Οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι της κοινωνίας, τούτες τις μέρες εύχονται, ελπίζουν, προσβλέπουν σε μια «Καλή Χρονιά». Αίσια, ευτυχή, ήρεμη και καλύτερη από αυτήν που μας άφησε…
Οι υπεύθυνοι κυβερνήτες, πέρα από τις τυπικές, εθιμικές, εορταστικές ευχές και μηνύματα, δεν έχουν πολλά περιθώρια για «ανέμελες», ευχάριστες ουτοπικές αυταπάτες. Βαρύνονται με το καθήκον όλες αυτές τις προσδοκίες και ελπίδες του κόσμου να επιχειρήσουν με σχέδιο, προγραμματισμό, αποφασιστικότητα και σκληρή δουλειά να τις φέρουν πιο κοντά, πιο πιθανές, πιο ρεαλιστικές. Τουλάχιστον να προσπαθήσουν. Με τόλμη, ειλικρίνεια, διορθωτικές κινήσεις όπου απαιτηθεί, αδιαφορώντας για το περιβόητο πολιτικό κόστος (όλα έχουν κάποιο κόστος!), με το νου και τη βούληση εστιασμένα στο γενικό καλό της χώρας, στο μέλλον, πέρα από τη διάρκεια κυβερνητικών θητειών…
Η δεύτερη κυβέρνηση Μητσοτάκη απολαύει μιας πολύ εντυπωσιακής αποδοχής (με τους όποιους «αστερίσκους») της κοινωνίας. Η πολιτική κυριαρχία της, με όσα έχουν μεσολαβήσει, εκτιμάται ως πρωτοφανής. Το παράδοξο είναι ότι (δημοσκοπικά) η πλειοψηφία των πολιτών… απορρίπτει ή έχει ενστάσεις για τις πολιτικές της! Αντίφαση; Εξαρτάται από το πώς το αναλύει κανείς.
Είναι βέβαιο ότι η ανυπαρξία ουσιαστικής αντιπολίτευσης και πειστικής και ρεαλιστικής εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης αναδεικνύουν εν τοις πράγμασι τη σημερινή κυβέρνηση προτιμότερη από κάθε πιθανή άλλη. Η σύγκριση της περιόδου Μητσοτάκη με εκείνη του Τσίπρα είναι συντριπτική υπέρ του σημερινού πρωθυπουργού, και η ανάμνηση με εκείνη του Τσίπρα προκαλεί… ρίγη!
Από την άλλη, ο κόσμος που εμφανίζεται να διαφωνεί με τις ακολουθούμενες πολιτικές σε πολλούς τομείς (ακρίβεια, βία, τάξη και ασφάλεια, ακόμη χαμηλοί μισθοί και συντάξεις, παρά τις παρεμβάσεις, αναλογικά με το κόστος ζωής, υγεία, παιδεία κ.λπ.) εκτιμά και αξιολογεί θετικά τις επιδόσεις της σημερινής κυβέρνησης σε μια σειρά μεγάλων κρίσεων (εθνικά, μεταναστευτικό, πανδημία, κρίση στο Αιγαίο κ.λπ.), και θεωρεί ότι ο Μητσοτάκης έχει δώσει στο πρόσφατο παρελθόν αξιόλογα δείγματα γραφής και έχει αποδειχθεί καλός καπετάνιος για φουρτούνες.
Θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς ότι η πολιτική κυριαρχία Μητσοτάκη στηρίζεται σε… πήλινα πόδια, η αντοχή των οποίων πρέπει να αποδεικνύεται και να επιβεβαιώνεται συνεχώς. Στον πολιτικό στίβο, η ισορροπία των δυνάμεων μπορεί να μεταβληθεί ξαφνικά, άσχετα με προθέσεις και σχέδια των εμπλεκομένων.
