Γελάει (τρόπος του λέγειν...) ο κόσμος με τις καντρίλιες μικροκομματικής σκοπιμότητας αντιπολίτευσης και κυβέρνησης που απολαμβάνει (;) με αφορμή την υπόθεση του Χρήστου Τριαντόπουλου και την Προανακριτική της Βουλής που ορίστηκε για το ζήτημα αν αυτός, ως υφυπουργός του Μητσοτάκη, «διέταξε» το μπάζωμα στα Τέμπη...
Ο ίδιος ο υφυπουργός ζήτησε το θέμα να παραπεμφθεί απ’ ευθείας στο Δικαστικό Συμβούλιο («φυσικό δικαστή»), όπου άλλωστε θα καταλήξει αν η Προανακριτική αποφασίσει την περαιτέρω διερεύνηση της υπόθεσης, για να συντομευθούν οι διαδικασίες και να μη χάνεται χρόνος. Και ο κ. Μητσοτάκης επαίνεσε τον κ. Τριαντόπουλο για τη θαρραλέα του απόφαση.
Στο ΠΑΣΟΚ και στη (λοιπή) αντιπολίτευση, όμως, άρχισαν οι κραυγές και υψώθηκαν τα λάβαρα περί «απόπειρας κυβερνητικής συγκάλυψης!», και επιμένουν η Προανακριτική να λειτουργήσει και να μη γίνει δεκτή η πρόταση του υφυπουργού. Μάλιστα…
Μόνο που μόλις πριν από ενάμιση μήνα, στις 8/2/2025, ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Ανδρουλάκης υποστήριζε με… πάθος την άποψη ότι, αντί να στήνονται τέτοιες χρονοβόρες διαδικασίες, αυτό που πρέπει να γίνεται είναι τα παραπεμπόμενα πολιτικά πρόσωπα στις Προανακριτικές να δικάζονται απ’ ευθείας από τον «φυσικό δικαστή». Από τότε μέχρι σήμερα τι ακριβώς άλλαξε ώστε η αξιωματική αντιπολίτευση να μάχεται για το ακριβώς αντίθετο από αυτό που υποστήριξε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ;
Τίποτε, φυσικά. Απλώς, με την επιθετική επάνοδο στην επικαιρότητα του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών, ο κ. Ανδρουλάκης εκτίμησε (και σωστά κατά τον πολιτικό σχεδιασμό του…) ότι το ΠΑΣΟΚ μόνο όφελος έχει να κεφαλαιοποιήσει από τις συζητήσεις στην Επιτροπή (γι’ αυτό και ζήτησε οι συνεδριάσεις της να καλύπτονται και να μεταδίδονται τηλεοπτικά…) και τις αποτιμήσεις και εκτιμήσεις που θα γίνονται τουλάχιστον για τρεις μήνες, με τις δημόσιες καταθέσεις μαρτύρων κ.λπ. Μ’ άλλα λόγια, τη… βαβούρα θέλει, όχι την επί της ουσίας κρίση του ζητήματος! Τις αντεγκλήσεις, τις κόντρες, τις εντυπώσεις που θα δημιουργούνται και θα φορτίζουν το κλίμα προσδοκά να εκμεταλλευθεί…
Πράγματι, θα εξοικονομηθεί χρόνος και ταυτόχρονα θα ικανοποιηθεί, κατά κάποιον τρόπο, και το αυτονόητο αίτημα της κοινωνίας να μην υπάρχει μια Δικαιοσύνη για τον απλό κόσμο και… μια άλλη για τους πολιτικούς.
Για τον Τριαντόπουλο, συμφωνεί και υπερακοντίζει το Μέγαρο Μαξίμου την απ’ ευθείας παραπομπή στον «φυσικό δικαστή». Μένει μονάχα η απορία γιατί η ίδια λογική, το ίδιο πνεύμα δεν πρυτάνευσαν και στην περίπτωση Κώστα Καραμανλή, πάλι για τα Τέμπη, όταν επελέγη η ασφάλεια της Προανακριτικής (όπου οι συμπολιτευόμενοι βουλευτές-μέλη είχαν την πλειοψηφία…) και όχι η παραπομπή του (τέως, πια, τότε) υπουργού στο Δικαστικό Συμβούλιο. Εκτός και αν ο κ. Μητσοτάκης, που στη συγκεκριμένη, τότε, περίπτωση είχε πει ότι «οι Εξεταστικές δεν είναι και η καλύτερη στιγμή της Βουλής…» θέλει τώρα και εμπράκτως, διά των συγχαρητηρίων του στον κ. Τριαντόπουλο για την απόφασή του, να προμοτάρει την (απολύτως ορθή) πρόθεσή του να αλλάξει το άρθρο 86 του Συντάγματος κατά την επικείμενη αναθεώρηση «περί ευθύνης υπουργών», ζητώντας μάλιστα και τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ. Είδαμε ότι ο κ. Ανδρουλάκης είναι υπέρ του «φυσικού δικαστή». Να προδικάσουμε ότι θα συμφωνήσει όταν έρθει η ώρα με την πρόθεση της κυβέρνησης;
Και ας μη μεμψιμοιρήσουμε με την αντίφαση του κ. Ανδρουλάκη, που θέλει μεν τα πολιτικά πρόσωπα να δικάζονται από τον φυσικό δικαστή, αλλά ο ίδιος… επιμένει να διακηρύσσει urbi et orbi ότι δεν τρέφει την παραμικρή εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη…
Και να μην απορούμε που στις δημοσκοπήσεις καταγράφεται σωρευτικά μια διάχυτη δυσαρέσκεια του κόσμου τόσο στους θεσμούς όσο και εν γένει στο πολιτικό σύστημα. Όταν σπέρνεις συστηματικά ανέμους, τι περιμένεις να θερίσεις; Μπουνάτσες;