Αρθρο του Θανάση Οικονόμου, πρώην βουλευτή και μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, στο iefimerida.
«Γκουντ λακ και στη Γη μη κουτουλάκ!
Γιατί πέφτει ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχώς επί μια επταετία; Ο μακαρίτης Νικολακόπουλος είχε από πολύ νωρίς βρει την απάντηση. Ήταν η φυσική μοίρα ενός ηγέτη που τα 2/3 του γενικού κοινού τον θεωρούσαν αναξιόπιστο.
Ήταν άραγε αυτό δίκαιο; Όχι, αν το δει κανείς συγκριτικά με το ποιόν του αντιπάλου του. Ναι, αν το δει από την σκοπιά ενός "ερωτευμένου" κοινού που υπέστη μεγάλη διάψευση προσδοκιών και μετά ταπεινώθηκε προκειμένου να βγει το κάρο από την λάσπη.
Ο Τσίπρας δεν μπόρεσε ποτέ να κάνει κάτι το ουσιώδες απέναντι σε αυτό το συντριπτικό του μειονέκτημα της έλλειψης αξιοπιστίας. Την θυσίασε συνειδητά μπροστά στο εθνικό καθήκον κι ίσως έπεσε θύμα του έντονου πάθους που είχε προκαλέσει. Δεν το υπερέβη πάντως, όπως κατάφερε άλλοτε ο «παπατζής» Γέρος ή πολύ περισσότερο ο Αντρέας (οι βάσεις φεύγουν..).
Η επιτομή της αντίφασης: «Σας είπα ψέματα αλλά για το καλό σας», ήταν το περίφημο «μαξιλάρι».
Μαξιλαροπόλεμοι
Ως γνωστόν, για να βγει το κάρο από την λάσπη έγινε ό,τι μας διέτασσαν κι όχι ό,τι θέλαμε (καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας). Ευνοήθηκαν έτσι ταξικοί μας αντίπαλοι κι αδικήθηκαν τάξεις και στρώματα που υποστήριξαν ΣΥΡΙΖΑ με φανατισμό. Την γλύτωσαν δηλαδή οι μεγάλοι και μαδήθηκαν οι μικροί. Αυτό έμεινε στην πολιτική μυθολογία ως «μαξιλάρι Τσακαλώτου» και πράγματι δεν υπήρξε τίποτε μνημονιακότερο τούτου, εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ.
Ρωτήστε άλλωστε περί αυτού τον Λαφαζάνη και σχεδόν το μισό κόμμα της τότε εποχής! Ή καλύτερα ρωτήστε εκατομμύρια «χορευτών» του δημοψηφίσματος (62%) που αισθάνθηκαν προδομένοι κι αποτέλεσαν τον κορμό της καταστροφικής πεποίθησης της κοινής γνώμης περί της αξιοπιστίας Τσίπρα.
Θεωρώ βεβαίως «μυθολογία» το περί αποκλειστικής ευθύνης Τσακαλώτου παρά την γνωστή εμμονή του τέως υπουργού στο υψηλότατο 37άρι. Μυθολογία με την ίδια έννοια όμως ήταν κι ο νόμος «Κατρούγκαλου» ή το ότι η πολιτική «Και εμείς τον Τσιόδρα θα βάζαμε» ήταν του Ανδρέα Ξανθού.
Γιατί δεν έφυγε ποτέ το όνομα του Τσακαλώτου από την επικαιρότητα; Όχι γιατί του έκαναν την σχετική κριτική για το ύψος (37 δισ) πολλοί, από τον Δραγασάκη μέχρι τον Πολάκη. Αλλά γιατί θεωρήθηκε το επίτευγμα του/μας ως η επιτομή μιας γενικότερης κωλοτούμπας που όπως σωστά επισήμανε ο κ. Σταθάκης δεν περιείχε μόνο φόρους αλλά και κατάργηση ΕΚΑΣ, περικοπή συντάξεων, πάγωμα αυξήσεων, νόμο Κατρούγκαλου κοκ.
Αλλιώς τα έλεγε ο Τσίπρας
Ο Τσίπρας πράγματι με παρρησία τα έπαιρνε όλα πάνω του, όποτε ξέσπαγε στο παρελθόν ο σχετικός μαξιλαροπόλεμος. Πράγμα που σημειωτέον δεν το έπρατταν αρκετοί υπουργοί του που επέμεναν στανικώς στην ορθότητα των επιλογών τους. Όμως το μαγαζί άλλαξε αφεντικό... για όσους δεν το πρόσεξαν.
Κι ο Κασσελάκης προφανώς δεν εξελέγη για να συνεχίσει την επίδοση Τσίπρα, δηλαδή την επταετή συνεχή πτώση. Πως όμως θα την αναστρέψει αν δεν διαχειριστεί ούτε κι αυτός την αντίφαση; Αν τυχόν δεν αποδεχτεί ότι πράγματι μια λάθος παραδοχή αν όχι ένα ψέμα οδήγησε στο «μαξιλάρι», το ψιλοκεντημένο από τον Τσακαλώτο, τότε μάλλον τζάμπα «παραμέρισε» ο Τσίπρας.
