Στις 11 το πρωί της Κυριακής, 19 Μαΐου, θα τελεστεί στο νεκροταφείο Ζωγράφου μνημόσυνο του ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ, πρώην Υπουργού και βουλευτη Θανάση Τσούρα, με τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τον θάνατό του.
Ο Θανάσης Τσούρας πέθανε στις 13 Μαΐου μετά από σκληρή, αλλά γενναία μάχη με τον καρκίνο.
Η εξόδιος ακολουθία του εψάλη στο Α' νεκροταφείο, όπου παρέστησαν εκατοντάδες στελέχη του ΠΑΣΟΚ αλλά και από άλλους πολιτικούς χώρους για το τελευταίο αντίο στον εκλιπόντα και στην οικογένειά του, την σύζυγό του Βίλμα και τα παιδιά του Άγγελο και Γιάννη Τσούρα.
Ο Θανάσης Τσούρας υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος του ΠΑΚ και του ΠΑΣΟΚ. Γεννήθηκε στην Αθήνα, στου Γκύζη, όπου και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του και σπούδασε γιατρός, στο πανεπιστήμιο της Αθήνας. Ηταν γιος του Μακρονησιώτη γιατρού Άγγελου Τσούρα.
Αναμείχθηκε στα κοινά από τα μαθητικά του χρόνια: Ηταν το ένα από τα τρία πρώτα παιδιά που εντάχθηκαν στην Ο.Ν.Ε.Κ οργάνωση νέων Ενωσης Κέντρου. Ακόμα και προδικτατορικά οι …διανυκτερεύσεις του στην Ασφάλεια της Μπουμπουλίνας ήταν πολυάριθμες αλλά όπως είπε και ο ίδιος: «Μια σκληρή ζωή αλλά με πάθος, με όραμα, με αγωνιστικότητα. Και βέβαια γινόντουσαν πράγματα τότε..»
Ως φοιτητής ήταν Πρόεδρος στο έτος του, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου φοιτητών της Ιατρικής και εκπρόσωπος στην ΕΦΕΕ. Εκεί τον βρήκε το πραξικόπημα των συνταγματαρχών: πέρασε σύντομα στην παρανομία και συνδέθηκε με το ΠΑΚ, την αντιστασιακή Οργάνωση που είχε ιδρύσει στο εξωτερικό ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Ο Θανάσης Τσούρας ήταν ο υπεύθυνος της Νεολαίας του ΠΑΚ εσωτερικού. Η έντονη πνευματική του καλλιέργεια στη ζωγραφική, στη μουσική και τον κινηματογράφο τον ώθησαν στην ίδρυση με άλλους νέους της Οργάνωσης-πολιτιστικού συλλόγου «Παναρμόνια» μέσω της οποίας στρατολόγησε σημαντικό αριθμό νέων στην Αντίσταση κατά της Χούντας.
Πρωταγωνίστησε – χωρίς ποτέ να το κεφαλαιοποιήσει – στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ο ίδιος μιλούσε σπάνια για αυτό . Χαρακτηριστικό είναι ένα απόσπασμα της ομιλίας του στη Λεμεσό της Κύπρου το 1997:
«Έχω να μιλήσω για τη Νοεμβριανή εξέγερση από το 1974. Γιατί καλώς ή κακώς θεωρώ ότι ίσως έτσι θα μπορούσα να συμβάλλω και εγώ στο να καταλήξει να είναι μια απλή επέτειος. Κάτι που δε θα ήθελα. Παρότι με την ιδιότητα τότε το ’73, του Γραμματέα της Νεολαίας του ΠΑΚ, ήμουν από την πρώτη μέρα ως το τέλος εκεί. Παρότι το ΕΑΤ-ΕΣΑ όταν με συνέλαβε μετά μου έκανε την τιμή να μου προσάψει επισήμως «την κατηγορία» του καθοδηγητή -υποκινητή των γεγονότων» όπως έγραφε το κατηγορητήριο.
Αλλά θεώρησα καθήκον μου και χρέος μου να έρθω εδώ – στην Κύπρο που ο Ελληνισμός όλος δοκιμάζεται, να θυμηθούμε μαζί. Γιατί Εθνος χωρίς μνήμη είναι Εθνος χωρίς μέλλον «
Ήταν ένας από εκείνους που συνελήφθησαν μετά από την καταστολή της εξέγερσης – και βασανίστηκε άγρια στο ΕΑΤ – ΕΣΑ, χωρίς να λυγίσει ούτε στιγμή από τα απανθρωπα βασανιστήρια.
