Στον ΣΥΡΙΖΑ θεώρησαν ηρωική πράξη αντίστασης τη συνέντευξη Τσίπρα στον ΣΚΑΪ.
Γιατί, λέει, ο σταθμός είναι εχθρικός. Ωστόσο, μια χαρά φιλικοί φάνηκαν οι δύο δημοσιογράφοι που τον προσκάλεσαν και του έκαναν ερωτήσεις. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν, εξάλλου, αυτός που είχε βάλει εμπάργκο να μην πάει κανένα στέλεχός του στο κανάλι. Απίστευτο: μόνη της δημιουργεί τους εχθρούς η Αριστερά και μόνη της αυτοαποθεώνεται, επειδή τάχα τούς κατατροπώνει!
Τέλος πάντων, ο κ. Τσίπρας το χάρηκε φαίνεται τόσο πολύ, που κάλεσε και τον κ. Μητσοτάκη σε debate στα ίδια μαρμαρένια αλώνια του «καταραμένου» ΣΚΑΪ. «Φέρτε τον Αυτιά, φέρτε και τον Πορτοσάλτε!» φώναξε, μιλώντας στη Βουλή, κατονομάζοντας δύο δημοσιογράφους που θεωρεί (προφανώς) εχθρούς του, για να δείξει πόσο ατρόμητος είναι. Προσωπικά, εξέλαβα αυτή την παρότρυνση όχι ως ένδειξη γενναιότητας, αλλά ως απόδειξη της μίνιμουμ ανοχής που τρέφει για μη φιλικές φωνές στα ΜΜΕ.
Φαντάζομαι ότι το αίτημα του κ. Τσίπρα για debate με τον πρωθυπουργό δεν θα ικανοποιηθεί, για έναν απλό λόγο. Τι νόημα θα είχε για κάποιον πρωταγωνιστή να μονομαχήσει με έναν αντίπαλο που βρίσκεται ήδη στα σχοινιά; Σε όλες τις δημοσκοπήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται 10-12 μονάδες πίσω από τη ΝΔ και διαγκωνίζεται με το ΚΙΝΑΛ για τη δεύτερη θέση. Ο κ. Τσίπρας έχει χάσει τη μάχη του Κέντρου (Marc, 15.01, Pulse 31.01) και υπολείπεται 15 μονάδες του Μητσοτάκη στην καταλληλότητα για την πρωθυπουργία (Opinion Poll, 14.02). Θα ήταν ακατανόητο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη να τείνει χείρα βοηθείας σε έναν πολιτικό αντίπαλο που δυόμισι χρόνια μετά τις εκλογές βρίσκεται πίσω από τον Κουτσούμπα σε θετικές γνώμες (Interview, 15.02). Αυτό λένε οι αριθμοί, εκτός κι αν υιοθετήσουμε την πρόταση γνωστού δικηγόρου, υπερασπιστή του Κουφοντίνα, που ζήτησε πρόσφατα, μέσω «Εφημερίδας των Συντακτών», να καταργηθούν οι δημοσκοπήσεις, εδώ και τώρα! Kατανοητό, επομένως, το άγχος του κ. Τσίπρα, που θέλει να ξανανέβει πάση θυσία στο ρινγκ, αλλά στο παρόν πολιτικό παιχνίδι ναυαγοσώστες δεν υπάρχουν. Ακόμη και «οι Καμμένοι τελείωσαν», όπως λέει το ΚΙΝΑΛ.
Ας υποθέσουμε, ωστόσο, ότι ένα τέτοιο debate γινόταν πραγματικά, στον ΣΚΑΪ. Τι θα συζητούσαν οι δύο αρχηγοί; Διότι σε ένα τέτοιο κλίμα η μονομαχία έχει μάλλον λήξει από τα αποδυτήρια. Πώς να υπερασπιστείς μια πολιτική όταν αυτή έχει ήδη μετρηθεί από δεκάδες δημοσκοπήσεις και έχει απορριφθεί άλλες τόσες;
Θα είχαμε την ευκαιρία, σίγουρα, να δούμε δύο κόσμους και δύο κοσμοθεωρίες να συγκρούονται, για άλλη μια φορά. Από τη μια η αριστερή κοσμοθεωρία ότι «η άμυνα της χώρας δεν είναι αυτοσκοπός» και «δεν υπάρχουν σύνορα». Μια άποψη που συνδυάζεται με το κλείσιμο του ματιού στους αντιεμβολιαστές και το «δέχομαι το ρίσκο» να κολλήσουν σε κάποιο συλλαλητήριο. Και ολοκληρώνεται με την κατάληψη των αρμών της εξουσίας, την αντικατάσταση δικαστών, τις «εκκαθαρίσεις» στο δημόσιο, τους συριζοφρουρούς, με τον αριστερό λαϊκισμό «θα πάγωνα τα τιμολόγια της ΔΕΗ», όταν ο ΣΥΡΙΖΑ άφησε την εταιρεία στο χείλος της χρεοκοπίας, με χρέη δισεκατομμυρίων.
Με άλλα λόγια, είναι δύσκολο για τον κ. Τσίπρα να επανέλθει σε ένα debate με τον πρωθυπουργό και να υποσχεθεί ξανά όσα δεν έκανε όταν κυβερνούσε. Απορώ ποιος σύμβουλος του πρότεινε να το ζητήσει. Και το επιχείρημα «δεν πρόλαβα» ακούγεται πλέον αδύναμο, σε μια απαιτητική μονομαχία. Πρόλαβες να πάρεις τόσες αρνητικές αποφάσεις, αλλά όχι να αφήσεις πέντε-έξι θετικά μέτρα; Δικαίως, κάποιος θα του απαντούσε: Ε, όταν έχεις χάσεις έξι μήνες για να εγκαταλείψεις το ευρώ, ένα χρόνο για να δημιουργήσεις το ΣΥΡΙΖΑ channel και δύο χρόνια για να στήσεις το θέμα Novartis, πού να βρεθεί χρόνος για ανάπτυξη της οικονομίας, μείωση των φόρων και προστασία της μεσαίας τάξης.
Σίγουρα αυτό το debate θα 'κλεινε με θέμα το πρόσφατο, χυδαίο άρθρο Καρτερού στην «Αυγή». Σε αυτό, ο πρώην στενός συνεργάτης του κ. Τσίπρα, μετά από έναν ποταμό ασυναρτησιών για «προδότες», καταλήγει στο «Μητσοτάκη γ@@@σαι». Η παλαβή Αριστερά σε νέα μεγαλεία. Το άρθρο έσπευσε, φυσικά, να επιδοκιμάσει και να επαινέσει ο Πολάκης. Είναι σοκαριστικό να βλέπεις ένα κόμμα να πέφτει αυτοβούλως σε έναν πολιτικό βόθρο που ξεχειλίζει. Είναι μια κραυγή απόγνωσης, γιατί απομακρύνεται κάθε ελπίδα επιστροφής στην εξουσία; Δώρο στον Μητσοτάκη αυτές οι κινήσεις απελπισίας, όσο πας προς τον πάτο, τόσο ψηλώνεις στον αντίπαλο, θα μου πείτε. Το ζητούμενο για όλους εμάς είναι να μη μας παρασύρουν σε αυτό το πηγάδι που πέφτουν.