Αρχίζει να... «μυρίζει εκλογές», πλέον, και ο Αλέξης Τσίπρας! Μόνο που από το σκεπτικό που συνοδεύει... την οσμή του, δεν προκύπτει αβίαστα αν τις επικαλείται για να τις εκβιάσει ή να τις ξορκίσει.
Οι τελευταίες, μετά την υπόθεση Καϊλή, αναλύσεις του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε σχέση με επικείμενες -κατά τη γνώμη του- πολιτικές εξελίξεις, είναι σε μεγάλο βαθμό ασυνάρτητες. Εμμονικές, από μιαν άποψη, στη βασική του αντιπολιτευτική στρατηγική να μέμφεται επί παντός επιστητού την κυβέρνηση και τον Κυριάκο Μητσοτάκη προσωπικά. Δηλαδή, χωρίς καμιά απολύτως πρωτοτυπία, ή έστω προσαρμογή στη διαμορφούμενη από τις εξελίξεις πραγματικότητα. Το τι συμβαίνει και πώς αυτά που συμβαίνουν απαιτούν μια νέα ρεαλιστική προσέγγιση για να αποτελούν χρήσιμο οδηγό χάραξης πολιτικής, δεν φαίνεται να τον απασχολεί. Ή αδυνατεί να προσαρμοσθεί.
Γέρικο σκυλί δεν μαθαίνει νέα κόλπα. Έτσι έμαθε να πολιτεύεται και να αντιπολιτεύεται ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι γρυλίζει.
Το υπό διερεύνηση σκάνδαλο στο οποίο πρωταγωνιστικό ρόλο φαίνεται να είχε η κ. Καϊλή, σε καμιά περίπτωση δεν χρεώνεται συνολικά στο ΠΑΣΟΚ. Ακόμη και η ανάμνηση των «επιδόσεων» Τσοχατζόπουλου, Παπαντωνίου και άλλων επιφανών στελεχών τού άλλοτε κραταιού Κινήματος είναι λάθος να χρεώνεται ολοκληρωτικά στο κόμμα που ανήκαν. Η διαφθορά, η ροπή στην απάτη, η πλεονεξία, η ασυγκράτητη τάση παράνομου πλουτισμού «ως εκ της θέσεως…» είναι «αδυναμίες» που αφορούν αποκλειστικά σε πρόσωπα, και ως καρκινώματα φυσικά χαρτογραφούνται σε όλα τα κόμματα, ανεξαρτήτως «ιδεολογίας». Ο ΣΥΡΙΖΑ, κάτι θα πρέπει να έχει μάθει επ’ αυτού…
Κι όμως, ο κ. Τσίπρας όχι μόνο θέλει να δείχνει ότι αυτή η ζοφερή πραγματικότητα αφορά αποκλειστικά «τους άλλους!», αλλά για λόγους μικροκομματικού και ψηφοθηρικού ωφελιμισμού, στην περίπτωση Καϊλή, επιχειρεί με κωμικά επιχειρήματα αφ’ ενός να ρίξει όλες τις ευθύνες στην (πού αλλού;) κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό για να την «αμαυρώσει», και αφ’ ετέρου να «διασώσει» όσο μπορεί το ΠΑΣΟΚ και τον αρχηγό του, θεωρώντας ότι έτσι θα τους… προσελκύσει στην αγκαλιά του, όπως προσπαθεί τόσο καιρό!
«Εξάγετε τη διαφθορά στην Ευρώπη!» κατηγόρησε τον πρωθυπουργό… έτσι γενικά και αόριστα, ως για να εφοδιάζει με «επιχειρήματα» καφενείου στελέχη και ψηφοφόρους του. Και για να «διευκολύνει» τη μετεκλογική σύγκλιση του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ, εκμεταλλευόμενος το αδιανόητο λάθος του Ανδρουλάκη με τα περί «Δούρειου ίππου της ΝΔ!» για την Καϊλή, απεφάνθη ότι «βαθαίνει η απόσταση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, με αποτέλεσμα η ΝΔ να μη διαθέτει εν δυνάμει κυβερνητικό εταίρο…», διατυπώνοντας μάλιστα την εκτίμηση ότι αυτός ο αφορισμός του προέδρου του ΠΑΣΟΚ (για τον οποίο τον μέμφονται ακόμη και στελέχη του ίδιου του κόμματος) έγινε σχεδιασμένα, γιατί ο κ. Ανδρουλάκης «ήθελε να οξύνει ακόμη περισσότερο τις σχέσεις του με το κυβερνών κόμμα…»!
Είπαμε, ο κ. Τσίπρας, δέσμιος της εμμονής του σε μια αδιέξοδη πολιτική στρατηγική, που μάλιστα δεν τον ευνόησε δημοσκοπικά, το αντίθετο μάλιστα, αδυνατεί να την προσαρμόσει στη διαμορφούμενη από τις εξελίξεις πραγματικότητα... Σε ευθεία σύγκρουση με τον ρεαλισμό και τη λογική που απαιτεί η πολιτική δυναμική.
Λέει με σιγουριά… χιλίων Καρδιναλίων, ότι «βαθαίνει η απόσταση ΝΔ- ΠΑΣΟΚ», αναφερόμενος ίσως σε πολιτικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ που είναι… «σαν έτοιμα από καιρό» να προστρέξουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Του περνάει από το μυαλό ότι αυτό το εντεινόμενο ηγεμονικό φλερτ του κ. Τσίπρα προς το βαλλόμενο από τις εξελίξεις ΠΑΣΟΚ, αλλά και η απροκάλυπτη (πέρα από επίσημες αμφιρρέπουσες δηλώσεις…) διάθεση του κ. Ανδρουλάκη να βρεθεί στη «θαλπωρή» του ΣΥΡΙΖΑ, θα διευκολύνει τους περισσότερους ψηφοφόρους του Κινήματος, που βγάζουν… φλύκταινες με την προοπτική «προοδευτικής συμμαχίας», να εγκαταλείψουν εκλογικά το ΠΑΣΟΚ;
Οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν μονότονα η μία μετά την άλλη, επί μεγάλο χρονικό διάστημα, ότι η συντριπτική πλειοψηφία όσων ψήφισαν το 2019 ΠΑΣΟΚ δεν θέλει την… απορρόφηση-συμμαχία του Κινήματος με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Και το πιθανότερο είναι ότι αν τελικά πεισθούν (όπως πολιτεύεται και ο Τσίπρας αλλά και ο Ανδρουλάκης) πως κάτι τέτοιο είναι το πιθανότερο μετεκλογικό σενάριο, αυτοί που αποτελούν τον ευαίσθητο «μεσαίο χώρο» να… σπεύσουν ολοταχώς, όταν στηθούν κάλπες, να ψηφίσουν Μητσοτάκη! Ακόμη και εκείνοι που έχουν ενδοιασμούς και κάποιες ενστάσεις για τομείς της κυβερνητικής δράσης, έστω και απρόθυμα, υπακούοντας στην αδήριτη λογική «το μη χείρον, βέλτιστο…»! Elementary, dear Alexis…