Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αποκάλυψε και εδώ, σε εμάς, τον ρόλο των ελληνικών κομμάτων και τα σχέδιά τους. Μας δόθηκε, με άλλα λόγια, ξανά η ευκαιρία να δούμε πόσο αντέχει το μέτωπο της λογικής στην Ελλάδα απέναντι σε έναν παράλογο πόλεμο.
Αντέχει, όπως φαίνεται. Παρά το γεγονός ότι τέσσερα κόμματα τάχθηκαν στο πλευρό του Πούτιν ή βρήκαν δικαιολογίες ή έδειξαν κατανόηση στην προσπάθειά του να ξαναγράψει την Ιστορία και να αλλάξει τα σύνορα.
«Μία σύγκλιση των άκρων, με στόχο την καθήλωση και την καταπίεση», αποκάλεσε αυτή την «ένωση των τεσσάρων» ο πρωθυπουργός, σε ομιλία του στη Βουλή, μη διστάζοντας να κατονομάσει και τους πολιτικούς αρχηγούς που άλλοτε ανοιχτά, άλλοτε εμμέσως κάλυψαν τις εγκληματικές ενέργειες του Ρώσου εισβολέα, βρίσκοντας άλλοθι για τα κίνητρά του.
Πρόκειται για τέσσερα κόμματα που δυσαρεστήθηκαν, προφανώς, επειδή η ουκρανική κρίση ενίσχυσε το ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ισχυροποίησε τον θεσμό του ΝΑΤΟ. Ο ευρωπαϊκός γίγαντας ξύπνησε βίαια από τον λήθαργο, αντέδρασε ενωμένος και «έπνιξε» με κυρώσεις τον Πούτιν: αυτό ενοχλεί τους εν Ελλάδι υποστηρικτές του, λες και είναι στελέχη του Κρεμλίνου! Θα προτιμούσαν η Ευρώπη να έχει καθηλωθεί σε ρόλο ουδέτερου παρατηρητή, ώστε να μπορούν ακάθεκτοι να συνεχίσουν να υβρίζουν την ηγεσία της, να την κατηγορούν για ολιγωρία και καθυστερήσεις, για διπλωματική και γεωπολιτική υπνηλία.
Η πρωτοφανής ανασύνταξη της Δύσης, απέναντι στα απροκάλυπτα επεκτατικά σχέδια του Πούτιν, και η ισχυρή αντίδρασή της, ενόχλησε κάποιους ντόπιους πολιτικούς. Αυτούς, συγκεκριμένα, που δεν πιστεύουν στη δημοκρατική ομαλότητα και στον δυτικό, δημοκρατικό και φιλελεύθερο προσανατολισμό της Ελλάδας. Αν η Δύση είχε επιτρέψει στον Πούτιν να σφάζει ανενόχλητος τους Ουκρανούς δεν θα είχαν πρόβλημα. Λάτρεις του ολοκληρωτισμού, οπαδοί Ρώσων ολιγαρχών, δεινόσαυροι της κομμουνιστικής εποχής και ακροδεξιές φωνές ενώθηκαν στην Ελλάδα, με μια πρωτοφανή ομοψυχία, αναμασώντας τα επιχειρήματα εκπροσώπων της Δούμας: δήθεν «είχε προηγηθεί εισβολή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ» στην περιοχή, και εκνευρίστηκε ο Ρώσος, άρα δικαίως αντέδρασε. Δηλαδή, επιτρέπεται σε χώρες να γίνονται διά της βίας δορυφόροι της Ρωσίας και να διαμελίζονται από τον ρωσικό στρατό, αλλά απαγορεύεται να επιλέξουν την ελευθερία και την ευημερία τους, στρεφόμενοι στη Δύση!
Στην πραγματικότητα, αυτό που ενοχλεί τους Έλληνες ακολούθους του Πούτιν είναι ότι οι ίδιοι οι Ουκρανοί σχεδιάζουν το μέλλον τους στη Δύση, μακριά από τον ρωσικό ολοκληρωτισμό.
Οι ίδιοι αυτοί Έλληνες πολιτικοί επέκριναν την αποστολή όπλων στην Ουκρανία, προφανώς γιατί εμποδίζει τα ρωσικά σχέδια. Μίλησαν για «δύο ιμπεριαλιστικές δυνάμεις», είπαν ότι υπεύθυνοι για όσα συμβαίνουν είναι μόνον οι Δυτικοί, ψέλλισαν συνθήματα περί ειρήνης -«είναι κακό να σκοτώνονται οι λαοί». Μα πώς χωράνε μισόλογα όταν ο Πούτιν απειλεί με πυρηνικά τη Δύση και είναι μόνος υπεύθυνος για μια θηριωδία που δεν ξέρουμε πού θα σταματήσει. Δεν υψώνεις πανό «No war», δεν μπορείς να είσαι απλά φιλειρηνικός ακτιβιστής, ούτε να επιλέγεις ίσες αποστάσεις όταν γίνονται εγκλήματα.
