Διαψεύστηκαν (γι’ άλλη μια φορά) οι κήρυκες της «διεθνούς απομόνωσης» της Τουρκίας του Ερντογάν.
Και οι άλλοι που προσέγγιζαν ψυχολογικά την συμπεριφορά του Τούρκου προέδρου, την μια διακινώντας θεωρίες ότι «δεν είναι καλά, τα’ χει χάσει…», και την άλλη ότι βρίσκεται σε τέτοια πίεση, που αδυνατεί να αξιολογήσει την πραγματικότητα και τις εξελίξεις, αντιδρά παρορμητικά είναι απρόβλεπτος…
Ο Σουλτάνος, κατάφερε να αποδείξει ότι όχι μόνο τα ‘χει 400, αλλά εξακολουθεί να διαθέτει και να εκμεταλλεύεται τις ικανότητές του να αξιοποιεί υπέρ του τις εξελίξεις και τις συγκυρίες, έχει πλήρη εποπτεία των γεωπολιτικών αλλαγών, και είναι σε θέση να ελίσσεται με μαεστρία. Ο πόλεμος στην Ουκρανία με τις τόσο ευαίσθητες και επικίνδυνες ισορροπίες του διεθνούς περιβάλλοντος, και οι πολυμερείς και πολυδιάστατες κινήσεις του Ερντογάν, δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία περί τούτου…
Η στάση του «επιτήδειου ουδέτερου»
Αντελήφθη «στο φτερό» την ανησυχία της Δύσης, ΗΠΑ και ΕΕ, από την κατάσταση στην Ουκρανία από την κλιμακούμενη δράση του Πούτιν, δεδομένης μάλιστα της (ορθής…) επιλογής της να αποφύγει μέχρις εσχάτων την στρατιωτική εμπλοκή της στην σύρραξη (που θα οδηγούσε πιθανότατα σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις με απρόβλεπτες για τον κόσμο επιπτώσεις) και έσπευσε να της προσφέρει τις υπηρεσίες, χωρίς να εγκαταλείψει επισήμως την στάση του «επιτήδειου ουδέτερου»!
Αντίθετα κατάφερε να την εκμεταλλευθεί και να την προμοτάρει ως ατού! Φυσικά και τον διευκόλυναν σ’ αυτήν την πολιτική του οι καταστάσεις και οι εξελίξεις. Πέτυχε όμως, άσχετα με το ποια είναι η πραγματική εκτίμηση και εμπιστοσύνη που τρέφουν για το καθεστώς του ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, να διακηρύξει έμπρακτα την «χρησιμότητά» του ως διαμεσολαβητής εκτόνωσης, εκμεταλλευόμενος και τις «καλές» σχέσεις του με τον Πούτιν, αλλά και την πρόδηλη διακαή επιθυμία της Δύσης, και να υπάρξουν «μεσάζοντες» αποφόρτισης της κατάστασης, αλλά (και κυρίως…) να μην χάσει ολοκληρωτικά την Τουρκία ως σύμμαχο στις κρίσιμες ανακατατάξεις που επέρχονται…
Ο Ερντογάν «έπαιξε» ως διεθνής μεσολαβητής
Ο Ερντογάν, δεν μετέχει στις κυρώσεις της Δύσης εναντίον της Ρωσίας- και την ίδια ώρα… πουλάει πολεμικό υλικό ( εξοπλισμένους drones, κυρίως) στην Ουκρανία! Κουλαντρίζει και τον Πούτιν, προφανώς, «πουλώντας» του με κάποιο τρόπο τον μεσολαβητικό ρόλο που αναλαμβάνει με τόσο… θόρυβο! Διοργανώνει στην Αττάλεια (με μηδενικό ουσιαστικό αποτέλεσμα...) συνάντηση των υπουργών εξωτερικών Ρωσίας και Ουκρανίας, υπό την... προεδρία του Τσαβούσογλου! Αποτέλεσμα, μπορεί να μην προέκυψε, αλλά ο Ερντογάν «έπαιξε» ως διεθνής μεσολαβητής και παγκόσμιος παράγων…
Τα βρήκε με το Ισραήλ (μεγαλύτερο, ίσως, εχθρό της Τουρκία ακόμη και από την Ελλάδα!), κάλεσε και υποδέχθηκε στο ανάκτορό του τον Ισραηλινό πρωθυπουργό με τιμές…. αυτοκράτορα! Ανοίγει «δουλειές» (κυρίως στα ενεργειακά) μαζί του, με συνεργασία και συμμετοχή και της Αιγύπτου (άλλης «μη φιλικής « προς την Άγκυρα χώρας, την οποία επίσης προσέγγισε), αφήνοντας να αιωρείται και η σχεδόν… βεβαιότητα για συμμετοχή και της Ελλάδος στο ενεργειακό πρότζεκτ, που θα διευκολύνει την απεξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο και πετρέλαιο, για την οποία τόσο πολύ επείγεται πια η Ευρώπη! Ο Ερντογάν σπεύδει μέσα στην επικί9νδυνη αναμπουμπούλα να κλείνει μέτωπα που είχε ανοίξει- στην Ευρώπη, στην Μ. Ανατολή, στα Βαλκάνια- χωρίς όμως να…. υπαναχωρεί ή να εγκαταλείπει τις πάγιες θέσεις και βλέψεις του, ούτε κατ’ ελάχιστο! Απλώς… τις παγώνει, τις αναστέλλει εν ευθέτω, ανάλογα με τις εξελίξεις!
