγος του Μπεζάρ: Μαρία Παπαφωτίου / Μπεράλντ, αδερφός του Αργκάν, Φιλίπ σωματοφύλακας του Μπεζάρ: Δημήτρης Καλαντζής / Κλεάντ, ερωτευμένος με την Ανζελίκ, Ιππότης της Μοντένα:Ορφέας Παπαδόπουλος / Γιατρός Ντιαφουαρύς, Πουντσινέλο, αφηγητής:Νίκος Ορφανός / Τομά Ντιαφουαρύς, Μολιέρος:Αλέξανδρος Ζουριδάκης
Μολιέρου «Ο ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΝ ΑΣΘΕΝΗΣ» Ένας αγέραστος Ασθενής 350 ετών! Θέατρο Κατερίνα Βασιλάκου, Κάθε Δευτέρα και Τρίτη έως 1 Μαρτίου
