Ας μείνουμε σε αυτό. Κι ας το πανηγυρίσουμε με ανακούφιση: Ναι, υπάρχουν ακόμη δικαστές στην Αθήνα…
Όλα τα άλλα ας τ’ αφήσουμε πίσω. Όχι πως αυτά «τα άλλα» είναι λεπτομέρειες, που δεν έχουν σημασία και αποτύπωμα. Αλλά δεν είναι τώρα η ώρα τους. Τώρα γιορτάζουμε μια ιστορική απόφαση, ανάλογη, τηρουμένων των αναλογιών, της απόφασης στη δίκη της Νυρεμβέργης… Σε μια Ευρώπη (και όχι μόνο…) όπου ανθούν οι ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις, οι καθεστωτικές νοοτροπίες και πρακτικές από εκλεγμένες κυβερνήσεις, που δεν έχουν να ζηλέψουν και πολλά από τα ναζιστικά και χιτλερικά ιστορικά πρότυπά τους…
Ναι, υπάρχουν, δόξα τω Θεώ, ακόμη δικαστές στην Αθήνα.
Όλο το σύμπλεγμα αυτού του εγκληματικού ναζιστικού καρκινώματος, που δυστυχώς στιγμάτισε την κοινωνική αλλά και την πολιτική ζωή τα τελευταία 10 χρόνια, πετάχτηκε οριστικά στα σκουπίδια -και πιστεύουμε ότι κάποιοι «επώνυμοί» του θα πάνε φυλακή για αρκετό χρονικό διάστημα. Δεν θα μπορέσουν ποτέ πια να ξαναεπιχειρήσουν να μολύνουν τον δημοκρατικό πολιτικό βίο, να εκμεταλλευθούν τη μεγαθυμία και ανεκτικότητα της Δημοκρατίας. Αυτοί τέλειωσαν, και τυχόν επίδοξοι διάδοχοί τους θα βολοδέρνουν απαξιωμένοι στο 0,30% που πήρε η Χρυσή Αυγή στις εκλογές του 2009…
Παρέλκουν αυτού του σχολίου οι λόγοι και οι αιτίες που οδήγησαν στο να εισέλθουν στη Βουλή αυτοί οι εγκληματίες.
Σήμερα, όμως, οι πάντες αντιλαμβάνονται τις καταστροφικές συνέπειες του λαϊκισμού, του φανατισμού, της εκμετάλλευσης της απόγνωσης της κοινωνίας, τις… παράπλευρες συνέπειες των παρά φύση εκλεκτικών «συνεργειών» των πολιτικών άκρων. Δεν πρέπει κανείς να λέει «ποτέ πια!», δυστυχώς πήραμε ιστορικά το μάθημα, αλλά τουλάχιστον μπορούμε να ελπίζουμε ότι η επανάληψη, μελλοντικά, τέτοιων φαινομένων δεν θα είναι παρά μια άνευ βάρους φάρσα…
Ναι, υπάρχουν δικαστές στην Αθήνα! Κάτι το οποίο περιεβλήθη από βαριά σύννεφα αμφισβήτησης και αμφιβολίας τα τελευταία χρόνια, με την πέραν πάσης αμφιβολίας (πλέον…) οργανωμένη επιχείρηση της προηγούμενης κυβέρνησης να καθυποτάξει την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, με όργανο έναν… πρώην δικαστή! Υπάρχουν και προϋπήρξαν! Γιατί, θα πρέπει να θυμηθούμε και να εκτιμήσουμε, ότι όταν το 2013 ασκήθηκαν οι διώξεις, οι φυλακίσεις, η παραπομπή από την τότε πολιτική ηγεσία του συνόλου των δικογραφιών κατά της ΧΑ στον εισαγγελέα του ΑΠ, ο πολιτικός χρόνος δεν ήταν «κενός», όπως σήμερα με τη ΧΑ εκτός Βουλής -και καθημαγμένη. Ήθελε κότσια, και πολιτικά και δικαστικά, για να διώξει κανείς επικίνδυνους και αποθρασυμένους εγκληματίες «πολιτικούς». Και κάποιοι απέδειξαν ότι τα είχαν. Όταν κάποιοι άλλοι συστρατεύονταν μαζί της στις πλατείες για να «καεί το μπουρδέλο η Βουλή!» και να «κρεμαστούν οι Γερμανοτσολιάδες»…
Από τα «άλλα», τις «λεπτομέρειες» που δεν είναι της σημερινής γιορτής της δημοκρατίας και της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης, αλλά πρέπει να μας απασχολήσουν με νηφαλιότητα, είναι οι…. κομματικές εκκλήσεις στην κοινωνία να κατέβει στους δρόμους για να «εξασφαλίσει» ότι η αναμενόμενη απόφαση θα εκφράζει το «περί δικαίου αίσθημα του λαού». Αυτό το λαϊκό αίσθημα μπορεί να εκφράζει συμπεριφορές, κοινωνικές επαφές, νομοθετικές αποφάσεις, οικονομικά και άλλα μέτρα της πολιτικής εξουσίας. Σε μια υπόθεση που έχει φθάσει στη Δικαιοσύνη, το ποιος έχει δίκιο ή άδικο αποκλειστικά αρμόδιος να το αποφασίσει είναι ο δικαστής, όχι ο καθένας μας, που δικαιούται να έχει άποψη κατά τις προσλαμβάνουσες και την εμπειρία του, αλλά δεν δικαιούται να «αποφασίζει» και να… υπαγορεύει «δυναμικά» δικαστικές αποφάσεις!
Είναι επικοινωνιακές, μικροκομματικές, εντυπωσιοθηρικές και υποκριτικές, τελικά επικίνδυνες αυτές οι κομματικές εκκλήσεις. Και όχι μόνον επειδή η συγκεκριμένη απόφαση για τη ΧΑ δεν ελήφθη… χθες, απλά χθες ανακοινώθηκε, και φυσικά οι λαοσυνάξεις δεν θα μπορούσαν να την επηρεάσουν. Αλλά και διότι το «κάλεσμα» και τον συντονισμό αυτών των συγκεντρώσεων (πόσο ελπιδοφόρο και υγιεινό, αν πράγματι ήταν αυθόρμητες -και σε σημαντικό βαθμό ήταν…) τον ανέλαβε ένα κόμμα που στο πρόσφατο παρελθόν έβγαλε τους υπόδικους Χρυσαυγίτες βουλευτές από τη φυλακή, αναγνώρισε την «ισοτιμία» των κοινοβουλευτικών ψήφων των ναζιστών, για… να περάσει τον εκλογικό νόμο που ήθελε, καλούσε στο Καστελλόριζο Χρυσαυγίτες βουλευτές να τιμήσουν το νησί, δεν… έβρισκε ως κυβέρνηση αίθουσα, με αποτέλεσμα η περιώνυμη δίκη να κρατήσει… 5,5 χρόνια!
Σήμερα, ας γιορτάσουμε τη δημοκρατία και την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη, χωρίς μεμψιμοιρίες και δυσάρεστες σκέψεις. Αλλά κάποια στιγμή, ως πολιτεία, θα πρέπει να ασχοληθούμε και με αυτές τις «άλλες λεπτομέρειες» (όπως, ας πούμε, με ποια κριτήρια ο Άρειος Πάγος δίνει άδεια να κατέβουν σε εκλογές κόμματα, δεδομένου ότι ο ναζισμός, κατά τη νομοθεσία μας, δεν είναι εκτός νόμου…), για να μην τις ξαναβρούμε ως νάρκες της δημοκρατίας.