Σίγουρα δεν είμαι ο μόνος άνθρωπος σε αυτή τη χώρα που διερωτάται γιατί ο Αλέξης Τσίπρας επενδύει «όλα τα λεφτά» του ΣΥΡΙΖΑ στην αναταραχή και στο μπάχαλο.
Ειλικρινά, θα ’θελα κάποιος να μου εξηγήσει γιατί ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης (και εν αναμονή πρωθυπουργός) εγκαταλείπει τη χιλιοπαινεμένη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στην Κεντροαριστερά και απομακρύνεται από το κεντρώο ακροατήριο, δηλώνοντας συμπαραστάτης των αιτημάτων του κατάδικου Κουφοντίνα ή σύμμαχος των μπαχαλαίων που σπάνε τα πανεπιστήμια.
Βάσει ποιας λογικής και ποιας εκλογικής στρατηγικής γίνεται αυτή η στροφή προς τα άκρα; Είναι δυνατόν να μην κατανοεί ο πανέξυπνος κ. Τσίπρας ότι, στηρίζοντας τον κάθε μανιασμένο ακτιβιστή, κινδυνεύει να μετατρέψει ένα πρώην κυβερνών κόμμα σε μια χοάνη για τους περιθωριακούς, τους καταληψίες και τον κάθε διαταραγμένο που θεωρεί τη βία και την τρομοκρατία προτέρημα της Αριστεράς;
Αν κάποιος γνωρίζει την απάντηση σε αυτά τα ειλικρινή ερωτήματα, παρακαλώ προωθήστε.
Διότι αν δείτε όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, γίνεται ξεκάθαρο ότι ο μετεκλογικός Τσίπρας εξελίσσεται στον καλύτερο πελάτη του Κυριάκου Μητσοτάκη: όσο πιο ακραία εξωθείται ο ΣΥΡΙΖΑ, τόσο ενισχύεται το κεντρώο προφίλ του πρωθυπουργού. Όσο η αντιπολίτευση περιχαρακώνεται στην επαναστατική γυμναστική, αφήνοντας ελεύθερες τις αφηνιασμένες φωνές, τόσο η ΝΔ εδραιώνει την κυριαρχία της στο σκεπτόμενο Κέντρο και επικρατούν οι δυνάμεις του εξορθολογισμού και του μέτρου. Δεκαεπτά μονάδες διαφορά στις μετρήσεις υπέρ Μητσοτάκη δεν το λες και φοβερή διορατικότητα ή πολιτικό ένστικτο για τον ΣΥΡΙΖΑ!
Από τις εξηγήσεις που έχουν ήδη δοθεί για τον «ακραίο Τσίπρα» συγκράτησα ορισμένες... Η μια από αυτές λέει ότι ανέκαθεν η Αριστερά αυτά πίστευε. Φλέρταρε, δηλαδή, επίμονα με ό,τι περιθωριακό υπήρχε στην κοινωνία και από τη Μεταπολίτευση έως σήμερα στήριξε το χειρότερο δυνατό ανθρώπινο υλικό.
Δεν βγήκε τυχαία, λένε, ο Δρίτσας (προκαλώντας φρίκη στο πανελλήνιο) για να συνοψίσει το αριστερό θεώρημα λέγοντας ότι η «17Ν» δεν τρομοκράτησε κανέναν, μόνο Δεξιούς σκότωνε. Αυτή η Αριστερά, λένε, πιστεύει ότι η τρομοκρατία είναι μια ακόμα συνιστώσα της, είναι σαν ένα παιδί που κάνει λάθος, αλλά παραμένει παιδί μας. Και πράγματι, θυμήθηκα την ιστορία με τον Νίκο Βούτση, που έβαλε το περιπολικό της αστυνομίας να γυρίσει τους Ρουβίκωνες από τη ΓΑΔΑ πίσω στη Βουλή, όπου είχαν νωρίτερα επιχειρήσει να εισβάλουν! Είναι «δικά μας παιδιά» είχε πει ο Γιάννης Δραγασάκης, το 2017, για τους αναρχικούς που διαμαρτύρονταν για τις συνθήκες κράτησης των μελών των «Πυρήνων της Φωτιάς».
