Ως γνωστόν, το πραγματικό όνομα του Λένιν ήταν Βλαντιμίρ Ιλίτς Ουλιάνοφ. Δεν είχε μιλήσει για τον «γιο της πλύστρας» αλλά είχε γράψει το περίφημο βιβλίο «Τι να κάνουμε;».
Στο ίδιο ερώτημα καλούνται να απαντήσουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, πολλά εκ των οποίων ομνύουν στον Λένιν και αναμασούν τα τσιτάτα του - ακόμη και όσα... δεν είπε.
Το κόμμα που από το 3% έφτασε στο 35,6% και κυβέρνησε τη χώρα επί 4,5 χρόνια, σπαράσσεται από ένα εμφύλιο χωρίς προηγούμενο. Όμως, η σύγκρουση κάθε άλλο παρά πολιτική είναι. Στα πρόθυρα κακογραμμένης ιλαροτραγωδίας, η εικόνα που εκπέμπει ο ΣΥΡΙΖΑ καθημερινά, είναι απλώς θλιβερή.
Η κρίση που μαστίζει το κόμμα εκφεύγει πλέον από τα όρια της πολιτικής ανάλυσης, αλλά παραπέμπει σε ψυχολογική ερμηνεία. Το πολιτικό αδιέξοδο μετατράπηκε σε κρίση αξιών, ήθους και αρχών.
Οι νυν κατηγορούν τους πρώην και τούμπαλιν. Στελέχη ξεκατινιάζονται στα πάνελ και στα σόσιαλ μίντια. Η ιντελιγκέντσια του κόμματος μετατράπηκε σε troll της δεκάρας.
«Πούροι αριστεροί» που εμφανίζονται ως οι γνήσιοι και μόνοι εκπρόσωποι της κοινωνικής ευαισθησίας απαξιώνουν με… πλέρια ταξική συνειδητότητα τον «γιο της πλύστρας».
Οι σηπτικοί βόθροι ξεχείλισαν από κατηγορίες για bullying, οι αριστερές πισίνες γέμισαν με ευθείες κατηγορίες για μαύρα ταμεία.
Απλήρωτοι εργαζόμενοι στα κομματικά ΜΜΕ βιώνουν «από τα μέσα» τη βαναυσότητα του αριστερού καπιταλισμού. Πρωτοκλασάτοι υπέρμαχοι του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού εκπαραθυρώνουν προέδρους και βγάζουν απαγορεύσεις για το μέλλον του στη χώρα. Η αγκιτάτσια οργιάζει στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο, οι φράξιες και οι διασπάσεις δίνουν και παίρνουν, οι προβοκάτσιες είναι καθημερινότητα.
Το κόμμα της Αριστεράς βουλιάζει στην τοξικότητα, χωρίς ορατή ελπίδα ανάκαμψης. Γίνεται όλο και πιο φανερό -ακόμη και από τη… σκοπιά της διαλεκτικής- ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε συμπίλημα των πιο αντίρροπων δυνάμεων. Ήταν γέννημα της οργής μιας ταραγμένης περιόδου που πλέον δεν υφίσταται. Όπως είχε πει άλλωστε και η Έφη Αχτσιόγλου, η κανονικότητα ποτέ δεν ήταν ευκαιρία για την Αριστερά.
Και ίσως είναι ευκαιρία -εκτός από τον εκσυγχρονισμό του παλαιολιθικού λεξιλογίου που χρονολογείται από την εποχή του 19ου αιώνα- ο κόσμος και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσουν σε γενναίες αποφάσεις.
Αλλιώς, «του Ουλιάνοφ το μειδίαμα», που τόσο όμορφα περιέγραφε ο Μανώλης Ρασούλης, θα γίνει χλεύη.