Η «αιφνίδια»(;) εμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στη σκηνή του… μπουλουκιού του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να επιβεβαιώνει τους πολιτικούς αναλυτές αλλά και… σεναριογράφους.
Από την πρώτη κιόλας μέρα της εκλογής Κασσελάκη πόνταραν στη… ροκαμβολική εκδοχή ότι ο αμερικανόφερτος κομήτης «φυτεύτηκε» για να φέρει εις πέρας ένα σατανικό σχέδιο: να καθαρίσει τον ΣΥΡΙΖΑ από τα ριζοσπαστικά-αριστερά βαρίδια του, ώστε να μπορεί χωρίς ενστάσεις να στραφεί προς την κεντροαριστερά, υπό την… ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα, που θα επανέκαμπτε ως άλλος Κινγκινάτος…
Χωρίς τις ιδεοληπτικές εσωκομματικές οπισθέλκουσες, που δεν τον άφηναν (έτσι λέει…) και ως αντιπολίτευση το 2019-2023 αλλά και στη διπλή φετινή προεκλογική περίοδο, να εκσυγχρονίσει τον ΣΥΡΙΖΑ, να του επιτρέψει να αρθρώσει έναν σύγχρονο πολιτικό λόγο. Αν, και όταν τον έβρισκε…
Αυτό το σενάριο φαίνεται πια όχι μόνο πολύ πιθανό αλλά και ήδη… δρομολογημένο. Ο Τσίπρας ήθελε να γίνει γνωστή (και μάλιστα στη συγκεκριμένη στιγμή που ο κ. Κασσελάκης αποδομούσε… ολιστικά τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) η τροχιοδεικτική δημόσια συνάντησή του με τον πρώην στενό συνεργάτη του, και πάντα, ακόμη και σήμερα, του στενού περιβάλλοντός του, Γαβριήλ Σακελλαρίδη, στην ταβέρνα της Νέας Σμύρνης. Χάθηκαν τα φιλικά σπίτια; Όπως κάλλιστα θα μπορούσε να μη συναντήσει χθες επίσημα στο γραφείο του τον κ. Κασσελάκη. Χάθηκαν οι προσχηματικές δικαιολογίες;
Ο Αλέξης Τσίπρας αντιλαμβάνεται προφανώς ότι το όποιο «πρώτο σχέδιο» ξεσκαρταρίσματος του παλιού ΣΥΡΙΖΑ από τον νεόκοπο (δικής του εμπνεύσεως και προώθησης…) ουρανοκατέβατο αρχηγό κάπου άρχισε να… μπάζει νερά και να ξεστρατίζει. Με αποτέλεσμα να γίνεται πλέον στόχος σκληρότατης κριτικής ο ίδιος ο Τσίπρας και η συνολική κυβερνητική πολιτική του! Προφανώς, δεν… τα είχαν συμφωνήσει έτσι! Γιατί αν υπονομεύεις δομικά και μένα, με… τι μούτρα και τουπέ θα επανέλθω ως… σωτήρας εκσυγχρονιστής, υποψήφιος επόμενος (άντε μεθεπόμενος) πρωθυπουργός;
Η μεγάλη «χοντράδα» του κ. Κασσελάκη ήταν η περιβόητη υπόθεση με το «μαξιλάρι» των 37 δισ. που άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο αρχικά είχε… χαιρετίσει ως ευφυή οικονομική και πολιτική κίνηση της διακυβέρνησης Τσίπρα (και όντως ήταν) και στη συνέχεια, όταν… τα βρόντηξε και έφυγε από τον ΣΥΡΙΖΑ ο εμπνευστής της, Τσακαλώτος, μέσα σε λίγες μέρες… κατήγγειλε ως «την πιο μνημονιακή και αντιλαϊκή πολιτική της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ!» Του… Τσίπρα, δηλαδή.
