Στην παραλία, στο ταξίδι, μεσημέρι στη βεράντα, βραδάκι πριν τον ύπνο, «χωμένοι» σε ένα βιβλίο, μία τυπική εικόνα του καλοκαιριού.
Αστυνομικά, ρομαντικά, ψυχολογίας, ιστορίας, βιβλία που ξεχωρίσαμε αυτό το καλοκαίρι και έχουν μία θέση στο σακίδιο της εκδρομής.
Επιλέξαμε πέντε βιβλία για τον Αύγουστο
Ο Γιώργος Πίττας, σχεδιαστής επίπλων και interior designer έχει συνδέσει το όνομά του με την γαστρονομία. Ο άνθρωπος πίσω από το Greek Gastronomy Guide ταξιδεύει στην Ελλάδα και υλοποιεί τις «Γαστρονομικές Κοινότητες», αναδεικνύοντας τις πιο αντιπροσωπευτικές γεύσεις, τους επαγγελματίες και τα προϊόντα κάθε τόπου διαμορφώνοντας τη γαστρονομική ταυτότητά του. Αυτό το καλοκαίρι παρουσιάζει το νέο του βιβλίο.
Aυτό το καλοκαίρι ο αστυνόμος Χαρίτος αναλαμβάνει μία από τις πιο δύσκολες υποθέσεις στο νέο βιβλίο του Πέτρου Μάρκαρη. Ο διεθνής συγγραφέας, Πέτρος Μάρκαρης, για μια ακόμη φορά εστιάζει την προσοχή του αναγνώστη του στα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας, με τον πιο απολαυστικό τρόπο, αφού το βιβλίο διαβάζεται με μια ανάσα.
Ο Γιώργος Κοκοτός, ο δημιουργός ξενοδοχειακών μονάδων στην Ελούντα και ιδρυτής του Κτήματος Κοκοτού με τα σπουδαία κρασιά του είναι γνωστό ότι γράφει βιβλία. Αυτό το καλοκαίρι παρουσιάζει ένα αναπάντεχο μυθιστόρημα.
Ο Χρήστος Χωμενίδης, βραβευμένος πεζογράφος παρουσιάζει το νέο του βιβλίο «Ξέρει η πάπια πού είναι η λίμνη. Ιστορίες & αμαρτίες». Μάλιστα σε ανάρτησή του ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τα έξι βιβλία που θα διαβάσει το καλοκαίρι, το ένα, μοναδικό έλληνα συγγραφέα, είναι αυτό το βιβλίο του Χρήστου Χωμενίδη.
Η Αγνή Μαριακάκη είναι ψυχολόγος και κοινωνική ερευνήτρια. Eπιστρέφει με το νέο της βιβλίο Μάθε αγάπησε ζήσε, μετά το bestseller Σου αξίζει να ευτυχήσεις. Σε αυτό το βιβλίο εξηγεί γιατί το τραύμα είναι αναπόφευκτο στα παιδικά μας χρόνια, πώς και γιατί καθορίζει τη ζωή μας, την προσωπικότητα, τις επιλογές, τις αποφάσεις και τις σχέσεις μας.
Γιώργος Πίττας, Και έφαγον πάντες και ηυφράνθησαν, εκδόσεις ΑΡΜΟΣ
Η γαστρονομία της Σκιάθου με το βλέμμα του Παπαδιαμάντη
Στα 175 διηγήματα του Παπαδιαμάντη, η Σκιάθος ξετυλίγεται με όλες τις ομορφιές του τοπίου της και το μωσαϊκό των ανθρώπων της. Στα «ρόδινα ακρογιάλια» της, τα λιμανάκια, τα βουνά και τα λαγκάδια, τις ρεματιές και τους ελαιώνες, οι ταπεινοί πρωταγωνιστές περιποιούνται τ’ αμπέλια τους για να βγάλουν το κρασί τους, μαζεύουν τις ελιές και φτιάχνουν το λάδι τους, παρασκευάζουν τυριά, ζυμώνουν ψωμιά, μαγειρεύουν, συντρώγουν και γλεντούν.
Αγρότες, ψαράδες, βοσκοί, γυναίκες αγρότισσες, μανάδες και νοικοκυρές, ζουν μια λιτή ζωή με τα λίγα που τους προσφέρει ο τόπος τους και μέσα από την αθωότητα του ταπεινού «κόσμου του Παπαδιαμάντη» αναδύεται η πολύτιμη αξία του απλού και του καίριου.
