Η ευγνωμοσύνη, η συγκίνηση, περισσεύουν μέσα στις 56 λέξεις που διαβάζεις σήμερα στις σελίδες των μνημόσυνων και των αγγελιών γάμων της «Καθημερινής». Μοιάζει να αφορά στην Ειρήνη Παπά, αλλά αφορά χιλιάδες οικογένειες.
Ένα μαύρο πλαίσιο, η λέξη «ευχαριστήριο» γραμμένη κεφαλαία και μετά ένα μικρό κείμενο που κουβαλάει ολόκληρες ζωές μέσα, αντικατοπτρίζει κεφάλαια ιστοριών που σε κάθε σπίτι σχεδόν εκτυλίσσονται και που δεν εκφράζονται πάντα. Το δημοσιεύουν τα ανίψια της Ειρήνης Παπά, που πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής της βυθισμένη στo Αλτσχάιμερ -αυτή που έφτιαχνε ιστορίες και γεννούσε λέξεις για τα πάντα, ακόμα και για τα φυτά που όπως έλεγε άκουγε να μεγαλώνουν τις νύχτες του καλοκαιριού που κοιμόταν έξω, στην αυλή του σπιτιού στο Χιλιομόδι.
Πατρίδα τους οι δικοί μας άνθρωποι
Αυτά τα χρόνια της απόσυρσης, η Ειρήνη Παπά, όπως και χιλιάδες άλλοι Ελληνες ηλικιωμένοι, ασθενείς, σε λήθη, είχε δίπλα της μια «ξένη» γυναίκα που την φρόντιζε, μέχρι την τελευταία στιγμή, που έφυγε από τη ζωή. Εγινε το προσκεφάλι της, η συνοδός, η μάνα, η φίλη, η γυναίκα που κουβαλούσε μέρα και νύχτα την έγνοια της μαζί με τους αγαπημένους της συγγενείς που δεν μπορούσαν φυσικά να είναι δίπλα της κάθε ώρα και στιγμή της ημέρας.
Πόσοι και πόσοι δεν έχουμε παραδώσει σε γυναίκες που έρχονται από γειτονικές χώρες για να εργασθούν στην Ελλάδα τα κλειδιά της ασφάλειας και της προστασίας προσώπων μας αγαπημένων. Μετανάστριες που γίνονται μέρος της ζωής μας. Πόσο τους έχουμε εκφράσει την ευγνωμοσύνη για αυτό που προσφέρουν πέρα και πάνω από κάθε αμοιβή;
Αννα μας, σε ευχαριστούμε
Τα ανίψια της Ειρήνης Παπά το κάνουν με γενναίο, τρυφερό τρόπο. Στο ευχαριστήριο τους γράφουν «Τα ανίψια της Ειρήνης Παπά θέλουμε να εκφράσουμε από βάθους καρδιάς την ευγνωμοσύνη και τις ευχαριστίες μας προς την κυρία Nargiza Nadgaze, την Αννα μας. Ο καταπληκτικός αυτός άνθρωπος προσέφερε στη θεία μας με όλη της την αγάπη, την περιποίηση και την φροντίδα που είχε ανάγκη επί έξι χρόνια κάθε στιγμή, μέρα και νύχτα. Αννα μας σε ευχαριστούμε».
Μέλη της οικογένειας αυτές οι γυναίκες, έχουν μοιραστεί μαζί μας κάτι βαθύ, κάτι που μας κάνει συνεπώνυμους, συγγενείς. Είναι αδύνατο να τις κοιτάξεις και να μην δεις αυτόν που έφυγε, αυτόν που αγάπησε και έσβησε, να μην νιώσεις ότι στα χέρια τους είχαν ως τέλος αξιοπρέπεια, σεβασμό. Οι ξένες γυναίκες που φροντίζουν τους ανθρώπους που αγαπούμε και που δεν είναι πια αυτό που υπήρξαν, που οδεύουν στο τέλος.
Στο όνομα της Αννας είμαι σίγουρη ότι όπως εγώ έτσι και πολλοί άλλοι μπορούμε να μνημονεύσουμε και να ευχαριστήσουμε τόσες άλλες γυναίκες που κάνουν πατρίδα τους τους δικούς μας ανθρώπους.