Η πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Τασία Χριστοδουλοπούλου, αποκάλυψε πρόσφατα ένα κρυφό σχέδιο για τη «δεύτερη φορά Αριστερά» και έφριξε το πανελλήνιο.
Σε διαδικτυακό διάλογο με συντρόφους της, η κ. Χ (για συντομία) εξήγησε ότι για να ριζώσει μια επόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να προετοιμαστεί ώστε να εγκαταστήσει δικούς της ανθρώπους στη Δικαιοσύνη και στο κράτος. Οι θεσμοί του κράτους, είπε, πρέπει να στελεχωθούν μόνο με πρόσωπα που είναι πιστά στο κόμμα. «Δηλαδή εγώ έχω κάτσει και έχω σκεφτεί τι έκανε το ΠΑΣΟΚ για να κυριαρχήσει το 1981 και γιατί τότε η Ν.Δ μιλούσε για πρασινοφρουρούς. Είχανε ρίξει όλο το κόμμα μέσα σε όλους τους θεσμούς και προσπαθούσαν πραγματικά να τους ανατρέψουνε μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Αυτό είναι νομίζω το μάθημα» είπε η Τασία Χ.
Σοκαριστική η λογική, όπως και να τη δεις: δηλαδή, το βασικό «μάθημα» που συγκράτησε η κ. Χ, από ολόκληρη την Μεταπολίτευση, είναι ότι πρέπει να φυτέψεις κομματικό στρατό στο κράτος και στη Δικαιοσύνη, με στόχο να εδραιωθείς ως καθεστώς; Τι απέγιναν όλες εκείνες οι ωραίες ιδέες της Αριστεράς, το δίκαιο του λαού, η δικαιοσύνη, η ισότητα, τα δικαιώματα και άλλα τέτοια κυρίαρχα επαναστατικά; Για ένα κυνικό γιουρούσι στο κράτος σκοτωνόμαστε τελικά;
Ήταν τόσο απροκάλυπτα και μπρουτάλ τα λόγια της κ. Χ, εν έτει 2022, που απόρησε κι ο τελευταίος Έλληνας. Μα καλά, σκέφτεσαι, απαλλαγήκαμε από τους πρασινοφρουρούς, για να πέσουμε στα χειρότερα; Και τα λέει μια γυναίκα πολιτικός που έχει, υποτίθεται, όραμα για την Αριστερά, όπως διατείνεται, και παλεύει για μια κοινωνία ειρήνης και δικαίου. Είναι όλα μπαρούφες, τελικά;
Δεν τα λέει μόνο η κ. Χ, θα μου πείτε, αφού είχε προηγηθεί όλη η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας ότι προέχει η άλωση του κράτους και των «αρμών της εξουσίας». Και το ερώτημα είναι: τι ακριβώς θέλουν να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι με την εξουσία, αν ποτέ την επανακτήσουν;
Η προφανής απάντηση είναι ότι θα ήθελαν όσα δεν κατάφεραν την περίοδο 2015-19: όταν ο Νίκος Παππάς επιχείρησε να «πάρει» τα κανάλια και τα ΜΜΕ, όταν ο Λαφαζάνης πήγε για ριφιφί στο Νομισματοκοπείο και ο Παπαγγελόπουλος στη δικαστική εξουσία. Η «άλωση» απέτυχε, όπως ήταν αναμενόμενο, γιατί η Ελλάδα είναι μια ευρωπαϊκή χώρα, με θεσμούς και δημοκρατική παράδοση. Η πρώτη φορά Αριστερά έχασε το παιχνίδι, το πείραμα αποδοκιμάστηκε από τον ελληνικό λαό σαν παρωδία. Με τι μυαλά, λοιπόν, επιμένουν στα ίδια;
Πριν ανησυχήσει η κ. Χ για τη μέθοδο άλωσης του κράτους, ο κ. Πολάκης, είχε βρει τη λύση, από το 2018: «να βάλουμε μερικούς στη φυλακή για να πάρουμε την εξουσία». Τα «τσίγκινα σωβρακάκια» που είπε πρόσφατα βρίσκονται στο ίδιο πολιτικό οπλοστάσιο. Το 2020 ο Αλέξης Τσίπρας πρόσθεσε τη δική του τεχνογνωσία, δηλώνοντας ότι «η δεύτερη φορά Αριστερά πρέπει να αναλάβει την ευθύνη κρίσιμων αρμών της εξουσίας». Και, πιο πρόσφατα, το 2021, ο Δ. Τζανακόπουλος προειδοποίησε ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ επανέλθει στην εξουσία «οι αυτονομημένες εστίες εξουσίας στο εσωτερικό της δημόσιας διοίκησης θα πρέπει να εκκαθαριστούν». «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε όσα θα ήθελε γιατί υπήρχαν μηχανισμοί στον δημόσιο διοικητικό μηχανισμό, οι οποίοι δεν το επέτρεψαν», όπως είπε. Άφησε δε να εννοηθεί πως αυτό δεν θα επαναληφθεί όταν ο ΣΥΡΙΖΑ επανέλθει στην εξουσία καθώς θα γίνουν «τολμηρές παρεμβάσεις».
