Αρκετοί σχολίασαν αρνητικά τη δημόσια συγγνώμη των υπουργών και του Κυριάκου Μητσοτάκη για όσα δεινά πέρασαν χιλιάδες συμπολίτες μας από την κακοκαιρία Ελπίς.
Προσωπικά, θεωρώ ότι τη χρειαζόμασταν οπωσδήποτε την πρωθυπουργική συγγνώμη. Και οι αποζημιώσεις απαραίτητες είναι για όσους υπέφεραν εγκλωβισμένοι σε δρόμους και τρένα. Κράτος και Αττική Οδός τουλάχιστον απολογήθηκαν και δικαίως θα καταβάλουν ένα ποσό στους παθόντες -είναι μια ελάχιστη απαραίτητη ηθική και υλική συγγνώμη. Και είναι θαρραλέο για έναν πρωθυπουργό να ομολογεί: «Είναι αλήθεια πως ο κρατικός μηχανισμός δεν είναι ακόμα στο σημείο ετοιμότητας που απαιτούν φαινόμενα τόσο μεγάλης έντασης. Είναι ξεκάθαρο ότι πρέπει να αντλήσουμε ένα μάθημα από τη μη επιτυχημένη διαχείριση αυτής της χιονοθύελλας». Είναι εντελώς απαραίτητο η πολιτική ηγεσία να αποδέχεται τις ελλείψεις, να ομολογεί ρεαλιστικά τις αβλεψίες, να υπόσχεται να τις διορθώσει. Η συγγνώμη είναι ένδειξη ταπεινότητας και καλό σημάδι για τη συνέχεια. Το αντίθετο θα ήταν πρόβλημα.
Η χιονοκαταιγίδα «Ελπίς» έφερε στο φως, για μια ακόμη φορά, τις ελληνικές παθογένειες που υπάρχουν τα τελευταία 200 χρόνια. Αμφιβάλλει κανείς ότι η Ελλάδα είναι ανέτοιμη να ανταποκριθεί σε προκλήσεις μεγάλων πυρκαγιών, καύσωνα, χιονοκαταιγίδων ή άλλων φυσικών καταστροφών; Οι υποδομές είναι ελλιπείς, το δημόσιο πάσχει, οι δήμαρχοι κωφεύουν, τα μέσα πρόληψης λείπουν, οι πολίτες δεν έχουν συλλογική συνείδηση. Πόσοι διαφωνούν ότι αυτή είναι, δυστυχώς, η Ελλάδα -αν και κατόρθωσε να διορθώσει αρκετά τα τελευταία χρόνια και να καλύψει σημαντικά κενά.
Η συγγνώμη Μητσοτάκη δεν ήταν από αυτή την άποψη περιττή, αλλά καλοδεχούμενη, ίσως και εντελώς απαραίτητη. Η πολιτική ηγεσία πρέπει όχι μόνο να συνειδητοποιεί ότι το κράτος μπάζει φρικτά, ότι έχει ανεπαρκές διοικητικό προσωπικό, αλλά και να εντοπίζει τα προβλήματα ώστε να προχωρήσουμε παρακάτω, στην επίλυσή τους. Οι αλαλαγμοί και ο λαϊκισμός (άλλη μια ελληνική προίκα 200 ετών) δεν βοηθούν.
Δυστυχώς, στην αντιπολίτευση δεν φαίνεται να κατανοούν έτσι τα πράγματα. Τσίπρας και Ανδρουλάκης έκαναν διαγωνισμό κραυγών: άχρηστοι, ανίκανοι, βούλιαξαν κ.λπ. Κατανοητό ότι οι δυο τους διαγκωνίζονται για να πλασαριστούν σε μια καλή θέση στις δημοσκοπήσεις, αλλά η χώρα άλλα χρειάζεται αυτή τη στιγμή. Δεν άκουσα βέβαια να βγάζουν άχνα για την Αττική Οδό, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ φυσικά έρχεται πρώτος σε άθροισμα καταγγελιών, αφού ζήτησε παραίτηση έξι υπουργών και της κυβέρνησης συνολικά.
Κοντή μνήμη, έλλειψη αυτογνωσίας, κακή τακτική. Όταν δεν αναγνωρίζεις τις ελλείψεις της χώρας, τα χάλια του δημοσίου, την ανικανότητα της τοπικής αυτοδιοίκησης, τις ευθύνες των πολιτών, αλλά και τις δικές σου ευθύνες, τότε δεν προσφέρεις καλές υπηρεσίες. Είναι τραγική ειρωνεία τα κόμματα της αντιπολίτευσης να λένε ότι φταίει μόνον η πολιτική ηγεσία, δηλαδή και οι ίδιοι. Διότι ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησαν την Ελλάδα και οι ευθύνες τους είναι μεγάλες.
