Δηλώνει καταλύτης, έχει βραβευθεί με Γκράμι, έκανε διεθνές τρεντ τα μοιρολόγια και τη μουσική της Ηπείρου, ζει μόνιμα στην Κόνιτσα, ετοιμάζει με τη Στέγη ένα χωρίς προηγούμενο φεστιβάλ που ενώνει τη δημοτική μουσική με την τραπ και την ραπ. Ο περίφημος κύριος Κινγκ στο iefimerida.
Ο ουρανός στην Αθήνα είναι κατάμαυρος, βρέχει με ορμή. Σαν να έχουν ανοίξει τα ηχεία του, ένας τρομερός θόρυβος καλύπτει τα πάντα. Στην άλλη άκρη της γραμμής βρίσκεται ο Κρίστοφερ Κινγκ, που έχει γίνει στην Ελλάδα αυτό που οι Αμερικάνοι αποκαλούν χαρακτηριστικά «icon». Εμβληματική προσωπικότητα -μάλιστα τον περασμένο Ιούλιο βρέθηκε στο Μαξίμου για να πάρει την ελληνική ιθαγένεια.
«Τι ωραία, τα καταφέρνουμε να μιλήσουμε», μου λέει με την χαρακτηριστική σπηλαιώδη φωνή του «Πέντε λεπτά πριν, η χειρότερη χαλαζοθύελλα που έχω ζήσει στη ζωή μου κάλυψε όλη την Κόνιτσα». Θα μπορούσε να είναι ένα υπέροχο promo του καιρού, των ουρανών, για το φιλόδοξο φεστιβάλ που ετοιμάζει μαζί με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, στην Κόνιτσα, από τις 9 ως και τις 11 Ιουνίου υπό τον τίτλο «Γιατί ΄ναι μαύρα τα βουνά: Οι μουσικές κουλτούρες των Νοτίων Βαλκανίων».
Η βροχή έχει κοπάσει στην Αθήνα, στην Κόνιτσα η θύελλα πέρασε, «μοιάζει πάντως σαν το βιβλίο της Αποκάλυψης», σκέφτεται δυνατά ο Κρίστοφερ Κινγκ, ο βραβευμένος με Γκράμι Αμερικανός εθνομουσικολόγος που γνώρισε στον κόσμο την μεστή, χυμώδη, προαιώνια ιστορία των δημοτικών τραγουδιών της Ηπείρου, των Δυτικών Βαλκανίων, των μοιρολογιών. Βέβαια τώρα, αν διαβάζει ότι τον χαρακτήρισα εθνικομουσικολόγο μάλλον θα απογοητευθεί, αφού μου εξήγησε ότι δεν θέλει τέτοιες ταμπέλες (ο βραβευμένος, ο συγγραφέας, ο μουσικολόγος) αλλά προτιμά να υπάρχει στον κόσμο αυτό με την ιδιότητα του καταλύτη.
Το «Γιατί ΄ναι μαύρα τα βουνά» είναι ένα τριήμερο μουσικό φεστιβάλ που συνδυάζει τον παραδοσιακό ήχο των Βαλκανίων, τους τραπ/χιπ χοπ αυτοσχεδιασμούς και το εθνογραφικό σινεμά. Ο Κρίστοφερ Κινγκ, ο «Κρις μου» όπως τον αποκαλούν οι κάτοικοι της Κόνιτσας όπου έχει εγκατασταθεί μόνιμα, μού μιλά για την απόφαση να ζήσει σε αυτό το χωριό «των έντιμων ανθρώπων», να σκύψει στην βαθιά πηγή των μοιρολογιών, για τον ρόλο του Γκαίτε στον... τίτλο του φεστιβάλ, τον Μενούση, την τραπ, την ραπ, το τραμπέτικο, την ανάγκη να μην γίνει η μουσική μουσειακό είδος. Προειδοποιεί ότι πρέπει να προσεγγίσουμε με σεβασμό τα ηπειρώτικα μοιρολόγια «δεν είναι Disleyland» και τη μουσική της περιοχής. Και μιλά για έναν φόνο που έρχεται…
Γιατί αποφασίσατε να ζήσετε μόνιμα στην Κόνιτσα; Εξαιτίας της δουλειάς και των ερευνών σας; Ή μήπως ήταν μια εσωτερική απόφαση ζωής;
Καλή ερώτηση γιατί μπορεί να απαντηθεί με πολλούς διαφορετικούς τρόπους (σιγή). Νομίζω ότι η πιο ξεκάθαρη απάντηση που μπορώ να δώσω είναι ότι η Κόνιτσα είναι ένας πολύ, πάρα πολύ, τίμιος τόπος. Οι άνθρωποι εδώ είναι ειλικρινείς, έντιμοι, προσγειωμένοι, δεν έχουν ίχνος επιτήδευσης και προσποίησης. Επίσης το περιβάλλον είναι σπουδαίο: σε πέντε λεπτά είμαι στην γέφυρα, στο δάσος, στις πηγές. Τα πάντα εδώ μου ταιριάζουν.