Εξάλλου ο συνδυασμός της αντιστασιακής του δράσης με πολιτιστική δράση μάλλον εξαγρίωσε ακόμα περισσότερο τους... μη έχοντες ιδιαίτερη σχέση με τον πολιτισμό βασανιστές του όπως φαίνεται από το παρακάτω περιστατικό που διηγείται ο ίδιος: «Στο κελί, αφού σε χτυπούσαν για κάποιες μέρες και σου κάνανε αυτά που σου κάνανε, εν πάσει περιπτώσει τα γνωστά βασανιστήρια, κάποια στιγμή γινόταν αυτό που λέγανε «αγρανάπαυση», έπαυες να αισθάνεσαι τον πόνο- για να επανέλθουν δριμύτεροι. Λοιπόν, τις μέρες αυτές υπήρχε ένας ΕΣΑτζής που με κατατσάκιζε στο ξύλο. Μια, δυό, τρεις φορές του λέω: «κάτσε βρε παιδί μου αφού ξέρω ότι είναι έτσι γιατί με χτυπάς;» «Είχα τρελαθεί με τη συμφωνική ορχήστρα που ήμουν αναγκασμένος να ακούω τόσον καιρό.». Ηταν αυτός που με παρακολουθούσε τόσον καιρό και δεν το άντεχε. Η μουσική λοιπόν δεν εξημερώνει τα ήθη πάντοτε…»
Συμμετείχε ενεργά σε όλες τις Κεντρικές Επιτροπές και είχε κερδίσει με το σπαθί του 6 εκλογικές αναμετρήσεις. Υπηρέτησε το δημόσιο συμφέρον επιδεικνύοντας απαράμιλλο πολιτικό ήθος από διάφορες υπουργικές θέσεις και διετέλεσε βουλευτής από το 1989 έως και το 2012.
Το 1981 ως ο νεότερος Γενικός Γραμματέας στην ιστορία του Υπουργείου Εσωτερικών, άφησε σπουδαίο αποτύπωμα σε συνεργασία με τον τότε υπουργό Γιώργο Γεννηματά, δίνοντας μάχη για την εθνική συμφιλίωση και την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, καταργώντας τις γιορτές μίσους και τους «φακέλους κοινωνικών φρονημάτων» προωθώντας νομοθετικές πρωτοβουλίες, που επέτρεψαν την επιστροφή των πολιτικών προσφύγων του εμφυλίου πολέμου στην Ελλάδα. Αξίζει να σημειωθεί, ότι οι «φάκελοί κοινωνικών φρονημάτων» ενημερωνόντουσαν κανονικά μέχρι τον Οκτώβρη του ’81..Οπως αναφέρει σε συνέντευξή του ο Θανάσης Τσούρας «η δική μου εγγραφή στο φάκελο μου ηταν το Σεπτέμβρη του ’81, δηλ έναν περίπου μήνα πριν τις εκλογές.»
Ως Υφυπουργός και Αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών είδε να υλοποιούνται οι μεγάλες θεσμικές αλλαγές που έφεραν τα πάνω κάτω στη Δημόσια Διοίκηση, στην αποκέντρωση, στην ισότητα.
Ως Υπουργός Δημόσιας Τάξης, έχοντας ζήσει την εμπειρία της «άλλης πλευράς» το πρώτο που στόχευσε ήταν «ο πολίτης να νιώσει κοντά του την αστυνομία, μια αστυνομία που τον προστατεύει» και το δεύτερο «να κάνει τους αστυνομικούς να δουλεύουν». Ανέδειξε τον αστυνομικό όχι ως ‘Οργανο Τάξης αλλά ως άνθρωπο με πρόσωπο και συναισθήματα.
Ως Υπουργός Μεταφορών ήταν ο πρώτος μετά τον Χαρίλαο Τρικούπη που έκανε αλλαγές στο σιδηροδρομικό δίκτυο όλης της χώρας.
Η αντιστασιακή του δράση και τα βασανιστήρια επί χούντας, η μεγάλη του συμβολή στην υλοποίηση των πολιτικών του ΠΑΣΟΚ για τον εκδημοκρατισμό της χώρας, η προσωπική σχέση του με τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Γιώργο Γεννηματά και μετέπειτα με τη Φώφη Γεννηματά, , σφράγισαν την ζωή του – αλλά ο ίδιος παρέμεινε ως το τέλος ένα υπόδειγμα ταπεινότητας, απαράμιλλου ήθους και αξιοπρέπειας.