Πίσω από την περιστρεφόμενη πόρτα του ξενοδοχείου στο Σύνταγμα, δεκάδες ανεπαίσθητες ιστορίες εξελίσσονται τις μέρες των Χριστουγέννων στο λόμπι, έξω από το Winter Garden, πλάι στο 7,5 μέτρων δέντρο.
Το ραντεβού μου έχει αργήσει. Kάθομαι σε μια πολυθρόνα πλάι στο ύψους 7,5 μέτρων χριστουγεννιάτικο δέντρο με τα 10.000 λαμπάκια και το χοντρό κόκκινο σχοινί γύρω, για να κρατήσει μακριά τους ενθουσιώδεις instagramers. Στον μεγάλο τετράγωνο καναπέ κάθονται υπομονετικά, o ένας δίπλα (και οριακά) στον άλλον, περί τα είκοσι άτομα, ενώ κάποιοι όρθιοι περπατούν γύρω από αυτόν. Από το Winter Garden ακούγεται να παίζει ο πιανίστας το «Did it My way» του Σινάτρα και ασημένια μαχαιροπίρουνα που ακουμπούν κροταλίζοντας στο πιάτο, αφού ανοίξουν στη μέση ένα scone και το αλείφουν με κραμπλ μοσχολέμονο. Κυριακή του Δεκέμβρη στο λόμπι του ξενοδοχείου Grande Bretagne.
Κάθε τόσο, μια υπάλληλος με μαύρο κοστούμι και το όνομά της γραμμένο στην πιο καλογυαλισμένη επίχρυση καρφίτσα που έχω δει, ξεπροβάλλει πίσω από το ξύλινο σταντ της και φωνάζει ένα όνομα. Όμορφα, δυνατά αλλά όχι εκκωφαντικά, αργά αλλά όχι συλλαβίζοντας, με στρογγυλά φωνήεντα. Ο κύριος Μητρόπουλος, η κυρία Καρανίκα. Βιαστικά πετάγονται δυο-τρεις, περνάνε τσάντες στον ώμο, ισιώνουν τα μαλλιά και κατευθύνονται με γοργό βήμα προς το Winter Garden. Σε λίγο θα κάθονται στο τραπέζι με το λινό τραπεζομάντηλο, τις επάργυρες μικρές καφετιέρες, τα μπισκουί σοκολάτας, το εκλεκτό τσάι. Ακούω τα ονόματα και είναι σαν να βρίσκομαι σε αίθουσα αναμονής μαιευτηρίου, όπου η νοσοκόμα φωνάζει το όνομα και οι συγγενείς τρέχουν να δουν το νεογέννητο χαρούμενοι.
Ο Kώστας Σημίτης με δερμάτινο μπουφάν
Ο κύριος Παπαναστασίου μπορεί τώρα να μπει στο Winter Garden και ο Κώστας Σημίτης περνάει από μπροστά μου πολύ χαμογελαστός, με ένα μοντέρνο δερμάτινο μπουφάν και τη Δάφνη Σημίτη να κρατά αγκαζέ μια φίλη της. «Ανανεωμένος», στέλνω μήνυμα σε έναν φίλο του. Δεν μπαίνουν, βγαίνουν από το Winter Garden, ελάχιστοι τον κοιτούν, για τους περισσότερους είναι απλώς ένα τραπέζι που άδειασε. Μια στιγμή πιο κοντά στο να ακούσουν το όνομά τους στη μεγαλοπρεπή αίθουσα με το δέντρο, τα ακριβά χαλιά, τα μαρμάρινα δάπεδα, τους καναπέδες που θες να βουλιάξεις μέσα τους, όσο ρουθουνίζεις για να μυρίσεις το εθιστικό Lobby Scent Diffuser, το χαρακτηριστικό άρωμα χώρου του Grande Bretagne.