Την ώρα που η Ευρώπη συνασπίζεται απέναντι στον εφιάλτη του πολέμου, υπάρχουν στην Ελλάδα πολιτικοί που δεν θέλουν «να ανήκουμε στη Δύση», αφού, όπως λένε, «ανήκουμε στη Δύση, στην Ανατολή, στο βορά και στο νότο» ταυτόχρονα! Η ιστορική παραζάλη και ο ταυτοτικός ανεμόμυλος στην υπηρεσία του ολοκληρωτισμού. Αυτό το ανήκουστο ιδεολόγημα διατυπώθηκε στην ελληνική Βουλή, την ώρα που ο Πούτιν ισοπέδωνε το Χάρκοβο και βομβάρδιζε για έκτη μέρα το Κίεβο.
Υπάρχουν, λοιπόν, στη χώρα μας, τέσσερα κόμματα που δείχνουν να εύχονται το «στρίμωγμα» της Δύσης, τη δικαίωση του Πούτιν. Ίσως ελπίζουν ότι έτσι, στο εσωτερικό μέτωπο, θα γράψει απώλειες η ελληνική κυβέρνηση, ενόψει εκλογών. Κάνουν σουρεάλ συγκεντρώσεις έξω από την πρεσβεία των ΗΠΑ και βολτάρουν στη ρωσική για ξεκάρφωμα. Είναι οι ίδιοι που κατηγορούν σαν χιτλερικούς και ναζί τους Ουκρανούς -μια αδιανόητη προπαγάνδα, κατ' αντιδιαστολή μάλλον με τον σούπερ δημοκράτη Πούτιν. Είναι τα ίδια πολιτικά στελέχη που εξακολουθούν να αναριγούν ακούγοντας το σοβιετικό ύμνο, φοράνε τον γούνινο σκούφο με το σφυροδρέπανο και αναρτούν στα γραφεία τους την αφίσα του Βελουχιώτη.
Το σκεπτικό της «ένωσης των τεσσάρων» είναι το γνωστό: η Ελλάδα οφείλει να διατηρήσει μία τακτική ίσων αποστάσεων, ώστε να μη διαταραχθούν οι σχέσεις της με τη Ρωσία και τον ρωσικό λαό. Πόση υποκρισία! Μα η Ρωσία, εισβάλλοντας σε ξένη χώρα, έχει διαταράξει ήδη τις σχέσεις της με την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και την παγκόσμια κοινότητα, στην οποία ανήκει και η Ελλάδα.
Όταν η Ευρώπη αποφασίζει να διαθέσει 450 εκατ. ευρώ για να επιτρέψει στην Ουκρανία να αμυνθεί στην εισβολή, η Ελλάδα έπρεπε να μείνει απαθής και ουδέτερος εταίρος; Να υψώσει το πανό «no war»; Ούτε η Ελβετία δεν έμεινε ψυχρός παρατηρητής στο έγκλημα που εξελίσσεται στην Ουκρανία. Και το επιχείρημα είναι διπλά υποκριτικό, διότι, αν ποτέ η Ελλάδα δεχθεί επίθεση από τους γείτονες, τη συνδρομή των εταίρων θα ζητήσουμε. Και πρέπει οι Έλληνες να προσευχόμαστε ώστε η αυξανόμενη αμυντική αυτοπεποίθηση της Ευρώπης να διατηρηθεί, να ενισχυθεί και να καλύψει κι εμάς, αν ποτέ τη χρειαστούμε. Σε άλλες στιγμές, στο παρελθόν, η Ευρώπη δεν ανταποκρίθηκε, ας χτίσουμε λοιπόν μια μελλοντική σχέση αλληλεγγύης. Υποκριτικό και το επιχείρημα ότι θα δυσαρεστήσουμε τη Ρωσία: πότε ανταποκρίθηκε η Ρωσία στα ελληνικά αιτήματα για συμβολή και συμπαράσταση; Τα βιβλία της Ιστορίας είναι γεμάτα με διαψεύσεις ελληνικών προσδοκιών.
Σε αυτή την πολιτική «ένωση των τεσσάρων» θα πρέπει να προστεθεί η σιωπή των εγχώριων καλλιτεχνών και άλλων ευαίσθητων δημοσιολογούντων, που ενώ συνήθως είναι υπερδραστήριοι και λαλίστατοι, βουβάθηκαν ξαφνικά στην ουκρανική κρίση. Ούτε λέξη για την τραγωδία που ζει μια ελεύθερη χώρα, δίπλα μας. Ούτε λέξη για την απροκάλυπτη βαρβαρότητα των εισβολέων. Ξεσηκώθηκαν μόνο όταν απαγορεύτηκαν οι παραστάσεις των Μπολσόι στην Ελλάδα και στον κόσμο, αυτοί που αδιαφορούν για την τύχη ενός γειτονικού λαού. Οι άνθρωποι που διαβάζουν μόνο τα στιχάκια του Υποχθόνιου, έδειξαν αγωνία μήπως λογοκριθεί ο Ντοστογιέφκι! Αποκαλύφθηκαν σε όλο τους το μεγαλείο οι «ευαίσθητοι» υποκριτές.