Ποιο είναι το μυστικό της τιμιότητας των ανθρώπων στην Κόνιτσα;
Eίναι μια συμπαγής εργατική τάξη. Υπάρχει αυτό και σε κάποιες περιοχές των ΗΠΑ, όμως συρρικνώνεται. Αναφέρομαι στην τάση μερικών χιλιάδων ανθρώπων που ζουν σε μια κοινότητα και εργάζονται εκεί. Μιλάμε για τίμιους σκληρά εργαζόμενους ανθρώπους. Αυτό που στην Αμερική αποκαλούμε blue collar εργαζόμενους.
Εμπεριέχει αυτό που περιγράφεται την αίσθηση της μοναξιάς, της αποξένωσης από τον υπόλοιπο κόσμο;
Οσοι ξέρω εδώ έχουν ουσιαστικές σχέσεις. Ο κοινωνικός ιστός είναι ισχυρός, με δεσμούς. Κάθε πρωί που περπατώ συναντώ περί τους 15 ανθρώπους που με σταματάνε για να μου μιλήσουν.
Πώς σας φωνάζουν; Κρίστοφερ;
Με φωνάζουν «Κρις μου». Ζω μόνιμα εδώ από τα τέλη Νοέμβρη του 2021.
Νιώθετε ότι σας έχει αλλάξει η Κόνιτσα;
Με έκανε πιο ευτυχισμένο. Πιο υγιή.
Και όμως είναι τόποι όπου ρίζωσαν τα μοιρολόγια, τα δημοτικά τραγούδια που μιλάνε για τον πόνο. Με έναν τρόπο υγιή ή και έναν τρόπο που σχεδόν αποθεώνει τον πόνο.
Μου αρέσει η λέξη που χρησιμοποιήσατε. Αποδέχονται τον πόνο της απώλειας με έναν τρόπο υγιή. Γιατί τα μοιρολόγια δεν μιλούν μόνο για τον θάνατο, αλλά και για την απώλεια λόγω της ξενιτιάς. Μέσω της μουσικής οι άνθρωποι έχουν έναν υγιή τρόπο για να το εκφράσουν. Είναι αστείο, πηγαίνοντας στο γραφείο μου περνάω από τον χασάπη που όλη μέρα ακούει δυνατά μοιρολόγια.
Νομίζω ότι ο Φράνσις Μπέικον θα λάτρευε αυτόν τον χασάπη της Κόνιτσας…
Μπορείς να τα ακούσεις και σε ταβέρνες της περιοχής, στο ξυλουργείο που είναι πέντε λεπτά από εδώ. Ολοι ακούμε μουσική της Ηπείρου η οποία ανήκει στην οικογένεια των μοιρολογιών.
Επίσης πολλά νυφιάτικα τραγούδια ανήκουν σε αυτή την κατηγορία των μοιρολογιών.
Ακριβώς. Ξέρετε, κάνω πολλές παρουσιάσεις στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Όταν όμως προσπαθώ να το εξηγήσω αυτό στις παρουσιάσεις που κάνω στις ΗΠΑ, πάντα ξεσπάνε σε γέλια. Ναι, τα τραγούδια του γάμου είναι από τα σημαντικότερα μοιρολόγια.
Eσεις πώς αισθανθήκατε την πρώτη φορά που ήρθατε σε επαφή με τη μουσική της Ηπείρου, με τα μοιρολόγια;
Απολύτως άνετα. Μερικοί άνθρωποι έχουν μια φυσική προδιάθεση θα έλεγα για αυτή τη μουσική. Είναι σχεδόν επιγενετικό. Στην περίπτωσή μου μπορεί να βοήθησε και η παραδοσιακή μουσική με την οποία μεγάλωσα. Ενας συνδυασμός appalachian μουσικής, μπλουζ, country μουσικής.
