Ας δείξουμε συμπάθεια και κατανόηση!
Η πρωτοφανής διπλωματική απρέπεια του Ρ. Σούνακ να ακυρώσει τελευταία στιγμή την προγραμματισμένη συνάντησή του με τον Έλληνα πρωθυπουργό δείχνει απλώς το μέγεθος της κρίσης που αντιμετωπίζει εδώ και χρόνια το Συντηρητικό κόμμα του Ηνωμένου Βασιλείου. Για να κατανοήσουμε καλύτερα την έκταση του προβλήματος, δεν πρέπει να μείνουμε μόνο στην εντελώς άκομψη ακύρωση του ραντεβού. Πρέπει να συνυπολογίσουμε και τα όσα εξίσου εξωφρενικά και ασυνήθιστα για τα διπλωματικά ειωθότα ακολούθησαν:
Την «παραπομπή» του κ. Μητσοτάκη στον αναπληρωτή πρωθυπουργό (sic) και τη μεταγενέστερη διαρροή περί υποτιθέμενης συμφωνίας να μην κάνει καμία δήλωση για τα Γλυπτά ο Έλληνας πρωθυπουργός κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στο Λονδίνο! Κρίμα για μια χώρα με τόσο πλούσια κοινοβουλευτική και διπλωματική παράδοση να υπονοεί ξεδιάντροπα ότι οι ξένοι ηγέτες που την επισκέπτονται -πολλώ δε μάλλον συμμάχων χωρών- υπόκεινται αναφορικά με τις δηλώσεις και τις συνεντεύξεις τους στα ΜΜΕ σε…προληπτική λογοκρισία!
Αλλά είπαμε, ας δείξουμε κατανόηση. Μετά το δημοψήφισμα για το Brexit, τον Ιούνιο του 2016, η χώρα -και πολύ περισσότερο το Συντηρητικό κόμμα που το προκήρυξε- είναι σε περιδίνηση.
Μετά τον «μοιραίο» Ντέιβιντ Κάμερον, έχουν ακολουθήσει άλλοι τέσσερις «αναλώσιμοι» πρωθυπουργοί (Τερέζα Μέι, Μπόρις Τζόνσον, Ελίζαμπεθ Τρας) και ο Ρίσι Σούνακ είναι ο 5ος στη σειρά -κι αυτός, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις αλλά και τις δημοσκοπήσεις, αναλώσιμος.
Από το 2020 και μετά και κυρίως μετά την παραίτηση Κόρμπιν και την ανάληψη της ηγεσίας των Εργατικών από τον κεντρώο Κέιρ Στάρμερ, η απόσταση ανάμεσα στα δύο κόμματα συνεχώς μεγαλώνει, με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις (Οκτώβριος 2023) να δείχνουν το Εργατικό Κόμμα να υπερτερεί κατά 20 ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες των Συντηρητικών (43% έναντι 23%).
Με δεδομένο ότι οι εκλογές αναμένεται να διεξαχθούν πριν από τα τέλη της επόμενης χρονιάς, οι δημοσκοπήσεις έχουν δημιουργήσει πανικό και μεγάλες τριβές στο εσωτερικό των Συντηρητικών, ενώ ο Σούνακ αγωνίζεται να κρατηθεί στο τιμόνι του κόμματος με διαρκές σλάλομ και σπασμωδικές κινήσεις.
Κάπως έτσι, αποφάσισε πριν από 15 μέρες να κάνει κυβερνητικό ανασχηματισμό που σηματοδοτούσε στροφή και άνοιγμα προς το κέντρο: σε μια κίνηση υψηλού συμβολισμού, επανέφερε στην κυβέρνηση τον Ντέιβιντ Κάμερον που πάντοτε ανήκε στην πτέρυγα των μετριοπαθών και φιλοευρωπαίων του Συντηρητικού κόμματος, και του ανέθεσε το υψηλού κύρους πόστο του υπουργού Εξωτερικών, ενώ παράλληλα «εκπαραθύρωσε» τη Σουέλα Μπράβερμαν, ιέρεια της δεξιάς πτέρυγας των Tories, από το πόστο της υπουργού Εσωτερικών με ακραίες θέσεις στα θέματα μετανάστευσης και υπερμάχου της αποδέσμευσης/αποχώρησης του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα!
Με τον τρόπο αυτό, ο Σούνακ θέλησε να κάνει μια ύστατη προσπάθεια επαναπροσέγγισης των κεντρώων μετριοπαθών ψηφοφόρων, που τα τελευταία χρόνια στρέφονται μαζικά προς τους Εργατικούς, εξασφαλίζοντάς τους μια δημοκοπική υπεροχή δύσκολα -αν όχι ανέφικτα- αντιστρέψιμη.
Αλλά και αυτή η κίνηση, όπως σημείωναν εκείνες τις μέρες έγκυροι Βρετανοί αναλυτές, ήταν μια κίνηση σπασμωδική, μια κίνηση τακτικής και όχι στρατηγικής.
Γι’ αυτό και πριν αλέκτορα φωνήσαι -και υπό την πίεση ακραίων φωνών από τη συντηρητική πτέρυγα των Tories- ανέκρουσε πρύμναν και βάλθηκε να συναγωνίζεται σε υπερσυντηρητικές δηλώσεις την υπουργό του που δύο 24ωρα νωρίτερα εκπαραθύρωσε.
Υπό αυτό το πρίσμα και μέσα σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και το πρωτοφανές επεισόδιο με τον κ. Μητσοτάκη. No tears, λοιπόν, που θα τραγουδούσε και ο Τζ. Μπλαντ. Κατανόηση για τον κ. Σούνακ, που δεν φαίνεται να μακροημερεύει στην εξουσία, και συμπάθεια για τους φίλους μας τους Εγγλέζους, που ακόμη δεν λένε να συνέλθουν από τις συνέπειες του Brexit.