Καθαρά και ξάστερα πράγματα, ας τα συνοψίσω: φυλακές, άλωση αρμών, εγκατάσταση συριζοφρουρών, τολμηρές παρεμβάσεις και εκκαθαρίσεις. Ακούγονται απίστευτα, αλλά αυτά τα πράγματα έχουν διατυπωθεί και υποστηριχθεί δημοσίως από Έλληνες πολιτικούς. Ειλικρινά, δεν ξέρω άλλη χώρα του δυτικού κόσμου που να επιτρέπει τέτοια σημεία και τέρατα στον δημόσιο διάλογο. Ούτε άλλη δημοκρατία στην οποία οι πολιτικοί να απειλούν τους αντιπάλους με εκκαθαρίσεις και φυλακίσεις και, μάλιστα, δημοσίως, σε τηλεοπτικά κανάλια, στη Βουλή ή σε κομματικά φόρουμ. Ούτε το ΚΚΕ δεν τα λέει τόσο έξω από τα δόντια, το πολύ να επιτίθεται για κανέναν «Παπαρατσένκο»! Και απορώ πως φτάσαμε στο σημείο ορισμένοι στην Αριστερά να ονειρεύονται την σημερινή Ελλάδα σαν ένα είδος Γκουλάγκ της ανατολικής Μεσογείου. Παρότι, δηλαδή, είναι προφανές ότι η πλειοψηφία αποζητάει τα αγαθά μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας, κάποιοι, εμμονικά, να ψάχνουν τους αρμούς της εξουσίας για να τους αλώσουν, συνοδεία εκκαθαρίσεων και φυλακίσεων.
Πρέπει να ανησυχήσουμε; Όχι, φυσικά, γιατί κανείς δεν παίρνει πλέον στα σοβαρά τις απειλές που διατυπώνονται από ορισμένα πρόσωπα. Θα ήταν σχεδόν κωμικές, αν δεν εκτοξεύονταν ακόμη και εντός του Κοινοβουλίου. Πέρασε η εποχή που το κοινό εκστασιαζόταν με διακηρύξεις για νέο εμφύλιο και Βελουχιώτηδες, τα ηρωικά προσωπεία έχουν πέσει. Απλώς, αυτός ο τρόπος σκέψης αποκαλύπτει μια βαθιά καθεστωτική και αυταρχική νοοτροπία, σύμφωνα με την οποία το κράτος πρέπει να αλωθεί ολοκληρωτικά, με τον διορισμό ενός κομματικά πιστού στρατού στελεχών, υπό τον αρχηγό του κόμματος. Και είναι λυπηρό κάποιοι να ορέγονται, ακόμη σήμερα, να γίνουν το χειρότερο ΠΑΣΟΚ, θέλοντας να επαναφέρουν τους πρασινοφρουρούς, την πελατειακή εξαγορά ψήφων, τον έλεγχο της Δικαιοσύνης και την απαξίωση των θεσμικών εργαλείων του κράτους.
Αλλά επειδή το έργο χωλαίνει και είναι δύσκολο να ξαναπαιχθεί επί σκηνής, τι απομένει; Ο ακτιβισμός, η «κατάληψη» της Βουλής και η ξέφρενη χολή στα social media. Εδώ ακριβώς βρισκόμαστε σήμερα.