«Η υιοθέτηση αυστηρότερων υγειονομικών πρωτοκόλλων και διαγνωστικών προϋποθέσεων για την πρόσβαση των πολιτών σε χώρους υψηλής επικινδυνότητας, είναι προφανώς θεμιτή σε περίοδο έξαρσης της πανδημίας, το κρίσιμο θέμα βεβαίως είναι ποιος πληρώνει το κόστος», υπογραμμίζει σε δήλωση του ο τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, Ανδρέας Ξανθός.
«Η κοινωνία συνειδητοποιεί καθημερινά ότι η επιλογή της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι να το επωμίζονται οι πολίτες», σχολιάζει, προσθέτοντας ότι «η λογική της ατομικής ευθύνης που πρεσβεύει η κυβέρνηση, εξελίσσεται πλέον σε δυσβάστακτη οικονομική επιβάρυνση στην καθημερινότητα των ανθρώπων».
«Η κρατική ευθύνη υποχωρεί»
«Η κρατική ευθύνη υποχωρεί, οι δημόσιες δομές (εργαστήρια νοσοκομείων-Κέντρων Υγείας, κινητές μονάδες ΕΟΔΥ) καλύπτουν ολοένα και λιγότερο τις διαγνωστικές ανάγκες της πανδημίας, το ΕΣΥ έχει «κατεβάσει ρολά» και οι επιχειρηματίες της υγείας «βγάζουν λεφτά» από εξετάσεις που σχετίζονται με τη Δημόσια Υγεία, με τελικό αποτέλεσμα την εκτίναξη της - διαχρονικά υψηλής - ιδιωτικής δαπάνης υγείας. Και μάλιστα σε μια περίοδο που η ακρίβεια σε βασικά είδη πιέζει τα νοικοκυριά και τους χαμηλόμισθους», τονίζει και συμπληρώνει:
«Επαναφέρουμε τη μόνη ρεαλιστική απάντηση στην ανάγκη αναβαθμισμένης επιδημιολογικής επιτήρησης και ελέγχου της διασποράς του ιού στην κοινότητα: συνταγογράφηση των μοριακών και rapid test με κλινικά και επιδημιολογικά κριτήρια, με αποζημίωση από τον ΕΟΠΥΥ και μηδενική συμμετοχή των πολιτών (ασφαλισμένων και ανασφάλιστων). Και παράλληλα, ενίσχυση των υπηρεσιών Υγιεινής και Ασφάλειας στην Εργασία για να έχουμε στοχευμένη πρόληψη και υψηλά υγειονομικά standards στους εργασιακούς χώρους», υπογραμμίζει ο Α. Ξάνθος.
«Η προστασία Υγείας είναι δημόσια υπόθεση»
«Η προστασία της Δημόσιας Υγείας είναι δημόσια υπόθεση και όχι μηχανισμός μετακύλισης βαρών στην κοινωνία. Είναι πεδίο υλοποίησης πολιτικών καθολικής κάλυψης και ισότητας και όχι δημιουργίας νέων διακρίσεων με βάση την εισοδηματική κατάσταση των ανθρώπων. Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν στηρίζει το ΕΣΥ, αλλά προωθεί την ιδιωτικοποίηση του, είτε με έμμεσο τρόπο (αυξάνοντας την ιδιωτική δαπάνη), είτε με άμεσο (μέσω των ΣΔΙΤ και της αναδιοργάνωσης του ΕΟΠΥΥ στο πρότυπο των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών)», καταλήγει ο Α. Ξανθός.