Διαβάζοντας τα διηγήματά του, γνωρίζουμε σελίδα-σελίδα τον καθημερινό τους βίο, μαθαίνουμε τις διατροφικές τους συνήθειες, ανακαλύπτουμε την τυπολογία της ζωής του νησιού και διαπιστώνουμε το πώς ο μεγάλος Σκιαθίτης από παντογνώστης της εντοπιότητας κέρδισε επάξια μια ξεχωριστή θέση στο βάθρο της οικουμενικότητας. Τέλος, αποκαλύπτουμε μια σημαντική ψηφίδα του ελληνικού γαστρονομικού πολιτισμού, που βρίσκεται στον αντίποδα της σημερινής γαστρονομίας της αλαζονείας και της σπατάλης.
Πέτρος Μάρκαρης, Η βία της αποτυχίας, εκδόσεις ΚΕΙΜΕΝΑ
Η Αθήνα αλλάζει όψη κάτω από τις νέες οικονομικές συνθήκες και η βία εξαπλώνεται ανάμεσα στους νέους. Η δολοφονία ενός καθηγητή οικονομικών της ΑΣΟΕ μέσα στον χώρο του πανεπιστημίου φέρνει τον διευθυντή Ασφάλειας Αττικής Κώστα Χαρίτο και την αστυνόμο Αντιγόνη Φερλέκη αντιμέτωπους με μία από τις πιο δύσκολες υποθέσεις.
Οι φοιτητικές διαδηλώσεις και οι συγκρούσεις με την αστυνομία βοηθούν τους δράστες να καλύψουν τα ίχνη τους. Μια ανακοίνωση αποκαλύπτει τους λόγους, αλλά το κίνητρο είναι βαθύτερο. Η δολοφονία ενός γραμματέα μέσης εκπαίδευσης του υπουργείου Παιδείας που ακολουθεί και η σύνδεση των δύο φόνων περιπλέκει την έρευνα για την εξιχνίασή τους.
Οι κινήσεις του τμήματος Ανθρωποκτονιών δεν οδηγούν πουθενά. Μια απρόσμενη ανατροπή όμως θα ρίξει φως στην υπόθεση. Μια ανατροπή που ενισχύει τη συνέχεια του κύκλου της βίας.
Το κορίτσι της οδού Σκουφά, Γιώργος Κοκοτός, εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ
Άνθρωποι που ανταμώνουν ξαφνικά, εναρμονίζουν τα θέλω τους, σμίγουν τα όνειρά τους, φροντίζουν τις πληγές τους, μοιράζονται τους πόθους και τα πάθη τους, κι έπειτα… Άλλοι χάνονται, αφού έχουν κλέψει ό,τι μπόρεσαν, και άλλοι μένουν. Και υπομένουν… Και περιμένουν…
Η Αριάδνη ήρθε, ερωτεύτηκε, ονειρεύτηκε, έδωσε και πήρε, γέλασε και γελάστηκε, σκόρπισε τη λάμψη της, άπλωσε τα σκοτάδια της, μπέρδεψε τη ζωή της με τις ζωές άλλων… Ο Σέργιος, αναπάντεχα, μοιραία ίσως, έδωσε στο όνειρό του τη μορφή που ήθελε και αφέθηκε σε συναισθήματα ξεχασμένα από καιρό. Άντρας δυνατός κι όμως λύγισε. Έξυπνος και ρεαλιστής, ωστόσο θέλησε να παραπλανηθεί. Σπουδαίος, όμως επέτρεψε στον έρωτα να τον παρασύρει…
Η Αριάδνη και ο Σέργιος. Κι ανάμεσά τους πρόσωπα άλλα, πότε πρωταγωνιστές και πότε κομπάρσοι σε ένα παραμύθι που δεν τους ανήκει. Σε ένα δράμα που δεν ζήτησαν ποτέ. Σε ένα παλκοσένικο που φωτίζεται από το φως της ελπίδας και της αποθυμιάς. Μέχρι που το πλήκτρο της διαγραφής το σβήνει…
Χρήστος Χωμενίδης, Ξέρει η πάπια πού είναι η λίμνη. Ιστορίες & αμαρτίες, εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ
… Μέσα µου ζει ένας σκάνταλος τύπος, ένας καλικάντζαρος. Θα λαχταρούσε η ζωή µου όλη να είναι πιρουέτες. Να ακροβατώ έξω νου και νόµου, να παραβιάζω ωράρια και να γονιµοποιώ ωάρια, να αδιαφορώ για τις συνέπειες των πράξεών µου – σάµπως αυτοί που τις µετρούν και τις ξαναµετρούν βγάζουν καµία άκρη; ξεφεύγουν µήπως από το τυχαίο κι από το πρόσκαιρο της ύπαρξης;
Να νιώθω τις στιγµές σαν νότες, να υπακούω στον εσωτερικό µου µονάχα ρυθµό… Μέσα µου επιµένει να χοροπηδάει το πιτσιρίκι εκείνο που έκανε διαρκώς ζηµιές, που έβγαζε σε όλους γλώσσα, που ο κόσµος του ήταν άγραφο χαρτί, άλλοτε το ζωγράφιζε, άλλοτε το µουτζούρωνε, κάποτε του έβαζε φωτιά…
Θαυµάζω όσους ξεκινούν για το περίπτερο και βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσµου. Τους όπου γης και πατρίς, τους ανθρώπους-πουλιά. Εγώ είµαι δέντρο. Γίνεται δέντρο το πουλί, πουλί το δέντρο; Ως δέντρο τι µπορείς να ελπίζεις;
Να δροσίζεις όποιους ξαποσταίνουν στον ίσκιο σου. Να σε προτιµούν τα φτερωτά, για να φτιάχνουν τις φωλιές τους. Να απολαµβάνουν τους καρπούς σου τα σκιούρια και οι αλεπουδίτσες. Κυρίως δε, όταν σηκώνεται άνεµος, να φουσκώνουν οι φυλλωσιές σου σαν πανιά καραβιού κι ας σε κρατούν οι ρίζες σου στο ίδιο µέρος. Να κάνεις τον αέρα µουσική κι η µουσική σου να φτάνει εκεί που εσύ δεν θα βρεθείς ποτέ. «Πάλι τραγουδάει το δέντρο…» να λένε.
Αγνή Μαριακάκη, Μάθε αγάπησε ζήσε, εκδόσεις Key Books
Σου έχει γίνει συνήθεια να υποβαθμίζεις τα θαυμάσιά σου, να τα σβήνεις, να τα εξουδετερώνεις. Αλλά τώρα η αποστολή που σου ανατίθεται είναι αυτή: να επιτρέπεις στον εαυτό σου να νιώθει αυτό το δέος, τον θαυμασμό, το θάμβος γι’ αυτό που είσαι, ζώντας τη ζωή που σου αξίζει. Είναι το προγονικό μας δικαίωμα να κουβαλάμε μέσα μας την καταστροφή σαν υλικό ανάπτυξης.
Η ψυχολόγος και κοινωνική ερευνήτρια Αγνή Μαριακάκη μας εξηγεί με βαθιά ενσυναίσθηση γιατί το τραύμα είναι αναπόφευκτο στα παιδικά μας χρόνια, πώς και γιατί καθορίζει τη ζωή μας, την προσωπικότητα, τις επιλογές, τις αποφάσεις και τις σχέσεις μας.
Σε αυτό το βιβλίο θα διαπιστώσεις ότι τα τραύματά μας ίσως υπήρξαν αναπότρεπτα, αλλά δεν είναι καταδικαστικά. Η συγγραφέας μάς προτρέπει να μάθουμε, να αγαπήσουμε, να ζήσουμε στον δρόμο προς την απελευθέρωση και προς τον καλύτερο εαυτό μας. Μας δείχνει τον τρόπο για να σπάσουμε τα καλούπια του παρελθόντος, όποιες και να είναι οι τραυματικές εντολές που μας καθόρισαν. Να αναλάβουμε πρακτικές δράσεις για την προσωπική μας εξέλιξη και να θέσουμε καινούριους κανόνες ώστε να αναπνεύσουμε ελεύθερα, να συναντήσουμε τον αυθεντικό εαυτό μας και να ανοίξουμε τα φτερά μας στο φως και στην αγάπη.