Ποια είναι η ιστορία πίσω από το Φεστιβάλ που διοργανώνετε με το Ιδρυμα Ωνάση, το «Γιατί ΄ναι μαύρα τα βουνά: Οι μουσικές κουλτούρες των Νοτίων Βαλκανίων»;
Oλα άρχισαν όταν έγραφα το βιβλίο μου για τη μουσική της Ηπείρου (“Lament from Epirus” εκδόσεις W. W. Norton και στην Ελλάδα ΔΩΜΑ). Συνειδητοποίησα ότι ήταν επιτακτική ανάγκη να μάθω τα πάντα για τις μουσικές κουλτούρες της ευρύτερης περιοχής. Είναι μια ολιστική επιστημολογία.
Ταυτόχρονα όμως ήσασταν μουσικός παραγωγός.
Ακριβώς. Μια από τις συλλογές που εξέδωσα είχε τον τίτλο «Γιατί είναι μαύρα τα βουνά;» που βασίζεται στο ομώνυμο δημοτικό τραγούδι/ποίημα που επελέγη στα τέλη του 18ου αιώνα από τον Γκαίτε για να εξηγήσει για πρώτη φορά στο διεθνές κοινό αυτό που αποκαλούμε μοντέρνα δημοτική ποίηση. Ο κόσμος ήξερε για τον Ομηρο, αλλά λίγα ήταν γνωστά για την μικρή χώρα που ονομάζεται Ελλάδα και την ποίησή της. Δεν νομίζω ότι το γνώριζε ο Γκαίτε αλλά αυτό το είδος της μουσικής δεν υπήρχε μόνο στην Πελοπόννησο, αλλά και στην Ηπειρο, την Μακεδονία. Ηταν ένα παγκόσμιο τραγούδι του Νότου. Για εμένα, κανένα άλλο τραγούδι δεν εκφράζει καλύτερα το πνεύμα της μουσικής των νοτίων Βαλκανίων από το «Γιατί ‘ναι μαύρα τα βουνά».
Και πώς φτάσατε στο Φεστιβάλ;
Κάποια στιγμή ζήτησα να συναντηθώ με την Αφροδίτη Παναγιωτάκου, την καλλιτεχνική οραματίστρια του Ιδρύματος Ωνάση και της περιέγραψα την ιδέα του φεστιβάλ. Δεν ήξερα ότι είναι από το Ιωάννινα και έχει πολιτιστικές και καλλιτεχνικές ρίζες στην περιοχή. Ολη η ομάδα της Στέγης είδε ότι είναι ένα πρόγραμμα τόσο καλλιτεχνικά δημιουργικά όσο και εκπαιδευτικά πλούσιο. Αποφάσισαν να το στηρίξουν πλήρως.
Και πώς αυτή η παράδοση αιώνων συναντά την σύγχρονη παράδοση της ραπ και του τραπ;
Η πρώτη μου απάντηση είναι: ελάτε να το ακούσετε (γελάμε).
Ναι, αλλά…
Η μουσική δεν είναι κάτι στείρο. Η μουσική της Κόνιτσας 80 χρόνια πριν, ήταν αρκετά διαφορετική από την μουσική της Κόνιτσας 120 χρόνια πριν, ή δυο αιώνες πριν. Νέα όργανα μπήκαν σταδιακά στη δημιουργία της, άλλαζε συνεπώς και η μορφή της. Το 1870 υπήρχαν βιολιά, ντέφι και φωνητικά και κάποια στιγμή εμφανίστηκε το κλαρίνο. Ετσι η ερώτηση “πώς ενώθηκε το κλαρίνο με το βιολί;”, μοιάζει αρκετά με την ερώτηση “πώς ενώνεται η ραπ και η τραπ με τη δημοτική μουσική;". Είναι ένας παράγοντας που αναζωογονεί τη δημοτική μουσική, τη δυναμική της, δημιουργεί νέες προκλήσεις για αυτήν, την βοηθά θα προσαρμοστεί στις ανάγκες του 21ου αιώνα.
Εχει ενδιαφέρον πάντως ότι το ισχυρό αφηγητικό κομμάτι, η επένδυση στους στίχους, στην ποιητική φόρμα, είναι κοινό σημείο και των δυο μουσικών κόσμων, που θα δούμε να συναντιούνται στην Κόνιτσα, στο φεστιβάλ.