Για το ΠΑΣΟΚ τι να πρωτοθυμηθώ. Τη χιονοθύελλα του 1998, όταν η χώρα βυθίστηκε στο σκοτάδι; Διαβάζω στα αρχεία ότι αυτό που απασχολούσε τότε τον υπουργό Περιβάλλοντος Κώστα Λαλιώτη ήταν να σηκώσει το πορτοκαλί τηλέφωνο και να μιλήσει στην υπουργό Ανάπτυξης Βάσω Παπανδρέου «για το πώς θα έπρεπε να χειριστεί επικοινωνιακά το θέμα της ΔΕΗ» (ΤΑ ΝΕΑ, Γιώργος Παπαχρήστος, 2 Απριλίου 1998). Ή να θυμηθώ το στραπάτσο της κυβέρνησης Σημίτη, το 2004, όταν χιλιάδες οχήματα είχαν εγκλωβιστεί, λόγω μίας ανάλογης κακοκαιρίας, στην Αθηνών-Λαμίας, και ο υποψήφιος στις εκλογές του Μαρτίου της ίδιας χρονιάς, Γιώργος Παπανδρέου, χαιρετούσε τους εγκλωβισμένους και τους ευχόταν κουράγιο, ώστε να τον ψηφίσουν;
Για τον ΣΥΡΙΖΑ, οι οδύνες είναι πιο φρέσκες: όταν η Ρένα Δούρου, τότε περιφερειάρχης Αττικής, έκανε την περίφημη δήλωση για την τραγωδία στη Μάνδρα ως «τη στραβή στη βάρδια», άθελά της εξέφρασε τον τρόπο με τον οποίο μια ολόκληρη κυβέρνηση αντιμετώπισε μια τέτοια τραγωδία. Ή αργότερα, στο Μάτι, όταν έχασαν τη ζωή τους 100 άνθρωποι, σε μια περιοχή μισή ώρα οδικώς από το κέντρο της Αθήνας και ο Αλέξης Τσίπρας είπε σε πυρόπληκτη: «Και να έπαιρνες τα 2.000 ευρώ θα τα σπατάλαγες!».
ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν πλέον παρελθόν στη διακυβέρνηση και οι σημερινές ηγεσίες τους πρέπει να αντιληφθούν ότι έχουν ευθύνη για το μέλλον της χώρας. Από καταγγελίες και κραυγές χορτάσαμε, ήρθε η ώρα της αποτελεσματικότητας. Ούτε επί των ημερών τους οι διάφορες υπηρεσίες στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Μια μανούβρα μάς κληροδότησαν, με αλληλοσυγκρουόμενες φιλοδοξίες επιτελών, με κενά στις υποδομές, έναν κάκιστο δημόσιο τομέα και ανεύθυνη τοπική αυτοδιοίκηση. Δεν πέρασαν στον κρατικό μηχανισμό μια κουλτούρα ετοιμότητας για την αντιμετώπιση καταστροφών. Και, κυρίως, δεν ζήτησαν ποτέ συγγνώμη. Ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ, εφόσον συνέβη η τραγωδία στο Μάτι, αντί να διερευνήσει πραγματικά τα αίτια και να αποδώσει ευθύνες συμπεριλαμβανομένων και αυτών που αφορούσαν δικά του στελέχη, οργάνωσε το γνωστό σόου για να αποσείσει τις όποιες πραγματικές ευθύνες. «Ψάχνω να βρω μεγάλα λάθη και δεν βρίσκω», είχε πει το αμίμητο ο Τόσκας, μετά τον θάνατο 100 ανθρώπων στο Μάτι. Προχωρούσαν από αποτυχία σε αποτυχία, χωρίς ποτέ να χάνουν τον ενθουσιασμό τους, όπως έλεγε κι ο Τσόρτσιλ.
Με την κακοκαιρία «Ελπίς» δεν κατόρθωσε η κυβέρνηση να διαχειριστεί την κρίση, αλλά και η αντιπολίτευση δεν προσέφερε τίποτα. Δεν είναι ώρα για διαγωνισμό λαϊκισμού... Ας κοιτάξουμε να φτιάξουμε τα βασικά επιβίωσης σε αυτή τη χώρα.