Το «τρελό» είναι ότι και πριν αλλά και μετά τη… σεισμική Κεντρική Επιτροπή της διάσπασης και της διάλυσης, οι μόνοι (κατ’ ανάγκην, έστω, τακτικά) που υπερασπίσθηκαν τον Τσίπρα και τα κυβερνητικά πεπραγμένα του είναι όλοι όσοι τον καιρό της ισορροπίστικης παντοδυναμίας του τον αμφισβητούσαν και με τον τρόπο τους τον υπονόμευαν!
Η σκληρή για τον ΣΥΡΙΖΑ πραγματικότητα είναι ότι από τις πρώιμες «επαναστατικές» μέρες του της οργής, της κάθετης τοξικής κρίσης, των πλατειών, μέχρι την αντιπολίτευση του ’12, μετά την περίοδο της διακυβέρνησης και, τελευταία, ως άγονη αντιπολίτευση χωρίς ιδέες και φαντασία, ήταν πάντα και παρέμεινε «ένα πουκάμισο αδειανό», ένα συνονθύλευμα ακραίων και αντιφατικών μεταξύ τους τάσεων και… παραμάγαζων, συνηθισμένων στην απραγία και την αδράνεια.
Ο μόνος συνεκτικός τους κρίκος ήταν… η κυβερνησιμότητα που τους έταξε και τους εξασφάλισε ο αδιαμφισβήτητα ταλαντούχος ισορροπιστής και κουμανταδόρος Αλέξης. Που, όταν επιτέλους, αργά, δειλά και με πισωγυρίσματα κατάλαβε και θέλησε να αλλάξει λίγο τη ρότα, τους βρήκε όλους «ιδεολογικά» (και ατομικά συμφεροντολογικά) απέναντί του. Τελεία, παράγραφος…
Το τυχαίο, το απρόβλεπτο, η… παράφρων μεταβλητή, η ετερογονία των σκοπών έχουν παίξει αμέτρητες φορές τον ρόλο τους στη διαμόρφωση της Ιστορίας. Εδώ, λοιπόν, στην… επόμενη παράγραφο φαίνεται πως βρίσκεται το… Αλ Τσαντίρ του ΣΥΡΙΖΑ, την παράγραφο… Κασσελάκη. Που φαίνεται ότι κλήθηκε να παίξει για λίγο τον… ρεπατζή αρχηγό, και στον δρόμο σκέφθηκε «σαν καλή να είναι αυτή η νέα μου… μπίζνα, ας την κρατήσω μονιμότερα και βλέπουμε!». Και κατσικώθηκε (άγνωστο για πόσο, γιατί η… παράφρων μεταβλητή μπορεί να επανεμφανιστεί, εναντίον του τούτη τη φορά), παίζοντας τον πολιτικό αρχηγό.
Όπως και να ’χει, ο ΣΥΡΙΖΑ (ίσως όχι σαν ετικέτα, αλλά σαν «ντελικατέσεν») δεν θα εξαφανισθεί. Αν τον κρατήσει ο Κασσελάκης με τους… λεγεωνάριούς του και τους θεατές που φωνάζουν για «άρτον» (εξουσία) και θεάματα, θα κάνει ένα restart κοντά στα γνώριμα (και για πολλούς ασφαλή και ανώδυνα) μονοψήφια ποσοστά, και έχει ο Θεός. Αν επιστρέψει, όπως φαίνεται, ο Τσίπρας, θα… κουραστεί λίγο περισσότερο να στήσει ξανά το μαγαζί -έστω και με νέα ταμπέλα- και να μαζέψει κόσμο. Οι παλιοί… άσπονδοι σύντροφοι δεν τον θέλουν (και δεν τους θέλει), οι «κεντροαριστεροί» γείτονες θα έχουν με το δίκιο τους «ξινίλες» και… ηγεμονικές διαθέσεις, άρα και αυτός από… χαμηλή πτήση θα (αν…) ξεκινήσει.
Βεβαίως, με την ετερογονία των σκοπών και την τυχαιότητα ως παράγοντες της ιστορίας να καραδοκούν διαρκώς…