Οπωσδήποτε. Και θα πρόσθετα ότι αυτό είναι ένα φαινόμενο που συναντάμε στα δυτικά Βαλκάνια, στη Βόρεια Μακεδονία, στη Βοσνία, όπου βασικά ακούμε επικά ποιήματα με συνοδεία λύρας. Η ραπ και η τραπ, κυρίως του Νέγρου του Μοριά και του Odydoze αποτελούν ένα ακόμα επίπεδο της εξέλιξης της μουσικής. Αν δεν επιμείνουμε ότι η μουσική εξελίσσεται, τότε θα καταλήξουμε σε ένα μουσειακό είδος. Ενα είδος σχεδόν νεκρό. Οπως συμβαίνει στην πατρίδα μου.
Ηταν πάντα ο ίδιος ο σκοπός της μουσικής; Από τον αρχαίο κόσμο ως σήμερα;
Νομίζω ότι όταν η μουσική δημιουργήθηκε ή ανακαλύφθηκε από τους ανθρώπους ως κάτι χρήσιμο, ο αρχικός σκοπός της ήταν η ίαση. Να γιατρέψει. Αν μελετήσουμε τις οικονομίες της παραδοσιακής μουσικής, όπως αυτή της Ηπείρου, θα νιώσουμε ότι η μουσική είναι θεραπευτική. Το βλέπω κάθε φορά που πάω σε ένα πανηγύρι, σε ένα γλέντι.
Εχετε βρεθεί σε κάποιο χωριό σε κηδεία, όπου οι συγγενείς μαζεύονται γύρω από τον νεκρό και τον μοιρολογούν;
Ναι. Εχω πάει σε σαρακατσάνικη κηδεία όπου τραγουδούσαν μοιρολόγια και σε βλάχικη κηδεία όπου τα κλαρίνα μοιρολογούσαν.
Πόσο διαφορετική είναι αυτή η εμπειρία, το ζωντανό βίωμα, από τη διαδικασία της μελέτης;
Αν κάτι απεχθάνομαι είναι τον μουσικολόγο που μιλάει από την πολυτέλεια της πολυθρόνας του. Δεν μπορείς να καταλάβεις, να εκτιμήσεις και να μιλήσεις για μια κουλτούρα αν δεν είσαι μέρος της. Η αδιαμεσολάβητη επαφή με την πηγή του υλικού που χρησιμοποιείς στην έρευνα αυτού του πολιτιστικού φαινομένου είναι ασύγκριτη. Μπορώ να μόνο να σας πω ότι νιώθω ότι είμαι ο πιο τυχερός άνθρωπος στην γη που μπορώ να έχω πρόσβαση σε αυτή τη μουσική.
Ως παιδί είχαμε αρκετές απώλειες στην οικογένεια μου. Θυμάμαι όλο το χωριό να μαζεύεται στο σπίτι, με τον νεκρό στη μέση του δωματίου και τους ζωντανούς γύρω του να τον μοιρολογούν. Και ενώ η μελωδία, ο ρυθμός ήταν ο ίδιος, ο κάθε ένας έλεγε τη δική του ιστορία, έβαζε τα δικά του λόγια στα μοιρολόγια. Νομίζω ότι ήταν η πρώτη περφόρμανς που είδα, βουτηγμένη στον πόνο και στην ανάγκη έκφρασης.
Είναι μία εξαιρετικά παράξενη ψυχολογική πολιτισμική έκφραση που δεν έχει μελετηθεί όσο της αξίζει. Μια ανάγκη που εκκινεί από την ομηρική παράδοση. Εχεις αυτά τα ποιήματα, τα μουσικά ποιήματα με το συγκεκριμένο μέτρο, ρυθμό, δομή όπου αλλάζουν κάποιες λέξεις, αλλάζουν τα ονόματα.
Πώς θα συμβουλεύατε κάποιον να ζήσει την εμπειρία των μοιρολογιών και της μουσικής της Ηπείρου;
Προσεγγίστε τα με μεγάλο σεβασμό. Δεν είναι κάτι το τουριστικό. Δεν είναι Disneyland. Είναι άνθρωποι που εκφράζουν αληθινά αισθήματα.