Εννοώ ότι στην αναψηλάφηση των κρίσιμων γεγονότων η έμφαση δεν βρίσκεται στο τι έγινε επωφελώς αν και αντιδημοφιλώς μετά το δημοψήφισμα του 2015 αλλά κυρίως στα όσα είχαν ειπωθεί πριν (περίοδος αυταπάτης). Αυτό ακριβώς συνδέεται και με τα λεχθέντα περί συγγνώμης οφειλομένης για διάφορα υπερβολικά που ειπώθηκαν εναντίον άλλων διαχειριστών προ του 2015, με τους οποίους παρεμπιπτόντως σήμερα επιδιώκεται συμπόρευση. (γερμανοτσολιάδες κλπ.).
Αποτελεί ασήμαντη λεπτομέρεια το ότι κάποιοι που τα εκστόμισαν πρώτοι είναι σήμερα στο ΠΑΣΟΚ κι όσοι τα λούστηκαν πρώτοι είναι σήμερα στο ΣΥΡΙΖΑ. Αποτελεί επίσης λεπτομέρεια πλέον ότι διαφωνεί με την οφειλόμενη «συγγνώμη» η Ομπρέλα και το αναφέρει εμφατικά στην ανακοίνωση αποχώρησης, καταλογίζοντας μάλιστα το copyright στους υποστηρικτές Κασσελάκη ενώ ο πρώτος που το υποστήριξε δημοσίως πολύ νωρίτερα ήταν ο αποχωρήσας Κούλογλου κι ο οποίος μάλιστα επιμένει.
Όλα αυτά είναι ασήμαντες λεπτομέρειες δηλαδή το αν επιμένει ο τάδε ή η δείνα όταν η σχετική γνωμάτευση έχει υπογραφεί επανειλημμένως από το εκλογικό σώμα.
Γιατί όμως άραγε άνοιξε ένα τέτοιο θέμα την επαύριο της Κ.Ε., με τις ομπρέλες ήδη φευγάτες και τους 6+6 να συνωστίζονται στην έξοδο; Δεν θέλουμε άραγε την καταλαγή και την ανέφελη προετοιμασία του κόμματος για τις Ευρωεκλογές; Ας μην ξεχνάμε ότι με το 17.8% -12% η δεύτερη θέση ήταν ήδη επαπειλούμενη ενώ με τις αποχωρήσεις διακυβεύεται ακόμη κι η άμεση προσπέραση του ΠΑΣΟΚ.
Ή μέσα ή μέσα…
Στις «Εσπερίδες» ο αξέχαστος Γιάννης Αργύρης όταν κάποιος κοντοστεκόταν αναποφάσιστος στην είσοδο της μπουάτ προσπαθώντας να διαλέξει αν θα μπει ή θα φύγει, του απηύθυνε το αμίμητο «ή μέσα ή μέσα!» Σήμερα όποιος είναι να μείνει, φυσικά και δεν περισσεύει με την προϋπόθεση να αισθάνεται κι ο ίδιος έτσι.
Όμως:
α) μικρομεσαία στελέχη χαμηλής αυτοπεποίθησης που είχαν προεξοφλήσει πολλά, δεν αισθάνονται ότι μπορούν να ξαναπλησιάσουν σε όσα διεκδικούσαν και γίνονται χολερικοί. Το είχαμε δει παλιότερα και στα μικρομεσαία στελέχη της μειοψηφίας Τσοχατζόπουλου. Όσο πιο ψηλά τα στελέχη ( πχ βουλευτές) τόσο πιο ψύχραιμοι και ρεαλιστές αποδεικνύονται οι άνθρωποι.
Β) όσοι βασίστηκαν στην σημαδεμένη τράπουλα της ιεραρχίας της Κουμουνδούρου ακούνε τώρα τις προσκλήσεις του Προέδρου να αγωνιστούν στα ίσια με όλους τους υπόλοιπους, ως καθαρή προσβολή (από δήμαρχος, κλητήρας;)
γ) στο ανατολίτικο παζάρι της συριζαικής παραδοσιακής λειτουργίας καλώς ή κακώς δεν υπάρχει πια η Μεγάλη Πύλη. Δεν υπάρχει δηλαδή ούτε η σχετική διάθεση και πολιτική λειτουργία ούτε κι ένας αξιόπιστος μηχανισμός παροχής τέτοιων εγγυήσεων.
Αν ο κ Τσίπρας δεν επιτύχει πλήρως στην ειρηνευτική του αποστολή, τότε απομένει η συνέχιση του blitzkrieg!
Πλησιάζει εξάλλου το πρώτο αληθινό ντέρμπι, με τον κ Ν. Ανδρουλάκη στις ευρωεκλογές! Οι ενθουσιώδεις κατεβαίνουμε πάντα για την νίκη αν και γνωρίζουμε ότι κανένα Πρωτάθλημα δεν κρίθηκε τόσο νωρίς.
Τέλος για τους ήδη αποδραμώντες/ούσες καθώς κι όσους θα ακολουθήσουν έχω να δώσω μόνον την ανορθόγραφη ευχή που έδωσε ο Μπόστ στην αναχώρηση του πρώτου αμερικανικού πυραύλου όταν απογειωνόταν: «Γκουντ λακ και στην γη μη κουτουλάκ».