Δύσκολο πράγμα να επιχειρείς να εξηγήσεις με βάση τη λογική τις διάφορες παλαβομάρες που σκάνε γύρω σου. Και το ακόμη πιο δύσκολο είναι όταν ξέρεις πως αυτός που κάνει τις παλαβομάρες δεν είναι παλαβός!
Γιατί από την μέχρι τώρα διαδρομή του, τον Αλέξη Τσίπρα μπορείς να τον χαρακτηρίσεις με χίλιους δυο επιθετικούς προσδιορισμούς, μόνο ανοησία και παλαβομάρα δεν μπορείς να του προσάψεις... Ιδεοληπτικός, εμμονικός, αδίστακτος, ψεύτης, συνωμοτικός, σατανικός, οιηματίας, είρων, “κωλοτούμπας”, ναι. Αλλά πάντα βάδιζε βάσει σχεδίου που εξυπηρετούσε τις μακροπρόθεσμες βλέψεις και φιλοδοξίες του, άσχετα αν τα σχέδιά του του έβγαιναν ή όχι- ήταν κι’ αυτές οι “αυταπάτες” βλέπεις...
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αν και γαλουχημένος στην θρησκευτική ιδεολογική μονομέρεια και απολυτότητα του ΚΚΕ, αποδείχθηκε εξαιρετικά ευέλικτος και χειριστικός με το που ο Αλαβάνος του “χάρισε” το κόμμα. Έπαιξε με τις αδυναμίες των συντρόφων του που εξεπλάγησαν με την ανέλιξή του, φρόντισε να στήσει την δική του “φρουρά” εμπίστων και παλαιο-ΠΑΣΟΚΩΝ κεκρακτών ο συνεκτικός κρίκος των οποίων ήταν η προοπτική της εξουσίας (η νομή και φυσικά η... μονιμότητά τους σ’ αυτήν), δεν είχε πρόβλημα να εμφανίζεται “ορθόδοξος κομμουνιστής” αλλά και ταυτόχρονα “ρεαλιστής αριστερός”-ανάλογα με τις επιθυμίες των ακροατηρίων στα οποία απευθυνόταν.
Όλη του η πορεία και ως “πρώτη φορά αριστερός” αρχηγός της αντιπολίτευσης, και ως “πρώτη φορά αριστερός” πρωθυπουργός, συνηγορεί στα προαναφερθέντα “χαρίσματά” του. Όταν αντελήφθη την δυναμική που ανέπτυσσε προς το κέντρο ο Μητσοτάκης και η οποία εντεινόταν όσο πλησίαζαν οι εκλογές, αποφάσισε το ύστατο ρεσάλτο να από-καννιβαλίσει το απομείναν ΚΙΝ.ΑΛ. Με “Γέφυρες” και διευρύνσεις, καλοπιάσματα αλλά και απειλές θέλησε να ηγεμονεύσει (και τυπικά...) στην κεντροαριστερά, που θεώρησε ότι θ’ ανακόψει την προέλαση Μητσοτάκη στο κέντρο.
Στις εκλογές, έχασε πανηγυρικά από τον “εγώ δεν πρόκειται ποτέ να χάσω από αυτόν!”, έπαθε ταράκουλο για κάμποσο καιρό, ένοιωσε την (σεμνή, πάντως...) ανάσα των εσωκομματικών “ορθόδοξων” επικριτών του, είδε πως μόνο αν επισπεύσει και διατρανώσει πανηγυρικά την κεντροαριστερή του μετάλλαξη μπορεί να προσδοκά να είναι παίκτης στις εξελίξεις, και... βάλθηκε να αποκαταπιεί το παραζαλισμένο ΚΙΝ.ΑΛ. Χωρίς, όμως, να (δείχνει ότι...) υποτιμά τους εσωκομματικούς συντρόφους, αυτούς που γοητεύουν και σε κάποιο βαθμό εκφράζουν μια μικρή, ίσως, αλλά σκληρή και σίγουρη εκλογική πελατεία. Τους... ψιλοκανακεύει, λοιπόν, κι’ αυτούς. Ιδίως εν όψει συνεδρίου...
Όλα αυτά έχουν κάποια εξήγηση με βάση την λογική. Την καιροσκοπική σκοπιμότητα, έστω... Αλλά, το να θέλεις να απορροφήσεις το ΚΙΝ.ΑΛ και να πάρεις τους κέντρο-προοδευτικούς ψηφοφόρους του, πριν καταλήξουν στην ΝΔ, να το παίζεις “κεντροαριστερός” και την ίδια ώρα να... υπερακοντίζεις τον Πολάκη, να μιλάς για “έλεγχο των αρμών της εξουσίας”, να αφήνεις τον “αψύ Σφακιανό” να σε... σιγοντάρει κραυγάζοντας “το πήραμε το μάθημα, την άλλη φορά που θα’ ρθουμε θα’ ναι αλλιώς!”, πως να το εξηγήσεις με την λογική; Ποιόν δημοκρατικά σκεπτόμενο πολίτη θα γοητεύσεις με ρεβανσιστικά τσιτάτα “απόλυτης εξουσίας”; Γιατί αυτούς τους πολίτες θέλεις, την “φανατίλα” την έχεις εξασφαλίσει, αλλά δεν σου φθάνει για να σε αναδείξει σε ρυθμιστικό παίκτη...
Ο κ. Τσίπρας, δεν είναι ούτε παλαβός ούτε ανόητος. Στριμωγμένος είναι και πασχίζει με κάθε τρόπο για την “μεγάλη φυγή προς τα εμπρός”. Έστω και με... καρότο και σφυροδρέπανα! Ίσως είναι η νέα του αυταπάτη... εν εξελίξει. Ίσως μεθοδεύει ένα ηρωϊκό και πένθιμο “αποθανέτω η ψυχή μου...”.
Μην αποκλείετε ακόμη, να μπούχτισε από το κλάμα της κ. Περιστέρας (αδιάκοπο από τον Ιούλιο του 2015!) γιατί “πήραμε την κυβέρνηση αλλά όχι και την εξουσία...”, και να θέλει να την ησυχάσει. Κάπως...