Όχι μια αλλά τέσσερις συνολικά δημοσκοπήσεις που δημοσιεύτηκαν τον τελευταίο μήνα (Alco, Metron, Real Polls, MRB) λένε όλες το ίδιο πράγμα: τώρα που το σύστημα πιέζεται πάλι από ένα γενικευμένο αίσθημα δυσπιστίας, δύο είναι τα πρόσωπα του αντισυστημισμού που κερδίζουν. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου και η Αφροδίτη Λατινοπούλου.
Ανησυχητικό; Αρκετά. Ο κόσμος επιλέγει πλέον τυφλά πολιτικές πλατφόρμες ανεξαρτήτως ιδεολογίας, λογικής, συνοχής ή κυβερνησιμότητας. Η μια (Ζωή) είναι ακραία αριστερή, η άλλη (Αφροδίτη) ακραία δεξιά. Είναι οι δύο άκρως αντίθετοι πόλοι ενός ρεύματος που εκμεταλλεύεται και υποδαυλίζει την αμφιβολία στο «σύστημα». Η κοινωνία έχει χάσει τον προσανατολισμό μεταξύ του συντηρητικού και του αριστερού λαϊκισμού, της αρκεί να εκφράζουν θορυβωδώς το «αντί» που θέλει να ακούσει. Η αντι-πολιτική δεν χρειάζεται συγκεκριμένο ιδεολογικό πεδίο, μόνο κάποιον να φωνάζει και να προκαλεί. Της αρκεί έστω ένας γραφικός να δηλώνει ότι θα γκρεμίσει το σύμπαν.
Πώς όμως Ζωή και Αφροδίτη έφτασαν να θεωρούνται καλύτερα εργαλεία διαμαρτυρίας από τα συστημικά κόμματα της αντιπολίτευσης; Η Ζωή λόγω θράσους; Σίγουρα επειδή «τα λέει χύμα» και είναι «φωνακλού», προσόν για τους Έλληνες. Ως σήμερα σταδιοδρομεί ως αριστερή ηγερία με ντουντούκα, μια σαμποτέρ εντός του συστήματος. Λείπει μόνο το αλυσοπρίονο. Στα Τέμπη δίνει τα ρέστα της και κρατάει αναμμένο το φυτίλι του χάους. Έχει μετατρέψει τη Βουλή σε ιεροεξεταστήριο και ανακριτικό γραφείο, καλώντας σε απολογία κόμματα, πολιτικά στελέχη, υπουργούς και δικαστές. Εσχάτως άρχισε να απλώνει χέρι και στις ψήφους του ΚΚΕ, αναγκάζοντας την Λιάνα Κανέλλη να την κατηγορήσει για «ναπολεόντειο σύνδρομο». Αλλά η Ζωή δεν μασάει με τα «κυρά μου» και «ντροπή σου». Έφτασε να υπερασπίζεται στελέχη του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με προφανή στόχο να κατακτήσει όλο τον αντισυστημικό χώρο. Με ρητορική μυδραλιοβόλου αμφισβητεί θεσμούς, δικαιοσύνη, κοινοβούλιο. Στα social την αποθεώνουν ακόμη και αυτοί που μοιράζουν σφαίρες και ψόφους ή ονειρεύονται φυλακές και κρεμάλες.
Η Αφροδίτη Λατινοπούλου είναι μια πιο θηλυκή εκδοχή της πολιτικής του τσαμπουκά. Κερδίζει δημοσκοπικά περισσότερο από τους άλλους, παρά το γεγονός ότι υπολείπεται σε ένταση ως προς την υπόθεση των Τεμπών.
