Η ιστορία είναι η συνισταμένη των επιμέρους βουλήσεων, το αποτέλεσμα της οποίας… δεν ικανοποιεί κανέναν!
Προσθέστε και το ότι πέραν των (συχνά αντιτιθέμενων) βουλήσεων, στη διαμόρφωσή της πολύ συχνά κομβικό ρόλο διαδραματίζει και η τυχαιότητα, η αριστοτέλεια ετερογονία των σκοπών, και θα κατανοήσετε γιατί οι «βεβαιότητες» τις περισσότερες φορές ξεστρατίζουν. Γι’ αλλού κινάμε, άλλα λέμε και συνήθως αλλού φτάνουμε και άλλα λέμε στο τέλος…
Το πιθανότερο, το αναπόφευκτο, είναι οι εκλογές να γίνουν πριν ολοκληρωθεί η κυβερνητική θητεία, μάλλον το φθινόπωρο.
Ο Μητσοτάκης το εννοούσε όταν μέχρι πρόσφατα επέμενε ότι θα εξαντλήσει τη θητεία. Και για να αποδείξει ότι εννοεί όσα λέει περί θεσμικότητας, αλλά και επειδή υπολόγιζε ότι η διεθνής κατάσταση, που τόσο άμεσα και αποφασιστικά επηρεάζει και την εσωτερική πραγματικότητα, θα εξελισσόταν θετικότερα. Ο τουρισμός θα τόνωνε (και θα τονώσει) την οικονομία, το ενεργειακό θα μπει σε μια διαχειρίσιμη ρότα, με συνακόλουθη επίπτωση στην αντιμετώπιση της ακρίβειας, η έξοδος της Ελλάδος από την αυστηρή επιτήρηση των Βρυξελλών θα λειτουργούσε ως σπιράλ ανάπτυξης. Η διεθνής κατάσταση, όμως, δυστροπεί επικίνδυνα…
Η ήττα Μακρόν δημιουργεί κλίμα, αναπόφευκτα. Δείχνει ότι οι κοινωνίες αντιδρούν αντισυστημικά και όχι με την ενεργοποίηση της λογικής, ο θυμός φουντώνει, ο κόσμος ψάχνει για «φταίχτη» να του φορτώσει όλα τα στραβά, φταίει-δεν φταίει, θα μπορούσε ή όχι να κινηθεί αλλιώς.
Η αντιπολίτευση έχει ξεκινήσει από καιρό την τοξικότητα στον δημόσιο βίο (δεν την εγκατέλειψε ποτέ ως τακτική από τις εκλογές και μετά, απλώς τώρα… σπιντάρει!), ζητά από την κυβέρνηση πρωτοβουλίες αλλά όταν αυτές πραγματώνονται ασκεί… αντιπολίτευση. Εκόντες άκοντες, ζούμε ήδη σε προεκλογική περίοδο με άγνωστο τερματισμό. Ό,τι το χειρότερο δηλαδή για τη χώρα, και μάλιστα σε μια χρονική στιγμή που ο Ερντογάν ψάχνει μετά μανίας την «αφορμή» για να εκμεταλλευθεί μια υπό εξέλιξη πολιτική αστάθεια στη χώρα μας.
