Θυμάστε έναν καθηγητή μαθηματικών, με νόμπελ στον τομέα του, που ο Εμανουέλ Μακρόν τοποθέτησε υποψήφιο βουλευτή το 2017, αφήνοντας ξερούς τους Γάλλους;
Λεγόταν Σεντρίκ Βιλανί, ήταν ένας τύπος με μακρύ μαλλί, φορούσε φράκο καλοκαιριάτικα και γραβάτες σε στιλ Λεονάρντο ντα Βίντσι! Πόζαρε ως τρελή ευφυία, με καρφίτσες-αράχνες στο πέτο, μιλούσε ακαταλαβίστικα για τους πολλούς και κατόρθωσε να εκλεγεί. Μετά, χάθηκε από τα ραντάρ. Ενα ακόμη φυντάνι που δεν χώρεσε στην κανονική πολιτική.
Με μια παρόμοια αίσθηση εξτραβαγκάντσας ο Σταύρος Θεοδωράκης το 2014 επέλεξε τον καθηγητή φυσικής Γιώργο Γραμματικάκη και τον έκανε ευρωβουλευτή. Λευκή κόμη, καπέλα με μπορ, ο αειθαλής Κρητικός έγινε γνωστός ευρύτερα και θεωρήθηκε φοβερή μεταγραφή από την κοινωνία στην ενεργό πολιτική. Σε μια χώρα που στερείται πολιτικών στηριγμάτων στον πολιτισμένο, αστικό κόσμο, ο Γραμματικάκης εκτιμήθηκε ως asset για το νεοσύστατο Ποτάμι. Ταίριαζε σε έναν κεντρώο χώρο της λογικής και του ρεαλισμού, όπως φάνταζε τότε το κόμμα του Σταύρου.
Με το που εξελέγη, χάθηκε. Ισως μου διαφεύγει, αλλά δεν θυμάμαι καμία πρωτοβουλία ή παρέμβαση εκ μέρους του. Ως γραφειοκρατική ρουτίνα, μάλλον, είδε την πενταετία του στην ευρωβουλή. Δεν τολμώ να πιστέψω ότι ο καθηγητής-asset είδε τις Βρυξέλλες σαν χρυσή κότα ή ότι εφήρμοσε τη γνωστή ρήση «Στην πολιτική, δύο πράγματα έχουν σημασία: το πρώτο είναι τα λεφτά και δεν μπορώ να θυμηθώ ποιο είναι το δεύτερο».
Πάντως, πέρασε από πάνω μας η 4ετία ΣΥΡΙΖΑ, διχόνοια, ιδεολογικές συγκρούσεις, λιτότητα και μνημόνια, τριγμοί στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, πουθενά ο Γραμματικάκης. Μόνο κάτι ποζάτες εμφανίσεις στην ΕΡΤ έχω συγκρατήσει.
Δεν τον θυμάμαι καν να υπερασπίζεται τον Σταύρο Θεοδωράκη όταν διέσχιζε την πολιτική έρημο. Πού είναι η διεισδυτική ματιά στα γεγονότα, που είναι η ανάλυση των εξελίξεων, η αντίσταση στον Γαβρόγλου, το μέτωπο στη Χρυσή Αυγή και στις συντεχνιακές δομές του ελληνικού κράτους, όλα όσα θα περίμενε κανείς από έναν σοφό πανεπιστημιακό τέλος πάντων.
Γιατί απογοητεύομαι; Θα μου πείτε φταίει η διαχρονική αντίληψη των κομμάτων που αντιμετωπίζουν με δέος την έννοια «καθηγητής Πανεπιστημίου». Άλλη μια πολιτισμική υστερία του πιο σοφού λαού! Στην Ελλάδα το να είσαι καθηγητής ΑΕΙ αρκεί για να αναλάβεις υπουργείο, ΔΕΚΟ, οργανισμό ή θέση σε ψηφοδέλτιο. Επί ΣΥΡΙΖΑ, το φαινόμενο με τις σοφές κεφαλές έλαβε διαστάσεις επιδημίας: Βαρουφάκης, Κατρούγκαλος, Σταθάκης, Θεανώ, Μπαλτάς, Γαβρόγλου, Παπαδημητρίου μετά συντρόφου Ράνιας Αντωνοπούλου -θυμάστε τους δύο καθηγητές που τσίμπαγαν το επίδομα ενοικίου; Όλοι αυτοί αφήνουν πίσω τους βατερλό εφαρμοσμένης πολιτικής. Αλίμονο και στα παιδιά μας αν σπουδάζουν στα θρανία τους.
Ο Γραμματικάκης ακούγεται τώρα για το Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Από το κέντρο στην λαϊκιστική Αριστερά, ένα Ποτάμι δρόμος. Σέβομαι τα λευκά του μαλλιά, δεν επεκτείνομαι, δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο. Αλλά τι μικρόβιο κόλλησε έναν 80χρονο επιστήμονα να ανέβει σε ένα τρελό καράβι; Προφανώς ο Τσίπρας ψάχνει πάλι άλλοθι σε «γραμματιζούμενους» για να ισορροπήσει τον παλαιοκομματισμό και τις ομάδες συμφερόντων στο κόμμα του, αλλά είναι σκέτη απογοήτευση να «τσιμπάει» και το asset του Σταύρου. Μόνο διάφοροι επαγγελματίες τύπου Μπίστη και Ρεπούση τριγυρνούν στον ΣΥΡΙΖΑ σαν τη μύγα στο κομματικό μέλι. Ισως τελικά η εξουσία, το πιο ισχυρό αφροδισιακό, ελκύει κυρίως μετά την κρίση μέσης ηλικίας.