«Δεν θα σας αφήσουμε να πλήξετε. Όχι εγώ, ο ΣΥΡΙΖΑ». Ήταν ίσως η πιο σοφή κουβέντα που είπε ο Αλέξης Τσίπρας μετά τη συνάντηση με τον Στέφανο Κασσελάκη, όπου του παρέδωσε τα κλειδιά… του φρενοκομείου, όχι των πυρηνικών.
Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας νιώθει με τον Κασσελάκη περίπου όπως ο Αλέκος Αλαβάνος με τον ίδιο, όταν του παρέδιδε το κόμμα. Σίγουρα όμως είναι «πολύ ανήσυχος» με τις εξελίξεις, όπως λέει το περιβάλλον του.
Στα 49 του χρόνια, ο Τσίπρας είναι ήδη εν αποστρατεία. Χρημάτισε αρχηγός της μείζονος αντιπολίτευσης στον Δήμο Αθηναίων, πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης, πρωθυπουργός. Θέλει να επιστρέψει; Απολαμβάνει όσα γίνονται; Ή τραβάει τα μαλλιά του;
Η αλήθεια είναι ότι ο Κασσελάκης μέσα σε ενάμιση μήνα τόλμησε να κάνει ρήξεις που ο Τσίπρας δεν έκανε 15 χρόνια.
Θυμάμαι, λίγο πριν από τη μεγάλη «έφοδο» του ΣΥΡΙΖΑ στα... χειμερινά ανάκτορα της εξουσίας, κάπου στο 2014, συζητούσα με ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, που μετέπειτα κατέλαβε κρατική θέση σε οργανισμό. Το επίδικο ήταν πώς θα διαχειριστούν το «φαινόμενο Τσίπρα».
«Συγχέετε τον ΣΥΡΙΖΑ με άλλα κόμματα. Εμείς έχουμε διαδικασίες. Ο Τσίπρας δεν είναι ελέω Θεού μονάρχης, είναι πρώτος μεταξύ ίσων. Λογοδοτεί στο κόμμα. Σιγά μην τον αφήσουμε να κάνει ό,τι θέλει», μου είχε πει τότε, χωρίς να με πείσει ομολογουμένως.
Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Ο Τσίπρας έκανε ό,τι ήθελε, πάντα με θεσμικό μανδύα, τόσο εσωκομματικό όσο και πολιτικό. Νομιμοποίησε την κωλοτούμπα στα μνημόνια με εκλογές, απαξίωσε πολιτικά όσους αποχώρησαν (Λαφαζάνη, Ζωή, Βαρουφάκη κ.λπ.), προχώρησε με τη μαγική συγκολλητική ουσία που λέγεται «εξουσία». Μετά την απώλειά της, ήρθαν οι γκρίνιες. Η εκλογική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ επιτάχυνε τις εξελίξεις και πήρε τη μεγάλη απόφαση της αποχώρησης. Οι ασκήσεις ισορροπίας στο συνονθύλευμα προσώπων και απόψεων ήταν πλέον πολύ ψυχοφθόρες.
Υπό αυτή την έννοια, η επιλογή Κασσελάκη, που ενέσκηψε ως τυφώνας στη λίμνη της Κουμουνδούρου, ήταν η μόνη που θα μπορούσε να προχωρήσει σε αλλαγές στο κόμμα, που, όντως, ήταν άρρωστο.
Ο μετεωρικός Κασσελάκης, που ήρθε στην Ελλάδα για διακοπές και πήρε το κόμμα σε 15 ημέρες κάτω από τη μύτη της κομματικής νομενκλατούρας, δεν έχει να χάσει τίποτα, ούτε καν την εντυπωσιακή του φάρμα στη Νέα Υόρκη.
Το θρασύτατο blitzkrieg του Stefanos στον ΣΥΡΙΖΑ είναι μια τακτική που ποντάρει στον αιφνιδιασμό. Αρχικά, έχει αποτελέσματα, αλλά σε βάθος χρόνου δεν αρκεί.
Η τέχνη της πολιτικής απαιτεί υπομονή, επιμονή, καθαρό μυαλό, πολύπλοκους χειρισμούς, ενσυναίσθηση, αντίληψη ιστορικότητας και στρατηγικό στόχο. Και κάτι βασικό: Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δικαιούται να λέει ότι είναι το καινούργιο. Όμως αυτό, επίσης, δεν αρκεί. Πολλώ δε μάλλον όταν πλαισιώνεται από το παλιό και το τοξικό, μια αντινομία που τον κάνει να μην πείθει. Και όταν απέναντί του έχει έναν Κυριάκο Μητσοτάκη που σαρώνει τον ζωτικό χώρο στον οποίο θέλει να απευθυνθεί ο Κασσελάκης.
Εξάλλου, η στροφή προς το Κέντρο έχει ένα ακόμη εμπόδιο: Το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη, που («χράτσα-χρούτσα»)… μασάει ένα κομμάτι της Κεντροαριστεράς. Χωράει ένα ακόμη κόμμα στον χώρο αυτόν;
Ο πόλεμος μόλις άρχισε, οι ευρωεκλογές είναι το ορόσημο. Εκεί θα φανούν όλα και για τον Κασσελάκη και για τον Ανδρουλάκη και -ίσως- και για τον Τσίπρα.