Μια δεύτερη εξήγηση που διάβασα είναι ότι ο κ. Τσίπρας έχει παρασυρθεί, μετά την εκλογική ήττα του 2019, από ένα μεγάλο κύμα. Όπως στα νεανικά του χρόνια τον παρέσυρε το κύμα του ΚΚΕ και των καταλήψεων, τώρα τον παρασύρει ένα αριστερίστικο κίνημα με υπερβολική ευρύτητα, που αγκαλιάζει μια ποικιλία από γκρουπούσκουλα. Ο κ. Τσίπρας, λέει αυτή η θεωρία, δεν θέλει να απογοητεύσει τους οπαδούς του, τα μέλη της αγέλης, και βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση, σε παγίδευση. Ο «παγιδευμένος Τσίπρας» είναι μια θεωρία που διακινείται και από αρθρογράφους του ΣΥΡΙΖΑ, που αντιλαμβάνονται ότι με αυτά τα μυαλά δεν πρόκειται να ξαναδούν εξουσία ούτε με τα κιάλια.
Μια άλλη ερμηνεία που διάβασα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζεται με τα μπαχαλοειδή άκρα γιατί δεν είναι Αριστερά. Είναι ένα συνονθύλευμα που αγκαλιάζει όλο τον φανατισμό, την επιθετικότητα και τον καταγγελτικό λόγο, ελπίζοντας να αρπάξει την εξουσία δηλητηριάζοντας την κοινωνία. Με τον Πολάκη και τον στρατό των προθύμων στον Τύπο και στο διαδίκτυο αναπαράγει ψέματα, στοχοποιεί πρόσωπα και χυδαιολογεί. Είναι δηλαδή μια ελληνική εκδοχή των «θυμωμένων λευκών» του Τραμπ, που αφιονίζονταν με κάθε ακρότητα και ξεκατινιάζονταν στο Twitter. Επικεφαλής αυτού του εχθροπαθούς όχλου είναι ο Τσίπρας, από τον οποίο «λείπει μόνον η πορτοκαλί περούκα», που είπε και κάποιος.
Τι κοινό έχουν αυτές οι εξηγήσεις; Οτι ο ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα πλέον θα συγκρατηθεί ως η σύγχρονη εκδοχή της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας και της πολιτικής μετριοπάθειας, που με τόση αυταπάρνηση υπηρέτησαν οι διάφοροι «Γεφυρατζήδες». Οτι η αξιωματική αντιπολίτευση, αντί να προχωρήσει προς την Κεντροαριστερά, πάει με την... όπισθεν προς την εποχή των ασυμβίβαστων συνιστωσών. Κάποιοι στο ΚΙΝΑΛ (όχι η κ. Γεννηματά) ελπίζουν, μάλιστα, ότι έτσι ανοίγεται διάπλατα γι' αυτούς ο δρόμος του μεταρρυθμιστικού κέντρου, που θα στείλει τους βάρβαρους νέους εποικιστές του προοδευτικού χώρου πίσω στο 3%.
Εγώ απ’ όλα αυτά κρατάω το πιο ανησυχητικό συμπέρασμα: μια βαθιά διαιρεμένη Ελλάδα ασχολείται με το αντάρτικο πόλης και τον Κουφοντίνα, την ώρα που ο υπόλοιπος κόσμος μεταβάλλεται γύρω μας συνεχώς και προχωράει. Τα χαρακώματα βαθαίνουν και πολλαπλασιάζονται: σήμερα είναι η αστυνόμευση, το μπαλκόνι στην Ικαρία, ο Λιγνάδης, αύριο κάτι παρόμοιο. Θα συνεχίζουμε να ζούμε σε μια χώρα όπου κάποιοι ενσταλάζουν μίσος και φανατισμό. Η χώρα μας έχει αποκτήσει έναν «κόφτη», ένα φρένο που δεν επιτρέπει άλματα, ανάπτυξη, εξωστρέφεια ή χαρά. Κάποιοι θα μας οδηγούν στην απομόνωση, τη συντήρηση και την οπισθοδρόμηση. Βάζοντάς μας (συμβολικά) ακόμη και το πιστόλι του Κουφοντίνα στον κρόταφο.