Το κόμμα της εκτοξεύεται δημοσκοπικά, έως και στο 8% (MRB), ενώ ένα χρόνο πριν είχε σχεδόν μηδενική καταγραφή στις μετρήσεις. Ξεκίνησε με κάτι γραφικά για αξύριστες μασχάλες και για τα κιλά της Δανάης Μπάρκα και έφτασε ως το ευρωκοινοβούλιο με τη «Φωνή Λογικής». Ποιάς λογικής; Θαυμάζει Μελόνι και Λεπέν (σοβαρές κυρίες!) και βάζει χύμα στο μίξερ όλα τα τραμπικά απωθημένα που ξεβράστηκαν ως στην Ευρώπη: μετανάστες, παραδοσιακή οικογένεια θωρακισμένη από τις woke ατασθαλίες, πατρίς, θρησκεία, MEGA, MAGA και τα συναφή.
Αυτές οι τουρλού αριστερο-δεξιές αντιλήψεις, χωρίς συνοχή και λογική, σαγηνεύουν σήμερα το ένα τρίτο των συμπολιτών μας. Το 37,4% των Ελλήνων αυτοχαρακτηρίζονται «αντισυστημικοί» (GPO, 19/2). Το υπέδαφος ήταν ήδη γόνιμο από το 2012, αλλά τα Τέμπη έδωσαν την αφορμή για να βγουν τα ζόμπι ξανά στην επιφάνεια: το δυστύχημα ενεργοποίησε την υπόγεια, διαχρονική δυσπιστία των Ελλήνων προς το κράτος, εξέθρεψε την αμφισβήτηση προς τους θεσμούς και γιγάντωσε το έλλειμμα εμπιστοσύνης απέναντι σε οτιδήποτε συγκροτεί τη συστημικότητα. Λάθος χειρισμοί; Συγκυρία; Ίσως, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.
Είναι αξιοσημείωτο, βέβαια, ότι οι ίδιοι οι πολίτες που επιλέγουν τους γραφικούς, δεν τους παίρνουν και πολύ στα σοβαρά. Πιστεύουν ότι ο αντισυστημισμός δεν είναι πολιτική πρόταση, αλλά «απλά μια πράξη διαμαρτυρίας» (66,3%, GPO». Ως έννοια έχει «θετική χροιά» για το 39,8% αλλά η πλειοψηφία δεν θέλει αυτά τα κόμματα κυβέρνηση (55,5%). Με άλλα λόγια, τους επιλέγουμε για να γκρινιάζουμε, αλλά όχι και να μας κυβερνούν!
Δεν υπάρχει, ωστόσο, διαμαρτυρία για πλάκα. Και ο Τραμπ σαν καλεσμένος τηλεοπτικών σκουπιδιών ξεκίνησε, αναπτύσσοντας εξυπνάδες ή διάφορες γελοίες θεωρίες συνωμοσίας και είδαμε που έφτασε. Τότε οι σοβαροί Αμερικανοί άφησαν τον γραφικό χωρίς αντίλογο και αυτός κατέληξε δύο φορές πρόεδρος των ΗΠΑ. Πλέον η διαχωριστική γραμμή είναι ξεκάθαρη, σε παγκόσμιο επίπεδο: από τη μια ο διαφαινόμενος άξονας του νέου ολοκληρωτισμού, όπου χωράνε και οι αριστεροί υποκριτές που ξεπλένουν τον Πούτιν και οι ακραία δεξιοί που εκστασιάζονται με τον Τραμπ. Και από την άλλη η φιλελεύθερη δημοκρατία.
Θα μου πείτε αυτή τη φορά, ούτε η πλατεία είναι ίδια, ούτε η χώρα μας χρεοκοπημένη. Και οι ακραίοι απέτυχαν ήδη την πρώτη φορά. Ωστόσο, ανακατεύουν συνεχώς το μάγμα της απελπισίας, κάνοντας τάχα ότι παλεύουν με το «σύστημα». Οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι που μας έσπρωξαν το 2015 να κάνουμε τα πράγματα χειρότερα, το επιχειρούν ξανά. Μας ωθούν λυσσαλέα να κάνουμε τα ίδια λάθη.
Το ερώτημα είναι εμείς τι κάνουμε.