Αν το δει κανείς από μια πιο σύνθετη ματιά, η «αυτοκριτική» του Αλέξη Τσίπρα (too late, too little και με τόσα πολλά «αλλά» που τελικά την ακυρώνουν!) δύο πρόσωπα και δύο… ταυτόσημα πολιτικά σχέδια εξυπηρετεί απολύτως: τον ίδιο, και τον διάδοχό του, Στέφανο Κασσελάκη! Και οι δύο σκοπεύουν στο rebranding τους και στην πολιτική μελλοντική ενίσχυσή τους!
Ο Τσίπρας επιδιώκει με την «αυτοκάθαρσή» του να δείξει ότι, «παραδεχόμενος» σφάλματα, αστοχίες, εμμονές και ιδεοληψίες, άλλαξε, έμαθε (επιτέλους!) και είναι «έτοιμος» για… πάλης ξεκίνημα, νέους αγώνες! Δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο σε ποια κατεύθυνση θα στραφεί αυτή η… επανεκκίνησή του. Μάλλον απίθανο να θελήσει να ξαναγίνει ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ (και… ποιου ΣΥΡΙΖΑ;), πιθανότατα θα επιδιώξει εν καιρώ τη δημιουργία νέου φορέα με αριστερή-προοδευτική ταμπέλα, απαλλαγμένος (με τη… βοήθεια Κασσελάκη!) από τα βαρίδια του παρελθόντος, θα επιλέξει μελλοντικούς συνοδοιπόρους. Και δεν έχει λόγο να βιάζεται. Και υπάρχουν χώροι να τους αναζητήσει…
Την ίδια στιγμή, με την κίνησή του αυτή διευκολύνει και τα σχέδια Κασσελάκη, να απαλλαγεί κι αυτός από τα βαρίδια που του άφησε ο Τσίπρας -τύπου Πολάκη, Παππά...-, που θυμίζουν στον κόσμο την άθλια εποχή ΣΥΡΙΖΑ, την οποία «καταγγέλλει» ο προκάτοχός του, και να φτιάξει κι αυτός το δικό του κόμμα, όπως το ονειρευόταν εξ αρχής.
Ο Κασσελάκης έχει ήδη δηλώσει ότι το συνέδριο που θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις ευρωεκλογές θα είναι «επανιδρυτικό». Και δεν έχει κρύψει -το αντίθετο, μάλιστα- ότι σκοπεύει να αλλάξει όνομα και σήματα, ώστε το νέο κόμμα να μη θυμίζει τίποτε από το παλιό. Η μέχρι τώρα παρουσία, ο δημόσιος λόγος του και οι «ιδεολογικές» προσεγγίσεις του επιτρέπουν την εντύπωση ότι θα επιδιώξει έναν πολιτικό φορέα που θα αναδειχθεί αυθεντικό λαϊκίστικο, για να συσπειρώσει με… ελιτίστικο τρόπο το αντισυστημικό, ριζοσπαστικό κομμάτι της κοινωνίας που υπάρχει διάσπαρτο μεταξύ των κομματικών ορίων. Το ποια απήχηση θα έχει στο εκλογικό σώμα απομένει να φανεί. Αλλά η (μέχρι τώρα) απουσία συγκεκριμένης πολιτικής πρότασης που να αφήνει να εννοηθεί ότι υπάρχει επεξεργασμένο πρόγραμμα, δείχνει ότι θα επιχειρήσει να ψαρέψει σε αυτά τα νερά…
Το πόσο πείθει και συγκινεί κάποιους αυτή η… ύστερη «μεταμέλεια» του κ. Τσίπρα, και αν θα τον αποκαθάρει από το πολύ συγκεκριμένο επιβαρυμένο παρελθόν του σε τέτοιο βαθμό είναι ζητούμενο. Η όλη πολιτική του μετά την εκλογική ήττα του 2019, η εμμονή του στην τοξικότητα και τη στείρα κριτική, επικεντρωμένη μάλιστα προσωπικά στον Μητσοτάκη, προκαλούν εύλογα ερωτηματικά ότι η μεταμέλειά του αυτή είναι καιροσκοπική, ιδιοτελής, παρακινούμενη από προσωπικά, συμφεροντολογικά κίνητρα ρεβανσισμού και επανόδου του στα πράγματα, τελικά επίφοβη.
Και σίγουρα θα μετανιώνει για την επιλογή του να μην κάνει αυτή την αυτοκριτική, με ό,τι αυτό θα συνεπαγόταν, στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, αμέσως μετά την εκλογική συντριβή του το 2019. Και, ίσως, σκέφτεται πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα σε μια τέτοια περίπτωση…