Η Δύση όχι μόνο… καλοβλέπει όλον αυτό τον ελιγμό της Τουρκίας, αλλά τον ενθαρρύνει κι’ όλας. Τούτη την ώρα, το τελευταίο που θα επιθυμούσε είναι μια ακόμη μεγαλύτερη αποστασιοποίηση της Άγκυρας από ΝΑΤΟ και ΕΕ, Και επίσης, το ενδεχόμενο μιας ακόμη έντασης και κρίσης μέσα στην «γειτονιά» της, είτε στο Αιγαίο είτε στην ΝΑ Μεσόγειο.
Μεθοδεύεται λοιπόν (προφανέστατα και με την παρότρυνση, αν όχι πίεση, της Δύσης…) και μια προσέγγιση Άγκυρας- Αθηνών, με πρωτοβουλία της Άγκυρας. Την πληροφορία διοχετεύει η τουρκική πλευρά, και σε διπλωματικό εύλογο χρόνο την αποδέχεται και η Αθήνα.
Προς την οποία, είναι απολύτως εύλογο να εικάσει κανείς, ότι υπήρξαν ανάλογες «παροτρύνσεις», και… φιλικές συμβουλές! Από την συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν στην Κωνσταντινούπολη (τη οποία και απολύτως εύλογα και προς το εθνικό συμφέρον συγκατένευσε ο Έλληνας πρωθυπουργός…), ουδείς περίμενε να υπάρξουν θεαματικά και… ανατρεπτικά του υφιστάμενου κλίματος μεταξύ των δύο χωρών αποτελέσματα.
«Ανάσες» ηρεμίας στην περιοχή μας
Το ότι, όμως, ο Τούρκος πρόεδρος «έβαλε στην άκρη» ( δεν ακύρωσε, ας μην βαυκαλιζόμαστε) τα περί «γαλάζιας πατρίδας», τις διεκδικήσεις του σε Αιγαίο και ΝΑ Μεσόγειο, και τάχθηκε υπέρ της ανάγκης «να υπάρχει καλόπιστοι και φιλικός διάλογος μεταξύ των δύο χωρών συνεχώς, και όχι μόνο επαφές ανάγκης στην διάρκεια κρίσεων», είναι αναμφίβολα μια πολύ θετική εξέλιξη (έστω για όσο κρατήσει…), που δίνει ανάσες ηρεμίας στην περιοχή μας, δημιουργεί εκ των πραγμάτων κλίμα, και δίνει περιθώριο χρόνου στην Ελλάδα και να θωρακίζεται (διπλωματικά και αμυντικά). Και μόνο το «πάγωμα» της επιθετικής ρητορικής και πρακτικής της Άγκυρας, μόνο ως θετικός παράγων )»και βλέπουμε»…) μπορεί να εκτιμηθεί.
Στην πολιτική, το να κερδίζεις χρόνο υπέρ σου, χωρίς να αφίστασαι των πάγιων εθνικών θέσεων και συμφερόντων, είναι μεγάλη υπόθεση…