Για να επιστρέψουμε στο περιεχόμενο και στις λέξεις, πώς συγκρίνετε την βία που είναι κυρίαρχη στην ραπ και την τραπ μουσική, με αντίστοιχες εκφράσεις στα δημοτικά τραγούδια;
Ναι, η καθαρή ραπ και τραπ έχει εξαιρετικά βίαια lyrics. Όμως, για παράδειγμα, υπάρχει το δημοτικό τραγούδι «Ο Μενούσης» που είναι η παλαιότερη ελληνική μπαλάντα για έναν φόνο που έλαβε χώρα σε μια περιοχή που τώρα ανήκει στην Αλβανία. Μπορώ να φανταστώ έναν ράπερ ή έναν τράπερ να χρησιμοποιούν το εννοιολογικό περιεχόμενο του Μενούση και να το βάζουν ξανά στον χάρτη της μουσικής, ως ένα μήνυμα εναντίον της κακοποίησης και δολοφονίας γυναικών από άνδρες. Ο Μενούσης δολοφονεί τη νεαρή του νύφη επειδή ζηλεύει. Και στα πανηγύρια έχει ένα σχεδόν χαρούμενο ύφος σαν τσάμικο, ενώ στην αρχική του έκδοση ήταν ένα θρηνητικό μοιρολόι. Πρέπει να είμαστε λοιπόν υπομονετικοί με τις μορφές της μουσικής καθώς προσαρμόζεται η μία στην άλλη.
Διάβασα τη λέξη τραμπέτικο στο κείμενο για το φεστιβάλ και σκέφτηκα “ω, πόσο έξυπνος συνδυασμός είναι”. Και μετά σκέφτηκα, τι σημαίνει; Αλλά και πώς αγγίζουμε την “ιερότητα” του ρεμπέτικου; Εχει ενδιαφέρον.
Αυτός ένας από τους λόγους που το Ιδρυμα Ωνάση, η Στέγη, είναι ένας τόσο ξεχωριστός πολιτιστικός οργανισμός. Επιτρέπουν να εξελιχθούν τέτοιοι διάλογοι στον σύγχρονο πολιτισμό. Σε αυτή τη στιγμή του 21ου αιώνα πολλοί Ελληνες θεωρούν ιερά μερικά είδη μουσικής, απεχθάνονται οποιαδήποτε παρέμβαση σε αυτά. Όμως αν το σκεφτείτε και οι ρεμπέτες δημιούργησαν στην εποχή τους ένα νέο είδος χωρίς προηγούμενο, χρησιμοποιώντας πράγματα που είχαν ακούσει στο παρελθόν και δεν τα θεωρούσαν ιερά. Αυτοσχεδίαζαν.
Το φεστιβάλ διαρκεί τρεις μέρες, από τις 9 ως τις 11 Ιουνίου. Στις 12 Ιουνίου το πρωί, τι θέλετε να νιώσετε;
Πολύ καλή ερώτηση… Ξέρετε έχουμε αυτούς τους περιορισμούς με τη γλώσσα και ταυτόχρονα πρέπει να βάλουμε ταμπέλες σε όλους. Για εμένα μια από τις χειρότερες ερωτήσεις που μπορείς να κάνεις είναι «με τι ασχολείσαι;». Όταν οι άνθρωποι με ρωτάνε προσπαθώ να μην απαντήσω σε αυτή την ερώτηση, όμως αναπόφευκτα μου βάζουν τελικά μια ταμπέλα. Ετσι, με αποκαλούν εθνομουσικολόγο. Όμως εμένα, μου αρέσει να σκέφτομαι τον εαυτό μου ως έναν καταλύτη. Όχι συγγραφέα, μουσικολόγο, παραγωγό. Θέλω να βλέπω τα πράγματα να αλλάζουν να εξελίσσονται και εμένα να συμβάλλω σε αυτή την αλλαγή. Ένα πράγμα ελπίζω λοιπόν για το φεστιβάλ: να γίνει ένας καταλύτης. Να προκαλέσει έναν διάλογο που δεν υπάρχει.