Φοράνε τα καλά τους, τα καλύτερά τους, για τη δημιουργία μιας στιγμής χριστουγεννιάτικης θαλπωρής και αίγλης. Τους προσπερνάνε σέρνοντας τα πόδια ένοικοι του ξενοδοχείου, με φόρμες και πανάκριβα ugly sneakers. Εν τω μεταξύ, κοριτσάκια με κόκκινα παλτό σε γραμμή άλφα, ενήλικες με καπαρντίνες εγγλέζικες, περιμένουν υπομονετικά στην ουρά για να φωτογραφηθούν μπροστά στο δέντρο. Δεν είναι λίγοι αυτοί που το περιμένουν περισσότερο και από το εξ Ευρυτανίας δέντρο της πλατείας Συντάγματος. Μπαίνουν, φωτογραφίζονται, ρίχνουν μια κλεφτή ματιά στο Winter Garden και φεύγουν από τις περιστρεφόμενες πόρτες.
Το ινσταγκραμικό προσκύνημα
Μικρά δράματα εξελίσσονται εδώ: παιδάκια που δεν κάθονται όπως πρέπει σύμφωνα με την μαμά φωτογράφο, άλλα που θέλουν να αγγίζουν τα στολίδια, ένα έχωσε το κεφάλι του στο δέντρο πριν το τραβήξει ντροπιασμένη η μητέρα. Μια οικογένεια με τέσσερα παιδιά, το ζευγάρι και τον παππού έχουν ένα ηθικό δίλημμα. Ένας πρέπει να μείνει εκτός για να φωτογραφίσει τους υπόλοιπους. Ο παππούς είναι έτοιμος να θυσιαστεί, «μα πατέρα, όχι, όχι» λέει η μητέρα και πετάγομαι πρόθυμα «εγώ, εγώ, θα σας φωτογραφήσω». Η μητέρα με κοιτά με βαθιά ευγνωμοσύνη. Υποψιάζομαι ότι θέλει να κάνει τη φωτογραφία χριστουγεννιάτικη κάρτα για τους φίλους.
Η περιστρεφόμενη πόρτα γυρνά συνεχώς, καθώς περαστικοί μπαίνουν μέσα για μια φωτογραφία στο δέντρο, ή για την κράτηση που έχουν κάνει στο Winter Garden. Μια καθαρίστρια κάθε πέντε λεπτά με ένα πανί και καθαριστικό, μπαίνει σε κάποια από τις θυρίδες της πόρτας και καθαρίζει τα τζάμια, που ήδη το επόμενο λεπτό έχουν γεμίσει δαχτυλιές, αφού κανείς δεν σκέφτεται να περιορίσει το χέρι στην ξύλινη επιφάνεια για να σπρώξει την πόρτα. Μοιάζει μάταιο. Ντρέπομαι, δεν θυμάμαι τι έκανα μπαίνοντας.
Η Ελληνογαλλίδα που περνά από μπροστά μου μιλάει δυνατά, μισά ελληνικά - μισά γαλλικά στο τηλέφωνο για να αναλύσει το roastbeef σε brioche βουτύρου με σάλτσα ταρτάρ με τον τρόπο που με θυμάμαι να τηλεφωνώ για σε φίλη βγαίνοντας από το θέατρο για να την αναλύσω την ερμηνεία της Ιζαμπέλ Ιπέρ στον Γυάλινο Κόσμο.
Τα πυκνά 15 λεπτά, καθισμένη στο λόμπι της Grande Bretagne. Φεύγοντας, πρόσεξα πολύ στις περιστρεφόμενες πόρτες, να μην αφήσω δαχτυλιές, προσπαθώντας να ερμηνεύσω τον Καμί που έλεγε ότι «πολλά σπουδαία έργα έχουν προκύψει σε μια στροφή του δρόμου, ή μέσα σε μια περιστρεφόμενη πόρτα». Τα εκτυφλωτικά φώτα της Βασιλίσσης Σοφίας και παρακείμενου κτιρίου διέκοψαν αυτήν τη σκέψη πριν γίνει εμμονή, και έδωσαν τη θέση της σε έναν διακριτικό πονοκέφαλο.