Δηλαδή, ο κύβος ερρίφθη. Η μεθόδευση δεν είναι ακόμη ορατή. Η παράταση της εσωτερικής αβεβαιότητας (με το «σύστημα», πλέον, να έχει στρέψει την προσοχή και τις προσπάθειές του στο εν τοις πράγμασι προεκλογικό σκηνικό) είναι εθνικά επιζήμια. Και με το δεδομένο των διπλών καλπών, όσο πιο γρήγορα αρχίσει η διαδικασία τόσο λιγότερη θα είναι τελικά και η ζημιά…
Προφανέστατα το έχει υπ’ όψιν του ο πρωθυπουργός. Που, πλέον, ψάχνει το timing, την ευκαιρία και την επίκληση του «ύψιστου εθνικού λόγου» για να τις προκηρύξει. Γιατί το πράγμα είναι σαφές ότι δεν πάει άλλο. Η εξάντληση της τετραετίας αποτελεί ορατό ρίσκο να γονατίσει η χώρα…
Ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά την πάγια ανεύθυνη λαϊκίστικη τακτική του, είναι επικίνδυνα, μηδενιστικά ασυγκράτητος. Έφθασε στο σημείο να ζητήσει επίσημα «διαρκές Εθνικό Συμβούλιο Εξωτερικής Πολιτικής», μια αδιανόητη πρόταση, που θα καταδείξει την Ελλάδα ως… παραπαίουσα χώρα, με αδύναμη ικανότητα διακυβέρνησης, σαν να βροντοφωνάζει urbi et orbi την αστάθεια και την παραδοχή της… γελοιότητάς της! Τέτοιες ώρες, που έχει επιδοθεί σε έναν άνευ προηγουμένου αγώνα δρόμου σε όλα τα διεθνή φόρα να πείσει για την ορθότητα και το δίκαιο των επιχειρημάτων της έναντι της επιθετικής προκλητικότητας της Τουρκίας…
Δεν πάει να διακηρύσσει ο Μητσοτάκης το… αυτονόητο, ότι η πολιτική τοξικότητα που αναπτύσσεται είναι ολέθρια για το συμφέρον της χώρας και του λαού. Ο Τσίπρας, στη λογική του «αποθανέτω η ψυχή μου…», το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι μια εσπευσμένη αναμπουμπούλα, μπας και «του κάτσει» και αναδειχθεί πάλι σε παράγοντα.
Οι ισχυρισμοί του ότι «οι εκλογές στην Γαλλία δείχνουν τον δρόμο και προϊδεάζουν για το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ελλάδα» ακούγονται πειστικοί σε ένα συγκεκριμένο φανατικό κοινό. Ο αντισυστημισμός «προελαύνει» (άλλο, τώρα, τι θα γίνει αν επικρατήσει ως πολιτική επιλογή), «ο φιλελευθερισμός τελειώνει!», γιατί στη Γαλλία και όχι και στα καθ’ ημάς;
Αφού ο λαϊκισμός Μελανσόν και Λεπέν, οι χωρίς φειδώ και ατεκμηρίωτες από τα πραγματικά δεδομένα υποσχέσεις για παροχές, πρώιμη συνταξιοδότηση, αυξήσεις αποδοχών στους πάντες, λειτούργησαν κατά του Μακρόν στη Γαλλία, ιδού δρόμος λαμπρός για να τελειώνουμε και με τον Μητσοτάκη!
Για κομματικά συνέδρια ο λόγος αυτός μπορεί να έχει κάποια «λογική» συσπείρωσης και συνέγερσης. Αλλά η ζωή και η πραγματικότητα είναι άλλο πράγμα… Ο ΣΥΡΙΖΑ «παραβλέπει» ότι οι υποσχέσεις, οι εξαγγελίες, οι αυξήσεις και η «ευημερία», που εκ του ασφαλούς προεκλογικά μοίρασαν Μελανσόν και Λεπέν, είναι… ωραία και ευχάριστα λόγια, αλλά στην πράξη δεν έχουν δοκιμαστεί. Αντιθέτως, στην Ελλάδα, η ίδια ολιστική λαϊκίστικη πολιτική του Τσίπρα, που σε χαλεπούς καιρούς τον έφερε στην εξουσία, όχι μόνο δοκιμάστηκε και διαψεύσθηκε, αλλά και αποδοκιμάστηκε συγκλονιστικά από τον απατημένο ελληνικό λαό…
Στη Γαλλία «ήλπισαν» και ο κόσμος επηρεάστηκε στην ψήφο του, γιατί τα ψεύτικα (και ανέξοδα) τα λόγια τα μεγάλα δεν κλήθηκε κανείς να τα κάνει πράξη. Εδώ, σε εμάς, οι μνήμες και η απελπισία από τις «ψευδαισθήσεις» του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακόμη πολύ νωπές. Η πλειοψηφία της κοινωνίας (δημοσκοπικά, τουλάχιστον) δεν ξεχνά, δεν δείχνει διατεθειμένη να ξαναπαίξει το μέλλον της κορώνα-γράμματα, και είναι πολύ πιθανόν να πει στον κ. Τσίπρα «πήραμε, πήραμε…»!