Είναι αναμφισβήτητη αλήθεια ότι η οικονομία βρίσκεται γενικώς σε πολύ καλύτερη κατάσταση από ό,τι την παρέλαβε ο Μητσοτάκης -κι αυτό παρά τις τεράστιες εκροές δημόσιου χρήματος για την πανδημία, τις διευκολύνσεις των φτωχότερων λόγω ακρίβειας, την ανακούφιση των πληγέντων από τις θεομηνίες και καταστροφές, τις έκτακτες παρεμβάσεις στο ΕΣΥ-, που πάντως χρήζει συνολικότερης και συστηματικότερης αναθεώρησης. Στην αγορά, γενικά, κυκλοφορεί περισσότερο χρήμα, κάτι που παράγει ευφορία σε επιχειρήσεις και εργαζόμενους. Όμως το χρήμα αυτό θα ήταν απείρως προτιμότερο να στηρίζεται στην ανάπτυξη του παραγωγικού τομέα και τη συνεχή βελτίωση (δεν είναι δύσκολο, από το επίπεδο που βρίσκεται…) της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας.
Η κυβέρνηση, από την αρχή της πρώτης κιόλας θητείας, είχε διακηρύξει ότι θα ρίξει το βάρος της στις μεταρρυθμίσεις, που τόσο τραγικά και εγκληματικά έχουν καθυστερήσει τις τελευταίες δεκαετίες λόγω… αδράνειας και πολιτικού κόστους να συγκρουσθεί κανείς με τα κατεστημένα συμφέροντα και συντεχνίες. Αν θεωρηθεί ότι στην πρώτη τετραετία, με τα τόσα ταραχώδη και αναπάντεχα που συνέβησαν, η κυβέρνηση «δεν πρόκαμε», ο κ. Μητσοτάκης είναι «καταδικασμένος» σε αυτήν τη δεύτερη και προκλητικότερη όχι μόνο να το επιχειρήσει πάση δυνάμει, αλλά και να πετύχει τους περισσότερους δυνατούς στόχους, κατά τη δική του σειρά ιεράρχησης και προτεραιότητας.
Επαναλαμβάνει διαρκώς ότι στοχεύει στον «πολυδύναμο εκσυγχρονισμό» -με κάποια ιεράρχηση, να υποθέσουμε. Και ίσως δεν έχει και τόσο χρόνο στη διάθεσή του όσο θα νόμιζε κανείς. Οι γενναίες και ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις και οι εκσυγχρονισμοί πρέπει να επιχειρούνται όσο είναι νωπή η ψήφος των εκλογέων, όσο διαθέτει επαρκές πολιτικό κεφάλαιο, όσο είναι κυρίαρχος του παιγνιδιού. Να εκμεταλλευθεί, λοιπόν, την πολιτική κυριαρχία του, να τη μετατρέψει σε παραγωγικό, παντοδύναμο μεταρρυθμιστικό «πάθος», να πραγματοποιήσει άφοβα διαρθρωτικές αλλαγές. Μόνον έτσι μπορεί να εμπεδωθεί στη χώρα η βελτίωση και σταθερότητα του συστήματος, μόνον έτσι θα μπει η χώρα σε τροχιά ουσιαστικής, παραγωγικής, αποτελεσματικής ανάπτυξης, μόνον έτσι θα συνεγερθούν κόσμος και επιχειρήσεις να πιστέψουν στη δύναμή τους.
Καλές και χρήσιμες είναι οι θετικές αξιολογήσεις ξένων οίκων και οργανισμών, αλλά ουσιαστική κινητήρια δύναμη είναι η εθνική παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα.
Ναι, ύστερα από πολλά χρόνια οικονομικής κρίσης, η χώρα μπήκε σε κάποια θετική πορεία. Αλλά αυτό θα είναι ολέθριο αν κατατείνει να δημιουργήσει την αίσθηση σε πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες ότι… δεν χρειάζονται περαιτέρω προσπάθειες εκσυγχρονισμού και μεταρρυθμίσεων.