Το επόμενο βήμα;
Γράφω το πρώτο μου μυθιστόρημα που θα εκδοθεί στην Αθήνα από το ΔΩΜΑ και μέρος του θα δημοσιευθεί στην Αμερική. Και συνεχίζω την έρευνά μου για το νέο βιβλίο που γράφω για τη δημοτική μουσική των Δυτικών Βαλκανίων. Εχω προγραμματισμένες παρουσιάσεις στη Σλοβακία, στο Σικάγο και αλλού…
Μπορείτε να μου πείτε τουλάχιστον την ιστορία του μυθιστορήματός σας;
Υπάρχει ένας άνδρας, μία γυναίκα, ένα ελάφι και ένα τρένο. Είναι μια ιστορία φόνου το 1929. O τίτλος εργασίας είναι An Offering. H προσφορά.
Tελικά, γιατί είναι μαύρα τα βουνά;
Γιατί είναι σκεπασμένα με δάκρυα.
Τι δάκρυα;
Χαράς, θρήνου, λύπης, ανακούφισης, πόθου. Πάντως σκεπάζουν τα βουνά.
Και η συνέντευξη τελειώνει με το χαρακτηριστικό, βραχνό, μακρύ, βαθύ γέλιο του Κρίστοφερ Κινγκ. Οσο έξω τα βουνά παραμένουν κατάμαυρα μετά το πέρασμα της αδιανόητης χιονοθύελλας πάνω από την Κόνιτσα.
Το πρόγραμμα του Φεστιβάλ
Παρασκευή 9 Ιουνίου | 20:30-23:30
Ο Christopher King θα παρουσιάσει το “Γιατί ’ναι μαύρα τα βουνά: Οι μουσικές κουλτούρες των νότιων Βαλκανίων” παίζοντας 78άρια από την Αλβανία και περιγράφοντας το μουσικό τους πλαίσιο.
- 1η πράξη – Ισοκράτισσες (επτά τραγουδίστριες πολυφωνικών από τη νότια Αλβανία και τη βόρεια Ελλάδα)
- 2η πράξη – Κώστας Καραπάνος και Aurel Qirjo (βιολιστικά ντουέτα ηπειρώτικης ορχηστρικής μουσικής που επηρέασε τη σύγχρονη μουσική για κλαρίνο της περιοχής)
- 3η πράξη – προβολή του ντοκιμαντέρ “Pericles in America” (1988) του Αμερικανού John Cohen (για τον Περικλή Χαλκιά, πατέρα του Πετρολούκα)
Σάββατο 10 Ιουνίου | 20:30-23:30
Ο Christopher King συνεχίζει την αφήγηση του “Γιατί ’ναι μαύρα τα βουνά: Οι μουσικές κουλτούρες των νότιων Βαλκανίων” παίζοντας 78άρια από την Ήπειρο και τη Μακεδονία.
- 1η πράξη – Νέγρος του Μοριά και Odydoze (ελληνικό χιπ χοπ και τραπ με samples από 78άρια των νότιων Βαλκανίων)
- 2η πράξη – Vasil Ziu και The Soul of Myzeqe (σάζι από την κεντρική Αλβανία [Lushnje] με κλαρίνο, ακορντεόν, ντέφι και τραγούδι)
- 3η πράξη – Προβολή βωβών ταινιών των αδερφών Μανάκια (πρωτοπόρων κινηματογραφιστών των νότιων Βαλκανίων, 1905-1912) με ζωντανή ορχήστρα (οι μουσικοί θα συνεργαστούν και θα παίξουν ένα αυτοσχέδιο σάουντρακ για κάθε ταινία μικρού μήκους). Την προβολή θα προλογίσει ο Atanas Chuposki.
Κυριακή 11 Ιουνίου | 20:30-23:30
Ο Christopher King κλείνει την αφήγηση παίζοντας 78άρια από τη Μακεδονία και τη Θράκη.
- 1η πράξη – Bajsa Arifovska Folk Group (η Ρομά μουσικός Bajsa Arifovska, από το Μπέροβο της Βόρειας Μακεδονίας, και το σύνολό της ερμηνεύουν chalgia [αστική μουσική] και παραδοσιακή μουσική των χωριών της Βόρειας Μακεδονίας)
- 2η πράξη – Εβρίτικη Ζυγιά (παραδοσιακή χορευτική μουσική από τη Θράκη)
ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ
Σάββατο 10 Ιουνίου | 11:00 | Πλατεία της Παλιάς
Αγοράς
Διάρκεια: 90-120 λεπτά | Γλώσσα: Ελληνικά
Εργαστήριο πολυφωνικού τραγουδιού με τις Ισοκράτισσες