Δεν είμαι παιδαρέλι, αλλά ώριμος… ημιηλικιωμένος! Κι όμως, πιάνω τον εαυτό μου να ονειρεύεται αταξίες, να θέλει να κάνει ζαβολιές, να βγάζει γλώσσα, να «αντιστέκεται» στο σύστημα… Πνίγομαι, ασφυκτιώ, αγανακτώ για την κλεμμένη ζωή μου, μαζί με όλους τους συμπάσχοντες, ασχέτως ηλικίας…
Αν εξαντλώ την «επαναστατικότητά» μου σε φαντασιώσεις και επαναστάσεις με… ξύλινο σπαθί και περικεφαλαία από εφημερίδα είναι γιατί με συγκρατεί η σύνεση της ηλικίας... Και ο φόβος. Ένας απόηχος του αυθεντικού φόβου του περσινού Μαρτίου, τότε που είχαμε πάρει τον κορωνοϊό στα σοβαρά, πριν τον… αφομοιώσουμε και τον κάνουμε μια ακόμη παράμετρο της καθημερινότητάς μας. Τότε που θεωρούσαμε τα σκληρά μέτρα συλλογική ασπίδα ασφαλείας…
Σήμερα, όμως, τι έχουμε πάθει; Μιθριδατίσαμε με την πανδημία, τα «ράβε-ξήλωνε» μέτρα, τις σχοινοβασίες μεταξύ της δημόσιας υγείας και της ανάγκης επιβίωσης της οικονομίας; Δεν πιστεύομε πλέον στην αποτελεσματικότητα των όποιων μέτρων, η πολιτεία έχασε την αξιοπιστία της, ξέφτισε ο «επιτελικός σχεδιασμός» της και ο έλεγχος λόγω του φαινομένου του… «ακορντεόν»;
Κι εγώ όμως, ο «συνετός», βαρέθηκα με τα SMS στο 13033 (και τα ψέματα που υποκρύπτουν, ψέματα αποδεκτά και από τις ελεγκτικές αρχές!), γελάω ξεδιάντροπα με τα… βελτιωμένα SMS που μας κατσικώθηκαν. Και που εκ των πραγμάτων εκτοξεύουν την υποκρισία και τη συγγνωστή κοροϊδία στα ύψη, αφού κανείς μας δεν ξέρει πού και πώς να χρησιμοποιήσει, αλλά ούτε οι αρχές μπορούν να ελέγξουν αν είναι αληθή… αμοιβαίως συγγνωστές προφάσεις και φερετζέδες «νομιμότητας»!
Ο καθένας μας μπορεί να βρει (και όχι κακόβουλα, αλλά εκ των αναγκών της καθημερινότητάς του) «κόλπα» για να παρακάμψει την αυστηρή απολυτότητα και πολλές φορές το εκ των πραγμάτων ανεφάρμοστο των μέτρων. Π.χ., είσαι ασθενής και πρέπει να περπατάς καθημερινά 5 χιλιόμετρα. Αλλά μένεις σε ανηφορικό δρόμο, δεν αντέχεις την ανηφόρα, μέχρι σήμερα έπαιρνες το αυτοκίνητο και πήγαινες, ή σε πήγαινε ο/η σύντροφός σου σε ένα ίσιωμα να περπατήσεις. Τώρα που ο περίπατος πρέπει να γίνεται στη γειτονιά σου (ανεξαρτήτως… υψομετρικής διαφοράς!) και μόνο, θα πεις, δεν θα πεις το ψεματάκι με παραπλανητικό «κωδικό»;
Φοράμε τη μάσκα (αυτό το ενσωματώσαμε στη ρουτίνα μας…), αλλά τον συνωστισμό δεν τον αποφεύγουμε. Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς είναι εκ των πραγμάτων εστία ανησυχίας λόγω πολυκοσμίας. Όσοι μπορούν, κινούνται με τα ΙΧ τους, με «κωδικούς» που αντιστοιχούν σε πραγματικές ανάγκες -αλλά… όχι πάντα και κατ’ ανάγκην! Γι’ αυτό και τα πρωτοφανή «μποτιλιαρίσματα» στους δρόμους, που δεν συνάδουν με… «αυστηρό lockdown» -και πάντως δεν θυμίζουν σε τίποτε τo lockdown του περασμένου Μαρτίου…
Δεν είμαστε μόνον εμείς οι… «κ@@οέλληνες» που αντιστεκόμαστε. Πάρτε για παράδειγμα τους υπάκουους Γερμανούς, τα πειθαρχημένα «στρατιωτάκια» -αυτοί κι αν έχουν ξεσαλώσει, αναγκάζοντας τη Μέρκελ να επιβάλλει lockdown τύπου Νταχάου, μέχρι τα μέσα Απριλίου, με μαγαζιά κλειστά, απαγόρευση κυκλοφορίας κ.λπ.
Μπουχτίσαμε, γινόμαστε μια αντιδραστική (ακόμη και στη λογική…) κοινωνία, με τάσεις «ρε… δεν πάει στον κόρακα!», με δυσανεξία ακόμη και στο ένστικτο επιβίωσης!
Δεν ξέρω αν μπήκαμε στο «τρίτο κύμα» αυτής της αναθεματισμένης πανδημίας ή αν διανύουμε το τελευταίο τμήμα του δεύτερου -και, μεταξύ μας, δεν έχει και καμιά σημασία! Αυτό που είναι προφανές και αυτονόητο είναι πως βρισκόμαστε στο τελευταίο τμήμα του τούνελ, στην άκρη του οποίου αχνοφαίνεται φως.
Το εμβόλιο, αποδεδειγμένα, κάνει δουλειά. Σε λίγο σχετικά χρόνο (κάποιους μήνες, πάντως…) αυτός ο διάολος θα αντιμετωπίζεται σαν απλή γρίπη. Μέχρι το… επόμενο χτύπημα της φύσης και το νέο «μάθημά» της στο αυτοκτονικό ανθρώπινο είδος...
Αξίζει να σφίξουμε τα δόντια, ας αντέξουμε σε αυτά τα τελευταία μέτρα. Ας μην «ξενοιάσουμε». Κι ας θυμηθούμε τι έλεγε ο Αντλάι Στήβενσον:
«Στα πεδία των μαχών διακρίνεις χιλιάδες σκελετούς ν’ ασπρίζουν στον ήλιο. Είναι όλοι εκείνοι που στο γλυκοχάραμα της νίκης κάθισαν να την περιμένουν. Και, περιμένοντας, πέθαναν…»